Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την “ανταπόδοση” με την κοσμική έννοια. Ενδιαφέρεται για την εξέλιξη. Για τη θέωση. Η κάθε κρίση Του είναι ευκαιρία ανάτασης. Κάθε εμπειρία, ακόμη και η πλέον οδυνηρή, ενέχει μέσα της τη Σοφία Του, ώστε η ψυχή να μάθει, να θεραπεύσει, να φωτιστεί.
Η περικοπή από την Αποκάλυψη του Ιωάννη (12:10–12) αποτυπώνει μια συγκλονιστική εσωτερική και κοσμική στιγμή: τη νίκη του ουράνιου σχεδίου επί των σκοτεινών δυνάμεων. Μέσα από το πρίσμα του Εσωτερικού Χριστιανισμού των έργων του Διονύση Δώριζα, αυτή η σκηνή αποκτά εσωτερικό και πρακτικό βάθος.
Είμαστε μαθητές, αλλά ταυτόχρονα και εργαζόμενοι στον Αμπελώνα. Δεν αρκεί να αισθανόμαστε. Οφείλουμε να πράττουμε. Δεν επιτρέπεται να μένουμε αδρανείς. Το Πνεύμα μάς καλεί να μετασχηματίσουμε ό,τι ακόμα μάς φέρνει σε δυσαρμονία. Να χρησιμοποιούμε κάθε κατάσταση, κάθε πρόκληση, ως μέσο μετουσίωσης.
Η Ενότητα όμως είναι Μυστήριο. Δεν ενοποιεί τις εξωτερικές μορφές, ούτε καταλύει την ποικιλομορφία· αλλά φανερώνει τον κοινό Πατέρα πίσω από κάθε ύπαρξη. Είναι το πνευματικό ρεύμα που, αντί να προσπαθεί να ανέβει στους ουρανούς με πύργους, κατέρχεται ως ταπείνωση μέσα στις ψυχές για να τις εξυψώσει από μέσα προς τα άνω. Η Ενότητα χτίζεται όχι με τούβλα, άσβεστο και γνώσεις, αλλά με την προσευχή, τη θυσία και την Αγάπη.
Εκεί που η λέξη έχει ουσία και δύναμη, γιατί αναβλύζει από την Πηγή της Ύπαρξης. Εκεί που η ιδέα παίρνει την κάθε μορφή, εκεί που όλες οι μορφές είναι μια Ιδέα. Ευλογημένη μέρα, που διασκορπιζεις τα σκότη από τον νου του Ανθρώπου και τον ενώνεις με τα πάντα συνειδητά, πως να σε περιγραψω; Με ποια χρωματα; Με ποιες μελωδιες; Με ποια αρωματα;
Ή Μελαγχολία γεννᾶται εἰς τὰς νοσηρὰς ψυχὰς ἀφ’ ἑνὸς καὶ τὰ ἐξελιγμένα πνεύματα ἀφ’ ἑτέρου, εἰς τὰς μὲν ὡς ἐκδήλωσις μετανοίας διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῶν νόμων τῆς ὕλης καὶ τὴν ἐν ὕλῃ ζωὴν τῆς ἁμαρτίας, εἰς τὰ δὲ ὡς ἐκφραστικὴ ἐκδήλωσις τῆς ἐπιθυμίας μιᾶς ἀπείρου γνώσεως, ἢ μιᾶς ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὸ μαρτυρικὸν αὐτῶν δεσμωτήριον.
Συγκλονίζω τις βάσεις των πνευματικών διδαχών, όπως κι αν διατυπώθηκαν, ώστε να φανούν όλα τα πλανημένα οικοδομήματα της ανθρώπινης διάνοιας, αντίληψης και προσωπικότητας. Επιχέω Φως και Αγάπη, Νέες ιδέες, τις ιδέες της Χριστοποίησης, σε κάθε πνευματική, εννοιολογική δομή.
Ο σύγχρονος μαθητής καλείται να ανακαλύψει το πνευματικό του έργο, όχι απαραίτητα ως επάγγελμα, αλλά ως πρόθεση και συμβολή στο Όλον. Αυτό εκδηλώνεται μέσω της αυθεντικότητας, της ηθικής παρουσίας, της προσφοράς και της υπευθυνότητας στο περιβάλλον του. Μπορεί να είναι ένας γονιός, ένας δάσκαλος, ένας καλλιτέχνης που μεταδίδει φως μέσα από την εργασία και τις πράξεις του.
Το «Αγαπάτε Αλλήλους» λειτουργεί ως αποκάλυψη, διδασκαλία και πρακτική οδηγία. Αναδεικνύει την Αγάπη ως το απόλυτο μέτρο πνευματικής προόδου και την καθιστά μοναδικό δρόμο προς την Θέωση του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος, όταν αγαπά, δεν απλώς πλησιάζει τον Θεό – Τον εκδηλώνει.
Ο Πατήρ δεν εποπτεύει εξ αποστάσεως. Η Επιστασία Του είναι Ζώσα, είναι Διάχυτη, είναι Παρούσα. Και δια μέσου του Δασκάλου Ιωάννη μας δόθηκε η δυνατότητα να εισέλθουμε σε μια βαθύτερη κατανόηση: Ότι είμαστε κι εμείς λειτουργοί, συνεργοί στην Οικοδόμηση της Νέας Γης.
End of content
End of content
