ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Η προσευχὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ μέσον ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος διακρίνεται τῶν λοιπῶν ζώων, συγκοινωνεῖ μὲ τὴν Ἀπαρχήν του, συνομιλεῖ μὲ τὸ Ὑπερπέραν. Καὶ εἶναι τὸ μόνον μέσον, ὁ μόνος τρόπος, ἡ μόνη ἰδιότης, ἥτις ἀπέμεινεν εἰς τὸν ἄνθρωπον κατόπιν τῆς πνευματικῆς του καταδίκης, ἥτις τὸν ἔρριψεν ὀρφανὸν εἰς τὸν κόσμον τῶν ζωϊκῶν ἐνστίκτων. Ἀλλ’ οὐχὶ μόνον ταῦτα, ἡ προσευχὴ διὰ τὸν ἄνθρωπον εἶναι τὸ μέσον, δι’ οὗ κατορθοῖ νὰ ἀνέρχεται τὰς βαθμίδας τῆς προοδευτικῆς ἐξελικτικῆς κλίμακος καὶ νὰ ἅπτεται τοῦ κρασπέδου τῆς Πνευματικῆς Ἀθανασίας.