Author: Διονύσιος Δώριζας

Σαν τμήμα της Ολότητας, φέρω σε εκδήλωση τα στοιχεία του Όλου Πνεύματος Ιωάννη. Είμαι δηλαδή το ­τμήμα εκείνο της Ολότητάς Μου, το οποίο έχει αναλάβει το Έργο της εκπαίδευσης των πνευμάτων τα οποία βρίσκονται σε σάρκα, αλλά και στα Πνευματικά Πεδία. Η Πνευματική Μου Υπόσταση ως τμήμα – εκδήλωση Λόγου ­Ιωάννη είναι ακαθόριστη, δεν έχει κανενός είδους όρια. Δύναται να διαχέεται στο Παν και να πυκνώνεται, εκδηλούμενη, ανάλογα με την εκάστοτε αναγκαιότητα, από κάθε φορέα – τμήμα το οποίο ο Δάσκαλος μού παραχωρεί για να εκπαιδευτώ και ταυτόχρονα να εξελίξω.

Μην αμφιβάλλεις. Η Αγάπη είναι παντού. Είναι διάσπαρτη σε όλα τα μέρη. Πώς είναι δυνατόν να μην περιβάλλει εσένα, τον Άνθρωπο, η Αγάπη Μου, όταν τα ζώα και τα φυτά χαίρονται και ζουν μέσα σ’ αυτή; Είναι δυνατόν ο Άνθρωπος, η Εικόνα Μου, που περιέχει μέσα του τον Θείο Σπινθήρα, που έχει προδιαγραφή να μοιάσει με Εμέ και να ενωθεί μαζί Μου, να μη δέχεται την Αγάπη Μου;

Είναι φυσικά αστείο να νομίζει κανείς ότι προορισμός μας ήταν να έλθουμε στη γη, να ταλαιπωρηθούμε, όπως ταλαιπωρούμεθα, να κάνουμε παιδιά, να αγωνιστούμε να μεγαλώσουν, να αγωνιστούμε να τα παντρέψουμε, ίσως να νταντέψουμε τα εγγόνια και στο τέλος να μας βάλλουν σε μια κάσα και να φύγουμε.
Νομίζω ότι όλοι σας καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί να ‘ναι αυτή η ζωή, πρέπει κάτι να κρύβει, πρέπει κάτω απ’ αυτό που φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο ακόμη που διαφεύγει την κοινή προσοχή, τα κοινά μας αισθητήρια. Είναι κρυμμένη η μεγάλη Σκοπιμότητα.

Στάσου, Άνθρωπε, σωστά απέναν­τι σ’ αυτή την Ένωση, που η Χάρη του Θεού σού έδωσε, για να μπορέσεις ν’ αναχθείς. Πάρε απ’ την ανεξάν­τλητη Προσφορά, πάρε απ’ την Ανεξάν­τλητη Αγάπη. Γίνε ένα δοχείο, που θα χω­­­ρά το Φως, για να μπορέσεις αύριο, εκπαιδευόμενος, εκλε­­πτυνόμενος, να γίνεις κι εσύ η Πηγή της Ζωής και της Ύπαρξης.

Σήμερα μετά είκοσι περίπου αιώνες, σας αναγγέλλω ότι ευρίσκομαι πάλιν εις το γήινον πεδίον, στη γη, την οποίαν επότισα διά του Αίματός Μου. Ευρίσκομαι σε Νέα Εμφάνιση.

Σύμφωνα με τη Θεία Νομοτέλεια, το Φως ανακυκλώνε­ται ανάμεσα στην ανθρώπινη ψυχοπνευματική Μονάδα και στο Θείο. Δηλαδή, στον άνθρωπο έχει δοθεί Φως, το οποίο κατά Νόμον έχει ως Θείο προορισμό να πυρώσει τον άνθρωπο, να τον ενεργοποιήσει και να συγχρονίσει τη βούλησή του, υψώνοντάς την στα επίπεδα της Θείας Βουλήσεως. Κατόπιν, μέσω των δικών του πια επιλογών, μέσα από ολόκληρο το Φωτισμένο «Είναι» του, αρχίζει να ακτινοβολεί Αγάπη, θέτοντας σε λειτουργία Νόμους Αγά­πης.

Η Αγάπη Μου δεν είναι ήχος. Ούτε η δικιά σου να ’ναι. Να είσαι η ίδια η Αγάπη που υπάρχει, που δεν έχει ανάγκη τίποτα, ούτε το ν’ αποδείξει την ύπαρξή Της. Γιατί ΕΙΝΑΙ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ. Το να δείξεις την Αγάπη, ­­είναι η προσπάθεια να Την ενεργοποιήσεις μέσα σου. Κι Εγώ σου ζητάω να είσαι Η ΑΓΑΠΗ, κάθε στιγμή, για κάθε πλάσμα. Να είσαι η Δόνηση που δημιούργησα: Η ­ΑΓΑΠΗ.

Είναι αναγκαίο να διατηρείς το ξεκλείδωμα της Ύπαρξής σου, Άνθρωπε, διαρκώς. Να μην κλειδώνεσαι πάλι, μόλις περνάει η χρονική στιγμή της ενεργειακής φόρτισης, γιατί μια τέτοια λειτουργία δεν είναι λειτουργία ανοδική. ­Είναι στην καλύτερη περίπτωση λειτουργία στασιμότητας και στη χειρότερη περίπτωση πτώσης. Μη σου φαίνεται περίεργο, που ένα δείγμα εξύψωσης μπορεί να ­είναι ουσιαστικά πτώση. Είναι πτώση, γιατί ενώ έφτασες σε μια υψηλότερη βαθμίδα εκδήλωσης, ενώ συνειδητοποίησες βαθύτερα την Ένωσή μας και την εκδήλωσες, δεν τη διατήρησες. Παρέμεινες στο Κατεστημένο, στο γνωστό. Φόρεσες το ένδυμα της καθημερινής τριβής, χωρίς να το λαμπρύνεις με τη νέα συνειδητή σου Ένωση, με τη νέα συνειδητή φάση Ελευθερίας, Αγάπης, Προσφοράς.

Σε καθιστώ το Κέντρο της Ζωής και της Ύπαρξης, Ένα με το Θείο Κέντρο, εκεί όπου όλες οι δονήσεις εισέρχονται, εκεί απ’ όπου όλες οι δονήσεις εκπέμπονται. Σε καθιστώ, Άνθρωπε, Άναρχη Αρχή και Ατελεύτητο Τέλος, Αέναη Ανακύκλωση Ροής, που διαχέει στην Άπειρη Λειτουργία της εκδηλώσεις Ζωής μέσα στα πάντα. Σε εμφανίζω διαυγή και Άπειρο Λόγο – Άνθρωπο, διαχέοντα εκδηλώσεις Τελειότητας μέσα στους Κόσμους, διαμορφώνοντα νέες κλίμακες Απείρου μέσα στην Ουσία Θεός – Ζωή – Ανάσταση.

Αγάπη εστίν αξίωμα Πατρός Δημιουργού, αι απορρέουσαι δε λειτουργίαι συνθέτουν την συμπεριφοράν του Πατρός προς τα Δημιουργήματα Αυτού, ήτις περιέχει Στοργήν, Τρυφερότητα, Καλωσύνην, Έλεος, Προσφο­ράν και Διδαχήν.