Ἐν μιᾷ ποίμνῃ καί ὑπό τόν αὐτόν Ποιμένα…

Ἐντός τῶν στενῶν ὁρίων τῶν τύπων καί τοῦ δογματισμοῦ εἰς μάτην τό ἀνθρώπινον πνεῦμα ἀγωνιᾷ ν’ ἀνέλθῃ ὑψηλότερον. Εἰς μάτην ἡ ἐλευθέρα σκέψις καί ἡ στοιχειώδης λογική προσπαθεῖ ν’ ἀποτινάξῃ τόν κλοιόν, ὅστις ἐδέσμευσε τήν πνευματικήν ἐλευθερίαν ἑκάστου ἀτόμου ὄπισθεν τῶν ἀφηρημένων καί ἀνωφελῶν δοξασιῶν, αἵτινες κατεβίβασαν τόν Θεόν μέχρι τοῦ κατωτάτου ἐπιπέδου τῶν ἀνθρωπίνων ἀτελειῶν καί ἐλαττωμάτων, δίδοντες Αὐτῷ τά πάθη των, σμικρύνοντες τήν φύσιν καί τό Σύμπαν, ὑποβιβάζοντες Αὐτόν μέχρι τοῦ χθαμαλοῦ ἐπιπέδου τοῦ ἀδυσωπήτου ἐκδικητοῦ, τοῦ ἀμεταβλήτου, ἀνεικτίρμονος δικαιούχου τῆς αἰωνίας τῶν ἁμαρτωλῶν καταδίκης καί τιμωρίας, τήν πρός τήν Φιλευσπλαχνίαν καί Ἀγάπην Αὐτοῦ ἀντιτιθεμένῃν.

Αἱ σαφεῖς γνώσεις τῆς θρησκείας συνανεμίχθησαν μέ τούς μύθους καί τάς φαντασιοπληξίας τοῦ παρελθόντος καί οὕτω παρήγαγον τήν πλάνην, ἥτις ἀποκρυσταλλωθεῖσα εἰς τάς δογματικάς αἱρέσεις, ἐπέφερε τήν ἀναχαίτησιν τῆς προόδου τῶν λαῶν.

Τό Φῶς τῆς Ἀληθείας ἐκαλύφθη ὑπ’ ἐκείνων, οἵτινες ἐπίστευσαν, ὅτι ἦσαν ἐντεταλμένοι νά τό διαχύσωσι παντοῦ καί τό ἄπλετον σκότος, τό ὁποῖον προσεπάθουν νά διαλύσωσι, περιέβαλεν αὐτούς.

Διά τοῦτο οἱ αἰῶνες, οἵτινες διέρρευσαν ἀπό τῆς συστάσεως τῶν θρησκειῶν, διέχυσαν τόσους κρουνούς αἱμάτων καί ἀλληλοσφαγῆς ἐπί τῶν τέκνων τῆς αὐτῆς ὁμοδόξου θρησκείας, ὅσους δέν ἐπεσώρευσεν ἡ ἀμόρφωτος καί ἡμιαγρία τοῦ πρωτογενοῦς ἀνθρώπου κατάστασις.

Ἀπ’ ἐναντίας αὗται, ἀντί νά χρησιμεύσωσιν ὡς εἰρηνική ὁδός ἄγουσα εἰς τήν συνένωσιν καί σύμπνοιαν ἁπάντων τῶν λαῶν διά τῆς Ἀγάπης καί Ἀλληλεγγύης, ἐξεκόλαψαν ἐν τῇ ἰδιοτελῇ αὐτῶν παρορμήσει τῆς ἐθνικῆς ἀποκαταστάσεως ἑκάστου λαοῦ, ἀκολουθοῦντος τήν δοξασίαν αὐτῶν εἰς βάρος ἄλλου λαοῦ, τό μῖσος καί τήν ἀλληλοεξόντωσιν καί παρέμειναν ἀμετάβλητοι, ὡς αἱ μούμιαι, εἰς τήν περιωρισμένην τῶν δογμάτων καί τῶν τυπικῶν ἀπαράβατον πίστιν, ἐνῷ τό πᾶν κινεῖται καί ἐξελίσσεται πέριξ αὐτῶν, ἐνῷ ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα καθ’ ἑκάστην εὐρύνει τόν κύκλον τῆς δράσεώς της καί ἀνορύσσει τήν τάφρον τῆς ἀγνωσίας, ἥτις καί ὁλοέν ἀπομακρύνει τόν θρησκευτικόν φεουδαρχισμόν τῆς ἐπιγείου σκηπτρούχου θεότητος ἀπό τῆς Αἰωνίου Ἀληθείας καί τοῦ Ἀκαταβλήτου φυσικοῦ Θεοῦ.

Ὅλαι αἱ θρησκεῖαι, ἄν καί ἐν τῇ τυπικῇ αὐτῶν λειτουργίᾳ διαφέρουσιν ἀναμεταξύ των, ἐν τούτοις εἰς τό βάθος τῆς ἐσωτερικῆς αὐτῶν διδασκαλίας καί πίστεως ἐγκρύπτουσι μίαν καί τήν αὐτήν ἔννοιαν καί ἐπιδιώκουσιν ἐξ ἴσου τόν ἴδιον σκοπόν.

Οἱ ἱδρυταί αὐτῶν, οἱ μεγάλοι ἐπί γῆς μεσάζοντες μεταξύ Θείου καί ἀνθρώπου, Οὐρανοῦ καί γῆς, Ἀοράτου καί ὁρατοῦ, ὁ Βισνοῦ, ὁ Κρίσνα, ὁ Βούδας, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ πάντων Ὑπέρτατος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἕνα καί τόν αὐτόν σκοπόν ἐπεδίωξαν ὑπό διάφορον τύπον ἐξωτερικῆς ἐκδηλώσεως τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἱδρυθείσης θρησκείας, τήν λατρείαν καί ἀναγνώρισιν Ὑπερτάτου Πνευματικοῦ Ὄντος, Ἀπείρου Δημιουργοῦ Δυνάμεως, τοῦ Θεοῦ καί τήν τήρησιν τῶν πρός Αὐτόν καί τόν πλησίον καθηκόντων ἑκάστου ἀνθρώπου, ὅπως δι’ αὐτῶν κατορθώσῃ νά εἰσέλθῃ εἰς τήν Αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Πνεύματος, εἰς τόν Ἄφθαρτον Κόσμον τῆς Αἰωνίου Ζωῆς, τόν Κόσμον τοῦ Οὐρανίου Ἀνεσπέρου Φωτός καί τῆς Θείας Εὐδαιμονίας καί Μακαριότητος.

Δυστυχῶς ὅμως ἡ μονομερής, ἡ ἰδιοτελής καί κεχωρισμένη πίστις ἑκάστης θρησκείας, ἄν καί ἐπί τῶν αὐτῶν βάσεων στηρίζεται, διότι ἅπασαι τά πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον ἑκάστου ἀνθρώπου καθήκοντα συνιστῶσι καί ὡς ἐκ τούτου ὤφειλον νά εἶναι εἷς ἑνωτικός δεσμός μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἑνώνων αὐτούς διά μιᾶς καί τῆς αὐτῆς σκέψεως πρός τήν Ἀνωτάτην Ἀρχήν τῶν πραγμάτων, ἐν τούτοις ἀπεμακρύνθησαν τοῦ κοινοῦ τούτου ὑπό μιᾶς ἑκάστης ἐπιδιωκομένου σκοποῦ, τῆς ἐξανθρωπίσεως τοῦ κόσμου καί περιέβαλον αὐτάς διά τοῦ σκοτεινοῦ πέπλου τοῦ δογματισμοῦ, συγκαλύπτουσαι ὑπό τήν θεοποίησιν τῶν ἱδρυτῶν αὐτῶν τόν κυριώτερον τῆς ἱδρύσεως καί ἐπιδιώξεώς των σκοπόν.

Τοιουτοτρόπως ἀπώλεσαν πᾶσαν σχεδόν ἐπιρροήν ἐπί τῶν ἠθῶν καί τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καί ἐπέφερον τόν σωρόν τῶν προλήψεων καί τῶν εἰδωλολατρικῶν καταχρήσεων, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν ἀφορμή νά ρίψουν τόσους ἀνθρώπους εἰς τήν τελείαν ἄρνησιν καί τήν ἀθεΐαν.

Διά τοῦτο αἱ θρησκεῖαι, αἱ ὁποῖαι εἶναι προσωριναί καί μεροληπτικαί ἀπόψεις τῆς Αἰωνίου Ἀληθείας, ἥτις ὡς Ἀλήθεια θά παραμένῃ Ἀναλλοίωτος καί Ἀνέπαφος ἀπό τάς προσκαίρους ἐπιδράσεις τῆς ἀνθρωπίνης ἀντιλήψεως, θά μεταρρυθμισθῶσιν, ἀφοῦ δέν ἐξετέλεσαν πλήρως τόν προορισμόν των καί ἀφοῦ δέν ἀνταποκρίνονται πλέον εἰς τάς προόδους τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως καί τάς ἀνάγκας τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρωπότης προχωρεῖ τόν δρόμον τῆς ἀναπτύξεώς της, ἔχει ἀνάγκην νέων πνευματικῶν συλλήψεων, ἑνός νέου ἰδανικοῦ, μᾶλλον ἀνεπτυγμένου, τό ὁποῖον ἤδη ἤρχισε νά ἀνευρίσκηται εἰς τάς ἀνακαλύψεις τῆς ἐπιστήμης καί τάς μεγάλας συλλήψεις τῶν σκέψεων τοῦ νεωτέρου πνεύματος.

Μέ τήν ταπείνωσιν τῶν θρησκειῶν καί τήν ὑλικοποίησιν τοῦ αἰσθήματος τῶν ἀκολούθων των προπαρασκευάζεται μία νέα φιλοσοφική καί κοινωνική ἐπανάστασις, ἥτις θά ἐπιδιώξῃ τήν ἠθικήν καί πνευματικήν ἀναμόρφωσιν ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἕνας Νέος Κόσμος Σκέψεων καί Αἰσθημάτων ἀνακινεῖται εἰς τά βάθη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί προσπαθεῖ ν’ ἀποβάλῃ τούς περισφίγγοντας αὐτήν δεσμούς τῶν θρησκευτικῶν καί κοινωνικῶν προλήψεων, προσλαμβάνων νέαν μορφήν ἐν τῇ ζωῇ τοῦ ἀνθρώπου.

Δύο μεγάλαι δυνάμεις, ἡ ὕλη καί τό πνεῦμα, τοῦ ὁποίου προσόντα εἶναι τό αἴσθημα καί τό λογικόν, δυνάμεις ξέναι πρός ἀλλήλας, συγκρινόμεναι πρός ἀλλήλας καί προκαλοῦσαι παντοῦ τήν διχόνοια, τήν σύγχυσιν καί τό μῖσος εἰς τούς φανατικούς καί ἀδιαλλάκτους αὐτῶν ὀπαδούς, τείνουν νά συνενωθῶσιν.

Διά νά ἐπέλθῃ ἡ συνένωσις αὐτῶν, ἡ θρησκεία πρέπει νά χάσῃ τόν δογματικόν αὐτῆς χαρακτῆρα καί νά καταστῇ ἐπιστημονική.

Ἐπίσης ἡ ἐπιστήμη πρέπει ν’ ἀποβάλῃ τόν ὑλιστικόν αὐτῆς χαρακτῆρα καί νά φωτισθῇ διά τῆς πνευματικῆς δαδός τοῦ Θείου Πνεύματος, τοῦ ἐκδηλουμένου εἰς πᾶσαν τῶν φαινομένων καί ἀποτελεσμάτων αὐτῆς ἀληθῆ ἐξήγησιν.

Ἀπό τά βάθη τῆς μελλούσης τῆς ἀνθρωπότητος σκέψεως ἕνα Νέον Φῶς τῆς πραγματικῆς Ἀληθείας θά διαφωτίσῃ τήν Νέαν Διδασκαλίαν, ἥτις ἐρειδομένη ἐπί τῶν θετικών καί πειραματικῶν μεθόδων θά συνενώσῃ ἅπαντα τά κατ’ ἐπιφάνειαν ἀντίθετα συστήματα καί τάς ἀντιφρονούσας καί ἐχθρικάς φιλοσοφίας, θά συνδέσῃ ὅλας τάς διαφόρους ἐκφάνσεις τῆς σκέψεως καί τῆς ζωῆς καί θά προσδώσῃ εἰς τόν ἄνθρωπον τήν πραγματικήν ἐξανθρωπιστικήν αὐτοῦ τελειότητα.

Αἱ θρησκεῖαι τότε ὅλαι συνενούμεναι καί ἀποβάλλουσαι τόν δογματικόν αὐτῶν χαρακτῆρα θ’ ἀποτελέσουν Μίαν καί Ἀδιαίρετον ὁμόδοξον πίστιν, τήν φυσικήν θρησκείαν, ἥτις, βασιζομένη ἐπί τῶν Ἀναλλοιώτων νόμων τῆς φύσεως καί διερμηνευομένη ὑπό τῶν λογικῶν καί ἀποδεικτικῶν αὐτῆς συλλογισμῶν καί πειραμάτων, θά βαδίσῃ καθαρά καί ἁπλῆ ἐπί νέων ὁριζόντων τῆς παγκοσμίου προόδου καί ἐξελίξεως.

Ἕκαστος πατήρ καί ἑκάστη μήτηρ θά εἶναι διδάσκαλος καί ἱερεύς τῆς οἰκογενείας του καί θά διδάσκῃ αὐτήν τά πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον ἑνός ἑκάστου καθήκοντα, δίδων οὗτος τό παράδειγμα ἐν τῇ ἐκτελέσει αὐτῶν οὐχί διά λόγων, ἀλλ’ ἐν τοῖς ἔργοις.

Ὁ ζῆλος τοῦ Καλοῦ, ἡ δίωξις τῶν παθῶν, ἡ ὡραιότης, ἡ ἀνεξικακία πάντα ταῦτα θά εἶναι αἱ σταθεραί βάσεις τῆς Ἀνωτάτης καί Παγκοσμίου Ἰδεαλιστικῆς θρησκείας, εἰς τούς κόλπους τῆς ὁποίας θ’ ἀναλυθῶσιν ὡς ποταμοί ἐν τῷ ὠκεανῷ ὅλαι αἱ παρελθοῦσαι θρησκεῖαι αἵτινες, ἐνῷ κατά βάθος ἀνομολογοῦσι καί πρεσβεύουσι τάς κοσμοσωτηρίους ταύτας ἀρχάς, ἀντιφρονοῦσιν εἰς τάς δογματικάς αὐτῶν δοξασίας, καταστᾶσαι οὕτω αἰτία τῆς διαιρέσεως ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος εἰς μυρίας ἀντιθέτους πεποιθήσεις, ἀπομακρυνόμεναι δέ ἀπ’ ἀλλήλων καί διανοίγουσαι τό καθ’ ἑκάστην πρό αὐτῶν εὐρυνόμενον χάσμα εἰς μάτην ἐρευνῶσι νά εὕρωσι τήν κοινήν γέφυραν, δι’ ἧς ἐν μιᾷ ποίμνῃ καί ὑπό τόν αὐτόν Ποιμένα μέλλουσι νά ὁδηγηθῶσιν εἰς τήν κοινήν καί Αἰωνίαν τοῦ Θεοῦ Βασιλείαν.

Ιωάννης Σταματιάδης, Φως Αληθείας Ρέον Από Χριστού – ΤΟΜΟΣ Β΄
Στοιχεία Εξανθρωπισμού – σελ. 56-59