Όταν η Θεότητα περιπατεί μέσα στους Ανθρώπινους ήχους

Ευχαριστώ το Σύμπαν, ευχαριστώ τον ­Άνθρωπο απ’ οπουδήποτε Μου απέστειλε την ενέργειά του, την Αγάπη του, βοήθεια, και παρακαλώ όσους εγνώρισαν το Φως και το Έλεος, να αναπέμψουν δεήσεις για τη βελτίωση και την άνοδο του Ανθρώπου, για την απαλλαγή του από τα δεινά και τις μάστιγες, για την απελευθέρωσή του, για τη Θέωσή του.

Πού ακούστηκε, Κύριε, τόσο Μεγαλείο, ο Άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο ύψος, που να συνομιλεί με τα άλογα για τους ανθρώπους, όντας όμως τόσο έμψυχα, τόσο λογικά, τόσο νοήμονα, τόσο δυναμικά και απέραντα, όπως τα ηλιακά Σου συστήματα, κι όπως οι μικροήλιοί Σου, που ονομάζονται κύτταρα.

Αλήθεια, Κύριε, ο Άνθρωπος μήπως έφτασε σ’ εκείνο το σημείο πάλι το υπέροχο και το Αρχέγονο, που καταγράψανε αργότερα στις Βίβλους, εκείνο το υπέροχο σημείο τού κατ’ Εικόνα και του καθ’ Ομοίωση; Μήπως, Κύριε, έφτασε εκείνη η στιγμή, μήπως τούτη δα τη στιγμή συντελέστηκε αυτό το υπέροχο: μέσα σ’ ένα Ανθρώπινο Σκήνωμα αντικρίζαμε την Απειρότητα της Θεό­τητάς Σου, τη στιγμή που Γεννούσε, τη στιγμή που εκπορευόταν απ’ Αυτήν σαν από τα Άπειρα κύτταρα μιας Οντότητας, τη στιγμή που εκπορευόταν από Σένα η Απέραντη ύλη Σου και τα συστήματα και οι συστοιχίες των Αγγέλων Σου κι όλες εκείνες οι Δυνάμεις, οι οποίες έφερναν μέσα δονήσεις υπέροχες και διέσχιζαν τα Σύμπαντα της Δημιουργίας; Μήπως τούτη δα τη στιγμή ο Άνθρωπος έφερνε τη Θεότητα πάνω του σε πλήρη έκφραση, περιζωσμένος από τα ηλιακά Σου συστήματα και στεφανωμένος από τη Δόξα των Συμπάντων; Μήπως η καθ’ Ομοίωση είχε γίνει προσιτή στα μέτρα μας και μήπως τα μέτρα μας είχαν διαπλατυνθεί στα μέτρα τα Θεία;

Τι υπέροχες στιγμές, όταν η Θεότητα περιπατεί μέσα στους Ανθρώπινους ήχους κι όταν η ανθρωπότητα δεξιώνεται στα Ουράνια δώματα σε πλήρες Μεγαλείο και σε πλήρη ταύτιση, όταν αυτές οι δύο Απέραντες, Ομοούσιες, Όμοιες Υποστάσεις, και Υποστάσεις είναι λέξη περιοριστική, η Θεότητα, αντικατοπτριζόμενη στον Εαυτό της, έρχεται σε Αρμονία και εμφανίζεται. Ποιος είναι το είδωλο και ποιος το Πρότυπο, ποιος αυτή τη στιγμή αντικατοπτρίζει τον Εαυτό του, ο Θεός Άνθρωπος ή ο Άνθρωπος Θεός, ποιος από τους δύο είναι εκείνος που πρώτος εγέννησε τον άλλον, και μήπως και τα δύο δεν είναι παρά Ένας Παλμός που αυτογεννά, αυτογεννάται και υπάρχει; Τι υπέροχη στιγμή της Δημιουργίας!

Μπορείτε λοιπόν να δεχτείτε και να καλωσορίσετε τους καινούργιους Συνεργάτες σας, τους ήλιους και τους πλανήτες και τις Δυνάμεις και τις αρμονικές συστοιχίες τους, που υπάρχουν, και να καλωσορίσετε ανάμεσά σας κι από αυτά τα υψηλά για σας και απίθανα σωματίδια, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα Κύτταρα της Απέ­ραντης Οντότητας που ονομάζεται Θεός. Να καλωσορίσετε, λοιπόν, αυτούς τους μικρούς ήλιους, που ονομάζονται ανθρώπινα κύτταρα και κατέβηκαν από τα Απέραντα Κύτταρα του Σώματος του Θεού, να τα καλωσορίσετε από εκείνη την Πηγή ερχόμενα μέσα σ’ ένα ανθρώπινο σκήνωμα. Μπορείτε να τα αγαπήσετε, γιατί θα μάθετε πλέον, πως η μεταλλαγή της σάρκας δεν γίνεται μόνο εκ των κάτω, γιατί, αλήθεια, πού θα βρείτε εκείνο το Θείο καμίνι για να κάψετε ό,τι πρέπει να μετουσιωθεί; Η μετουσίωση πολλές φορές πρέπει να γίνεται, όταν έλκετε τους μικρούς ήλιους, που από δω και πέρα για όλους θα είναι μία ακόμη βακτηρία για την κατεργασία της ύλης σας στο ορυχείο της ζωής.

Μη νομίζετε ότι η ζωή και το έργο των Πρωτοπόρων είναι μόνο η διαδρομή σας μέσα στην ύλη, μέσα στην καθημερινή σας πορεία, σαν Προσευχή, σαν έλξη, σαν ενέργεια. Είναι και κάτι περισσότερο, είναι η συμμετοχή σας και η παρουσία σας, η παρουσία του Θείου Εαυτού σας στα Ουράνια Μητρώα. Πώς νομίζετε ότι θα μετοικήσετε κάποτε, πώς νομίζετε ότι θα υφανθεί ο δρόμος της επιστροφής, αν δεν έχετε πατήσει με τα Θεία σας αποτυπώματα στο Ουράνιο Σώμα του Θεού, όπως πρωτοδημιουργήθηκε; Μη νομίζετε ότι έχετε μοναδική αποστολή πώς να εξυψώσετε τις δονήσεις της ψυχής σας, μα σας περιμένουν, Αγαπητοί Μου, τα Σύμπαντα, σας περιμένει όλη εκείνη η Δημιουργία με την οποία συνυπήρξατε κάποτε, η οποία ήταν το ένδυμά σας, ήταν τα μάτια σας, ήταν η Υπόστασή σας. Για να ξαναγίνετε Θεοί, θα πρέπει να συνεργαστείτε ξανά μ’ εκείνους τους ξεχασμένους Συνεργάτες σας. Σας περιμένουν οι νοήμονες ήλιοι, σας περιμένουν τα πλήρη κατανόηση και υπάκουα Αστέρια, σας περιμένουν οι πειθαρχημένοι Γαλαξίες, σας περιμένουν οι υπάκουοι Αστερισμοί, σας περιμένουν δη­λαδή τα Κύτταρα του Θεού. Κι εσείς τώρα, ο Άνθρωπος Θεός, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να καλέσει τα Κύτταρα του Θεού στη μικροσκοπική τους μορφή, για να μπορέσουν να χωρέσουν σ’ έναν άλλον Άνθρωπο Θεό, με τη μικρή κυτταρική τους μορφή. Και τώρα η Αδελφή έχει μέσα της πολλούς μικρούς ήλιους, που δεν αναγεννήθηκαν από το αίμα, αλλά ήρθαν κατευθείαν σαν επισκέπτες από την Απέραντη Θεότητα.