ΥΠΑΠΑΝΤΗ

Υπάρχει στον κόσμο κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση, μια «υπαπαντή» με κάποιον που αγαπάς; Είναι αλήθεια πως αυτή η ζωή είναι διαρκώς μια αναμονή, μια αναμονή που αποβλέπει σε μια συνάντηση. Πόσο δε απροσδόκητο, πόσο άρρητα όμορφο είναι το ότι το πολυαναμενόμενο φως και η χαρά έρχεται με την εκπλήρωση μιας χαρούμενης συνάντησης. Ευλογημένοι όσοι το βίωσαν είτε αυτό έγινε στις 2 Φεβρουαρίου (της Υπαπαντής), είτε όποια άλλη ευλογημένη μέρα που συνάντησαν τον Δάσκαλο της Αγάπης, μιας μέρας, που σύμφωνα με το προσωπικό ημερολόγιο του καθενός ήταν ημέρα της Υπαπαντής.

Δεν είναι καιρός να αναρωτηθούμε τι περιμένουμε; Τι επιμένει η καρδιά μας να μας υπενθυμίζει συνεχώς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία η ζωή μας σε μια αναμονή, καθώς περιμένουμε να συναντηθούμε με τα ουσιώδη; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει η Υπαπαντή. Εδώ, σ’ αυτή τη γιορτή η ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτεται ως ανυπέρβλητη ομορφιά μιας ώριμης ψυχής, που έχει απελευθερωθεί, βαθύνει και καθαριστεί από καθετί το μικρόψυχο, το ανόητο και το τυχαίο. Ακόμη και τα γηρατειά και ο θάνατος, η γήινη μοίρα που όλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται εδώ τόσο απλά και πειστικά ως ανάπτυξη και άνοδος προς εκείνη τη στιγμή, όταν με όλη μου την καρδιά, στην πληρότητα της ευχαριστίας, θα πω: «νυν απολύεις». Είδα το φως να διαπερνά τον κόσμο. Βιώνω το «Παιδίον», που φέρνει στον κόσμο τόση θεϊκή αγάπη, και που παραδίδεται σε μένα. Τίποτε δεν προκαλεί φόβο, τίποτα δεν είναι άγνωστο, όλα τώρα είναι ειρήνη, ευχαριστία, αγάπη.

Γιορτάζω τη συνάντηση της ψυχής μου με την Αγάπη, τη συνάντηση μ’ Αυτόν που μας έδωσε τη ζωή, και που μου έδωσε το κουράγιο να τη μεταμορφώνω σε αναμονή της πραγμάτωσης, έτσι όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψη (ΚΒ΄ 1-5):

Ύστερα ο άγγελος μου έδειξε το ποτάμι με το ζωογόνο νερό, λαμπερό σαν κρύσταλλο, ν’ αναβλύζει από το Θρόνο του Θεού και του Αρνίου. Στη μέση της πλατείας ήταν το δέντρο της ζωής, που καρποφορεί δώδεκα φορές, μία κάθε μήνα, και που τα φύλλα του χρησιμεύουν για τη θεραπεία των εθνών. Καμιά αφορμή για κατάρα δεν θα υπάρχει πια εκεί. Ο Θρόνος του Θεού και του Αρνίου θα βρίσκονται σ’ αυτή, κι όλοι αυτοί που θα τον λατρεύουν. Θα τον βλέπουν κατά πρόσωπο και θα έχουν το όνομά του στα μέτωπά τους. Νύχτα δε θα υπάρχει πια, και δεν θα χρειάζεται το φως του λυχναριού ή του ήλιου, γιατί ο Κύριος ο Θεός θα φέγγει πάνω τους, και θα βασιλέψουν αιώνια.

Σήμερα, ημέρα γιορτής για κάθε ειρηνοποιό, χωρίς όνομα, χωρίς ηλικία, χωρίς συγκεκριμένη μορφή, ανδρόγυνο και ελεύθερο να διακηρύξει την Ενότητα που εμπνέει το Πνεύμα το ενωμένο και μη διαχωριζόμενο, στα πέρατα της Γης και του Ουρανού.

Αφιερωμένο σε κάθε υπόσταση που είχε την τιμή να γνωρίσει, να συναντηθεί και να λάβει την Προσφορά

του Δασκάλου Ιωάννη – Παράκλητου.

Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου,

ό ητοίμασας κατά το πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν του λαού σου.

Λουκ. Β΄ 29-32

Θέλω να συνειδητοποιήσεις πως το Είναι σου ή το Πνεύμα σου, όπως το λες, δεν είναι ανεξάρτητο κομμάτι από τη Δημιουργία του Όλου, αλλά διέπεται από Θείους και Αυτενεργείς Νόμους, με τους οποίους η Πνευματική – εσωτερική σου Πορεία είναι αλληλένδετη. Στην πραγμα­τικότητα το Είναι σου είναι η Θεία Σπίθα μέσα σου, που κατά τη διάρκεια της εξέλιξής σου μεγαλώνει αντιπρο­σωπεύοντας κάθε φορά μία βαθμίδα, ένα στάδιο εξέλι­ξης σε ηλικία Λόγου, καθένα από τα οποία μπορεί να χωρέσει χιλιάδες βαθμίδες από αυτές που σε πολλές Ευ­λογίες σε αναβιβάζω. Ηλικία Χριστού εντός σου σημαίνει ηλικία ζώντος Θεού, που κατά τη διάρκεια της μαθητείας σου εκδηλώνει τις δυνατότητες που το Θείο Παιδί στην ανάπτυξή Του κατέχει. (Αγαπάτε Αλλήλους, κεφ. 2)

Διδάσκαλος Ιωάννης – Παράκλητος