Το Μυστήριο Άνθρωπος

Ἀναρίθμητα τὰ ὀργανικὰ ὄντα κινοῦνται εἰς τὴν ζωήρρυτον ἀτμοσφαῖραν τοῦ πλανήτου μας. Ἡ ἀπέραντος κλῖμαξ εἰς τὴν ζωὴν ὁρίζουσα παρουσιάζει, ἐν τῇ ἀπείρῳ αὐτῆς ποικιλίᾳ τὰ δύο γένη τῶν ζώων καὶ τῶν φυτῶν. Ἐν τῇ τῶν ζώων προοδευτικῇ κλίμακι, μὲ τὴν ἀπειρίαν τῶν γενῶν καὶ τὸ ἀμέτρητον πλῆθος τῶν μορφῶν, ἀναχωροῦντες ἀπὸ τὰ γένη τῶν ζωοφύτων, φθάνομεν εἰς τὴν τελειοτέραν μορφὴν τῆς ὀργανωμένης ὕλης, τὸν ἄνθρωπον. Καὶ παρατηροῦμεν ὅτι πρὸς τῇ ὀργανικῇ ἀτελείᾳ, ὑφίσταται καὶ ἡ τοῦ λογικοῦ ἀτέλεια, ἡ ἀτέλεια τῆς νοήσεως, ἢ ἡ ἀτέλεια ἡ πνευματική. Καὶ ὅμως πάντα τὰ ζωϊκὰ ταῦτα ὄντα ἀπὸ τῶν ἀτελεστέρων μέχρι τῶν τελειοτάτων, διήκει εἷς κοινὸς νόμος, ὁ νόμος τοῦ αἰσθητοῦ, ἢ ὁ νόμος τῆς αἰσθήσεως.

Ὁ νόμος οὗτος, ἀναχωρῶν ἀπὸ τῶν ἀτελῶν ὡς αἴσθησις, φθάνει εἰς τὰ τέλεια ὡς συναίσθημα ἢ συναίσθησις, ὅπερ δὲν εἶναι ἢ προϊὸν αἰσθητικοῦ ἐρεθισμοῦ, προϊὸν τῆς αἰσθήσεως. Ἀλλ’ εἴς τε τὰ ἀτελῆ, ὡς καὶ εἰς τὰ τέλεια, ἡ αὐτὴ ὑφίσταται ἐκδήλωσις, διαφέρουν δὲ μόνον αἱ συναισθηματικαὶ τῶν ἐντελεστέρων ἐκφάνσεις. Εἰς τὴν κοινότητα ταύτην τῶν ἐκ τοῦ δεσπόζοντος νόμου τῆς αἰσθήσεως ἀπορρεουσῶν ἐκδηλώσεων ἀνήκει καὶ ἡ ἔκστασις.

Ἡ ἔκστασις ποικίλλει εἰς τὸν βαθμὸν αὐτῆς, ἀναλόγως τῆς αἰσθητικῆς ποσότητος, ὡς καὶ ἀναλόγως τοῦ ποιοῦ καὶ τοῦ ποσοῦ τοῦ συναισθηματικοῦ ὑπάρχοντος. Ἐπειδὴ δὲ τὸ εἰς μεγίστην τελειότητα κεκτημένον τὰς πνευματικὰς ἀρετάς, συνεπῶς καὶ τὴν συναισθηματικότητα ὄν, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, διὰ τοῦτο ἂς λάβωμεν πρὸς ἐξέτασιν τῆς ἐκστάσεως τοῦτον, ἐν ᾧ συμβαίνει τό τε φαινόμενον τῆς ἐκστάσεως, ὡς καὶ ἡ συναίσθησις τῆς ὑπάρξεως τούτου.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ ὂν ἐν ᾧ λαμβάνουσι χώραν ὅλαι αἱ φυσικαὶ καὶ πνευματικαὶ δράσεις τῶν ἀντιστοίχων Ἀναλλοιώτων νόμων καὶ ἐν ᾧ, δι’ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, γίνονται αἰσθηταὶ αἱ ἐκδηλώσεις αὗται, γίνεται δυνατὴ ἡ παρατήρησις καὶ ὴ ἐν ἐλέγχῳ ἐξέτασις αὐτῶν. Ἐν αὐτῷ συμβαίνει ἡ ἐνδοτέρα καὶ ὑποσυνείδητος αὐτοπαρατήρησις. Διὰ τούτου λοιπόν, πάσχοντος καὶ παρατηροῦντος ἅμα, ἂς ἐρευνήσωμεν τὸ φαινόμενον τοῦτο τῆς ἐκστάσεως.

Εἰς τὴν κορυφὴν ὑψηλοῦ ὄρους εὑρίσκεται εἷς ἄνθρωπος, εἰς ἐξ ἡμῶν. Μόλις πρὸ ὀλίγου γονιμοποιὸς βροχὴ ἐπότισε τὰ δένδρα καὶ τὰ φυτὰ καὶ δι’ ὕδατος ἐπλούτισε τὰς πηγάς, τοὺς ρύακας καὶ τὰ ποτάμια. Ὁ ἥλιος κλίνει πρὸς τὴν δύσιν, ὁ δ’ οὐρανὸς εἶναι αἴθριος. Αἱ τελευταῖαι τοῦ ἠλίου ἀκτῖνες χρυσίζουσι τὰς μεμακρυσμένας τῶν ὀρέων κορυφάς, ἡρέμως δὲ ἄρχεται φυσῶν ὁ ζέφυρος σκορπίζων κατὰ τὴν διάβασιν αὐτοῦ ἀνεκφράστους εὐωδίας. Ἰδοὺ δὲ τότε τὶ ἐπακολουθεῖ. Εἰς τὰ βάθη τῶν κοιλάδων ἀκούεται τότε μυστηριώδης βόμβος τῶν μελισσῶν καὶ τῶν κανθάρων. Οἱ θόες ἐξερχόμενοι τῆς κρύπτης αὐτῶν, πρὸ τῆς φυσικῆς ἐκείνης μεγαλοπρεπείας, καθ’ ἣν τὰ δένδρα ἅπαντα καὶ τὰ φυτὰ χλοάζουσι μέχρι τοῦ ταπεινοῦ βρύου, ἐκδηλώνουν δι’ ἀρρύθμων καὶ μονοτόνων φωνῶν τὴν συμμετοχὴν εἰς τὴν ὅλην φυσικὴν ἀλλοίωσιν. Ἐκεῖ εἰς τὰς συστάδας ἐκείνας τῶν πτελεῶν, σμήνη πτηνῶν ἐκσποῦν εἰς χαρμόσυνα λαλήματα, ἐνῷ εἰς τὰς ἐκτεταμένας πεδιάδας ἀκούεται ὁ θροῦς αὐτὸς τῆς ζωῆς, μεταδίδων παντοῦ τὴν ἔκφανσιν τῆς ὑπεργείου αὐτῆς μεγαλοπρεπείας. Ἐξέρχονται οἱ κοχλίαι πρὸς βοσκὴν καὶ ἐπὶ τῆς πρασινωπῆς καὶ ἀνωρθωμένης πρασιᾶς ἕρπει μικρὸς σκώληξ, προσδίδων μὲ τὴν μικρότητά του ποικίλην ἁρμονίαν εἰς τὸ ὅλον φυσικὸν περιβάλλον εἰς τὸν ἐκτεταμένον τοῦτον κῆπον τοῦ Δημιουργοῦ, εἰς τὴν μικρὰν ταύτην ζωϊκὴν βασιλείαν.

Ἡ ἐκφραστικὴ αὕτη φυσικὴ ἐκδήλωσις γεννᾷ εἰς τὰ ὄντα τῆς συναισθηματικῆς ζωῆς, ὡς καὶ εἰς τὰ τῆς αἰσθητικῆς τοιαύτης, τὴν ἔκστασιν. Κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας τὸ ὂν περιέρχεται εἰς ἰδίαν φυσιολογικὴν κατάστασιν, ἥτις εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς αἰσθητικῆς ἐνεργείας. Ὁ ἄνθρωπος, θεώμενος ἀπὸ τῆς ὑψηλῆς ἐκείνης κορυφῆς τὴν ἐκδήλωσιν ἐκείνην τῆς ζωῆς, αἰσθάνεται κάτι, ὅπερ γεννώμενον ἀπὸ τὸν πνευματικόν του κόσμον, τείνει νὰ ἀρθῇ εἰς ἄλλο ὕψος, συμπαρασῦρον μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὴν ὅλην τοῦ ἀνθρώπου συναίσθησιν καὶ νόησιν, καθιστοῦν αὐτὸν ὃν ἀδρανοῦν, ὃν ἐν ληθάργῳ διατελοῦν, ὡς πρὸς τὸ πνεῦμα. Τὸ κάτι τοῦτο ἐκδηλοῦται, ὁτὲ μὲν ὡς ἐπιφώνημα ὕμνου, ὁτὲ δὲ ὡς ἀναστεναγμὸς ἀνακουφίσεως, ἢ ὡς ψαλμὸς θαυμασμοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῷ ἀπὸ τὰ ζῶα ὡς χαρᾶς σκίρτημα, ἢ βέλασμα ἢ ἄλλως πως.

Κατὰ ταῦτα ἡ ἔκστασις, προϊὸν αἰσθήσεως, δύναται νὰ προκληθῇ διὰ μέσων ἐρεθιζόντων τὴν μὲν ἢ τὴν δὲ τοῦ ἀνθρώπου ἢ ζώου αἴσθησιν. Πολλάκις ἦχοι ἁρμονικοὶ καὶ εἰς στιγμὰς καταλλήλους ἐγείρουν τὸ πνεῦμα καὶ οὕτω προκαλεῖται ἔκστασις. Ποσάκις δὲ οἱ ἁπλοῖ πλαγιαύλου ἢ αὐλοῦ στόνοι ἐν τῷ μέσῳ μεγαλοπρεποῦς ἐρημίας, συγκεχυμένοι μὲ τὰ ἄτακτα βελάσματα ποιμνίων ἐξ αἰγῶν ἢ προβάτων δὲν ἐπροκάλεσαν ἔκστασιν; Ποσάκις μουσικαὶ συμφωνίαι δὲν ἔκαμαν νὰ παύσουν ὁ λέων τοὺς βρυχηθμούς του, αἱ παρδάλεις, οἱ λύκοι, αἱ τίγρεις, οἱ κῦνες καὶ λοιπὰ ζῶα τὰς ἀγρίας ἢ ἠμέρους φωνάς των καὶ ἐνεὰ νὰ ἵστανται βωβὰ ὡσεὶ ἐν ληθάργῳ διατελοῦντα, ὥστε εἰς ὁλόκληρον ἔκτασιν τοῦ ζωολογικοῦ, τοῦ περιέχοντος τὰ ζῶα ταῦτα κήπου, νὰ ἐξαπλοῦται μόνον σιγὴ καὶ ν’ ἀντηχοῦν μόνον οἱ μουσικοὶ τόνοι; Ἡ ἔκστασις εἶναι ἡ τὴν ὥραν ἐκείνην κυριαρχοῦσα.

Καὶ ὅσον ἀφορᾷ τὸν ἄνθρωπον, ἡ ἔκστασις εἶναι πάντων φαινόμενον, ἀλλ’ αἱ εὐαίσθητοι ψυχαὶ ἔχουσι τὸ φαινόμενον τοῦτο εἰς εὐκολωτέραν καὶ ἀφθονωτέραν παραγωγήν. Διὰ τὸν εὐαίσθητον, ὅ ἐστι διὰ τὸν ἐξελιγμένον πνευματικῶς ἄνθρωπον, ἀρκεῖ μία ἀναπαράστασις ὡραίας τινὸς εἰκόνος τῆς φύσεως διὰ νὰ γεννήσῃ τὴν ἔκστασιν. Ἡ ἀόριστος βοὴ τῶν δασῶν καὶ ὁ ἡδυπαθὴς φλοῖσβος τῆς θαλάσσης, ἡ ἀνέκφραστος ἐξ ἀνθέων εὐωδία, χρησιμεύουν ὡς αἰτία παραγωγῆς ἐκστάσεως.

Ἀλλ’ εἰς τὸν ἔτι περισσότερον πνευματωθέντα ἄνθρωπον, ψυχικὸν πάλιν αἴτιον δύναται νὰ προκαλέσῃ ἔκστασιν: Ἡ φαντασία. Διὰ ταύτης φθάνει ὁ ποιητὴς εἰς ἔκστασιν, δι’ ἧς ἐν αἰσθητικῇ ἀπονεκρώσει διατελῶν ἀνέρχεται εἰς τοὺς κόσμους τῆς συμμετρίας καὶ τῶν ὑψηλῶν παραστάσεων. Ὁμοίως καὶ ὁ ζωγράφος ἢ ὁ γλύπτης ἢ ὁ μουσουργὸς ἢ ἄλλως πως μεσάζων.

Ἡ ἔκστασις εἶναι ἡ θυγάτηρ τῆς ἀποπνευματώσεως. Κατὰ τὴν ἔκστασιν ὁ ἄνθρωπος παύει ὑπάρχων ἐν τῇ ὕλη καὶ εἰς βαθμὸν πολὺ μεγαλύτερον τῆς ἀποπνευματώσεως, καθ’ ἣν μόνον στιγμὰς τινὰς μᾶς χαρίζει, ἐνῷ πρώτη ἡ ἔκστασις δύναται νὰ ἐπιτρέπῃ τὴν εἰς τοὺς ὑψηλοὺς κόσμους περιοδείαν μας εἰς ὁλοκλήρους ὥρας.

Ἐν τοῖς πνευματικοῖς κόσμοις, ὁσάκις πνευματικαὶ ὀντότητες περιέρχω­νται εἰς ἔκστασιν, διέρχονται ἐν τῇ ἰδίᾳ καταστάσει αἰῶνας ὁλοκλήρους ὡς στιγμάς. Ὁλόκληρος δὲ ἡ Πνευματικὴ Ζωή, δὲν εἶναι ἄλλο εἰμὴ διαρ­κὴς ἔκστασις.

Ἡ ἔκστασις διαφέρει τῆς λανθανούσης ἀποπνευματώσεως κατὰ τοῦτο: Κατὰ τὴν ἔκστασιν οἱ δεσμοὶ πρὸς τὴν ὕλην εἶναι πολὺ χαλαρώτεροι ἢ κατὰ τὴν μερικήν. Κατὰ μὲν τὴν πρώτην ζῶμεν στιγμὰς πνευματικάς, κατὰ δέ τὴν δευτέραν κλέπτομεν στιγμὰς πνευματικάς. Πάντα ὅθεν τὰ πνευματικὰ ὄντα ὁδεύομεν πρὸς τὴν διαρκῆ ἔκστασιν, ἐν ᾗ περιλαμβάνεται ἡ Ἄπειρος Εὐτυχία, ἡ Ἁρμονία καὶ Ἄπειρος Εὐρυθμία, αἵτινες βασιλεύουν εἰς τὰ βασίλεια τῶν Ὑπερπέραν.

Φως Αληθείας Ρέον Από Χριστού, Τόμος Β΄ – Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Διδασκαλία 17

Σε εμβαπτίζω μέσα στην ολοκληρωμένη Ενότητα του Ανθρώπου Λόγου. Διασκορπίζω και εγκολπώνω τα τμήματα του Εαυτού, τα σκαλοπάτια της πορείας, τα στάδια της μαθητείας μέσα στον ενωμένο Άνθρωπο – Λόγο, αποσφραγίζοντας από εντός σου, διά της Νομοτελειακής αυτής λειτουργίας, την ολοκληρωμένη φανέρωση του Λόγου.

Ευλογώ τον πλανήτη, έλκω ποσότητες Αρμονίας και Ισορροπίας από το Άμορφο Είναι και αφομοιώνω αυτές μέσα στον πλανήτη, στο έδαφος και στο υπέδαφός του, σ’ όλα τα στρώματα της ατμόσφαιρας, της ιονόσφαιρας και της στρατόσφαιρας, σ’ όλα τα σημεία της επιφάνειάς του, στο ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο και στους πλανήτες, που βρίσκονται σε συσχέτιση και αλληλεπίδραση με τον πλανήτη γη. Εγκολπώνω μέσα στο Άμορφο καταθέσεις Ουδετερότητας, ­Ισορροπίας και Αρμονίας, του Ανθρώπου Λόγου, ενεργοποιώντας την άμεση επικοινωνία της Μορφής και του Αμόρφου και εντάσσοντας ολόκληρο τον πλανήτη και την Υπόσταση Άνθρωπος, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, είτε στα πνευματικά πεδία είτε πάνω στη γη, είτε σε άλλους πλανήτες, είτε στα έγκατα της γης, σε εντονοποιημένη πορεία εξέλιξης και συνταύτισης, σε δυνατότητα άμεσης επαφής και επικοινωνίας με τον εκδηλωμένο Λόγο και τον Ανεκδήλωτο Πατέρα, σε δυνατότητα ανεξάντλητης τροφοδοσίας Ύπαρξης και Ανυπαρξίας.

Ευλογώ το Έργο που εκδηλώνεται πάνω στη γη και διανοίγω την ένταση της ροής του μέσα στα τμήματα του Εαυτού Ανθρώπου,μέσα στα κατεστημένα της γήινης ζωής. Πνέω σε οτιδήποτε εκδηλώνεται πάνω στη γη, από το νου, από την καρδιά, από τη Συνείδηση του πιο εξυψωμένου μέχρι και του πιο χαμηλά βρισκόμενου τμήματος του Ανθρώπου. Ανασυγκροτώ όλα τα συστήματα ιδεών, όλα τα συστήματα εκφράσεων, εκδηλώσεων και ενεργειών. Εμφυσώ δημιουργική Πνοή Ζωής μέσα σ’ όλα τα τμήματα του Ανθρώπου, δημιουργική ροή Θείων ιδεών, Πύρινη Θεία Αγάπη, Άπειρους παλμούς ισορροπίας και εναρμόνισης. Απορροφώ τις καρμικές δεσμεύσεις που υπάρχουν και υφίστανται στις διττές καταστάσεις, που εκδηλώνουν τα τμήματα του Ανθρώπου, και διαχέω διδαχή Ενότητας και Ελευθε­ρίας, ανυψώνοντας τα τμήματα του Ανθρώπου και τα σώματα που τα εκφράζουν στο δονητικό επίπεδο της εκπαίδευσης από τον Λόγο, στη δυνατότητα εκδήλωσης δονήσεων Φωτός.

Διαχέομαι στα Σύμπαντα και διασκορπίζω στα Όντα, όπου κι αν βρίσκονται αυτά, την περιέλιξη της Ένωσης με αλλεπάλληλους σπινθηρισμούς Ζωής και Μετουσίωσης, για να ωθεί συνεχώς στην εναρμόνιση και στην ταύτιση με τον Ένα Λόγο, με την Τρισυπό­στατη Θεότητα της Μορφής και του Αμόρφου. Στην ίδια περιέλιξη της Ένωσης συντονίζω κάθε παλμό που κραδαίνεται μέσα στα Άπειρα Σύμπαντα και τον εμβαπτίζω μέσα στην Αεικίνητη Ακινησία του Αμόρφου, εμφυτεύοντας το Παντόχρονο και το Πανταχού σε ενεργή δράση μέσα στους παλμούς και τα Όντα.

Ευλογώ την ασθένεια της ψυχής και του σώματος των τμημάτων του Εαυτού με αλλεπάλληλα κύματα διδαχής, Αρμονία και Ισορροπία, δονήσεις νέες ολοκληρωτικής μεταλλαγής του πνευματοψυχικού ­«Είναι» και των σωμάτων, Φως κι ενεργειακή ισχύ Απείρου, υπερκαλύπτουσα αίτια και απαλείφουσα αυτά ολοκληρωτικά.

Ευλογώ όλους τους μαθητές και ακολούθους του Έργου της Νέας Εποχής, τους παρευρισκόμενους στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες, τους ενεργούς ή τους αδρανείς, και συμπληρώνω αυτούς με Θεία Στοιχεία Αγάπης, Φωτός, Ισορροπίας, εμβαπτίζοντάς τους μέσα στην Ου­δετερότητα του Εαυτού Λόγου, που περιέχει τα πάντα και προσδίδει προς τα πάντα την ανάλογη Μετουσίωση, Φως, Αγάπη, Αρμονία, που απαιτείται για εκδηλώσεις Τελειότητας, Αγάπης και Ενότητας.

Έλκω μέσα από το νου, την καρδιά και το «Είναι» των τμημάτων του Ανθρώπου που παρευρίσκονται, τις αιτήσεις όλες, τις συμπληρώνω, τις εξωραΐζω, τις δονώ στο Άπειρο, τις καθιστώ Τέλειες και επικυρώνω την εκπλήρωσή τους, επισφραγίζοντας και φανερώνοντας τη λειτουργία του Είναι του Ανθρώπου Λόγου και τη δυνατότητα της Θεουργίας, που φέρει.

Εμβαπτίζω τη Μετουσίωση Άνθρωπο, το Μυστήριο Άνθρωπο, τη Ζωή Άνθρωπο, την Αγάπη Άνθρωπο, την Ανάσταση Άνθρωπο και Κοινωνώ κάθε Ον, κάθε παλμοδονούμενη Ύπαρξη, με τον ανάλογο τρόπο που έχει χρεία, εγγράφοντας μέσα στο «Είναι» της τη σφραγίδα της Θέωσης και παρέχοντας την ανε­ξάντλητη ροή της Μετουσίωσης.