Πᾶν ὅ,τι σήμερον ὁρᾶτε καταρρέον, ἁπλῆ δοκιμασία ἐστί

Κάποια μέρα παρουσιάστηκαν οι Άγγελοι του Θεού ενώπιον του Θεού μεταξύ των οποίων ήταν και ο διάβολος όπου βλέποντάς τον ο Θεός τον ρώτησε:
– Από πού έρχεσαι;
– Αφού περπάτησα όλη τη Γη επέστρεψα εδώ στον Ουρανό, απάντησε εκείνος.
– Έστρεψες τουλάχιστον την προσοχή σου στο δούλο μου Ιώβ για να δείς ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη Γη τόσο άμεμπτος, ακέραιος και ευσεβής; τον ρώτησε στη συνέχεια ο Θεός. Κι εκείνος ανταπάντησε:
– Μήπως δωρεάν και χωρίς αμοιβές είναι ευσεβής, με τόσες ευλογίες (πλούτη) που του έχεις δώσει; Όχι βέβαια! Αφαίρεσέ του όλα αυτά και τότε θα δεις πως θα σε βλαστημήσει κατά πρόσωπο!
Τότε ο Θεός απαντάει στο Σατανά:
– Ιδού όλα όσα έχει τα παραδίδω στην εξουσία σου. Αυτόν όμως τον ίδιο δεν θα τον αγγίξεις ούτε κατ΄ ελάχιστο.

Ιωβ 1:6-12

Πᾶν ὅ,τι σήμερον ὁρᾶτε καταρρέον, ἁπλῆ δοκιμασία ἐστί. Ἐντείνατε τὰς δυνάμεις ὑμῶν, ἵνα ὁ χρόνος τῆς δοκιμασίας ὑμῶν ταχύτερον λήξῃ. Ἐργασθῆτε συντόνως καὶ μὲ ἐπιμέλειαν, ἵνα οἱ καρποί ταχύτερον ὡριμάσωσι καὶ ἵνα ὁ σπειρόμενος σῖτος τάχιστα ἀναβλαστήσῃ, ὡριμάσῃ καὶ θερισθῇ. Μὴ δειλιᾶτε καὶ ἀποκαρδιοῦσθε. Ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν πάντοτε Εἰμί καὶ ἐσαεί. Μὴν κλονίζεσθε εἰς τὰς πεποιθήσεις ὑμῶν, διότι ἡ ἔλλειψις πίστεως πρὸς οἱανδήποτε πρᾶξιν καὶ ἐνέργειαν ἴσον ἐστὶ τῆς ἀδυναμίας πρὸς ἐπιτυχίαν αὐτῆς.

Μὴ θλίβεσθε διὰ τοὺς μὴ σεβομένους τὸ ἔργον ὑμῶν, μὴ λυπεῖσθε διὰ τοὺς καθ’ ὑμῶν γενομένους κολάφους. Προσπαθήσατε μόνον ἀναδεικνύοντες τὸ εἰς ὑμᾶς ἅπαντας ἀνατεθὲν Ἔργον Μου, ἵνα φανῆτε ὅτι ὑμεῖς καὶ μόνον ἐκπροσωπεῖτε αὐτό. Καὶ ἂν ὄντως ἐννοήσητε τοῦτο κατὰ βάθος θὰ προσπαθήσητε νὰ δείξητε διὰ τῶν ἔργων σας ὅτι ὑπερέχετε πάντων κατά τε τὴν γενναιοφροσύνην, ἀνεξικακίαν καὶ ἀγαθότητα. Καὶ πᾶς κόλαφος καταφερόμενος κατὰ γενναιόφρονος καὶ ἀγαθοῦ ἐπιπίπτει κατὰ τῆς κεφαλῆς τοῦ παίσαντος πρῶτον.

Ἐγὼ ἀπομακρύνω ὑμᾶς ἀπ’ Ἐμοῦ, ἵνα ἐγγύτερον Ἐμοῦ ἔλθητε καὶ περιπτύξω ὑμᾶς ἀγαπητώτερον. Οὐδόλως ἀφ’ ὑμῶν ἀπεμακρύνθην κατ’ οὐσίαν ἂν καὶ ὑμεῖς ἀπ’ Ἐμοῦ άπεμακρύνθητε, ἵνα ἔλθητε πρός Με ταπεινώτεροι καὶ καθαρώτεροι, μετανοοῦντες καὶ ἀνακύπτοντες. Ἐγὼ κατευθύνω τὰ βήματα ὑμῶν. Μὴν ἀποδειλιᾶτε καὶ ἀποθαρρύνεσθε. Δὲν ἐπιθυμῶ ὅπως καταστήσω ὑμᾶς αὐτόματα ἀνδρείκελα, ὡς καὶ ἄλλοτε ἐτόνισα ὑμῖν, ἀλλ’ ἄνδρας, ἔχοντας συναίσθησιν πλήρη τοῦ Ἔργου, τὸ ὁποῖον ἀκολουθοῦσι καὶ τῆς ὁδοῦ ἣν πορεύονται.

Οἱ κλονισμοί οὓς ὑπόκεισθε, οἱ κόλαφοι, οὓς λαμβάνετε, εἶναι μία ἀναγκαὶα γύμνασις ὑμῶν, ὅπως καταστῆτε πραγματικοί παράγοντες καὶ ἀκόλουθοι τῶν Ἐπαγγελιῶν Μου. Καὶ ἤδη ἐρωτῶ ὑμᾶς: Διατί δὲν ἔσπειρα τὰ βήματα ὑμῶν μὲ ρόδα, ἀλλὰ διεσκόρπισα εἰς τὴν πρώτην αὐτῶν ἐκκίνησιν ἀκάνθας καὶ τριβόλους; Διατί δὲν ἰσοπέδωσα τὸ ἐδαφος ἵνα οἱ πόδες ὑμῶν βαδίζωσιν ἀπροσκόπτως, ἀλλ’ ἀνήγειρα λίθους αὐχμηροὺς καὶ ἀνώρυξα τάφρους καὶ κρημνοὺς καὶ βάραθρα, ἵνα μὴ δύνασθε ταχέως νὰ φθάσητε εἰς τὸ τέρμα τοῦ προορισμοῦ σας;

Ἀπορία χρήζουσα ἑρμηνείας. Ὁ θέλων ν’ ἀνέλθῃ διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ἄλλων οὐδεμίαν ἀξίαν ἔχει ἀπέναντι τοῦ ἀνερχομένου διὰ τῶν ἑαυτοῦ δυνάμεων. Ὁ παρουσιάζων ἑαυτὸν μεγιστᾶνα μὲ ξένον ἔνδυμα μεγιστᾶνος ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως, οὐδεμίαν ἀξίαν ἔχων τάχιστα ἀποκαλυπτόμενος θέλει ὑπ’ Αὐτοῦ ἐκδιωχθῇ. Καὶ ὁ θέλων νὰ λάβῃ ἐξουσίαν ἀληθῶς δανειζόμενος τὴν δύναμιν παρ’ ἄλλων, οὐκ ἐν τῇ ἐξουσίᾳ ἀληθῶς εἶ, ἀλλὰ ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν παρασχόντων αὐτὴν εἰς αὐτόν. Ἐὰν δέ τις ἐπὶ τῆς ράχεως τινὸς ἀνέλθῃ καὶ ἀναβῇ τὸ δύσβατον καὶ δυσανάβατον ὄρος, δὲν δύναται ποτὲ νὰ ἔχῃ τὴν ἀξίωσιν ὅτι πράγματι ἀνῆλθεν οὗτος διὰ τῶν ἑαυτοῦ δυνάμεων καὶ ἐγείρῃ ἀξιώσεις ἐπὶ τοῦ πρὸς τοῦτο ὁρισθέντος ἐπάθλου.

Οὕτω καὶ ὑμεῖς δὲν δύνασθε νὰ εἴπητε ὅτι ἠκολουθήσατε τὴν ὁδόν Μου καὶ διέβητε αὐτήν, ἐὰν διὰ τῶν ἰδίων ὑμῶν δυνάμεων καὶ ποδῶν δὲν διέλθητε αὐτήν. Ἠδυνάμην κάλλιστα νὰ φορτωθῶ ὑμᾶς ἐπ’ ὤμου, νὰ κλείσητε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀποκοιμώμενοι καὶ εἰς τὸ τέρμα ἐγείρων ὑμᾶς νὰ εἴπω ὑμῖν: Ἰδοὺ τὸ τέρμα τῶν βασάνων καὶ πόνων, οὓς ἐδοκιμάσατε ἐν τῇ σκολιᾷ ὁδῷ Μου περιπατοῦντες, ἀναπαυθῆτε ἤδη καὶ ἀπολαύσατε τὴν Αἰώνιον Εἰρήνην καὶ Ἀγαλλίασιν, ἵνα λησμονήσητε τοὺς μόχθους, οὓς χάριν Ἐμοῦ ὑπέστητε. Καὶ τότε ἐρωτῶ ὑμᾶς, ἐξυπνοῦντες καὶ παρατηροῦντες τὸ τέρμα τοῦ προορισμοῦ σας ἠθέλατε ἐννοήσει καὶ παραδεχθῇ, ἠθέλατε ἀντιληφθῇ ὅτι διήλθατε τὴν ὁδόν Μου, ἀφοῦ καθ’ ὅλον τὸ διάστημα ἐπὶ τῶν ὤμων Μου ἀπεκοιμήθητε καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ ὑμῶν κεκλεισμένοι ἦσαν;

Καὶ ἂν εἴπω ὑμῖν τότε: Τί εἴδατε ἕως ὅτου μέχρις ἐδῶ καταλήξητε; Οὐδέν. Ἢ ἡ ἐκπληξις ὑμῶν θὰ ἦτο τοιαύτη, ὥστε νὰ ἐκλαμβάνατε τὴν ἐρώτησίν Μου ὡς εἰρωνίαν, ἀφοῦ οὐδὲν εἴδατε καὶ ἀντελήφθητε. Διὰ νὰ εἴπητε ὅθεν ὅτι πράγματι διήλθατε τὴν ὁδόν Μου, ἣν ἀπλῶς μόνον σᾶς ὑποδεικνύω, πρέπει νὰ διανύσητε αὐτὴν διὰ τῶν ἰδίων ποδῶν σας, πρέπει νὰ διέλθητε πᾶν ἐμπόδιον διὰ τῶν ἰδίων ὑμῶν δυνάμεων. Ἐὰν ὅμως δὲν πράξητε τοῦτο, δὲν δύνασθε νὰ εἴπητε ὅτι ἐξελίχθητε. Καὶ ἐὰν εἰς ὑμᾶς παρουσιασθῇ ἐξαίρεσίς τις, ἔκτακτόν τι φαινόμενον παροδικόν, δὲν θέλει ἱκανοποιήσει ὑμᾶς οὕτε τοὺς ἄλλους, ἐν ὅσῳ δὲν προέρχεται ἐξ ὑμῶν.

Ἀλλ’ ὅταν ὑμεῖς διὰ τῶν ἰδίων σας δυνάμεων κατορθώσητε νὰ φθάσητε εἰς τὸν τελικὸν σκοπὸν τοῦ προορισμοῦ σας, ὅταν ὑμεῖς διὰ τῆς πνευματικῆς ἐξυψώσεώς σας, διὰ τῆς ψυχικῆς σας ἀποκαθάρσεως, θὰ βαδίσητε μόνοι σας πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν, τότε ἐστὲ βέβαιοι ὅτι πράγματι ἐξεπληρώσατε τὸν προορισμόν σας καὶ τὰς ὑποδείξεις Μου. Διὰ πάντα ταῦτα ὅμως ἀπαιτοῦνται κόποι, θυσίαι, ἀπογοητεύσεις, θλίψεις, κόλαφοι ἀπὸ παντοῦ καὶ ἐξ ὅλων.

Δὲν θὰ ἀγωνισθῆτε δωρεάν, ἀλλ’ δι’ ὑμᾶς καὶ τὸν κόσμον καὶ ὑπὲρ Ἐμοῦ, Ὅστις θέλω ἀμείψει ὑμᾶς καὶ δι’ ἑαυτοὺς καὶ διὰ τὸν κόσμον.

Ιωάννης Σταματιάδης – 6/10/1926
Φως Αληθείας Ρέον από Χριστού – ΤΟΜΟΣ Α΄, Διδασκαλία 48 – σελ. 107

Ίσως, μαθητή Μου, να απορήσεις, γιατί σου έχω διοχετεύσει Χάρη ολοκληρωτικής μετουσίωσης, ακόμα και των αποτυπωμάτων σου των δυσαρμονικών μέσα από το Σύμπαν. Αυτή η Δωρεά Μου ισχύει, αλλά ολοκληρώνεται και με τη δική σου συμμετοχή. Διότι τώρα μέσα στο Άπειρο Σύμπαν της μορφής και του άμορφου δεν υπάρχουν επιπτώσεις, δεν υπάρχουν ούτε καν αποτυπώματα επιπτώσεων δυσαρμονικών, ύστερα από τη Δωρεά που σου πρόσφερα. Δεν σε βαρύνει τίποτα, ακριβώς για να μπορείς να προχωράς ελεύθερος. Όμως μέσα στον πυρήνα της ύπαρξής σου, σε σημείο τέτοιο, όπου η διαύγεια του Πυρός δεν επιτρέπει να επιδρά πάνω σου η επιρροή των δυσαρμονιών και των επιπτώσεών τους, υπάρχει καταχωρημένη η τροχιά σου. Μόνο και μόνο για να τη μεταλλάξεις κι εσύ συνειδητά. Γιατί κάθε Χάρη και κάθε Δωρεά, που από Εμένα σου δίνεται, θα γίνει συνειδητά κι από Εσένα πράξη, για να ολοκληρώσεις τη Θέωσή σου.

Πριν φτάσεις στην ολοκληρωτική ταύτιση, στην ολοκληρωτική Ένωση της Απειρότητας, θα συναντήσεις την τροχιά σου μέσα σου. Θα τη μεταλλάξεις άμεσα, καταδεικνύοντας ότι είσαι απόλυτα ενωμένος. Δεν έλκεσαι πλέον από τις καταστάσεις της εμπειρίας και της διττότητας, γιατί περιέχεις τα πάντα κι έχεις ενώσει καθετί. Σ’ αυτό το σημείο της εκπαίδευσής σου βιώνεις την αρχική αποκοπή σου από Εμένα και την ενώνεις μέσα από τη συνειδητή μετάλλαξη της τροχιάς που διέγραψες. Μέσα απ’ αυτή τη μετάλλαξη αποκτάς πλέον ολοκληρωτικά το δικαίωμα, τη Χάρη και την Εξουσία, όχι θεωρητικά, αλλά ουσιαστικά, να δράσεις και ν’ αποκαταστήσεις την τροχιά της ανθρωπότητας. Διότι είναι δυνατόν να μειώνεται η δυσαρμονία της τροχιάς που διέγραψε ο Άνθρωπος μες τους αιώνες. Πάντα όμως το τμήμα του Ανθρώπου που θα φτάνει στο σημείο της ολοκληρωτικής Θέωσης, θα βιώνει, έστω και σε μειωμένη μορφή, τη δυσαρμονία του, όπως αυτή διαγράφηκε σ’ όλες τις ανακυκλώσεις του. Είναι η έσχατη δοκιμασία. Είναι η ολοκληρωτική κατάδειξη της Ταύτισής σου μ’ Εμένα. Η δυνατότητα να δράσεις μέσα απ’ τη μορφή, χωρίς να σε περιορίζει, αλλά αντίθετα να την επεκτείνεις μέσα στο Άπειρο.

Δάσκαλος Ιωάννης – 1989

Δάσκαλος Ιωάννης Παράκλητος