ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Η περικοπή από την Αποκάλυψη του Ιωάννη (12:10–12) αποτυπώνει μια συγκλονιστική εσωτερική και κοσμική στιγμή: τη νίκη του ουράνιου σχεδίου επί των σκοτεινών δυνάμεων. Μέσα από το πρίσμα του Εσωτερικού Χριστιανισμού των έργων του Διονύση Δώριζα, αυτή η σκηνή αποκτά εσωτερικό και πρακτικό βάθος.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΩΑΝΝΟΥ 12: 10-12
Άκουσα τότε μια δυνατή φωνή στον ουρανό να λέει:
«Έφτασε τώρα η σωτηρία και η δύναμη
κι η βασιλεία του Θεού μας
κι η εξουσία του Μεσσία του.
Διώχτηκε από τον ουρανό ο κατήγορος των αδερφών μας,
που τους κατηγορούσε μέρα νύχτα μπροστά στο Θεό μας.
Αυτόν όμως τον νίκησαν οι αδερφοί μας με το αίμα του Αρνίου και με τη μαρτυρία,
που έδωσαν για τον Ιησού,
αδιαφορώντας για τη ζωή τους, φτάνοντας ως και στο θάνατο.
Γι’ αυτό χαρείτε, ουρανοί κι όσοι τους κατοικείτε!
Αλίμονό σας, γη και θάλασσα,
γιατί σ’ εσάς ο διάβολος κατέβη
έχοντας θυμό μεγάλο,
ξέροντας πως λίγος καιρός του απομένει».
Η περικοπή από την Αποκάλυψη του Ιωάννη (12:10–12) αποτυπώνει μια συγκλονιστική εσωτερική και κοσμική στιγμή: τη νίκη του ουράνιου σχεδίου επί των σκοτεινών δυνάμεων. Μέσα από το πρίσμα του Εσωτερικού Χριστιανισμού των έργων του Διονύση Δώριζα, αυτή η σκηνή αποκτά εσωτερικό και πρακτικό βάθος.
«Έφτασε τώρα η σωτηρία και η δύναμη…»
Σύμφωνα με τα βιβλία όπως το «2001 – Η Δευτέρα Παρουσία», η σωτηρία δεν είναι απλώς ιστορικό γεγονός αλλά ενεργειακή κατάσταση. Είναι η φανέρωση του Χριστοποιημένου Εαυτού εντός του ανθρώπου. Το ίδιο το άτομο καλείται να γίνει η «Αποκάλυψη» με την ένωση της ζωής του με τον Λόγο.
«Ο κατήγορος των αδερφών μας… εκδιώχθηκε»
Ο «κατήγορος» συμβολίζει τη φωνή του εγωισμού και της διαίρεσης μέσα στον άνθρωπο – την ασυνείδητη σκιά που κατηγορεί, διχάζει και θρέφεται από το αίσθημα ενοχής. Η πτώση του δεν αφορά μια μυθολογική μορφή αλλά την εκθρόνιση της κατώτερης διάνοιας από τον θρόνο της ύπαρξης. Το έργο «Ο Δρόμος» τονίζει την ανάγκη για πνευματική κυριαρχία και υπέρβαση της διττότητας μέσα μας ως τον μόνο δρόμο προς τη βασιλεία.
«Τον νίκησαν με το αίμα του Αρνίου…»
Το «Αίμα του Αρνίου» στον εσωτερικό Χριστιανισμό δεν ερμηνεύεται απλώς ως μαρτύριο, αλλά ως εσωτερική θυσία του εγώ – η μετουσίωση του εαυτού μέσα στο Φως. Στα «Κλειδιά» γίνεται λόγος για πνευματική κάθαρση και ένδυση του ανθρώπου με τη Χριστική Συνείδηση μέσω αυτής της θυσίας.
«Αδιαφορώντας για τη ζωή τους…»
Η αδιαφορία για τη ζωή δηλώνει όχι μαζοχισμό ή μίσος για την ύλη, αλλά βαθιά αποδέσμευση από τις εγκόσμιες ταυτίσεις και τη ζωώδη φύση. Ο άνθρωπος οδεύει προς την πλήρη του θέωση, αναλαμβάνοντας να εκφράσει τη Ζωή και την Αγάπη του Πατρός εντός της ύλης.
«Χαρείτε, ουρανοί… Αλίμονό σας, γη και θάλασσα…»
Εδώ βλέπουμε τη διττή αντίδραση: ουράνια αγαλλίαση και γήινη προειδοποίηση. Στην οπτική των «Πύρινων Λόγων» και της «Φώτισης», αυτή η «οργή του διαβόλου» που γνωρίζει ότι «λίγος καιρός του απομένει» συμβολίζει την ύστατη αντίσταση του παλαιού κόσμου μέσα στον άνθρωπο απέναντι στην ανάδυση του Νέου – του Θεούμενου Εαυτού.
Η περικοπή αυτή της Αποκάλυψης, σε συμφωνία με το πνεύμα του Εσωτερικού Χριστιανισμού, δεν είναι μόνο προφητική ή μυθολογική· είναι ο εσωτερικός χάρτης της μάχης ανάμεσα στο φως και τη σκιά μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Η «εκδίωξη» του κατήγορου είναι η ήττα της εγωκεντρικής ταύτισης. Η «χαρά των ουρανών» είναι η έκφραση της νίκης του Χριστικού Ανθρώπου. Και η «οργή του διαβόλου» φανερώνει πως κάθε τι σκοτεινό μέσα μας, καθώς τελειώνει ο χρόνος του, θα παλέψει απεγνωσμένα – για να νικηθεί οριστικά.
