Η ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ

Μέσα στο ένδον σου, εκεί που χτυπάει η καρδιά σου, βρίσκομαι, ζω και ανασαίνω. Όλες τις ώρες που δεν Με σκέπτεσαι, που νομίζεις ότι είσαι ξεχωριστός από εμένα, σωπαίνω. Σε αφήνω στην πλάνη σου, για να καταλάβεις ότι «μόνος» σου δεν ζεις. Υπολειτουργείς. Σου αρκεί αυτό άραγε; Σου φτάνει απλά να επιβιώνεις, όταν γνωρίζεις ότι εντός σου βρίσκεται όλο το μεγαλείο της Ζωής, της Αρμονίας και της Σοφίας; Γιατί είσαι ολιγαρκής; Μήπως γιατί έτσι συνηθίσει να ζεις, αιώνες τώρα; Μήπως γιατί οι γύρω σου, κάνουν κι εκείνοι το ίδιο;

Εγώ σου λέω: Ζήσε! Ζήσε πραγματικά, ουσιαστικά, ελεύθερα! Ζήσε το μεγαλείο της ένωσης μας εδώ στη γη, τώρα! Ποτέ δεν στο αρνήθηκα. Αντίθετα, περιμένω την κίνηση σου. Την κίνηση εκείνη που θα σπάσει τα κατεστημένα, τις συνήθειες σου και τις δήθεν επιθυμίες σου με ένα απλό αλλά δυνατό “θέλω”! Αυτό το “θέλω” είναι που δεν γνωρίζεις που να το κατευθύνεις. Αυτό το “θέλω”, που σε ταλανίζει από επιλογή σε επιλογή, από επιθυμία σε επιθυμία. Παρέδωσε λοιπόν το “θέλω” σου, γιατί ούτως ή άλλως δεν σου ανήκει. Είναι η κινητήρια δύναμη που σου δόθηκε άνωθεν για να θέσεις τον εαυτό σου είτε υπό τον Νόμο, είτε εναντίον του και γνωρίζεις ότι ένας είναι ο Νόμος: Ο Νόμος της Αγάπης.

Σε ρωτώ λοιπόν: Όταν θέτεις εαυτόν ενάντια στο Νόμο της Αγάπης, είσαι μαθητής Μου; Σου αποκαλύπτω ότι είτε το γνωρίζεις, είτε θέλεις να το αγνοείς, όταν το κάνεις αυτό, παύεις να διδάσκεσαι από Εμένα. Διδάσκεσαι από τους Νόμους της Ισορροπίας, έως ότου αποκαταστήσεις ό,τι διατάραξες εντός σου και γύρω σου. Χάνεις χρόνο έτσι και αρνείσαι τον Διδάσκαλο, αφού ο ρόλος του είναι ακριβώς η συντόμευση του χρόνου για σένα. Όσο κι αν Με επικαλείσαι λοιπόν για βοήθεια, αν δεν αποκατασταθείς στον Νόμο, δεν μπορείς να τη λάβεις. Σου είπα πολλές φορές: Αγάπα και συγχώρα! Μόνον έτσι μπορείς να Με ξαναβρείς. Σ’ αγαπω πάντα!

Ευγενική προσφορά αδελφής

Είπαμε πως το έργο του Κυρίου μας ήταν ασύγκριτα Τέλειο, πραγματικά Θείο, έργο Θεού. Είχε και εξακολουθεί να έχει Τελειότητα από όπου κι αν το έβλεπε κανείς. Ο Ιησούς τελείωσε το έργο Του και άφησε τους ανθρώπους όταν θα μπορούσαν, όταν θα εξελισσόταν το ανθρώπινο πνεύμα να αντιληφθεί τις Θείες Αλήθειες που δίδασκε, τους Θείους Νόμους που αποκάλυπτε και που παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να μένουν ακόμη σκεπασμένα για τους αδαείς, για τους ανέτοιμους, για τους ανεξέλικτους.

 Πολλά έχουν ερμηνευθεί και πολλά έχουν γραφεί για το έργο του Ιησού. Αλλά η Νέα Πνευματική Περίοδος, στην οποία μπήκε η ανθρωπότητα, θα δώσει τις δικές της ερμηνείες, θα κάνει τις δικές της αποκαλύψεις στο έργο του Κυρίου, με την άδειά Του βέβαια, γιατί η ανθρωπότητα σήμερα μπορεί  να συλλάβει βαθύτερες έννοιες, να εννοήσει καλύτερα τους συμβολισμούς, να καταλάβει περισσότερο τη λειτουργία των Θείων Νόμων της Ζωής, που αφορούν τον άνθρωπο.

 Η Νέα Εποχή δεν θα καταργήσει, ούτε θα πολεμήσει τις παλαιότερες ερμηνείες. Κι αυτές είναι χρήσιμες, για όσους βρίσκονται στην ανάλογη βαθμίδα. Θα δώσει όμως και κάτι άλλο για τους απαιτητικούς ερευνητές, γι’ αυτούς που ακολουθούν ενσυνείδητη πνευματική πορεία, με ενσυνείδητη πίστη. Στην εξέλιξη ό,τι αντικαθίσταται με κάτι τελειότερο, στην πάροδο του χρόνου ατονεί, ξεθωριάζει, παύει να χρησιμοποιείται. Έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακυρώσει κανείς κάτι. Ό,τι δεν στέκεται, ό,τι δεν ικανοποιεί, ό,τι δεν γεμίζει πια τους ανθρώπους, μόνο του μπαίνει στο περιθώριο.

Η θέληση είναι μία από τις απόκρυφες, εσωτερικές, ψυχοπνευματικές δυνάμεις-ικανότητες του ανθρώπου, που ρυθμίζει τις σκέψεις του, τις κινήσεις του, τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Είναι η δύναμη, που όσο την καλλιεργεί και την χρησιμοποιεί και την δοκιμάζει κανείς τόσο την βλέπει να μεγαλώνει, να αυξάνεται και όσο αυξάνεται η θέληση, τόσο και τα απορρέοντα εξ αυτής αποτελέσματα είναι μεγαλύτερα.

 Αντίθετα όταν η θέληση βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, μη ενεργοποιήσεως, τότε ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα αξιόλογο να παρουσιάσει, παρασυρόμενος από διάφορες καταστάσεις. Είναι μία δύναμη την οποία ο άνθρωπος χειρίζεται κατάλληλα ή όχι, για καλό ή αντίστροφα, ανάλογα με την εσωτερική καλλιέργεια και φωτεινότητα.

Κατά την Αναγέννηση ο άνθρωπος ελέγχει, διευθύνει, διδάσκει και πειθαρχεί τις ικανότητες στο νου του. Για να το πραγματοποιήσει αυτό πρέπει να απομακρυνθεί από τις φιλοχρήματες ενασχολήσεις και τις υλικές φιλοδοξίες, οι οποίες του απορροφούν το χρόνο και την προσοχή του. Έτσι ο Λεβή ο συλλέκτης φόρων και χρημάτων, πρόθυμα άφησε-εγκατέλειψε τη χρηματοθηρία και ακολούθησε τον Ιησού, μετονομασθείς σε Ματθαίο.

Οι μαθητές του Ιησού «αφήκαν πάντα και τον ηκολούθησαν», δηλαδή παρεδόθησαν εξ ολοκλήρου εις Αυτόν, εις την Καθοδήγησή Του και τη διδαχή Του. Ο Πέτρος φοβήθηκε μήπως είχαν κάνει λάθος, γι’ αυτό και έλαβε αυτή τη διαβεβαίωση από τον Ιησού: «Αληθώς σας λέγω δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει αφήσει οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς, ή μητέρα, ή πατέρα ή τέκνα, ή κτήματα χάριν Εμού και χάριν του Ευαγγελίου και δεν θα λάβει εκατονταπλάσια τώρα κατ’ αυτόν τον χρόνον, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και κτήματα».

 Αυτή είναι μία υπόσχεση που πάντοτε εκπληρούται, όταν υπάρχει αυθόρμητη, ολοκληρωτική παράδοση-εγκατάλειψη του παλαιού τρόπου ζωής και μία πλήρης απορρόφηση του νέου τρόπου ζωής, της κατά Χριστόν ζωής. Κανένας ποτέ δεν άκουσε ένα αφοσιωμένο εργάτη Χριστιανό να εκφράζει απογοήτευση ή λύπη, για οτιδήποτε έχει εγκαταλείψει από την παλαιά κοσμική ζωή του. Αντίθετα πάντοτε υπάρχει αγαλλίαση, επειδή κάθε ανθρώπινος δεσμός αποκόπτεται, γιατί η νέα συγγένεια εν Χριστώ είναι βαθύτερη και πιο δυνατή από την ανθρώπινη συγγένεια και γιατί, η αγάπη αυξάνεται και τα’ αληθινά αποκτήματα πολλαπλασιάζονται.

 Η θέληση πάντοτε εισχωρεί στις αποφάσεις του ανθρώπου και τις επηρεάζει. Η θέληση κάνει την τελική εκλογή να εγκαταλείψει τα πάντα και ν’ ακολουθήσει τον Ιησού. Αυτό το μάθημα που αφορά την παράδοση και απομάκρυνση των παλαιών ιδεών και καταστάσεων, ώστε να μπορεί να έλθει στη ζωή του καθενός η μεγαλύτερη αύξηση καλού βασίζεται επί του Ματθαίου, επειδή ο Ματθαίος αντιπροσωπεύει τη θέληση.

Η Δύναμη, το Σθένος και η Θέληση συγκροτούν την προσπάθεια του ανθρωπου να φανερώσει το Θείο του Εαυτό.

Διδάσκαλος Ιωάννης-Χριστός