Η επιλογή της Αξίας σύμφωνα με την εσωτερική δια­χρονική ιεράρχηση είναι ενδεικτική του Πνευματικού ύψους του ατόμου τη στιγμή της επιλογής. Επομένως κάθε στιγμή επιλογής ενός δρόμου, είναι και ένα πρόσ­θετο στοιχείο, που συντελεί στη δόμηση της εικόνας, που εν μέρει εξωτερικεύει τα έσω.

Τα «άνω» απεικονίζονται στα «κάτω». Τα κάθε «άνω» εκάστου ανθρώπου διατηρούν ενδεικτικές σχέσεις με τα «κάτω» του ίδιου ανθρώπου σε όλες τις στιγμές της εν ζωή εκδήλωσής του. Η πορεία του μέσα στην ύλη, αν τη δει κανείς σαν σύνολο, έχει πορεία κυκλική. Η απομά­κρυνσή του από τις Θείες Αξίες, βήμα με το βήμα, επι­λογή με την επιλογή, τον φέρνει σε πρώτη φάση όλο και μακρύτερα από την Ουράνια Ιεράρχηση.

Όμως ο βασικός σκοπός, ο σκελετός του Σκοπού, εί­ναι η διατήρηση της σταθερής απόστασης από το Κέντρο του κύκλου. Η αρχική, λοιπόν, ακτίνα διαγράφει αρχικά κατιούσα πορεία, μέχρι να διαγραφεί η πρώτη διάμετρος. Μέχρι, δηλαδή, να διαγραφεί η ευθεία η οποία ενώνει το άνω σημείο (το Άμορφο Θείο), το Κέντρο (το Θείο σε εκ­δήλωση), και το κάτω (την ύλη, δηλαδή, στη μεγαλύτερή της πυκνότητα).

Ακριβώς τότε αρχίζει η ανοδική πορεία. Η ανοδική τάση ξεκινάει από το σημείο το εκ διαμέτρου μεν αντίθετο με το Φως, που όμως είναι η επέκταση της ευθείας, η οποία ενώνει το Φως με το Κέντρο (τον εκδηλωμένο, δηλαδή, Θεό).

Αυτή ακριβώς η τελευταία ιδιότητα του κατώτερου ση­μείου είναι εκείνη που του παρέχει τη δυνατότητα να επανέλθει. Με αυτό, λοιπόν, το προζύμι σαν κινητήρια δύναμη αρχίζει η ανοδική πορεία, που δομείται με τις σω­στές κατά καιρούς επιλογές, σύμφωνα με τη Θεία Ιεράρ­χηση των Αξιών.

Η επιλογή, λοιπόν, σύμφωνα με τα Θεία και όχι τα αν­θρώπινα κριτήρια (και εδώ με τον όρο «ανθρώπινα» εν­νοούμε το υλικό «εγώ» του ανθρώπου, σε αντιδιαστολή με το Θείο), είναι εκείνη που θα τον φέρει να κατακτήσει βήμα με το βήμα, επιλογή με την επιλογή, τα σημεία της πορείας, που ανοδικά θα τον φέρουν πίσω στο Φως.

Σ’ αυτό το κομμάτι της πορείας διαφαίνεται σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στο ανθρώπινο «συναίσθημα» και στη Θεία Αγάπη. Το συναίσθημα είναι δεμένο άρρηκτα με το χώρο και το χρόνο. Τις υλικές, δηλαδή, εκδηλώσεις των όντων και τις συνδέσεις, που εκείνη τη στιγμή, σ’ αυτή τους την υλική εκδήλωση έχουν δημιουργήσει με το περιβάλλον.

Αντίθετα η Θεία Αγάπη είναι εκείνη, που ξεκινώντας από το Πνευματικό ύψος των όντων, ενδυναμώνεται με τις Πνευματικές υψηλές ενώσεις και διαχέεται στο Άχωρο και Άχρονο, που βέβαια περιλαμβάνει και το σύγχρονο, ανεξάρτητα πια από υλικές διακρίσεις, θετικές ή αρνητι­κές.

Η εκδήλωση αυτού του είδους της Αγάπης είναι ακρι­βώς η δύναμη μετατροπής των κριτηρίων από υλικά σε Πνευματικά. Από γήινα σε Ουράνια. Από ανθρώπινα σε Θεία.

Η νέα μορφή του αγώνα του Ανθρώπου είναι το ξύ­πνημα αυτής της ειδοποιού διαφοράς σε όσο το δυνατόν περισσότερες επιμέρους μονάδες, με σκοπό οι επιμέρους αυτές μονάδες να ενοποιηθούν. Η ισχύς του ενοποιημένου αυτού σχήματος θα είναι πια απείρως μεγαλύτερη του αθροίσματος των επιμέρους πνευματικών ικανοτήτων.

Οι πνευματικές απόρροιες του συνόλου, έχοντας εν­τονότατη ικανότητα ενέργειας, θα φέρουν την αφύπνιση ακόμα περισσότερων επιμέρους (σ’ αυτή τη χρονική στιγμή) μονάδων, οι οποίες, ενοποιούμενες πάλι, δημιουρ­γούν έναν πυρήνα με μία μόνο φορά: την Ανοδική. Αυτή η έντονη αφύπνιση αποκλείει πια την πιθανότητα οπισθοχώρησης. Μοιραία θα ανέβουν. Ακόμα κι αν τέως μεμονω­μένα κομμάτια του συνόλου λυγίσουν, οι άρρηκτοι πνευματικοί δεσμοί (απόλυτα συγκοινωνούντα δοχεία) θα μη­δενίσουν την ελάχιστη παρέκκλιση, επαναφέροντας την αρμονική παλμική γαλήνη.

Σ’ αυτήν όμως την κατάσταση οι Θείες Επιλογές ­είναι πια γεγονός. Η Ανώτερη διαχρονική Ιεράρχηση εξαφανίζει τις στιγμιαίες επιλογές, τις εξαρτώμενες από χωρικές και χρονικές συνδέσεις. Και αυτή η ανακύκλωση μέσα στις Θείες πια Αξίες φέρνουν το Πνεύμα διά διαρκών ανελί­ξεων στο συμπλήρωμα και κλείσιμο της κυκλικής του πο­ρείας. Όταν δεν θα υπάρχει κανένα πια Πνεύμα ανέν­τα­χτο στους Θείους Νόμους και έξω από τις Θείες Αρχές. Τότε που στην Απόλυτη ένταξή του θα είναι τα Πάντα.