Αγαπημένε Μου μαθητή και ακόλουθε, σ’ αυτή την ομιλία Μου σε καλώ να κάνεις έναν απολογισμό. Να μην παραμείνεις ένας παθητικός ακροατής των όσων θα σου αναπτύξω, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσής Μου ν’ αναλογίζεσαι τις εσωτερικές σου καταστάσεις, την προσπάθεια σου, τη συνειδητότητά σου και γενικά την όλη συμπεριφορά σου απέναντι στο Έργο, στο οποίο έχεις κληθεί και το οποίο παρουσιάζεις με τις εκδηλώσεις σου. Αρχικά είναι απαραίτητο να αναλογιστείς, αν γνωρίζεις ουσιαστικά σε τι Έργο συμμετέχεις. Γιατί μπορεί θεωρητικά ο νους σου να είναι πλημμυρισμένος από ιδέες τελειότητας, από Απείρου κάλλους συλλήψεις, από καταστάσεις υπευθυνότητας, αλλά όλα αυτά να παραμένουν μέσα του ανακυκλούμενα συνεχώς, χωρίς να παρουσιάζονται με πράξεις.

Γιατί είναι πραγματικά περίεργο και αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, Ένα Έργο κατευθυνόμενο από Εμένα, που μεταφέρει τόση Χάρη και τόση Ευλογία αποδεδειγμένα, δεν έχει κατορθώσει να ξεπεράσει τα στενά όρια ορισμένων μαθητών – ακροατών. Φυσικά τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη Θέλησή Μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι αδυνατώ να πραγματοποιήσω την εξάπλωση του Έργου Μου. Σημαίνει ότι σου αφήνω την ελευθερία και σου παρέχω το δικαίωμα να καταδείξεις, ότι μπορείς να θεωθείς. Ότι σου επιτρέπω να μην καταστείς απλώς ένας παθητικός μεταφορέας και εντολοδόχος της Χάρης, της Ευλογίας και της καθοδήγησής Μου, αλλά ένας ενσυνείδητος μαθητής, που με τις επιλογές του και με την εν γένει συμπεριφορά του θα διαγράφει και θα διαπλατύνει το Έργο προς όλα τα σημεία της Γης και προς κάθε κατάσταση κοινωνικού φαινομένου.

Μαθητή Μου, υπάρχουν πάρα πολλές κινήσεις πάνω στη Γη, όπου ζεις. Όλες αυτές εξαπλώνονται, διαχέονται, χωρίς να έχουν δυναμικό, ή ιδιαίτερη τροφοδοσία. Εσύ, που έχεις την Ακένωτη παροχή Μου, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να μπορούσες να αντιμετωπίσεις την Πνευματική πείνα και δίψα των υποστάσεων που βρίσκονται όχι μόνο πάνω στη Γη, αλλά και στα Πνευματικά πεδία. Θα έπρεπε να έχεις αποκτήσει τη δυνατότητα χειρισμών απείρων, ώστε τίποτα και κανένας να μην μπορεί να προκαλέσει εμπόδιο ή στάση στην πορεία σου. Τίποτα και κανένας να μην μπορεί ν’ αναχαιτίσει τη Θεία ενεργητικότητα του Είναι σου, που εκδηλωμένη προς τα έξω θα μετουσίωνε, θα μετάλλασσε και θα οδηγούσε στην Αφύπνιση, στην Ένωση και στην Αγάπη, κάθε τι. Έχεις γίνει Κοινωνός και Συμμέτοχος Υπερούσιων Μυστηρίων και Μυσταγωγιών. Πέρα από τη Χάρη που το κάθε τμήμα σου έχει λάβει προσωπικά, έχεις συμμεθέξει στην απονομή Χάρης στο σύνολο του Ανθρώπου, στη Γη, στα Σύμπαντα. Μ’ αυτή τη συμμετοχή έχεις απορροφήσει ποσότητες ενέργειας και δημιουργικότητας, που θα έπρεπε να σ’ έχουν εξακοντίσει διάπυρο μέσα στα πάντα και να έχουν φανερώσει την ενεργό Θεότητά σου, με καθημερινή πράξη και εκδήλωση.

Όλες αυτές οι Θεουργίες, που ξεδιπλώνονται μπροστά σου και πραγματοποιούνται, Άνθρωπε, γιατί πραγματοποιούνται, μην αμφισβητείς ούτε στιγμιαία την πραγματοποίησή τους, σε καλούν να καταδείξεις και εμπράγματα τη συμμετοχή σου στο Έργο. Να φανερώσεις πόσο μπόρεσες να συνειδητοποιήσεις την Απειρότητα που μέσα σου υπάρχει, αλλά σου εκδηλώνεται και μέσα από εξωτερικές μορφές ειδικά επιλεγμένες, ακριβώς για να σε βοηθήσει να οδηγηθείς σε συνεχείς, αδιάλειπτες εκδηλώσεις της Θεότητάς σου.

Οι οργανωτικές σου ιδέες πάνω στο Έργο είναι ωραίες. Μα αυτές τις οργανωτικές ιδέες κάλλιστα θα μπορούσες να τις έχεις και σε οποιοδήποτε σωματείο ή οργάνωση κι αν συμμετείχες, κινούμενος πάνω στα Κατεστημένα του ανθρώπινου νου και της γήινης πραγματικότητας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στις Κατεστημένες οργανώσεις και στο Έργο το οποίο συμμετέχεις. Διότι οι ιδέες σου δεν μπορούν να εφαρμοστούν στο Έργο, αν πρώτα δεν υπάρχει η εσωτερική ετοιμότητα, η απαραίτητη ενεργοποιημένη Θεότητα, η ικανότητα να τροφοδοτήσεις με Ουσία Ζωής, όχι μόνο το κοντινό σου περιβάλλον, αλλά τον Άνθρωπο της Γης και τη Γη.

Χαίρομαι για τις ιδέες σου, αλλά δεν Μου αρκούν. Χαίρομαι για την κίνηση του νου σου, αλλά δεν είναι αυτό που ζητώ από εσένα. Χαίρομαι για κάθε ενεργοποίηση, που παρουσιάζεις. Όμως συνειδητοποίησε ότι η ενεργοποίησή σου βρίσκεται σ’ εμβρυακή κατάσταση και δεν πρόκειται ν’ αποδώσει καρπούς, αν δεν στηρίζεται πάνω στην ισορροπημένη σου εξέλιξη, στην ενότητά σου με κάθε τμήμα σου κατ’ αρχήν, που ακολουθεί το ίδιο Έργο και κατ’ επέκταση με κάθε τμήμα του Ανθρώπου. Καθώς επίσης και στην Ενότητά σου με τον Δάσκαλο του Έργου, στο οποίο συμμετέχεις.

Ενθουσιάζεσαι παλμοδονούμενος σε ενεργοποιήσεις νοητικές και συγκεντρώνεις το δυναμικό σου μέσα στην ανάπτυξη νοητικών σχεδίων, που όμως αδυνατούν να εφαρμοστούν. Όχι γιατί το Έργο δεν μπορεί να καλύψει την Οικουμένη ολόκληρη, αλλά γιατί εσύ δεν μπορείς να την καλύψεις, Άνθρωπε. Μια ιδέα που είναι μόνο νοητική σύλληψη, που δεν δονείται στο ολοκληρωμένο δυναμικό της Αγάπης, στην εκδηλωμένη και ενεργό δραστηριότητα του Θείου Είναι σου, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί μέσα σ’ αυτό το συγκεκριμένο Έργο στο οποίο συμμετέχεις.

Κάνε τις νοητικές σου προσπάθειες, Άνθρωπέ Μου, αλλά μη συγκεντρώνεις το δυναμικό σου εκεί μόνο. Συγκεντρώσου , ώστε να καταστείς έτοιμος για να μπορέσεις να εισδεχθείς στους κόλπους σου τον Άνθρωπο, για να μπορέσεις να τον βοηθήσεις, έτσι όπως χρειάζεται. Γιατί το Έργο Μου και ο Δάσκαλος Ιωάννης δεν έχουν ανάγκη από φανέρωση, ούτε από διαφήμιση ή επέκταση, απλώς και μόνο για ν’ ακουστούν, με σκοπό να δρέψουν την Κοινωνική αναγνώριση. Αν εσύ θέλεις κοινωνική αναγνώριση, Εγώ δεν την επιζητώ. Αν εσύ θέλεις Κοινωνική αναγνώριση, τότε εγκλωβίζεσαι μέσα στις νοητικές σου διεργασίες, που την επιζητούν και απομακρύνεσαι από Εμένα.

Αν όμως πραγματικά θέλεις το Έργο να γίνει ζώσα πραγματικότητα του πλανήτη και των Συμπάντων, αν πραγματικά επιθυμείς αυτό που εντός σου υπάρχει και ζει, να ζήσει σε κάθε τμήμα σου, τότε κατανόησε ότι πρέπει να προχωρήσεις, ότι πρέπει να διεργασθείς τα εφόδια και την τροφοδοσία με την οποία σ’ έχω πλημμυρίσει και σε πλημμυρίζω Ακένωτα. Ότι δεν πρέπει να χαίρεσαι για το στάδιο που βρίσκεσαι, αλλά να λυπάσαι, Άνθρωπε. Γιατί τόσα χρόνια σου έχω παραδώσει το Ακένωτο Μεγαλείο Μου και το κράτησες για σένα. Γιατί τόσα χρόνια τα τάλαντά Μου θαμμένα βρίσκονται μέσα στον περιορισμό του νου σου, της καρδιάς σου και της Συνείδησής σου, μέσα στην εγωιστική πίστη σου ότι προσπαθείς και αγωνίζεσαι να διαδόσεις το Έργο Μου, ενώ προσπαθείς και αγωνίζεσαι να διαδόσεις την προσωπική σου γραμμή, την προσωπική σου τοποθέτηση, την προσωπική σου σύλληψη. Πού είναι το ενωμένο Επιτελείο Μου, που πάλλεται; Πού είναι το ενωμένο Επιτελείο Μου, που μπορεί σαν ένα σώμα ν’ αντιμετωπίσει κάθε κατακραυγή; Να μην αμφιταλαντευθεί απ’ αυτήν, αλλά να τη μετουσιώσει και να διαχύσει μέσα στον Άνθρωπο την Αλήθεια της Αγάπης, την Ουσία της Ενότητας. Πού είναι το ενωμένο Επιτελείο Μου, που όχι μόνο μπορεί να συνεργασθεί, αλλά μπορεί ν’ αφομοιώσει ο ένας τον άλλο, χωρίς κανένα πρόβλημα και να παρουσιάσει Εμένα μέσα από το κάθε σώμα, χωρίς κανένα διαχωρισμό;

Πού είσαι, Άνθρωπε, έτσι όπως σε δίδαξα; Πού είσαι, έτσι όπως σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ, έτσι όπως σε κόσμησα και σε κοσμώ Ακένωτα; Πού είσαι; Πού βρίσκεσαι θαμμένος; Κάτω από ποια καλύμματα εγωισμού και από ποιες ωραιοποιήσεις πλάνης επιμένεις ν’ ανακυκλώνεις το Έργο Μου σε στάδια γήινα, σε στάδια Κατεστημένου; Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που έκανες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που πρόσφερες. Άφησε πίσω σου όλ’ αυτά που γνώρισες ή γνωρίζεις. Άφησε Εμένα να μιλήσω για την πορεία σου. Άφησε Εμένα να κρίνω τις πράξεις σου και ν’ ανταποδώσω την προσφορά σου. Να είσαι σίγουρος ότι θα λάβεις όχι μόνο πολλαπλάσια, αλλά Άπειρα. Να είσαι σίγουρος ότι η Κρίση Μου όχι μόνο δεν θα σε καταβιβάσει και δεν θα σε στασιμοποιήσει, αλλά θα σε αποσυνθέσει για να σε συνθέσει εκ νέου με τις Δονήσεις Μου και την Αγάπη της Ολότητάς Μου.

Ξεκίνα τώρα σαν μαθητής Μου και μαθητής του Έργου Μου, αλλά ξεκίνα όχι με την τοποθέτηση που είχες και που ακόμα έχεις. Ξεκίνα να ετοιμαστείς, για ν’ αντιμετωπίσεις τη μεγάλη σου ευθύνη να είσαι Θεός ενεργητικά και πραγματικά. Ξεκίνα ν’ αντιμετωπίσεις τη μεγάλη σου ευθύνη να διδάξεις τη Θέωση. Όχι να διδάξεις μια απλή αποδέσμευση, μια απλή Προσευχή ή να χρησιμοποιήσεις την έμπνευσή σου σε επίπεδο βοήθειας ψυχανάλυσης, αλλά να εισχωρήσεις στην Ουσία της Ύπαρξης και της Ζωής, στην Ουσία της πνευματικής τροφοδοσίας των όντων.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ Απέραντα. Γι’ αυτό και σου μιλάω έτσι. Γιατί Εγώ δεν σε βλέπω σαν τμήματα, μα σαν Όλον. Ιδιαίτερα δε σ’ αυτά τα Τμήματα που κάλεσα κοντά Μου, ακριβώς διότι μπορούν να μεταφέρουν στην Ολότητα του Ανθρώπου την Αγάπη Μου και τη βεβαιότητα της Θέωσης εκδηλώνω εντόνως τη Διδασκαλία Μου, για να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι ο χρόνος έχει παρέλθει. Δεν αρκούν πλέον οι δικαιολογίες, ούτε οι σκέψεις που επιδιώκουν να εξηγήσουν τα στάδια μη επέκτασης του Έργου Μου. Σου δηλώνω καθαρά, ότι η έλλειψη επέκτασης αυτού οφείλεται σ’ εσένα. Σου δηλώνω επίσης ότι, αν δεν ετοιμασθείς, αν δεν μπορέσεις σωστά ν’ αντιμετωπίσεις το Έργο, τον Δάσκαλο και τους μαθητές, δεν πρόκειται να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για την επέκταση του Έργου. Γιατί δεν πρόκειται να σου επιτρέψω να συμπαρασύρεις την ανθρωπότητα ολόκληρη σε λανθασμένη διαδρομή, εξαιτίας εγωιστικών τοποθετήσεων και πλανημένων νοητικών συλλήψεων.

Αν θέλεις ν’ αναλάβεις το βάρος και την ευθύνη της καθυστέρησης ολόκληρου του Ανθρώπου, τότε ανάλαβέ το. Μα σου τονίζω ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο και πάρα πολύ βαρύ. Αλλιώς ενεργοποιήσου, ξέροντας σίγουρα ότι δεν μπορείς ν’ αρνηθείς πλέον την κλήση. Γιατί η αποδοχή που έκανες δεν έγινε από Εμένα, έγινε από εσένα. Είχε γίνει και πριν κατέλθεις στη Γη. Απλώς την επανέλαβες πάνω στον πλανήτη και μέσα από τη μορφή που τώρα έχεις. Γι’ αυτό μη βαυκαλίζεσαι με τυχόν ιδέες, ότι μπορείς να μη συμμετέχεις πλέον στο Έργο, γιατί αυτό είναι αδύνατο. Το Έργο είναι παρόν εντός σου και θα είναι παρόν, γιατί εσύ το ενεργοποίησες. Θα είναι παρόν συνεχώς, μέχρι να μπορέσεις εσύ αυτή την παρουσία να την εκδηλώσεις. Όμως θα επιλέξεις τον τρόπο με τον οποίο θα την εκδηλώσεις, τον δυσάρεστο, τον βίαιο ή τον ομαλό και ισορροπημένο.

Ίσως βέβαια αναρωτηθείς, πώς είναι δυνατόν να καθυστερήσει το Έργο Μου, από τις επιλογές σου. Δεν θα έχεις καταλάβει φαίνεται, ότι εσύ Θεώνεσαι κι όχι Εγώ. Δεν θα έχεις καταλάβει ότι εσύ είσαι στο χρόνο και στο χώρο, όχι Εγώ. Εγώ δεν περιορίζομαι από τον χρόνο και τον χώρο, τον περιέχω, μα δεν ανήκω μόνο σ’ αυτόν. Εσύ με τη νοητική σου θέση ανήκεις μόνο σ’ αυτόν. Γιατί ουσιαστικά ανήκεις στο άχρονο, αυτό το γνωρίζεις. Επομένως μην αναρωτιέσαι, γιατί αν πάλι επενέβαινα θαυματουργικά, για να σε οδηγήσω σε εξέλιξη, τότε δεν θα ήταν ο Άνθρωπος που θα Θεωνόταν, δεν θα ήταν ο παθητικός Αδάμ που θα γινόταν ενεργητικός και δραστήριος, αλλά η Αυθύπαρκτη Ουσία του Ενός Λόγου θα παρουσίαζε την πορεία της για βοήθεια του Ανθρώπου μ’ ένα σχεδόν όμοιο τρόπο, όπως πριν δύο χιλιάδες χρόνια έκανε.

Αγαπημένε Μου, συνετίσου και προχώρα. Κοίταξε να γίνεις ο στυλοβάτης του Έργου που θα μπορεί να το εκφράζει όλες τις ώρες, να καλύπτει και να μετουσιώνει κάθε απορία και κάθε άρνηση. Που θα μπορεί να μιλά με καθαρότητα, σαφήνεια και Ενότητα. Κοίταξε να κάνεις τη ζωή σου έτσι όπως είναι, με τα προβλήματα που ίσως έχεις, Πρότυπο για τη ζωή κάθε Ανθρώπου, που επιθυμεί να Θεωθεί. Μην πιστεύεις ότι θα διδάξεις τη Θέωση έχοντας την εύνοια ή την ιδιαίτερη μεταχείριση του Ενός Θεού, που θα σε προφυλάσσει από κάθε τι, σαν να βρίσκεσαι κλεισμένος μέσα σ’ ένα τζάμι. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν μπορείς να διδάξεις τον Άνθρωπο που υποφέρει, που πονά, που αναλώνεται σε καταστάσεις ­καθημερινότητας. Μόνον αν του δείξεις ότι, παρ’ όλες τις καθημερινές καταστάσεις, δεν αναλώνεσαι, ότι ανάγεις τα πάντα, ότι διαχέεις μετουσίωση, ότι αγωνίζεσαι να τελειοποιηθείς, θα τον συντονίσεις με τον κραδασμό της εκπαίδευσης της Θέωσης, γιατί εντός σου θα υπάρχει δυνατός, ενεργοποιημένος, Υπερούσιος.

Αγαπημένε Μου, σε Ευλογώ, σου διαχέω την Αγάπη Μου και σαν Άνθρωπο και σαν Θεό. Διαχέω την Αγάπη Μου σ’ αυτό που είσαι και αυτό που θα γίνεις. Μα πάνω απ’ όλα, σου διαχέω εκ νέου μέσα σ’ όλα τα μόριά σου, μέσα σε κάθε παλμό της σκέψης σου, της καρδιάς σου και της Συνείδησής σου, τη Θεότητά Μου, ενεργοποιώντας τη Θεότητα που εντός σου υπάρχει, ταυτίζοντας την με καταστάσεις ισορροπίας και εκδήλωσης, για να παρουσιαστείς πάνω στη Γη και να καταστείς ο μαθητής που δύναται και μπορεί να παρουσιάσει και να διαχύσει την Αλήθεια του Έργου Μου.