Βαρθολομαίος – Περιδίνηση

Πάντα πίστευα ότι είμαστε παιδιά του Θεού, όσο κι αν η πλάνη σκίαζε το νου μου. Η Αλήθεια είναι ότι είμαστε πάντοτε παιδιά Του, ακόμα κι όταν το αγνοούμε. Όσο όμως μας διακατέχει αυτή η άγνοια, το «εγώ» μας είναι φυσικά ανώριμο, γιατί αυτοπροβάλλεται και φυσικά ξεχνάει το Θεό. Δεν μπορούμε να φέρουμε γαλήνη στους άλλους αν δεν πραγματώσουμε πρώτα την ενότητά μας με το Θεό και με τα πάντα. Εκείνος στον οποίο εκδηλώνεται ο Θεός, φέρνει την γαλήνη, την ειρήνη, την καλή διάθεση, τη χαρά, την αρμονία… όπου κι αν πάει. Γι’ αυτό κι εγώ μεταμορφώνομαι σ’ έναν Παρατηρητή, σ’ έναν ταξιδιώτη του Απείρου και παρατηρώ, δονούμαι και ενώνομαι με ό,τι παρατηρώ, με ό,τι ζω και αναπνέω. Μυήθηκα καλώς ως μυστολέκτης της Θείας Σου Παρουσίας για να φωτίζω τις νύκτες της αγνωσίας, ώστε να καταστούν μέρες για τους κληρονόμους της Θεία Σου Παρακαταθήκης.

Τοῦ Παρακλήτου τὸ θεῖον πῦρ, ἐν τῇ γλώσσᾳ περιφέρων, τῆς ἀσεβείας τὴν ὕλην κατέφλεξα,

καὶ τῶν έθνῶν τὰς ἀγέλας ἐφώτισα

Μέσα στην αχανή Δημιουργία βρίσκεται και ο πλανήτης μας, η Γη. Μία κουκίδα, όπου όλα τα χρώματα συνθέτουν με απόλυτη αρμονία ένα υπέροχο ένδυμα που το ονομάζουμε Φύση ή Φυσικό περιβάλλον. Αν την κοιτάξει κανείς από ψηλά, αντιλαμβάνεται ότι στην επιφάνειά της καθρεφτίζονται όλα τα χρώματα της Δημιουργίας και με τη σύνθεσή τους ντύνουν σαν ένα βαρύτιμο ένδυμα το σώμα της. Ένα ένδυμα που, από όπου κι αν το κοιτάξει κανείς, μένει έκθαμβος. Φαντάζεται ότι μπροστά του βρίσκεται ένας μαγικός και ονειρεμένος κόσμος. Κάτι πολύ δυνατό με έλκει να την πλησιάσω, να την γνωρίσω, να την αγγίξω. Μου είναι αδιανόητο να συνεχίσω το ταξίδι μου στους γύρω κόσμους, χωρίς να γνωρίσω από κοντά ό,τι μαγνήτισε τα μάτια μου και την καρδιά μου. Έχω την αίσθηση ότι εκεί θα βρω ανάπαυση, έχω την αίσθηση ότι εκεί θα βρω συγκεντρωμένα όλα όσα αντίκρισα στο πέρασμά μου από τους άλλους κόσμους.

Αφήνομαι ελεύθερος στην αγκαλιά της, με την εντύπωση ότι αυτή η ομορφιά είναι ίσως πλάσμα της φαντασίας μου, είναι ένα όνειρο, και χωρίς καμιά αντίσταση παραδίνομαι. Βρίσκομαι ανάμεσα στο θόρυβο του κόσμου της και κοιτάζοντας γύρω μου απορώ. Βλέπω τους κατοίκους της να κάνουν έναν αγώνα ταχύτητας, ο ένας να προσπαθεί να προσπεράσει τον άλλον, και στη βιασύνη τους να το πετύχουν, πολλοί συγκρούονται και ακόμη περισσότεροι πεθαίνουν. Αρχίζω σιγά-σιγά να αντιλαμβάνομαι ότι στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω μαζί τους κανείς δεν με ακούει, κι αν κάποιος κοντοστέκεται να με ακούσει, γρήγορα προσπερνάει και ακόμη πιο γρήγορα ξεχνάει όσα άκουσε.

Αποφασίζω τότε να μην τους ξαναμιλήσω. Άλλωστε κανείς δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα μου, όταν τους μιλάω για Αγάπη, για Γαλήνη, για Ειρήνη, για την Αρμονία του Απείρου. Αποφασίζω να τους κοιτάζω μόνον στα μάτια, κι αυτά που γνωρίζω από την ομορφιά του Θεού, να ντύσω με λόγια τους ήχους, και με χρώματα το φως. Να περιορίσω την ομορφιά του Απείρου μέσα σε λέξεις, μήπως και οι άνθρωποι καταλάβουν και κάποιοι ενδιαφερθούν να με ακολουθήσουν να τους μάθω το Δρόμο, ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους άλλους να βοηθήσουν. Θέλω να μοιραστώ μαζί τους την Αλήθεια που γνώρισα, την Αληθινή Ζωή, κι απ’ το όνειρο να τους βγάλω, να τους βοηθήσω να ξυπνήσουν από το λήθαργο.

Εκείνος είχε την εμπειρία και τη Γνώση, μα προπαντός αγαπούσε τα πάντα. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην το αγαπούσε. Με όλα ήταν ενωμένος. Ένιωθε τον Εαυτό Του να είναι, να ζει μέσα σε όλα, και όλα ήταν μέσα στην καρδιά, στο νου, στο «Είναι» Του. Γνώριζε πολύ καλά ότι τα μαγευτικά αυτά χρώματα που υπήρχαν γύρω του ήταν απ’ το Φως, μα δεν ήταν το Φως. Γνώριζε πολύ καλά ότι οι ήχοι που άκουγε γύρω Του ήταν απ’ τις διαβαθμίσεις του Ήχου, μα δεν ήταν ο Ήχος. Γνώριζε  πολύ καλά ότι τα πάντα γύρω Του ήταν διαδοχικές πυκνώσεις και αραιώσεις ήχων και χρωμάτων. Η Γη ολόκληρη είναι ένας κόσμος συμπυκνωμένης ενέργειας. Ολόκληρος ο πλανήτης Γη είναι αυτός που έλκει τη διάχυτη στο Άπειρο Ενέργεια και την προβάλλει.

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τον Υιό Του Άνθρωπο; Στα μάτια του δεν καθρεφτίζεται ο κόσμος των ιδεών Του; Η Γη είναι η Ψυχή που εκφράζει τις ιδέες του Πνεύματος. Είναι η Δημιουργία, όπου το Άμορφο Δημιουργικό Υπέρτατο Ον παίρνει Μορφή. Είναι το Άμορφο του Θεού, που πήρε άπειρες μορφές, μα εξέχουσα θέση κατέχει ο Άνθρωπος. Ο άνθρωπος – άρρεν και ο άνθρωπος – θήλυ είναι κατ’ επέκταση το ίδιο και το αυτό. Οι ίδιες δυνατότητες, τα ίδια στοιχεία σε απόλυτη αρμονία, μέσα στην κάθε μονάδα που ονομάζεται Άνθρωπος.

Συνεπώς, ο Άνθρωπος είναι ο δημιουργός των ιδεών του. Δηλαδή, οι ιδέες του δημιουργούν τον εαυτό του. Η Μονάδα – Άνθρωπος είναι η ιδέα του Θεού σε μορφή. Η μορφή του Ανθρώπου είναι μία Ιδέα του Θεού.

Αγαπημένε, λίγα λόγια θέλω να σου πω επιγραμμα­τικά, για να υπάρχουν συνεχώς μπροστά σου, να τα ακο­λουθείς κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Να σε διαπερ­νάνε, ώστε να μπορείς κάθε στιγμή ν’ αυτοελέγχεσαι,να ενώνεσαι μαζί Μου, να ενώνεσαι με τον Άνθρωπο και να προσφέρεις. Μη δεσμεύεις, Άνθρωπε. Κάθε σου κίνηση ας είναι απελευθέρωση του Εαυτού σου Ανθρώπου, των χώρων και των αντικειμένων, και τότε θα απελευ­θερώνεσαι κι εσύ. Χώρα τα πάντα. Ό,τι δεν χωράς, σε περιορίζει, ό,τι χωράς, σε επεκτείνει. Αγάπα τα πάν­τα. Ό,τι αγαπάς, σε ελευθερώνει, ό,τι δεν αγαπάς, σε δεσμεύει. Μην επιθυμείς να προσφέρεις γνώση. Ό,τι προσφέρεις, είναι πληρότητα για σένα. Μην επιδιώ­κεις να υπερέχεις. Κάθε υπεροχή είναι πτώση. Μην επιδιώκεις να φανερώνεσαι με απαίτηση και κραυγα­λέες κινήσεις προσφοράς. Ό,τι απαιτείς, το στερείσαι και ό,τι κραυγάζει από μέσα σου, αυτό ακριβώς είναι που σου λείπει περισσότερο. Μη χωρίζεις τον Άν­θρωπο σε σκιές και Φως. Κάθε σκιά σκιάζει τον Εαυτό σου. Μετουσίωνε τα πάντα σε Φως, για να είσαι Φως. Μετουσίωνε τα πάντα σε Αγάπη, για να είσαι Αγάπη. Δίνε στα πάντα Ενότητα, για να είσαι Ενότητα.

Μη χρησιμοποιείς το λόγο σου διττά, διχάζεις το «Είναι» σου. Οικοδομείς τοίχους ανάμεσα σε σένα και στον Εαυτό σου, που Είμαι Εγώ, που είναι ο Άν­θρωπος. Χρησιμοποίησε το λόγο σου ενωτικά, για να ενώνεσαι με τα πάντα, για να είσαι κάθε στιγμή Εγώ, για να είσαι κάθε στιγμή ολόκληρος ο Άνθρωπος. Μά­θε να διοχετεύεις από τα χέρια σου την Ενέργεια, που καταλύει τις αποστάσεις και που δρα μετουσιώνοντας. Την Ενέργεια, η οποία καταλύει τις αντιθέσεις και δρα ενοποιώντας. Δες το σώμα σου και τη μορφή σου, όχι σαν όργανο διαχωρισμού, αλλά σαν σκεύος Μετάλλαξης και Μετουσίωσης, διαμέσου του οποίου η ύλη καταλύεται, για να ενοποιηθεί με το Πνεύμα, και κάθε μορφή ενοποιείται τρισυπόστατα με σένα. Ενο­ποιείται σαν σώμα, όπως εκδηλώνεται στη γη, μα και σαν ψυχή και σαν πνεύμα, που υπάρχει μέσα στη μορφή. Μοίραζε τις σκέψεις σου στον Άνθρωπο, γιατί όσες σκέψεις κρατάς για σένα, είναι σκέψεις διάσπα­σης και διαχωρισμού, όσες μοιράζεις, είναι σκέψεις Αγάπης και Ενότητας. Αυτό που μοιράζεις, είναι Ανε­ξάντλητο, αυτό που κρατάς, εξαντλείται άμεσα. Αυτό που μοιράζεις, Θεώνεται, αυτό που κρατάς, εντάσσε­ται στο Νόμο της διττότητας και της φθοράς. Μοίραζε τις σκέψεις σου, γιατί ό,τι μοιράζεις, δοκιμάζεται από την εκδήλωσή του, από τη διάχυσή του και αναγκάζε­ται να καθαρθεί. Διαπεράται από τις διαδικασίες της Εκλέπτυνσης και της Μετουσίωσης, ολοκληρώνοντας εντός σου την ουσιαστική Κάθαρση.

Αγάπα, Άνθρωπε, Αγάπα και Συγχώρα. Ό,τι αγα­πάς και συγχωρείς, μπαίνει μέσα σου με Ισορροπία. Ό,τι δεν αγαπάς και εκδικείσαι, μπαίνει μέσα σου με δυσαρμονία, σε δένει με την ανακύκλωση της δέσμευ­σης. Ελευθέρωνε τον Εαυτό σου διαμοιράζοντάς τον. Ελευθέρωνε κάθε δέσμευσή σου, διαμοιράζοντας ανά­λογη απελευθέρωση προς κάθε τμήμα του Εαυτού σου, που φέρει δέσμευση όμοια. Άνοιγε το νου σου δεχόμενος κάθε ιδέα που πάλλεται και δονείται γύρω σου. Μόνον έτσι δημιουργείς την προϋπόθεση να γί­νεις Άπειρος, μόνον έτσι πραγματώνεις την Απειρότητα. Νιώθε Με παντού, μέσα στη Ζωή που εκδηλώνε­ται, μέσα σε κάθε τμήμα του Εαυτού σου, μέσα στους ήχους της Δημιουργίας, στους χυμούς των φρούτων, στη μυρωδιά των λουλουδιών, στην αύρα της θάλασ­σας και στο κελάρυσμα των ποταμών. Νιώθε Με μέ­σα στις κινήσεις του Ανθρώπου, μέσα στους ήχους και στις σκέψεις του, μόνον έτσι Με νιώθεις μέσα σου. Με νιώθεις μέσα σου μέσα από τα πάντα, γιατί όπου υπάρχω, υπάρχουν τα πάντα, όπου υπάρχουν τα πάν­τα, υπάρχω. Νιώθε Με μέσα στην Αέναη κίνηση και τη δραστήρια παύση. Νιώθε Με μέσα στην Άναρχη Αρχή και το Ατελεύτητο Τέλος, μέσα στους Ουρανούς σου και μέσα στη γη σου, δηλαδή μέσα στο Πνεύμα και μέ­σα στην ύλη. Νιώσε Με να κυλάω μέσα στα κύτταρά σου. Νιώσε Με μέσα στο νερό που σε ξεδιψά και μέσα στο φαΐ που σε τρέφει. Γιατί μόνον αν Με νιώσεις έτσι, θα τραφείς με την Ενέργεια της Ζωής και θα μετουσιώ­σεις την ύλη της γης, που σε τροφοδοτεί, σε ενεργεια­κή δόνηση Αγάπης και Φωτός, σε δόνηση που θα πα­ρέχεται προς όλα τα βασίλεια, για να τ’ αναβιβάζει, προς κάθε τμήμα του Ανθρώπου, για να το κάνει Θεό.

Τοῦ Παρακλήτου παναρμόνιον ὄργανον, τὸ στόμα τῆς ἀληθείας,

ἡ γλῶσσα ἡ εὔλαλος, τῆς Χριστοῦ σωματώσεως,

τῆς τῶν ἀνθρώπων, σωτηρίας διδάσκαλος.

Συ μύστης ἔνθεος, τῆς Αὐτοῦ σωματώσεως,

ὡς εἶπεν ὁ Κύριος τοῖ ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου…