Πολλές φορές σας έχει μιλήσει ο Λόγος. Σας μίλησε απευθείας μέσα από ένα σκήνωμα, σας πλησίασε, σας άγγιξε, σας εκδηλώθηκε για να μπορέσετε να Τον κατανοήσετε, για να μπορέσετε να Τον πλησιάσετε, για να μπορέσετε να νιώσετε ότι είστε ένα κομμάτι Του κι ότι όχι απλώς έχετε δικαίωμα, αλλά έχετε και υποχρέωση να εναρμονισθείτε μαζί Του, για να Τον εκδηλώσετε μέσα από το σκήνωμά σας. Τις περισσότερες φορές, εκδηλώνεται ο Λόγος ως Ιησούς ο Χριστός, ο Λόγος που ενανθρωπίστηκε στη γη, που περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους, που εμφανίσθηκε και τότε ως ο ενανθρωπισθείς Θεός και δίδαξε για την Αγάπη και για την Τελειότητα.

Όμως, ο Λόγος που ενανθρωπίσθηκε στη γη, ενανθρωπίσθηκε από ένα Σκήνωμα Γυναικός. Το Σκήνωμα της Γυναικός που βάσταζε μέσα της τη Θεία Φωτιά δεν μπορούσε παρά να ήταν από την ίδια ποιότητα, από τα ίδια Θεία Στοιχεία, από την ίδια Θεία Ουσία, που κατοικούσε μέσα στο Σκήνωμα. Δεν μπορούσε παρά να ήταν Αυτούσια η Θεότητα. Εκείνη την εποχή το Θείο Σχέδιο, το Θέλημα του Πατέρα δεν επέτρεψε να εκδηλωθεί και μέσα από το Σκήνωμα της Γυναίκας ο Λόγος, όμως αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν ο Λόγος; Όχι, και αυτό θα γίνει καταφανέστατο τη σημερινή εποχή με την εκδήλωση του Λόγου Μητέρας.

Δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό ανάμεσα στο Λόγο Μητέρα και στο Λόγο Ιησού Χριστό. Είναι απόλυτα ταυτισμένοι, είναι ο Ένας Λόγος ο Μοναδικός που διακατέχει και διέπει τα Απειρα Σύμπαντα. Είναι η Ενότητα, που εκδηλώνει και τον Πατέρα, που υπάρχει εντός του Πατρός και βρίσκεται αδιάρρηκτα και αδιάσπαστα ενωμένη μαζί Του.

Όμως είναι ανάγκη, είναι Σκοπιμότης Πνευματική μέγιστη ν’ αναφανεί ο Λόγος Μητέρα, για να κατανοήσει η ανθρωπότητα της γης, ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη Γυναίκα και στον Άνδρα, ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά Ουσίας ή εκδηλώσεων Πνευματικών, ότι δεν απέχουν και δεν διαφέρουν οι εκδηλώσεις τους σαν Ουσία Θεού, ούτε ο προορισμός τους, που είναι η Ένωση και η εμφάνιση του Λόγου μέσα από κάθε σκήνωμα.

Θα σας μιλήσω, λοιπόν, ως ο Λόγος Μητέρα. Θα ήταν το ίδιο κι αν σας μιλούσα ως ο Λόγος Ιησούς, δεν υπάρχει καμιά διαφορά, όμως στον κόσμο των μορφών, όπου ζεις, Άνθρωπε, έχεις ανάγκη να δεις τη Μητέρα ν’ αναδεικνύεται μέσα από τη μορφή της Γυναίκας, έχεις ανάγκη να δεις τη Μητέρα, τη Θεία Μορφή που έφερε στον κόσμο τον ενανθρωπισθέντα Θεό, να ομιλεί, να ενεργεί ή να διδάσκει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ο Λόγος Ιησούς, εκδηλωμένος μέσα από ένα σκήνωμα Ανδρός.

Είναι προσαρμοσμένη αυτή η εκδήλωση με τη δική σου ανάγκη, να συνδυάζεις τη μορφή με τη Θηλεία Υπόσταση και να μπορέσεις να κατανοήσεις αυτή την εκδήλωση αρχικά της Μητέρας, οπότε μετά ο νους σου επεκτεινόμενος και διασπώντας τα όριά του θα μπορέσει να δεχθεί και την εκδήλωση μέσα από ένα γυναικείο σκήνωμα του Λόγου Ιησού και μέσα από ένα ανδρικό σκήνωμα του Λόγου Μητρός, έχοντας κατανοήσει απόλυτα, ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά, γιατί ο Λόγος δεν υφίσταται τις περιοριστικές καταστάσεις των μορφών και των φύλων, αλλά βρίσκεται πάνω από τις μορφές, πάνω από τα φύλα και διέπει τα πάντα και τα ενώνει μέσα στο «Είναι» Του.

Εφόσον όμως πρέπει να εκδηλωθεί στη γη, πρέπει να εκδηλωθεί μέσα από τη διττότητα, για να μπορέσει σταδιακά αυτή τη διττότητα να την αναγάγει και να ξεπεραστούν όλες οι αντιφατικές καταστάσεις, ώστε να οδηγηθούν στην Ένωση. Η διττότητα δεν είναι μία κατάσταση που υπάρχει γύρω σου, Άνθρωπε, δεν είναι μία Κατάσταση αντιθέσεων, ιδεών ή καταστάσεων, που αντικρίζεις μέσα στην ύλη, η διττότητα είναι μία Κατάσταση που ενυπάρχει στο νου σου, που ενυπάρχει στο «Είναι» σου από τη στιγμή που με τη δική σου θέληση διαχωρίστηκες και διασπάστηκες σε δύο.

Το άρρεν και το θήλυ, που εκδηλώνεται στη μορφή σου ενυπάρχει στη Θεότητα, αλλά δεν υπάρχει ο διαχωρισμός, δεν υπάρχει καμιά διαφορά, αλλά αποτελεί μια ενιαία κατάσταση, που μπορεί ταυτόχρονα να είναι άρρεν, να είναι θήλυ, να είναι και τα δύο μαζί, χωρίς τα στοιχεία του ενός και του άλλου να ελαττώνονται ή να συμπλέκονται, γιατί είναι ενιαία, είναι αυτούσια, είναι στοιχεία του Απέραντου Λόγου, που διέπει τα πάντα.

Για να μπορέσεις, λοιπόν, Άνθρωπε, να οδηγηθείς στην ουσιαστική Ένωση, στην Ένωση που είναι πέρα από τις μορφές, που είναι πέρα από τις τοποθετήσεις του νου σου, που μέχρι τώρα έχεις μάθει, πρέπει ν’ απελευθερωθείς από την εσωτερική σου διττότητα, από τη διττότητα του νου, τη διττότητα της καρδιάς, τη διττότητα του «Είναι» σου. Η διττότητα του νου σου είναι οι ιδέες σου, που έχουν μάθει να διαχωρίζουν τα πάντα, που έχουν μάθει να βλέπουν αντιφάσεις, που έχουν μάθει να διακρίνουν τις διαφορές κι όχι τα ενωτικά στοιχεία, που οδηγούν στη συνένωση των πάντων και στη συγχώνευση των πάντων μέσα στην Ενιαία Υπόσταση του Λόγου.

Η διττότητα της καρδιάς σου είναι η εκδήλωση των συναισθημάτων σου κι αυτή η διττότητα έρχεται από τις ιδέες σου, γιατί τα πάντα προέρχονται και ξεκινούν από τις ιδέες του νου σου. Σύμφωνα με τις ιδέες σου τα συναισθήματα του ανδρός και της γυναικός διαφέρουν, οι εκδηλώσεις τους έχουν άλλη υφή, ορισμένα στοιχεία δεν ανήκουν στην άρρενα εκδήλωση και άλλα δεν ανήκουν στη θήλεια. Αυτή είναι η διττότητα της καρδιάς σου, η διττότητα που αποδίδει μία μορφή αγάπης στη θήλεια αρχή και μία άλλη μορφή αγάπης στην άρρενα αρχή.

Όχι, δεν υπάρχουν διαφορετικές μορφές Αγάπης, υπάρχει η Μία Αγάπη, που εκδηλώνεται πάντα προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους τους τρόπους, είτε από τη Θήλεια Αρχή, είτε από την Άρρενα Αρχή, γιατί αυτές οι δύο Αρχές αποτελούν την Άπειρη, Αέναη Αρχή, που εκπόρευσε τους Κόσμους και τους διατηρεί και τους αναζωογονεί. Αποτελούν το Ένα, το Αδιάσπαστο, που ταυτίζεται με τα πάντα και υπάρχει στα πάντα.

Πρέπει, λοιπόν να ξεπεράσεις εκτός από τη διττότητα των ιδεών σου και των τοποθετήσεών σου και τη διττότητα της καρδιάς σου, του διαφορετικού, δηλαδή, τρόπου εκδήλωσης των συναισθημάτων σου, καθώς και της τοποθέτησης, ότι η Αγάπη σου πρέπει να εκδηλώνεται μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, ανάλογα στο φύλο που ανήκεις και στη μορφή που έχεις. Πιο βαθιά ακόμα βρίσκεται η διττότητα του «Είναι» σου. Από τότε που διεχωρίσθης, Άνθρωπε, κι άρχισες να κατέρχεσαι τα πεδία, συγκέντρωνες μέσα στο «Είναι» σου στοιχεία διαχωριστικά, στοιχεία διττότητας. Αυτά τα στοιχεία σ’ έκαναν να νομίζεις ότι αποτελείς κάτι ξεχωριστό, κάτι μεμονωμένο, κάτι που έχει χρεία να ενωθεί. Ουσιαστικά δεν έχεις ανάγκη να ενωθείς με κανένα, ουσιαστικά, Άνθρωπε, δεν είσαι χωρισμένος.

Βρίσκεσαι σε μία συνεχή Ένωση, βρίσκεσαι σε μία συνεχή ανακύκλωση με την Πηγή της Δημιουργίας σου, αλλά και με κάθε Άνθρωπο Αδελφό σου, διαφορετικά δεν θα μπορούσες να ζεις, δεν θα μπορούσες ν’ αναπνέεις, δεν θα μπορούσες να δημιουργείς, δεν θα μπορούσες να ενατενίζεις το Θεό σου και να δημιουργούνται μέσα σου ωθήσεις και καταστάσεις, που θα σε οδηγήσουν σε μία εντελώς ενσυνείδητη και πλήρη Ένωση. Πρέπει, λοιπόν, τα στοιχεία που συνέλεξες μέσα σου τα διαχωριστικά, της διττότητας, να τα βγάλεις ένα – ένα ανερχόμενος τα διάφορα πεδία της εξέλιξής σου, κατανοώντας συνειδητά πλέον την ουσιαστική σου Ένωση με τη Θεότητα, με τον Άνθρωπο Αδελφό σου Θεό, μα και με κάθε αντικείμενο που βρίσκεται γύρω σου και που διέπεται από τη Θεία Δόνηση, από τη Θεία Πνοή, από τη Θεία Έκφραση.

Είναι δύσκολο να μπορέσεις να εξαλείψεις τη διττότητα που είναι ριζωμένη μέσα σου, είναι δύσκολο να δεις το δύο ως ένα, όμως πρέπει να πορευθείς, πρέπει να προχωρήσεις, δεν υπάρχει άλλος προορισμός για σένα, Άνθρωπε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλη επιστροφή. Θα διανύσεις την ίδια πορεία που διάνυσες κατερχόμενος και θ’ αποβάλεις ό,τι συνέλεξες, έχοντας πλέον εντός σου τη συνείδηση και την πείρα, για να μπορέσεις να εκδηλωθείς ως Άνθρωπος Θεός, ως Λόγος ενοποιημένος με τον Ένα Λόγο και να καταστείς κι εσύ ένας Δημιουργός μέσα στον Δημιουργό.

Με ποιο τρόπο όμως θα μπορέσεις ν’ αποβάλεις τα διαχωριστικά στοιχεία, με ποιο τρόπο, Άνθρωπε, θα μπορέσεις να δεις την Ένωση; Ο νους σου πρέπει να μάθει να ενώνει. Αυτό είναι η αρχή, απ’ αυτόν το νου σου ξεκινούν τα πάντα και ο νους σου μπορεί να είναι Απέραντος και ελάχιστος, ανάλογα με πόσους περιορισμούς του έχεις βάλει. Πρέπει, λοιπόν, να καταστήσεις το νου σου Απέραντο και Απέραντος είναι ένας νους που είναι ενωμένος. Γιατί ο ενωμένος νους μπορεί να δονείται μέσα στα πάντα, ο ενωμένος νους μπορεί να συνδυάζει όλες τις αντιφάσεις, όλες τις αντιθέσεις, όλα τα διαχωρισμένα γεγονότα και καταστάσεις, που αντικρίζει γύρω του, και να συνθέτει απ’ όλα αυτά την Ενότητα, χωρίς διόλου να εμποδίζεται ή ν’ αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Ο ενωμένος νους είναι αυτός που μπορεί να χωρέσει τήν Αγάπη, γιατί για να μπορέσει να εκδηλωθεί η Αγάπη πρέπει πρώτα να μπορέσει ο ίδιος ο νους να τη χωρέσει και να τη δεχθεί ως εκδήλωση, που μπορεί να γίνει μέσα απ’ τις μορφές, μέσα από τα σκηνώματα, μέσα από τη διαχωριστική φαινομενικά κατάσταση, που ζει στην ύλη. Ο ενωμένος νους είναι αυτός που θα σου διοχετεύσει όλες εκείνες τις ιδέες της Απεραντοσύνης και της Ενότητας, που έχεις ανάγκη, για να κατεργαστείς και να μπορέσεις να τις κάνεις βίωμα και πράξη.

Ο ενωμένος νους είναι αυτός που θα σου ετοιμάσει το έδαφος για την ενωμένη καρδιά, την ενωμένη καρδιά που χωρά την Αγάπη ολόκληρη, την Αγάπη τη Θεία, την Αγάπη την Απέραντη, την Αγάπη την Ατελεύτητη, αυτή την Αγάπη που μπορεί να προσφέρεται με όλους τους τρόπους και όλες τις ώρες, χωρίς τίποτα να τη δυσκολεύει, τίποτα να την εμποδίζει, χωρίς τίποτα να προκαλεί ανάσχεση στη δύναμή της, στη Θεία της Φωτιά, στη Ζωογόνο Πνοή, που μπορεί να σκορπίζει στα πάντα.

Και ενωμένη καρδιά είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να βγάλεις μέσα από το «Είναι» σου κάθε στοιχείο διαχωριστικότητας και να καταστείς το Ενωμένο «Είναι», το Άπειρο «Είναι», το Αχώρητο «Είναι», το «Είναι» του Θεού, που δεν θα διαφέρει σε τίποτα από την Πηγή της Εκπόρευσης, αλλά θα μπορεί να πάλλεται και να δονείται στους ίδιους κραδασμούς και θα μπορεί να διαχέει τους ίδιους ήχους της Τελειότητας και να σκορπίζει τους ίδιους παλμούς της Απεραντοσύνης μέσα σε ολόκληρα τα Σύμπαντα και σ’ ολόκληρους τους Κόσμους. Αυτό το ενωμένο «Είναι» θα σε βοηθήσει να καταλάβεις απόλυτα την πλασματική εικόνα του διαχωρισμού, την πλασματική εικόνα των διαφορών, τη σύγκρουση των καταστάσεων, την πλασματική εικόνα του δύο. Θα σε βοηθήσει να εισχωρήσεις μέσα στην έννοια του Ενός, του Μοναδικού Υπάρχοντος, του Απείρως Όμορφου, του Απείρως Τέλειου, του Απείρως Απέραντου και να ενοποιηθείς τόσο μαζί Του, ώστε να μην έχεις χρεία συνειδητοποίησης πλέον της Μοναδικότητας, γιατί θα βρίσκεσαι μέσα στη Μοναδικότητα, θα είσαι η Μοναδικότητα.

Τότε, Άνθρωπε, θα κατανοήσεις ότι και το Ένα υφίσταται ως μία άλλη Ύπαρξη του Μηδενός, ότι και η Ύπαρξη είναι μία άλλη εκδήλωση της Ανυπαρξίας, η μορφή μία εκδήλωση του Άμορφου και ότι δύνασαι να υπάρχεις πέρα από την εκδήλωση, πέρα από το Ένα, πέρα από την Ύπαρξη, ότι δύνασαι να υπάρχεις ως Μηδέν, ως Άμορφο, ως Ανεκδήλωτο, και να μπορείς να διέπεις τις εκδηλώσεις που θ’ απορρέουν από σένα, για να επιστρέφουν σε σένα. Θα βρίσκεσαι σ’ ένα άλλο στάδιο, Άνθρωπε, σ’ ένα στάδιο που εναρμονισμένος με τον Δημιουργό Θεό, συντονισμένος στο Απόλυτο με τη Μοναδικότητα της Ύπαρξης, θα έχεις πλέον την ικανότητα ενσυνείδητα να διαχέεις εκδηλώσεις και ν’ απορροφάς εκδηλώσεις μέσα στο Ακένωτο «Είναι» σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κι εσύ δεν θα προέρχεσαι από μία Εκπνοή του Απέραντου «Είναι» του Θεού, αλλά ότι θα είσαι Απόλυτα εναρμονισμένος με την Εκπνοή και την Εισπνοή, την Αέναη, της Δημιουργίας και θα ρέεις μέσα στη Ροή του Παντός, καθιστάμενος η ίδια η Ροή, το ίδιο το Σύμπαν, ο ίδιος ο Θεός, ο ίδιος ο Λόγος.

Ο δρόμος, Άνθρωπε, για σένα είναι μεγάλος, η πορεία δεν σταματά στη γη, η εξέλιξή σου συνεχίζεται κι ανακυκλώνεται μέσα σ’ όλους τους Κόσμους, σ’ όλους τους Κόσμους που δημιουργήθηκαν από την Εκπνοή του Πατέρα. Μέσα σ’ όλους τους Κόσμους θα εξελιχθείς και σ’ όλους τους Κόσμους θα παρέχεις τους καρπούς της εξέλιξής σου, για να συνταυτισθείς τελικά με τον Πατέρα – Εκπνοή και Εισπνοή, με τον Πατέρα – Δημιουργία, με τον Πατέρα – Φως και να μπορέσεις συνειδητά να γίνεις Εκπνοή και Εισπνοή, να γίνεις Δημιουργία, να γίνεις Αέναη Κίνηση, με ταχύτατους παλμούς που δεν καταμετρούνται και δεν υπολογίζονται.

Ευλογώ, Άνθρωπε, την Υπόστασή σου, να μπορέσει να δεχθεί το Ακένωτο Φως και το Ακένωτο Πυρ, την Αυτούσια Θεότητα, να μπορέσει συνειδητά να εκδηλώσει τη Θεότητα μ’ όλους τους τρόπους, σε όλες τις εκδηλώσεις που αντικρίζει γύρω της. Ευλογώ κάθε Αδελφό και κάθε Αδελφή, και τον ενώνω με την Άπειρη Υπόστασή Μου, την Υπόσταση την Πάλλουσα του Λόγου Μητέρα, του Λόγου Χριστού, ν’ αντλεί δυνάμεις, Φως, Αγάπη, ν’ αντλεί Απεραντοσύνη, για να διανοίγει την καρδιά του, την ψυχή του, το νου του όλο και περισσότερο, ώστε να μπορέσει να ταυτισθεί με την Απέραντη Υπόσταση, που καλύπτει τα πάντα. Επιχέω σε όλους την Αγάπη Μου να εξυψώσει την υπόστασή σας, ώστε να καταστεί κάθε υπόσταση μία μεμονωμένη Εστία Αγάπης, που θα είναι ταυτόχρονα και Απόλυτα ενοποιημένη με τη Μία υπάρχουσα Πηγή της Αγάπης, με τον Λόγο τον Αέναο, με τον Θεό τον Απέραντο.