Author: Ελένη Σπανού

Η Ενότητα, όπως την κατανοούμε σ’ αυτό το στάδιο επίγνωσης, όσοι βρισκόμαστε σε εσωτερική αναζήτηση, είναι μερική και σχετικά ερμηνευμένη απ’ τον καθέναν μας, γι αυτό και δεν επιτυγχάνεται η ένωση σε οποιαδήποτε δράση για το κοινό καλό. Λειτουργούμε μέσα απ’ αυτό το κέντρο του «εγώ», που έχει φτιάξει ο καθένας μας – κι αυτό είναι αποτέλεσμα διαμόρφωσης χιλιάδων ετών – το οποίο δεν μπορεί να ενωθεί με τα διαφορετικά «εγώ» των άλλων, επειδή αυτό το «κοινό καλό» κι ο τρόπος επίτευξής του, έχει τόσες ερμηνείες, όσες και οι άνθρωποι.

Επί των ημερών μας, οι νόμοι της ύλης με τους οποίους έχουμε ταυτιστεί, δηλαδή της σύγκρουσης και της αδράνειας, είναι αυτοί που πρέπει να κατανοηθούν, ως «αυτό που είναι», δηλαδή νόμοι που αφορούν ΜΟΝΟ την υλική υπόσταση του ανθρώπου. Τους είδαμε οι άνθρωποι σε όλες τις εκφάνσεις της δράσης στην ύλη και τους ακολουθήσαμε πιστά. Πιστέψαμε, πως η σύγκρουση είναι ο μόνος τρόπος να συνυπάρξουμε. Κι είναι αλήθεια, πως δεν θα μπορούσαμε να την αποφύγουμε, στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε σε ένα πανέμορφο αλλά αφιλόξενο και σκληρό τόπο, όπως είναι ο πλανήτης γη. Ο δε νόμος της αδράνειας, εμπόδισε μέχρι σήμερα τον άνθρωπο, απ’ το ν’ αλλάξει τις συνήθειες εκατομμυρίων ετών, που διαμόρφωσαν τη συνείδησή του και κατέστησαν το περιεχόμενό της, νομοτέλεια (φαινομενικά) μη αναστρέψιμη. Η ταύτισή του με την υλική μορφή του κι η άγνοιά του «ποιος είναι» αληθινά, είναι οι λόγοι της καθήλωσής του σ’ αυτό το στάδιο.