Περιχώρηση – Εσωτερικός Χριστιανισμός

Στην κλασσική ελληνική γραμματεία το «περιχωρώ» έχει τη σημασία του «κάνω χώρο σέ κάποιον, υποχωρώ, προχωρώ, έχω ορισμένη χωρητικότητα, περιέχω, περιλαμβάνω, κοινώς χωράω». Στην πνευματική γλώσσα έχει την έννοια του αλληλοδιαπερνώ και σε βαθύτερη αποφλοίωση η «περιχώρηση» έχει την έννοια της αΐδιας παρουσίας, της αμοιβαίας διείσδυσης της μιας υπόστασης στην άλλη, της ενύπαρξης της μιας εντός της άλλης, την αλληλοενύπαρξη και την αλλήλοις ενοίκηση. Έτσι η Τριαδική Περιχώρηση δηλώνει μεταξύ άλλων τη συνύπαρξη των Θείων Ομοούσιων υποστάσεων της Αγίας Τριάδος. Αυτή η περιχώρηση των προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι συνέπεια «της ακολουθίας του ομοουσίου και φυσικά αδιαίρετου», αφού τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν την ίδια Φύση-Ουσία. Στη Χριστική θεώρηση ο όρος περιχώρηση χρησιμοποιείται με τις έννοιες «αλληλοενύπαρξη και αλληλεπίδραση δύο τέλειων πλην όμως ανόμοιων φύσεων, ακτίστου και κτιστής, της Θείας και της ανθρώπινης στο πρόσωπο του Θεού Λόγου». Ο όρος περιχώρηση χρησιμοποιείται εναλλακτικά με τον όρο «ἀντίδοση» των ιδιωμάτων των δύο φύσεων στην μία Υπόσταση του Λόγου. Η περιχώρηση που γίνεται σε δύο ανόμοιες φύσεις (Θεία και ανθρώπινη) με τη διαφορά ότι εδώ ἡ Θεία φύση διεισδύει στην ανθρώπινη φύση και όχι το αντίστροφο, όπως σ’ ένα πυρακτωμένο κάρβουνο, το πυρ εισέρχεται μέσα στο κάρβουνο. Και ο λόγος είναι ότι παρεμβάλλεται η πτώση του ανθρώπου. Δια του Χριστού όμως, αυτή η Ένωση των δύο φύσεων οδηγεί στη Θέωση του ανθρώπου με τη μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Πατέρα Θεού.

Με πιο απλά λόγια ενώ χρησιμοποιούμε το νου μας για να κατανοήσουμε, να συλλαμβάνουμε τις ιδέες, να αντιλαμβανόμαστε ή να διακρίνουμε, δεν έχουμε ποτέ σκεφθεί να παρατηρήσουμε τον ίδιο μας το νου και να κατανοήσουμε πώς εργάζεται και πώς λειτουργεί, από ποιους Νόμους διέπεται και ακόμη τις ιδιομορφίες ή τα συμπτώματα που παρουσιάζει.

Η διαφορά του ανθρώπινου νου από τον Θείο έγκειται στην καθαρότητα, τη χωρητικότητα και την ­έκταση στην οποία κινείται, δηλαδή, με άλλους λόγους, έγκειται στην ενεργοποίησή του. Αυτά καθορίζουν και την ποι­ό­­τητα των ιδεών που συλλαμβάνει, διαχειρίζεται και υλο­ποιεί. Ο ανθρώπινος νους, επομένως, δεν μπορεί μόνο να περιορίζεται μονάχα στις βιολογικές λειτουργίες, αλλά εκτείνεται και στη χώρα των ιδεών. Ο άνθρωπος πλέον βρίσκεται σ’ ένα εξελικτικό στάδιο που τον οδηγεί σε μία νέα φάση εξέλιξης και γι’ αυτό θα πρέπει να δίνουμε νέους ορισμούς, ευρύτερους, ώστε να αποκτήσουμε τα κατάλληλα εφόδια για τη νέα μας πορεία, μιας και οι παλιές αντιλήψεις δεν μας εξυπηρετούν.

Η εισροή του Φωτός, μέσω των νέων ιδεών στον ανθρώπινο νου, θα προκαλέσει μία συμπίεση σε όλα, ακριβώς γιατί θ’ αυξήσει σταδιακά την ταχύτητά τους. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα και τη συμπίεση του χρόνου, τον οποίον οι άνθρωποι θ’ αρχίσουν ν’ αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά, γιατί σταδιακά Παρελθόν και Μέλλον θα χάσουν την έννοιά τους καθώς θ’ αρχίσουν να συμπυκνώνονται στο Παρόν.

Όσο οι καταστάσεις του Ουρανού και της γης, δηλαδή του νου και του σώματος, θα συντονίζονται με το Φως, θ’ αρχίσουν ν’ αποκτούν κοινή ιδιότητα, το ίδιο το Φως, κι αυτό θα έχει σαν φυσιολογικό αποτέλεσμα τη σταδιακή ενοποίηση των πάντων. Έτσι, θ’ αρχίσουν να μεταφέρονται οι πείρες τού ενός προς τον άλλον, ενώ η μάζα των σωμάτων θ’ αρχίσει, λόγω της εκλέπτυνσης που θα υποστεί, να εμφανίζει υψηλότερες καταστάσεις, οι οποίες δεν θα έχουν τη χροιά άρρενος ή θηλείας αρχής, αλλά τη Δόνηση του Πνεύματος.

Όλες αυτές οι κινήσεις θα γίνουν κατά Νόμον, γιατί υπάγονται στη φυσιολογική αντίδραση της μάζας, καθώς αυτή αρχίζει να υφίσταται αλλαγές όταν επιταχύνεται. Όμως, το ότι συμβαίνουν αυτή την Εποχή, κατά την οποία ο άνθρωπος εισέρχεται στην τρίτη και τελευταία φάση της εκπαίδευσής του στη γη, δεν αφορά μόνον μία επιμέρους κατάσταση, αλλά έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο όλης της πορείας που διήνυσε η ανθρωπότητα, συνοψιζόμενη στις τρεις φάσεις που αναλογούν σε καθένα από τα σύμβολα του τύπου της υλοενέργειας.

Οι επαγγελίες που δόθηκαν στην Περίοδο των Προφητών ήρθαν σαν αποτέλεσμα της επαφής των ανθρώπων με τον Άμορφο Θεό, ο οποίος συνεπής στις προαναγγελίες Του σαρκώθηκε για να παρουσιάσει τη Νομοτέλεια, βάσει της οποίας θα διαχεόταν κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του σε όλη την ανθρωπότητα.

Είναι προφανής η άμεση σχέση της Ενέργειας (Ε) με τον Άμορφο Θεό, που παρουσιαζόταν πολύ συχνά με την εικόνα της Φωτιάς, όπως επίσης καθίσταται προφανής η αναλογία της μάζας (m) με τον Άνθρωπο. Πολλές αναφορές των Γραφών, όπως η προσωνυμία «υιός του ανθρώπου» που έδινε ο Ιησούς στον Εαυτό Του, η αναφορά στο κατά Ιωάννη, «και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν υμίν», και πάλι το «εκένωσε εαυτόν λαβών δούλου μορφήν», αποδεικνύουν αυτή την αναλογική σχέση.

Όσον αφορά τη Δευτέρα Παρουσία, στην οποία αναλογεί η ταχύτητα του Φωτός στο τετράγωνο (c²), αυτό αναφέρεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους». Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτό! Γνωρίζουμε από τις επιστολές του Ιωάννη ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Επομένως το «Αγαπάτε Αλλήλους» μεθερμηνευόμενο σημαίνει να ανακυκλώνετε την Παρουσία του Θεού, η οποία είναι Αγάπη, και η Αγάπη είναι τα πάντα. Είναι Ουσία, είναι Νοημοσύνη Τέλεια, είναι Ενέργεια, είναι ό,τι Τέλειο και ολοκληρωμέ­νο. ­Είναι ο Χριστός, ο οποίος απεκάλυψε ότι είναι Αυ­τός το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή.

Εάν λοιπόν το Φως του Χριστού, δηλαδή η Αγάπη, ανακυκλωθεί από δύο σημεία, τότε η ταχύτητά της τετραγωνίζεται, δηλαδή πολλαπλασιάζεται επί τον Εαυτό Της, με αποτέλεσμα να εξάγει από τη μάζα την Άπειρη Ενέργεια που περιέχει, γιατί ως γνωστόν η μάζα δεν είναι τίποτε άλλο από συμπυκνωμένη Ενέργεια. Με άλ­λους λόγους, με την εφαρμογή τού «Αγαπάτε Αλλήλους», εξάγεται από τον Άνθρωπο η Άπειρη Ενέργεια (Ε), δηλαδή ο Πατέρας Θεός, κι έτσι ο άνθρωπος Θεώ­νεται.

Αυτή η διαδικασία η οποία, όπως είδαμε, αποτελεί την οδό της Θέωσης του Ανθρώπου, έχει σαν βάση το νου του ανθρώπου, ακριβώς γιατί όλα ξεκινούν από κει. Ο ίδιος ο ανθρώπινος νους είναι μία Δομή η οποία εμπεριέχει όλες τις λειτουργίες του Αγίου Πνεύματος.

Κατ’ αντιστοιχία η αλληλουχία της Τριαδικής Περιχώρησης που εκδηλώνεται από την Προφητική Περίοδο, την Πρώτη και Δευτέρα Παρουσία, οριοθετεί νομοτελειακά ένα τρίπτυχο Καθάρσεων για τον άνθρωπο για να οδηγηθεί δια της Χριστοποιήσεως στη Θέωση. Κατά πρώτον έχουμε την Περιτομή μια πράξη εξωτερική, καθαρά ανθρώπινη, για την προετοιμασία του ανθρώπου στο επόμενο στάδιο Καθάρσεως. Στη συνέχεια η Περιτομή αντικαταστάθηκε με το Βάπτισμα, που είναι η επενέργεια του Θείου Καθαρμού της ψυχής, η οποία ουσιαστικά βαπτίζεται μέσα σε κολυμπήθρα Φωτός.

Η περιτομή αφορά την πρώτη εποχή, που ο Θεός φανέρωσε την Ύπαρξή Του στους ανθρώπους, προτρέποντάς τους συμβολικά σε μερικούς καθαρμούς της ψυχής τους. Το Βάπτισμα αφορά τη δεύτερη εποχή, την δεύτερη εκδήλωση του Θεού, με τη φανέρωση του Υιού στους ανθρώπους, επιτρέποντάς τους τώρα να βαφτίζονται από τη γέννησή τους στο Θείο Φως.

Τώρα έχουμε μπει στην Τρίτη εποχή της φανέρωσης του Αγίου Πνεύματος. Σ’ αυτή την εποχή η ψυχή του ανθρώπου, έχοντας υποστεί τις πρώτες καθάρσεις, καθώς και τη βάπτισή της, μπορεί να οδηγηθεί στην Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, που είναι η τελική κάθαρση του ανθρώπου στη Γη.

Όταν ο άνθρωπος εισχωρεί στην αναγνώριση του Πνεύματος του Θείου Νόμου δεν έχει πλέον ανάγκη τα εξωτερικά σύμβολα, παρά μόνο ένα εσωτερικό Κλειδί που τον απελευθερώνει κατά Νόμον. Κι Αυτό είναι ο Δάσκαλος Ιωάννης Παράκλητος.

Ένας παλμός είσαι άνθρωπε, μία δόνηση:

ΑΙΤΗΤΕ ΚΑΙ ΔΟΘΗΣΕΤΑΙ   -> Υλοενέργεια (Ε)

ΖΗΤΗΤΕ ΚΑΙ ΕΥΡΙΣΕΤΑΙ    -> Κυματική Φύση (c²)

ΚΡΟΥΕΤΕ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΗΣΕΤΑΙ -> Σωματιδιακή Φύση (m)

Η Ουσία της Ύπαρξης περιέχει Παλμό, Δόνηση, ανακύκλωση, κι όταν γνωρίσεις την Ουσία σου, όταν για πρώτη φορά θα νιώσεις τη Δύναμη αυτής της Ροής να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο και πτυχή του είναι σου, ταυτίσου με τον ασίγαστο αυτό Ήχο, και τότε θα εννοήσεις τι σημαίνει εξελθούσα Δύναμις, πίδακας ενεργειακής ροής και Ύδωρ Αιώνιας Ζωής. Τότε θα εννοήσεις τι σημαίνει να αναβλύζεις και να διαχέεσαι ως Πηγή Ζωής, διαπερνώντας όλα τα Πεδία της Ύπαρξης, όλα τα σώματα-κέντρα σου, και τα πάντα να καθίστανται Ένα.

Τα πάντα εν πάσι Χριστός!

Δάσκαλος Ιωάννης – Παράκλητος