Οι παραπλανημένοι αυτού του κόσμου

Δηλαδή, όλοι εμείς !! ΄Ολοι εμείς που βλάψαμε ο ένας τον άλλον με τον τρόπο μας, φτιάχνοντας έναν χαοτικό κόσμο, που τον σκεπάζει η αχλή της αδικίας, της βίας, του πόνου που δώσαμε και πήραμε και της κοινής δυστυχίας που θερίσαμε, ως καρπό της δικής μας σποράς. Θα μπορούσαμε άραγε να το αποφύγουμε? Κατά τη γνώμη μου, όχι !!

Σαν κομμάτια αστεροειδούς που εξεράγη, περιφερόμαστε σ’ αυτό το υλικό πεδίο, χωρίς να αναγνωρίζουμε την ενότητά μας. Συγκρουόμαστε μεταξύ μας όπου συναντηθούμε, σαν εχθροί και αντίπαλοι. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και καθώς εκτεθήκαμε στις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης ενός πλανήτη πανέμορφου αλλά σκληρού και αφιλόξενου, ταυτιστήκαμε με τους νόμους της ύλης (σύγκρουση, αδράνεια) και μέχρι να κατανοήσουμε πως, εκτός από ύλη, είμαστε κατ’ ουσία πνευματικά όντα, θα υποφέρουμε. Αντί να ενωθούμε, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες συνθήκες, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για περισσότερη σύγκρουση. Δεν βρήκαμε ακόμα αυτόν τον έναν τρόπο να συνυπάρχουμε, με αλληλεγγύη και συμπόνια. Αυτό είναι το διακύβευμα της ανθρώπινης φυλής !!

Από καταβολής κόσμου, αναθέσαμε σε «αρχηγούς» την ευθύνη της επιβίωσης, δηλαδή στους πιο δυνατούς της φυλής. Οι ποιότητες, που θα έκαναν τον κόσμο αυτό να πάρει άλλο μονοπάτι απ’ αυτό που πήρε, δεν ήταν ακόμα αφυπνισμένες (και συνεχίζουν να παραμένουν σε λήθαργο μέσα μας), για να υποδείξουν την οδό της σωτηρίας, που προϋποθέτει αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια, αλληλεγγύη. ΄Ετσι, ευρισκόμενοι σε υλικό πεδίο και σε συνθήκες χωρόχρονου, παραδώσαμε τα ηνία στο «κακό», συνώνυμου του δυνατού και αδίστακτου, το οποίο βρήκε το κατάλληλο έδαφος να αναπτυχθεί, να δυναμώσει και να καταστεί κυρίαρχο.

Και μέχρι τώρα, δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι άλλο. Στο πεδίο της (φαινομενικής) δυαδικότητας που βρεθήκαμε, χρειάστηκε ν’ αναπτύξουμε τη διάκριση, απ’ το πιο απλό (κρύο-ζεστό, θετικό-αρνητικό) μέχρι το πιο πολύπλοκο (δίκαιο-άδικο, ηθικό-ανήθικο, ενότητα-χωριστικότητα, καλό-κακό). Στο συγκεκριμένο σημείο που βρισκόμαστε, κάποιοι ελάχιστοι αφυπνισμένοι συνειδησιακά, δείχνουν τον έναν δρόμο, ο οποίος, αν και υποδείχτηκε ήδη, απ’ όσες φωτισμένες οντότητες επισκέφτηκαν κατά καιρούς τον πλανήτη μας, δεν έχει κατανοηθεί και δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη.

΄Ηρθε η ώρα της εφαρμογής!!

Χρειάζεται ν’ αναρωτηθούμε σοβαρά: υπάρχει άραγε σωτηρία για το ανθρώπινο είδος? Και λέγοντας «σωτηρία», δεν εννοώ μόνο το να επιβιώσει αυτός ο κόσμος, χωρίς να καταστραφεί εξαιτίας της αλαζονείας όσων βρίσκονται στα κέντρα λήψης αποφάσεων αλλά να του δοθεί ο χρόνος κι η ευκαιρία, να μεταμορφωθεί ατομικά, σε μια ενσυνείδητη πνευματική οντότητα, με επίγνωση και Γνώση του «ποιός είναι» αληθινά.

Τα μέχρι τώρα δείγματα, παρότι μόνο θετικά δεν είναι – καθώς βιώνουμε βία στην πιο ακραία της μορφή, η οποία, με τη συνδρομή της σκέψης, αλλάζει διαρκώς μορφή, όλο και πιο … «εξελιγμένη», προκειμένου να εισπράξουν οι διεστραμμένοι του κόσμου τούτου, περισσότερη ηδονή, προκαλώντας περισσότερο πόνο – εν τούτοις, υπάρχει μια άλλη κίνηση, μια άλλη δράση, μη ορατή “δια γυμνού οφθαλμού”, που συμβαίνει εσωτερικά. Δεν γίνεται φανερά αντιληπτή απ την πλειοψηφία, η οποία βρίσκεται υπο τον έλεγχο του φόβου και φυσικά δεν προβάλλεται, επειδή η αφοβιά, δεν είναι επιθυμητή, απ’ όσους βασίζονται στο φόβο για να ελέγξουν τον κόσμο.

΄Οσα συμβαίνουν σήμερα, παίρνουν τόσο ακραία μορφή, σαν «κάποιος» να προσπαθεί να μας αφυπνίσει βιαίως. Είναι σαν ένα χέρι να έχει αρπάξει αυτόν τον πλανήτη και να τον ταρακουνάει, με αγάπη και πάθος, ζητώντας από όλους μας – για πρώτη φορά απ’ όλους μας – να συνέλθουμε !!

Μας ζητά ανακατεύθυνση και αναπροσανατολισμό!!

Και δεν είναι το «κακό» και όσοι το εκπροσωπούν, που πρέπει να κάνουν κάτι, επειδή αυτοί ανήκουν στους μεγάλους παραπλανημένους αυτού του πλανήτη. Είναι το «καλό» που πρέπει να δράσει και όσοι «είδαν», πως η σωτηρία αυτού του κόσμου, μέσα απ’ την πνευματική αφύπνιση, είναι μονόδρομος!! Είναι οι άνδρες και γυναίκες καλού χαρακτήρα και καλής θέλησης, αυτοί που καλούνται να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα, επειδή αυτοί βρίσκονται πιο κοντά απ’ όλους τους άλλους, στη συνειδητοποίηση της ενότητας όλων και της ύπαρξης ενός κόσμου, μιας ανθρώπινης φυλής, μιας ολότητας!!

Ο υλισμός, σωστά καταρχήν ήρθε να μας βγάλει απ’ τις παγίδες της δεισιδαιμονίας, των προλήψεων, των προκαταλήψεων και του σκοταδισμού και με τη συνδρομή της επιστήμης, μας έβγαλε απ’ τα σκοτάδια της ολικής άγνοιας. Μη πετυχαίνοντας όμως ν’ απαντήσει στα καίρια υπαρξιακά ερωτήματα, μας εγκλώβισε κι αυτός στα γρανάζια της ιδεολογίας, που, όπως και κάθε ιδεολογία, ενέχει το σπέρμα της σχετικότητας και της υποκειμενικότητας, που διχάζει τον κόσμο και τον οδηγεί σε σύγκρουση. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αφού το εργαλείο αντίληψης είναι η σκέψη και ό,τι είναι προϊόν δικό της, δεν αποτελεί Γνώση αλλά ερμηνεία της Γνώσης, που έρχεται στο πεδίο αντίληψης του ανθρώπου, δηλαδή στο (υλικό) φυσικό εγκέφαλο και κομματιάζεται, συγκρίνεται και κατακερματίζεται σ’ ένα πλήθος τόσων απόψεων, όσων και οι άνθρωποι.

Η ασυνεννοησία, είναι το πιο φυσιολογικό αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει στην επικοινωνία των ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλον, πως η γνώμη του ενός είναι πιο σωστή απ’ τη γνώμη του άλλου, επειδή η διάκριση, ανάμεσα στη γνώμη – που είναι μερική, σχετική και υποκειμενική – και στη Γνώση που είναι απόλυτη, δεν έχει αναπτυχθεί όσο απαιτείται, για να καταλάβουν αμφότεροι, πως κανείς τους δεν κατέχει αυτή τη μια Γνώση, που γίνεται αποδεκτή απ’ όλους και δεν προκύπτει διχασμός και σύγκρουση.

Στο υλικό πεδίο, όπου η σκέψη (κι όχι η Νοημοσύνη) κάνει κουμάντο, η συνεννόηση είναι ανέφικτη.

Επί των ημερών μας, οι νόμοι της ύλης με τους οποίους έχουμε ταυτιστεί, δηλαδή της σύγκρουσης και της αδράνειας, είναι αυτοί που πρέπει να κατανοηθούν, ως «αυτό που είναι», δηλαδή νόμοι που αφορούν ΜΟΝΟ την υλική υπόσταση του ανθρώπου. Τους είδαμε οι άνθρωποι σε όλες τις εκφάνσεις της δράσης στην ύλη και τους ακολουθήσαμε πιστά. Πιστέψαμε, πως η σύγκρουση είναι ο μόνος τρόπος να συνυπάρξουμε. Κι είναι αλήθεια, πως δεν θα μπορούσαμε να την αποφύγουμε, στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε σε ένα πανέμορφο αλλά αφιλόξενο και σκληρό τόπο, όπως είναι ο πλανήτης γη. Ο δε νόμος της αδράνειας, εμπόδισε μέχρι σήμερα τον άνθρωπο, απ’ το ν’ αλλάξει τις συνήθειες εκατομμυρίων ετών, που διαμόρφωσαν τη συνείδησή του και κατέστησαν το περιεχόμενό της, νομοτέλεια (φαινομενικά) μη αναστρέψιμη. Η ταύτισή του με την υλική μορφή του κι η άγνοιά του «ποιος είναι» αληθινά, είναι οι λόγοι της καθήλωσής του σ’ αυτό το στάδιο.

Σήμερα, μας αναλογεί τεράστια ευθύνη, επειδή είμαστε πιο συνειδητοί. ΄Εργο του καθενός μας, είναι η ατομική βαθιά και ριζική μεταμόρφωση, επειδή μόνο μέσα απ’ αυτή τη μεταμόρφωση, θα γίνουμε «φως» για όσους ακολουθούν και θα μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε αυτό τον μεγάλο κύκλο, επιστρέφοντας στην «πηγή» συνειδητά και με Γνώση της Αλήθειας!!