Μεταβάσεις & Κρίσιμα Φαινόμενα

Αν θεωρήσουμε ότι η ζωή στο επίπεδο της ύπαρξής μας είναι μία δόνηση, με τρία βασικά στάδια, γέννηση – ζωή – θάνατος, τότε οφείλουμε να εξετάσουμε τη σημασία των διαφόρων φάσεων, τις οποίες περνάμε στην καθημερινή μας κίνηση εντός του πεδίου του κόσμου μας, σε συνάρτηση με τις επιδράσεις των διαφόρων παραγόντων, μέσω και διά των σχέσεων του δημιουργούμενου δικτύου, που συνδέει τα πάντα.

Περνώντας ο άνθρωπος, και όχι μόνο, από μία κατάσταση σε μία άλλη ή από μία φάση σε μία άλλη, αναγκαστικά διέρχεται από ένα μεσοδιάστημα – μετάβαση φάσης – εκείνο που παρεμβάλλεται ανάμεσα στις δύο καταστάσεις. Επειδή η ζωή μας στο φυσικό επίπεδο διέπεται από συνεχείς αλλαγές καταστάσεων, τόσο υλικών, όσο και συναισθηματικών και διανοητικών, χρειάζεται να ερευνήσουμε τη σημασία αυτών των διελεύσεων στην πορεία της εξέλιξής μας.

Ας δανειστούμε, κατ’ αρχήν  παραδείγματα από τη φύση.  Οι μεταβάσεις φάσεων συναντιούνται παντού. Από την κρυστάλλωση του νερού σε πάγο, την ευθυγράμμιση των ηλεκτρονικών σπιν μέσα σ’ ένα σιδηρομαγνήτη, την εμφάνιση υπεραγωγιμότητας σ’ ένα υλικό που ψύχεται όλο και σε χαμηλότερη θερμοκρασία, την μετάβαση ολόκληρης της Γης από ψυχρές, παγετώδεις περιόδους σε θερμές, μεσοπαγετώδεις περιόδους (όπως αυτή που διανύουμε τώρα), την κοινωνικο-οικονομική μετάβαση από την εποχή των κυνηγών στην εποχή των αγροτών και κτηνοτρόφων, από τη φεουδαρχική κοινωνική οργάνωση στην καπιταλιστική, μέχρι τον σχηματισμό του χωροχρόνου κατά το Big Bang. Οι μεταβολές φάσεων, όμως μπορούν να παρατηρηθούν και στη ζωή των ανθρώπων, σε διάφορους τομείς, στις καταστάσεις του ατόμου, στις σχέσεις του με άλλους παράγοντες, στην οικονομία, στο κλίμα κ.λπ. Όλα αυτά τα φαινόμενα περιλαμβάνουν μεταβολές φάσεων. Παρά την διαφορετικότητά τους, οι μεταβάσεις φάσεων συχνά έχουν αρκετά κοινά θεμελιώδη χαρακτηριστικά.

Αλλά και καθημερινά, εφ’ όσον η ζωή στον κόσμο μας είναι μία δόνηση, όλα τα φαινόμενα και τα γεγονότα ακολουθούν κύκλους και ρυθμούς, μικρότερους ή μεγαλύτερους. Στις εναλλαγές των κύκλων των συστημάτων, παρατηρούνται φαινόμενα χάους ή πολυπλοκότητας. Εμφανίζονται, δηλαδή, αστάθμητοι παράγοντες, οι οποίοι οδηγούν τα συστήματα σε μή προβλέψιμες κατευθύνσεις.

Η θεωρία της πολυπλοκότητας έχει να κάνει με κάθε σύστημα στο οποίο πολλά διαφορετικά μέρη συνδέονται σε ένα δυναμικό δίκτυο, δηλαδή ένα δίκτυο που αλλάζει με τον χρόνο. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιων συστημάτων, είναι ότι διέπονται από μη-γραμμικότητες. Αυτό σημαίνει ότι ένα μικρό γεγονός συνήθως έχει μικρή επίδραση στο σύστημα, αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχει τεράστια επίδραση.

Τις μεταβολές φάσης, λοιπόν, συχνά ακολουθούν περίοδοι “κρίσιμης αστάθειας”. Σε τέτοιες περιόδους, το σύστημα βρίσκεται σε μεγάλη ένταση και παρουσιάζει μεγάλες ταλαντώσεις, που μοιάζουν χαοτικές. Σε μία τέτοια ανισοροπία το σύστημα τελικά κατασταλάζει σε μια νέα, πιο σταθερή, κατάσταση. Αυτά ονομάζονται “σημεία διακλάδωσης”, γιατί φαίνεται πως το σύστημα θα οδηγηθεί προς μία διαφορετική κατεύθυνση. Σε αυτά τα σημεία το σύστημα μοιάζει με μία μπάλα, η οποία ισορροπεί ασταθώς σε μια κορυφογραμμή και υπάρχουν αρκετές κοιλάδες μέσα στις οποίες θα μπορούσε εύκολα να κατρακυλήσει.

Είναι τεράστια η σημασία της μεταβολής φάσης σε οποιοδήποτε σύστημα, από τον μικρόκοσμο μέχρι τον μακρόκοσμο, γιατί κατά το μεσοδιάστημα αυτό της αλλαγής κατάστασης, το σύστημα βρίσκεται μακρυά από την ισορροπία και επομένως η νέα του κατάσταση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Ας αναλογισθούμε, λοιπόν, την μεταβολή φάσης που περνάμε, ως σύστημα, σήμερα και ας δράσουμε ανάλογα, ώστε το σύστημά μας να πάρει μία ορθή κατεύθυνση, στα πλαίσια της εξέλιξής του. Τίποτε δεν εξελίσσεται χωρίς το ανάλογο κόστος! Πέραν όλων των άλλων, μπορεί να το δει κανείς και σαν μία μεγάλη ευκαιρία!

Από την άλλη πλευρά, οι ομαλές μεταβάσεις φάσης παρουσιάζουν όμως διάφορες χαρακτηριστικές ανωμαλίες κοντά στο κρίσιμο σημείο. Κάποιες ποσότητες αυξάνονται πάνω από τα όρια όταν πλησιάζουν την κρίσιμη θερμοκρασία. Αυτές οι ανωμαλίες, που ονομάζονται συνήθως κρίσιμα φαινόμενα, έχουν να κάνουν με πολύ μεγάλες διακυμάνσεις που εμφανίζονται στο σύστημα όταν ερχόμαστε κοντά στο κρίσιμο σημείο. Γεγονός που καθιστά κάθε πρόβλεψη αδύνατη. Όπως όταν διερχόμαστε μία δοκιμασία.

Από την πνευματική πλευρά, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πάλλεται και να δονείται σ’ όλα τα πεδία, σ’ όλα τα Σύμπαντα. Έχει τη δυνατότητα να διαχέεται σ’ όλους τους Κόσμους. Όμως για να μπορέσει να πραγματοποιήσει αυτή τη διάχυση και να μπορέσει διαχεόμενος να ενώσει όλα τα πεδία στο Ένα Πεδίο του Λόγου, πρέπει να ενώσει στη γη που βρίσκεται όλες τις αντίθετες καταστάσεις, για ν’ αναβιβαστεί σε ανώτερα πεδία βαθύτερης Ένωσης, Ουσία με Ουσία. Η Ένωση θ’ αρχίσει από τις εξωτερικές συνθήκες και μορφές. Η Ένωση πάντα απαιτεί προσφορά. Προσφέρει τον Εαυτό της, γιατί γνωρίζει ότι τροφοδοτείται από την προσφορά και δεν ελαττώνεται, ούτε αποδυναμώνεται.

Ένας Ενωμένος νους είναι ανοιχτός προς όλες τις κατευθύνσεις. Συλλέγει, ενώνει και τροφοδοτεί με τον ενωμένο καρπό του όλους. Γιατί αυτή η προσφορά του καρπού του Ενωμένου Νου, ενισχύει τη δική του Ενότητα, τον εισαγάγει σε βαθύτερα πεδία Ένωσης και συνειδητότητας, της Ολότητας της Αλήθειας.

Ένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να φθάσει στην Ολότητα, πρέπει να συλλέξει εντός του και να δεχθεί τις επιμέρους Αλήθειες, να τις κατεργασθεί και να τις ενώσει, για να μπορέσει να εισχωρήσει πραγματικά στην Ένωση. Ένας ανοιχτός και ενωμένος νους δεν έχει όρια, δεν περιορίζεται και μπορεί να προχωρήσει ανετότερα στην Ολοκλήρωση των Θείων Ιδεών, στην έκφραση των Θείων Ιδεών. Εφόσον ο άνθρωπος είναι Ένας και Μοναδικός και διεσπάσθη, είναι φυσικό να εκδηλωθούν από τα μεμονωμένα σκηνώματα διάφορες επιμέρους αλήθειες.

Ο άνθρωπος, ως Ουσία, είναι ενταγμένος μέσα στη Ροή του Παντός. Είναι Θεός, είναι Απειρότητα, είναι Φως, είναι Αγάπη. Αυτή την Αλήθεια της Ουσίας του πρέπει να την εκδηλώσει και μέσα από την ύλη του, από τη μορφή που φέρει στο γήινο πεδίο. Η Αλήθεια της Ουσίας του πρέπει να διασπάσει τα επιμέρους πρίσματα – καλύμματα, τα επιμέρους «εγώ», να τα διασπάσει και να τα συλλέξει εντός της, για να τα μετουσιώσει σε Ίδια Ουσία, σε Ίδιο Φως, σε Ίδια Απειρότητα.

Πρέπει να εισχωρήσει ο άνθρωπος στην Ελευθερία, που είναι η δυνατότητα κίνησης, με όλους τους τρόπους, μέσα στην Απειρότητα των Συμπάντων. Η Ελευθερία δεν έχει την περιορισμένη έννοια, που μέχρι τώρα ο άνθρωπος χρησιμοποιεί. Η ελεύθερή του βούληση είναι αυτή που θα τον οδηγήσει να επιλέξει την Ελευθερία.

Ο άνθρωπος μπορεί να κινηθεί σύμφωνα με τις επιλογές του και οι επιλογές του είναι αυτές που θα τον οδηγήσουν στη δέσμευση, στην καθήλωση, στην προσήλωση στην καθημερινότητα της ύλης και στην επανακύκληση μέσα στα ενδύματα της σάρκας ή στην Ελεύθερη Κίνηση μέσα στα Σύμπαντα, μέσα στη Μορφή και στο Άμορφο.

Ο Θεός είναι Ελεύθερος, Ρέει ελεύθερα, ανεμπόδιστα, ανακυκλώνει και δίνει Αγάπη στα πάντα. Η Ελευθερία είναι Ζωή και Κίνηση. Είναι απόλυτα συνυφασμένη με την Αγάπη. Η Ελευθερία είναι η Ικανότητα διάχυσης μ’ όλους τους τρόπους, σ’ όλα τα πεδία. Η Ικανότητα εκδήλωσης με πολλές και διάφορες μορφές.

Ο άνθρωπος δεν μετέχει της Ελευθερίας, βρίσκεται ακόμα στην κατάσταση του εγκλωβισμού, παρασυρμένος από τις καταστάσεις τις γήινες, μέσα σε πλαίσια υλόφρονων σκέψεων και περιοριστικών καταστάσεων και έλξεων του πεδίου της γης. Πρέπει να συνειδητοποιήσει την πραγματική Ελευθερία, η οποία βρίσκεται εντός της Ουσίας του. Η Ελευθερία είναι η Ουσία του, που μπορεί να πάλλεται και να δονείται στους Άπειρους Κόσμους και που μπορεί να μεταφέρεται και μέσα από τα στοιχεία της φύσης, μπορεί και εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές, χωρίς να περιορίζεται από τίποτα.

Η Ουσία του, που ρέει στους Κόσμους, η πραγματική του υπόσταση είναι αυτή που μπορεί να τον βοηθήσει να διασπάσει όλα του τα δεσμά. Πρέπει να στραφεί εντός του, να κατανοήσει την ύπαρξη Θεού μέσα στην υπόστασή του, ενός Θεού Ενωμένου με τα πάντα, που βρίσκεται και εντός του και εκτός του, χωρίς η μορφή της ύλης του να του θέτει διαχωρισμούς. Και η εισχώρηση μέσα στην Ουσία του, μέσα στο Θεό, που πάλλεται εντός του, είναι ταυτόχρονα και εισχώρηση μέσα στη Θεότητα, που πληροί τους Κόσμους.

Και ερωτώ: ποιό το φαινόμενο, ποιά η αρχική φάση, ποιά η τελική φάση, ποιά η μετάβαση και που βρίσκεται το κρίσμο φαινόμενο;