Όσα είναι να γίνουν, ήδη έγιναν

Θα παραμείνω εις την σιωπή και θα αφουγκραστώ το Λόγο του Θεού εντός μου.

Κι όταν τα πάντα βρίσκονταν στο μέσον της σιωπής, κατήλθε σε μένα από ψηλά, από το βασιλικό θρόνο, ένας λόγος μυστικός.

Αυτό που έγινε, ακόμα γίνεται. Κι όσα είναι να γίνουν, ήδη έγιναν (Εκκλ. Γ΄ 15).

Γι’ αυτό όταν σιωπώ, θα με περιμένουν να μιλήσω και όταν εγώ θα ομιλώ, θα με προσέχουν. Και όταν παρατείνω την ομιλίαν μου επί πολύ, εκείνοι θα θέτουν το χέρι των στο στόμα των, δηλούντες ότι πρέπει όλοι να σιωπήσουν, δια να με ακούσουν (Σοφ. Σολ. Η΄ 12).

Πριν από την εκδήλωση εις Λόγον ο Άνθρωπος υπήρξε ως Ιδέα μέσα στον Θείο Νου. Η στιγμή της Δημιουργίας αρχίζει από τη στιγμή του ιδεατού σχηματισμού των όντων από τον Θείο Νου. Η Ουσία, από την οποία αποτελούνται τα Αρχέτυπα δημιουργήματα, είναι η Θεία Ουσία, η εκ του Θείου Νου απορρέουσα.

Η υπό της Θείας Σκέψεως εγχάραξη απάντων των μορφών εντός της Θείας αυτής Ουσίας, αυτή και μόνη ­εί­ναι η πραγματική δημιουργία αυτών.

Ο Θείος Δημιουργός δημιουργεί διά της Ιδέας. Η Άπειρη Σοφία Του εγχαράσσει εντός Του, εντός της Θείας Αυτού Ουσίας, τας Αρχετύπους μορφάς των όντων, των ­ιδεών, των τάσεων ή σχέσεων, των Νόμων και των ερ­μηνειών, των υπαρχουσών ή μη εισέτι εμφανιζομένων εις οιονδήποτε μόριον του Σύμπαντος, του απείρως ευρυτέ­ρου εκείνου, το οποίον ο ανθρώπινος νους δύναται να συλλάβει.

Η έκφραση «συλλαμβάνω» είναι αυτή ακριβώς που χρησιμοποιείται για να καταδειχθεί η κατανόηση μιας ­ιδέας ή η ανακάλυψη μιας φυσικής ή πνευματικής σχέ­σεως, και η πρακτική της εφαρμογής στην ύλη. Λέμε: «Το γόνιμο μυαλό του εφευρέτη συνέλαβε…». Πράγματι: «συνέλαβε», δεν «δημιούργησε». Κάθε δημιούργημα που υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει, βρισκόταν από πάντα, ανέκαθεν, μέσα στον Παγκόσμιο Θείο Νου.

Ο Φωτισμένος Νους του ανθρώπου είναι σε θέση να «συλλάβει» την ήδη υπάρχουσα ιδέα και να την μεταφέρει στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλω­σης. Όσο πιο Φωτισμένος είναι ο ανθρώπινος νους, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα «συλλήψεως» γνώσεων, εκ της Μίας, της Θείας Γνώσεως, του Ενός Νου του Παντός.

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, ο τετελειωμένος Άνθρωπος, ο Ομοούσιος προς τον Πατέρα, υπάρχει μέσα στο Νου του Θεού. Δηλαδή, όπως καθετί, είναι ήδη «δημιούργημα», εί­ναι «υπάρχων». Αυτό που απομένει, είναι ο ανθρώπινος νους, ο ατελής, να συλλάβει την ιδέα του Ανθρώπου του τετελειωμένου και να την μεταφέρει στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλωσης. Ο υλικός άνθρω­πος, ο διαθέτων παράλληλα νουν Ομοούσιον του Θείου Νου του Παντός, έχει απλώς να συλλάβει την ιδέα της Τελείωσής του.

Η Θεία Σπίθα του ανθρώπου, ως Θεία απόρροια, φέρει τις ιδιότητες και τις ικανότητες του Ενός. Ο άνθρω­πος φέρει εντός του τη Γνώση του Παντός, άρα και της Τε­λείωσής του. Η Δημιουργία υπάρχει μέσα του, ως Ομο­ου­σίου του Πατρός. Η Γνώση υπάρχει μέσα του και η Τε­λείωση το ίδιο. Πρέπει, απλώς, ο πεπερασμένος του νους, ο νους των μορφικών του εκδηλώσεων, να φωτιστεί και φωτιζόμενος να καταστεί Έν με τον Θείο Νου, τον οποίο ο ίδιος φέρει εξ απαρχής των αιώνων.

Η σύλληψη της ιδέας υπάρχει προ της εφαρμογής. Όμως η σύλληψη μιας ιδέας από έναν Θείο Νου, είναι ήδη ένα δημιούργημα. Είναι ήδη γεγονός. Όμως ο άνθρωπος φέρει εντός του Θείο Νου. Άρα, η σύλληψη υπ’ αυτού της ιδέας του Τέλειου Ανθρώπου, είναι ήδη ένα δημιούρ­γημα. Ο άνθρωπος, ως Ομοούσιος του Πατρός, είναι Δημιουρ­γός. Δημιουργεί διά του Λόγου και της συλλήψεως της Ιδέας.