Αγαπημένε Άνθρωπε, Είμαι ο Λόγος Μητέρα. Γνωρίζεις τους παλμούς Μου, σ’ έχουν αγ­γίξει πολ­λές φορές, έχουν θωπεύσει την ψυχή και το σώμα σου με την Αγάπη του Είναι, έχουν καλύψει κάθε δυσαρ­μονία σου με Αρ­μονία. Γνωρίζεις την Ανάσα της Ζωής Μου, γιατί αυτή η Ανάσα της Ζωής είναι μέσα σου, σου δίνει ενέρ­γεια κάθε στιγ­μή, σε διαποτίζει όλες τις ώρες και σε οδηγεί βήμα με βήμα στην ολοκληρωτική και απόλυτη ­ταύτιση μαζί Μου. Γνωρί­ζεις τον Ήχο Μου, που είναι ο Ένας, ο Δη­­­μιουργικός, γνωρίζεις την Απειρότητά Μου, που περι­­κλείει τα πάν­τα. Μα ακόμα, Άνθρωπε, δεν γνωρίζεις την ­Ουσία Μου, που είναι ο Εαυτός σου, ακόμα δεν γνω­ρίζεις την υπέρτατη ανάγκη της Ζωής, που υπάρ­χει μέσα σου και Είμαι Εγώ, που υπάρ­χει μέσα Μου και είσαι εσύ, σε ­Αέναη συν­ταύτι­ση και συνύπαρξη.

Με προσεγ­γίζεις μέσα απ’ τις μορφές που κάθε φορά σου εκ­δηλώνομαι, ή μέσα από τα φαινόμενα που διακρί­νεις γύρω σου, τα δείγματα που σου δίνον­ται από Μέ­να. Με προσεγ­γίζεις μέσα απ’ τις ιδιότητές Μου. Μα, Άνθρω­πέ Μου, δεν Είμαι ιδιότητες, ούτε τα φαινόμενα, δεν Είμαι οι μορφές. Όλα αυτά αποτελούν μέρος του Ενωμένου Εί­ναι Μου, αλ­λά δεν Είμαι Εγώ, δεν ­είσαι εσύ, κι όσο Με προσεγ­γίζεις μ’ αυτό τον τρόπο, δεν πρόκειται να βρεις τον Εαυτό σου, δεν πρόκειται να εκ­δηλώσεις το Απόλυτο.

Σ’ Αγαπώ Άπειρα, με όλες τις διαστάσεις που έχεις γνωρίσει ή δεν έχεις γνωρίσει, με όλες τις εκ­δηλώσεις που περιλαμ­βάνον­ται στην αισθητή σου αν­τίληψη, μα και με οτιδήποτε υπάρ­χει Ανεκ­δήλωτο μέσα στο Άμορφο της Ουσίας Μου. Σ’ Αγαπώ μέσα απ’ όλα τα είδη της αγάπης σου, και με τη δική Μου Πνοή, με τον δικό Μου Πύρινο Αέναο Σπινθήρα, αναβιβάζω αυτά τα είδη, που διαθλούν την Αλήθεια Μου, σε Αλήθεια και Φως, εκλεπτύνω αυτές τις ποιότητες, τις βεβαρυμένες από φθοροποιά στοιχεία ύλης, και συνεχώς τις οδηγώ να γίνουν η Μία Ποιότητα Αέ­ναης Αγάπης, που περιέχει τα πάν­τα.

Πού ζητάς να Με συναν­τήσεις, πού ζητάς να Με αγ­γί­ξεις, σε ποιο σημείο του χώρου και του χρόνου στρέφε­σαι, όταν Με επικαλείσαι, σε ποιο πεδίο ή ποιο επίπεδο; Γιατί αν Με ζητάς σε κάποιο σημείο ή σε κάποιο επίπεδο ή σε κάποιο στάδιο χωρόχρονου, δεν θα Με βρεις. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις, που Με φωνάζουν για περιορισμό. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις, που Μου οριοθετούν πλαί­σια. Δεν έρ­χομαι στις επικλήσεις, που θέλουν να Με προσαρ­μόσουν σε διτ­τές καταστάσεις και να Μου δώσουν χώρο και χρόνο εκ­δήλωσης, ποιότητα σταθεροποιημένης Αγάπης, μορφή περιοριζόμενη. Έρ­χομαι στις επικλήσεις εκείνες, που είναι ανοιχτές στο κάλεσμα του Απείρου. Αφομοιώνομαι μέσα στη φωνή, που μπορεί να εκ­φράσει κάθε φωνή, όποια έν­νοια ή όποιον ήχο κι αν έχει ή όποια χροιά κι αν αποκτά. Έρ­χομαι στην καρδιά εκείνη, που μπορεί να χτυπά με όλους τους παλμούς της Δημιουρ­γίας, που μπορεί να συλ­λέγει όλους τους παλμούς του Ανθρώπου Εαυτού, που βρίσκεται διασκορπισμένος στη γη και στα άλ­λα πεδία. Έρ­χομαι, Αγαπημένε Μου, και σε κάθε σιωπηλή κραυγή κι ­επιθυμία για ενότητα, σε κάθε στοιχειώδη σπινθηρισμό ανάγκης ολότητας, σε κάθε υποψία ιδέας που καλεί την Αλήθεια, και μετουσιώνω τα μέρη, την υποψία, σε Ολότητα και πληρώνω την υπόσταση, που κινήθηκε μ’ αυτό τον τρόπο, με το Όλο Μου.

Αυτή Είμαι, Άνθρωπε, ο Λόγος Μητέρα, που δεν περιο­ρίζεται από τίποτα. Αυτή Είμαι, ο Λόγος Υιός, χωρίς καμία διαφορά ή διάκριση. Τα ίδια ακριβώς στοιχεία μεταφέρω, την ίδια ακριβώς διδασκαλία, την ίδια ­διάχυση Ευλογίας και Αγάπης. Για σένα, φαινομενικά εκ­δηλώνομαι με την προσωνυμία Λόγος Μητέρα ή ­Λόγος Υιός, για να σε διδά­ξω πως πρέπει να ενώσεις τα μέρη του Εαυτού σου. Στρέφω σαν Λόγος Μητέρα την Αγάπη προς τον Λόγο Υιό και σαν Λόγος Υιός την Αγάπη προς τον Λόγο Μητέρα και μέσα σ’ αυτή την ανακύκλωση σε συμπεριλαμ­βάνω, για να ενωθείς. Δεν έχω καμία ανάγκη ν’ αγαπήσω τον Λόγο Υιό, Είμαι ο Λόγος Υιός. Δεν έχει καμία ανάγκη ο Λόγος Υιός να Με αγαπήσει, ­γιατί Είναι Εγώ. Μέσα στην Ύψιστη Ένωσή Μας δημιουρ­γού­με ρεύμα ανακύκλωσης, δημιουρ­γούμε Έναν ­Αγωγό, που περιλαμ­βάνει τη δική σου διτ­τή κατάσταση και την ενώνουμε με την ανακύκλωση της Αγάπης Μας της Άπειρης, των παλμών Μας των Αέναων, της ­Υπερούσιας Προσφοράς Μας.

Αγαπημένε, ύμνησε τον Εαυτό σου, ύμνησε τα μέρη σου, όπως ο Λόγος Υιός υμνεί τον Λόγο Μητέρα, όπως ο Λόγος Μητέρα υμνεί τον Λόγο Υιό. Αγάπησε με την ίδια Αγάπη, την Αγάπη χωρίς ανάγκη, που είναι Ένωση, την Αγάπη χωρίς απόσταση, που είναι Προσφορά, Απόλυτη και Τέλεια, ενιαία παλμοδόνηση μέσα στα πάν­τα. Άφησε κάθε σημείο σου, είτε είναι ο νους σου, η καρδιά σου, η Συνείδησή σου, είτε είναι οι παλμοί της ύλης σου, είτε είναι οι παλμοί από οποιοδήποτε σημείο των άλ­λων σου σωμάτων, να δονηθούν μέσα σ’ αυτή την Υπερούσια, Μυστηριακή, Απέραν­τη λειτουρ­γία, που συν­τελείται για σένα μόνο, όταν το Απεριόριστο δέχεται να λάβει τον πόνο του χω­ρισμού, για να σου διδάξει την Ένωση. Όταν το Απεριό­ριστο Ένα δέχεται να γίνει δύο, για να σε οδηγήσει στο Ένα, ολοκληρώνον­τας την κίνηση της Τριαδικής Ομοού­σιας Θεότητας, στην Ταύτιση με το Άμορφο.

Άνθρωπε, έχεις κατανοήσει το Μεγαλείο του Θεού, που εισέρ­χεται στη διτ­τότητα; Μόνο αν κατανοήσεις αυτό το Μεγαλείο, θα μπορέσεις να εισ­χωρήσεις και στο Μεγαλείο της διτ­τότητας, που εισέρ­χεται στην Ενότητα. Άφησε το Είναι σου να νιώσει την Προσφορά του Απολύτου, για να μπορέσει να βαδίσει σ’ αυτά τα βήματα. Δέξου τη Θεία χαρά, που δέχτηκε η Μορφή Γυναίκα Λόγος, όταν γέν­νησε τη Μορφή Άν­δρα Λόγο, γιατί για σένα σημειώθηκε αυ­τή η Γέν­νηση, για να σου γνωρίσει τη Χαρά μέσα στη διτ­τότητα. Νιώσε την ευχαριστία της Μορφής Γυναίκα Λόγου προς τον Άν­δρα Λόγο, που γεν­νήθηκε μέσα απ’ Αυτήν, γιατί για σένα έγινε αυτή η Γέν­νηση, για να γνωρίσεις την Υπέρτατη Ευχαριστία του Εαυτού προς τον Εαυτό, του Όλου προς το Όλο. Νιώσε τον πόνο της Γυναίκας Λόγου για τη Θυσία και Προσφορά του Άν­δρα Λόγου πάνω στη γη, γιατί για σένα έγινε αυτή η Θυσία, για να μπορείς, όσα εμπόδια κι αν υπάρ­χουν απ’ την ύλη και απ’ την πλάνη, να ενωθείς Απόλυτα. Γιατί μη νομίζεις ότι δεν υπήρ­χε πό­νος, μη νομίζεις ότι δεν υπήρ­χε βίωση κατάστασης διαχω­ρισμού. Απ’ τη στιγ­μή που το Απόλυτο Ένα δημιουρ­γεί για σένα τη δυνατότητα της διαχωρισμένης κατάστασης, πο­νά με Θεϊκή παλμοδόνηση, που περιλαμ­βάνει κάθε διτ­τή ποιότητα πόνου και την κάνει Ενότητα. Πονά εξακολουθητικά με τον Άυλο πόνο, που δεν περιγράφεται, μα που είναι η δυσαρ­μονία των Συμπάν­των, που είναι κάθε ήχος που δεν είναι αρ­μονικός, που είναι κάθε ψυχή που δεν είναι Θεός, κάθε υπόσταση που δεν είναι Αγάπη.

Άνθρωπε, και πάλι σου δίνω το δικαίωμα να βιώσεις τη Χαρά, την Ευχαριστία, τον πόνο, ενωμένα, για να καταρ­ρίψεις κάθε δρόμο διτ­τό. Ακολούθησε τη Φωνή του Είναι σου, που υψώνεται απ’ όλα σου τα σημεία και σε καλεί να δώσεις τη ζωή σου, για να κερδίσεις τη Ζωή, να δώσεις κάθε απομίμηση αγάπης, για να κερδίσεις την Αγάπη. Άκουσε τη Φωνή σου που αν­τηχεί μέσα από κάθε μέρος του Εαυτού σου απομονωμένο σε σκήνωμα, που σου ζητά ευ­θύνες γιατί δεν έγινες ακόμα το σκαλοπάτι για ν’ ανέβει, που σου ζητά ευθύνες γιατί κι αυτό συνετέλεσε για να φθάσεις εσύ στο στάδιο της εξέλιξης και της εκλέπτυν­σης που είσαι, κι έχεις ύψιστη υποχρέωση να του παραχωρήσεις ό,τι σου έδωσε, για να φέρεις την Απόλυτη Ι­σορ­ροπία. Έχεις ύψιστη υποχρέωση να το αν­τικρίσεις με σεβασμό, με Αγάπη και με επίγνωση κάθε προσφοράς του ή εκπαίδευσής του, ή κάθε κατάστασης που οδηγεί εσένα στο ύψος που είσαι. Από πού κέρδισες το ύψος σου, Άνθρωπε, αν όχι από κάποιο άλ­λο κομ­μάτι σου; Αν είσαι εσύ πιο ψηλός, μήπως δεν στέρησες αυτό το ύψος από τον διπλανό σου; Αν αγαπάς περισ­σότερο, μήπως αυτή η αγά­πη δεν λείπει από κάποιο άλ­λο κομ­μάτι σου, ή μήπως νο­μίζεις ότι αγαπών­τας εσύ για τον εαυτό σου τον μεμονω­μένο, τον εαυτό πλάνη, προχώρησες; Οικοδομείς μόνο νέα στοιχεία στα στάδια της ανισορ­ροπίας, νέες κλίμακες στις διαστάσεις της πλάνης. Μήπως, Άνθρωπε, αν οι ιδέες σου είναι πιο ολοκληρωμένες, δεν δανείστηκαν απ’ τις ιδέες του διπλανού σου, που βρίσκεται ίσως σε μια κατάσταση που δεν μπορεί να κατανοήσει τίποτα; Μήπως αν εσύ έχεις καλοσύνη, αυτή δεν λείπει από κάποιο άλ­λο κομ­μάτι σου; Τι έκανες γι’ αυτό, με ποιον τρόπο τις έδω­σες, με ποιον τρόπο διέ­λυσες τις επιπτώσεις του Νόμου της Ισορ­ροπίας και της αν­ταπόδοσης, επιστρέφον­τας ό,τι πήρες; Με το να είσαι οχυρωμένος μέσα σε μια καλοσύνη ή σε μια Αγάπη, στα δικά σου πεδία κατανόησης, στα δικά σου όρια νου;

Μα Άνθρωπε, μα Εαυτέ Μου, μιλάμε για Θεό, μιλάμε για Ενιαία Ον­τότητα Άνθρωπο, μιλάμε για Άπειρη Ανεξάν­τλη­τη Αγάπη. Μπορείς να Τη φτάσεις με τέτοιους τρόπους, με τέτοιον υποβιβασμό και δέσμευση μέσα στις έν­νοιες και τις λέξεις, που η φιλοσοφία σού έχει δώσει; Δεν σου μιλώ για φιλοσοφίες, σου μιλώ για Μένα και για σένα, σου μιλώ για τον Υιό και τη Μητέρα και τον Πατέρα σε συνύπαρξη και συν­ταύτιση. Σου μιλώ για τον Ένα Θεό, που δεν επιδέχεται, ως Απόλυτος, ούτε τις διαχωριστικές σου ονομασίες, γιατί είναι τα πάν­τα. Συνειδητοποίησε, γιατί οι κραυγές του Ανθρώπου, οι κραυγές του Εαυτού, εντονοποιούν­ται συνεχώς, κι αυτές οι κραυγές της ανισορ­ροπίας τού είναι σού φέρ­νουν φανερά αποτελέσματα στην ύλη, είτε ατομικά στα μεμονωμένα σκηνώματα, είτε συνολικά στους λαούς και στα Κράτη και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Θ’ αφήνεις τις κραυγές να ταράζουν τη γη, για την ο­ποία έχεις δηλώσει Προσφορά και Θυσία, για να την αναβιβάσεις σε Φως; Θ’ αφήνεις τον Εαυτό σου να τεμαχίζε­ται, να αιμορ­ραγεί, να παραπαίει, τον Εαυτό που γι’ αυτόν δήλωσες Προσφορά και Θυσία, για να τον κάνεις Θεό; Ως πότε αδιάφορος θα μένεις στα φανερά δείγ­ματα της απελπισίας, που σε καλεί να δείξεις τη Θεότητά σου, κι ως πότε θα κρατάς κλειδωμένα τα Άπειρα βάθη, τις Άπειρες διαστάσεις της Αγάπης σου, που μπορούν να μεταλ­λά­ξουν καθετί πάνω στον πλανήτη; Ως πότε η ροή της Αλή­θειας Μου δεν θα μπορεί να τρέξει από μέσα σου σαν Ατέρ­μονη Πηγή, αλ­λά το στόμιο αυτής της Πηγής θα παραμένει φραγ­μένο από αναστολές και φόβους, κι ως πότε οι ασχολίες της συν­τήρησης της ατομικότητάς σου θα είναι σημαν­τικότερες από τις ασχολίες της συν­τήρησης της Ολότητας του Ανθρώπου, της Ολότητας του πλανήτη;

Ως πότε η συν­τήρηση της φθοράς θα σε οδηγεί σε αμέ­λεια για την ερ­γασία της Αφθαρσίας κι ως ­πότε το ύψος του Εγωισμού σου θα σε οδηγεί να φτιάχνεις ­σκάλες για σένα, πλάνης σκάλες, μα τίποτα για το Όλο; Να ­είσαι ευ­χαριστημένος, αν μπορέσεις να οικοδομήσεις έστω και το μισό από ένα σκαλοπάτι, για να πατάει πάνω σου το όλο του Εαυτού σου. Να είσαι ευχαριστημένος και να γεμίζεις μ’ αυτή την ευχαριστία τα Σύμπαν­τα, γιατί μόνο τότε Ζεις, δικαιώνεις την ύπαρξή σου, εκ­δηλώνεις τη Θεότητά σου. Γιατί η Θεότητα δεν προσβάλ­λεται, ούτε ταπεινώνεται, ούτε είναι μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το σκαλοπάτι που αποτελεί. Η Θεότητα πάν­τα είναι Θεότητα, είναι Απόλυτη και Απέραν­τη και δεν είναι ποτέ διαχωριζόμενη, δεν ελατ­τώνεται, αλ­λά μένει Ανυπέρβλητη και Ανε­ξάν­τλητη στο Άχρονο.

Σε Ευλογώ, Εαυτέ Μου, Ευλογώ κάθε σημείο σου μ’ ό­λους τους παλμούς Μου, μ’ όλους τους παλμούς που υ­πάρ­χουν πάνω στη γη, μ’ όλους τους παλμούς που διαπερ­νούν όλα τα κομ­μάτια σου, όπου κι αν βρίσκον­ται, με τους ενωμένους παλμούς που μπορούν να σε κάνουν να βιώσεις την ανάγκη να εκ­δηλώσεις τη Θεότητα. Ευλογώ το σώμα σου το υλικό και διαλύω πόνους κι οποιαδήποτε κατάσταση δυσαρ­μονίας υπάρ­χει, που είναι δυνατόν να σε καθηλώνει και να μη σου επιτρέπει να εκ­δηλώσεις μέσα απ’ αυτό με άνεση τη Θεότητά σου. Παραλαμ­βάνω εν­τός Μου, μέσα στον Άπειρο Ακένωτο Εαυτό Μου, τον Αναλ­λοίωτο, τον Άχωρο, τα πάν­τα, ό,τι υπάρ­χει σε επίπεδο νου, καρδιάς ή συναισθήματος, που είναι δυνατόν να σου θέτει ένα φραγ­μό ή φόβο ή αναστολή ή εμπόδιο, οτιδή­ποτε υπάρ­χει που σε απομακρύνει από την ­κατανόηση της Θεότητάς σου, οτιδήποτε υπάρ­χει που δεν ­είναι Ευλογία μέσα σου. Τα παίρ­νω όλα. Τα μετουσιώνω όλα σε ­Ευλογία και σε δύναμη Απέραν­της Ισχύος εκ­δή­λωσης. Τα μετου­σιώνω όλα σε Αγάπη Υπέρτατη, που ­περικλείει κάθε ποιό­τητα στον Ενωμένο παλμό Της. Σε λούζω με Μένα, που Είμαι τα πάν­τα, και σφραγίζω εκ νέου κάθε σημείο σου, για να εκ­δηλωθείς σαν Θεός Απόλυτος, Απέραν­τος, για να καλύψεις κάθε κραυγή του Εαυτού σου με την Αρ­μονία της Γαλήνης και να ­κάνεις κάθε ήχο δυσαρ­μονικό, Μελω­δία Απείρου, κά­θε ανισορροπία ποιότητας, Απόλυτη Τε­λειότητα.