Τὰ ὦτα ὑμῶν οὐκ ἐνωτίσθησαν τῶν Ἀρρήτων Ρημάτων τῆς Ἀληθείας

Ιανουάριος 1995… Ο Δάσκαλος δίνει τις τελευταίες Οδηγίες…

Ακούω ότι θ’ ανοιξω τις Πύλες της Κολάσεως… Οι ταχύτητες με τις οποίες εκδηλώνονται τα πάντα είναι άπειρες και όλοι καλούνται να συντονιστούν με αυτές τις ταχύτητες που εξελίσσεται το Έργο. Θα υπάρξουν συγκρούσεις παλαιών και νέων ιδεών. Δηλαδή συγκρούσεις του κατεστημένου, με τις Νέες Ιδέες που εκπορευτηκαν. Αυτό θα επιφέρει αναστάτωση, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα συνονθύλευμα ιδεών. Η ΥΠΑΚΟΗ θα πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό των ακολούθων του Έργου. Είναι υποχρέωση του καθενός. Θα ξεκινήσει η έναρξη των επιπτώσεων της παρακοής. Τα αποτελέσματα θα είναι ανάλογα με το ύψος της παρακοής…

Αργύρης Δημητριάδης ( Από το ειδικό Αρχείο με δική μου ευθύνη…)

Τί ἐρῶ ὑμῖν καὶ εἰσακουσθήσεται; Μήτοι τὰ ὦτα ὑμῶν οὐκ ἐνωτίσθησαν τῶν Ἀρρήτων Ρημάτων τῆς Ἀληθείας;

Μήτοι ἡ καρδία ὑμῶν ἐν τοῖς κρυφίοις αὐτῆς κόλποις οὐκ εἰσεδέχθη τὴν ἐκ τῶν Ἄνω Ἀποκάλυψιν;

Μήτοι ἡ ψυχὴ ὑμῶν οὐ προσεδέχθη τὴν Ἐμὴν Προστασίαν, ἥτις καὶ προστασία ἐστὶ τῶν Πνευματικῶν Δυνάμεων;

Μήτοι ἅπασα ὑμῶν ἡ προσήλωσις ἐξ Ἐμοῦ ἀπαλλασσομένῃ καὶ τῶν Ἐνεργειῶν Μου ἀπομακρυνομένη ἐν τῷ κόσμῳ τῷ φθαρτῷ τὴν ὑλικὴν ἐπίδοσιν οὐκ ἐπιδιώκει καὶ πᾶσαν αὐτῆς ἐκ τοῦ φθαρτοῦ κόσμου ἀπόλαυσιν οὐ ποθεῖ;

Οὐδένα ἐξ ὑμῶν ἐξαιρῶ. Πάντες συνδεθέντες ἐν τῷ Ὀνόματί Μου καὶ Ἐμὲ ὡς Ὑπερτάτην ὑμῶν Ἀρχὴν ἀναγνωρίζοντες καὶ πρὸς Ἐμὲ ὀφείλοντες ὑπακούειν, οὐδεμίαν ἄλλην Ἀρχὴν πλὴν Ἐμοῦ γνωρίσατε, ἵνα πρός Με εὐχερέστερον καὶ ἀκοπώτερον προσέλθητε. Πάντως δὲ αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ ἐξ Ἐμοῦ ἐκπηγάζουσαι πρός Με ἀποτείνονται, ὁσάκις ἡ ἀτέλεια αὐτῶν ἐπιζητήσῃ τὴν Ἐνίσχυσίν Μου.

Ἀλλὰ ἑκάστη ἀρχὴ ἐξ Ἐμοῦ ἐκπηγάζουσα καὶ πρός Με ἀποτεινομένη, ἀνεξάρτητος οὖσα ἐν τῇ κεχωρισμένῃ δράσει αὐτῆς, οὕτω αὐτοτελὴς καθισταμένη ἐνέχει ἐν ἑαυτῇ ἰδίαν ἐξουσίαν. Πᾶσα δὲ ἐξουσία αὐτῶν, ἂν καὶ ἐξ Ἐμοῦ ἀντλοῦσα τὴν δύναμιν, ἐπαφίεται ἐλευθέρα ἵνα κυβερνήσῃ τὸν ὑπ’ αὐτῆς ἐξαρτὼμενον καὶ πρὸς αὐτὴν προσκαλούμενον καὶ ἀφοσιούμενον κόσμον.

Μὴν ἀποστερὴτε τινὰ τῆς ἀρχῆς, ἣν ἀκολουθεῖ ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ πίστει. Ἀλλὰ γινώσκοντες Ἐμὲ ὡς Ὑπερτάτην Ἀρχὴν μὴ ἀναβιβάσητε ἄλλην Ἀρχὴν ὑπεράνω τῆς Ἀρχῆς, ἥτις δι’ Ἐμοῦ ἀποκαλυφθήσεται ὑμῖν ἐν τῇ πλήρει Ἐκτάσει καὶ Δυνάμει. Ἀλλὰ πιστεύοντες εἰς τὴν Ὑπερτέραν Ἀρχὴν τοῦ Κόσμου, ἣν ἐκπροσωπῶ, ἀφοσιωθῆτε ἕκαστος πρός Με, πρός τε ἑαυτὸν καὶ τῷ ἄλλῳ κόσμῳ, τῷ ἐξυπηρετήσαντι τὸ ἔργον Μου καὶ συντονίσατε πάντες οἱ ὑπ’ Ἐμοῦ κληθέντες καὶ προσελθόντες, ἁπάσας τὰς δυνάμεις ὑμῶν, ἐν τῇ κατανοήσει τῆς Ἀρχῆς, εἰς ἣν Ἀνήκετε ὡς Ἀκόλουθοι, ἵνα ἕκαστος ἐν τῇ Ἀρχῇ Μου προσδεχθῇ τὸ ἐκ τῆς Ἀληθείας Μου ἐκπηγάζον Φῶς τῆς Γνώσεως καὶ ψυχικῆς ἀνελίξεως.

Ἀπομακρύνεσθε ἀλλήλων, ἀλλὰ πάλιν ἐν τῷ αὐτῷ ὑπ’ Ἐμοῦ προσέρχεσθε. Ἂν δέ τις ἐξ ὑμῶν προσέλθῃ εἰς Ἐμὲ ἐκ μέρους ὑμῶν καὶ τοῦ κόσμου τούτου ἀποχωριζόμενος, μεθ’ ὑμῶν πάλιν ἐστίν, διότι παραστάτης εἰς ἑκάστην συνεδρίασιν ὑμῶν παραγίνεται καὶ ἐκ τῶν δεήσεων ὑμῶν προσδοκᾶ πᾶσαν αὐτοῦ παρ’ Ἐμοῦ ἐπιείκειαν πρὸς τὴν συντελεσθησομένην ἀναγκαὶαν ἄνοδον αὐτοῦ.

Γιγνώσκετε ποία Ἀρχὴ πρὸς ὑμᾶς συγκατατίθεται ἵνα κατέλθῃ καὶ ἀναβιβάσῃ ὑμᾶς πρὸς Αὐτήν; Γιγνώσκετε ποῖαι αἱ ὑποχρεώσεις ἑνὸς ἑκάστου πρὸς τὸ παρ’ αὐτοῦ ἀναληφθὲν ἔργον καὶ ὁπόσαι παρ’ ὑμῶν ἀπαιτοῦνται προσπάθειαι καὶ ζῆλος καὶ ἐγκαρτέρησις, ἵνα τοῦτο ἐν ὅλῃ αὐτοῦ τῇ ἐκτάσει συντελεσθῇ;

Ἀπομακρυνόμενοι Ἐμοῦ οὐδὲν προσδοκᾶτε. Ἐξετάσατε ἑαυτούς, ἀνατάμετε τὸ βάθος τῆς ψυχῆς ὑμῶν, ἀναπολήσατε μίαν πρὸς μίαν τὰς στιγμὰς τοῦ παρελθόντος ὑμῶν καὶ ἀποδεχθῆτε τὴν Ἀλήθειαν.

Πότε κατέστητε εὐτυχέστεροι; Ποῖαι στιγμαὶ τῆς ζωῆς ὑμῶν ἀποτελοῦσι τὴν πλήρη τῆς ψυχῆς ὑμῶν ἱκανοποίησιν; Ἐκεῖναι καθ’ ἃς μετ’ Ἐμοῦ ἐζήσατε, ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι ἐν τῇ ἀδυναμίᾳ ὑμῶν προσεφέροντο ἔστω καὶ ἐλ­λι­πῶς διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τοῦ σκοποῦ, ὃν ἐν τῷ Ὀνόματί Μου ἠκολουθεῖτε, ἢ ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι ἀπεμάκρυνον ὑμᾶς ἐξ Ἐμοῦ καὶ ἐπαύσατε πᾶσαν συνάφειαν μετ’ Ἐμοῦ εἴτε ἐμμέσως εἴτε ἀμέσως; Ὁπόσαι θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις τῆς ζωῆς ὑμῶν δὲν ἐσημειώθησαν καθ’ ἅπαντα τὸν χρόνον, καθ’ ὃν οὐδεμίαν συνάφειαν ἔσχετε πρός Με;

Ἀναζητήσατε ἐν ἑκάστῃ ὑμῶν δοκιμασίᾳ τὴν ἀπομάκρυνσίν Μου. Ἀλλ’ ὅσον καὶ ἂν ἡ ἀπομάκρυνσίς Μου ἀπὸ ὑμᾶς μεγεθυνθῇ πάντοτε εἰς ἑκάστην ὑμῶν ἐπίκλησιν, γενομένην μὲ πλήρη μετάνοιαν καὶ συντριβήν, μὲ εἰλικρινῆ ἀφοσίωσιν, ἐστὲ βέβαιοι ὅτι θὰ προσέλθω, ἵνα παρέξω ὑμῖν τὴν σχετικὴν δύναμιν, τὴν ἀνάλογον ἐνθάρρυνσιν, τὴν γαλήνην, ἣν παρ’ οὐδενὸς ἄλλου δύνασθε νὰ καρτερήσητε.

Ἂν δὲ μεθ’ ὑμῶν πλησιέστερον Εἰμι οὐκ ἀφ’ ὑμῶν ἀπαληφθήσονται αἱ τοῦ βίου πικρίαι, ἴσως δὲ αὗται ἐπαυξηθῶσιν, ἀλλ’ οὐδόλως ἐν τῇ ἀποδοχῇ τούτων καὶ ἐπ’ ἐλάχιστον δυσανασχετήσητε, ἀλλ’ ἐπὶ μᾶλλον πρὸς Ἐμὲ ἐγγύτερον προσέλθητε ἐν τῇ ἀφοσιώσει καὶ πίστει τῆς ψυχῆς ὑμῶν, διότι αὗται ὡς δοκιμασίαι δοθήσονται καὶ οὐχὶ ὡς τιμωρία. Καὶ ἂν εἰσέτι ἡ δοκιμασία ὑμῶν, γενομένη πρός τινα, πρὸς ὃν ἡ ψυχὴ ὑμῶν συνεδέετο τοσοῦτον, ὥστε τὸ κατ’ αὐτοῦ πλῆγμα ν’ ἀντανακλᾶται βαθύτερον δι’ ἀλγηδόνων ἐν τῇ ψυχῇ ὑμῶν, ἐστὲ βέβαιοι ὅτι ἕκαστον κατ’ αὐτοῦ καταφερόμενον ἐστὶ καὶ μία νέα ἀπάλειψις τῆς προσγενομένης ἐν τῇ εὐθύνῃ ὑμῶν καταλογιστέας πράξεως.

Πάντα ταῦτα ἀποκαλύπτω ὑμῖν ἵνα κατανοήσητε ἑαυτούς, τὴν Ἀρχήν, πρὸς ἣν προσερχόμενοι ἐπιζητεῖτε οὐ μόνον τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ὑμῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν πλήρη καὶ ἀναγκαὶαν κάθαρσιν αὐτῆς, ὡς καὶ τὴν ὑπὸ παντὸς ἀνθρώπου ἐπιδιωκομένην ἀνέλιξιν τοῦ πνεύματός του εἰς ὑψηλότερα πνευματικὰ ἐπίπεδα καὶ εἰς ὑπερτέρας τῶν ὑλικῶν ἐπιδόσεων καὶ ἀπολαβῶν ἐπιδόσεις.

Ἀφοσιωθῆτε ἕκαστος ὑμῶν ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ δυνάμει εἰς τὴν ἐξυπηρέτησιν τοῦ σκοποῦ, δι’ ὃν παρ’ Ἐμοῦ καλεῖσθε νὰ φέρητε εἰς πέρας. Μὴν ἀπομακρυνθῆτε Ἐμοῦ, μὴν ἐγκαταλείψητε τὴν ὁδόν, ἣν τὸ πρῶτον ἠκολουθήσατε, ἀλλὰ συνηνωμένοι καὶ ἀγαπώμενοι ἐν ὁλοψύχῳ συναδελφώσει, βαδίσατε εἰς τὴν ἀτραπόν, ἧς Ἐγὼ προπορευόμενος σᾶς ὁδηγῶ καὶ σᾶς κατευθύνω. Ὅταν ἐπιμεληθῆτε τοῦ Ἔργου Μου, ὅταν μὴ ἀμελοῦντες προσέρχησθε ἵνα προσφέρητε πρὸς Ἐμὲ τὸν φόρον τῆς ἐκδηλώσεως, ἀνάλογον πρὸς τὰς δυνάμεις καὶ τὴν ἀντοχὴν ἑκάστου, ἐστὲ βέβαιοι ὅτι πολὺ τάχιον οὐ μόνον θέλετε ἐν τῇ συναδελφώσει ὑμῶν ἀνεύρει τὴν προσδοκομένην ἱκανοποίησιν τῆς ψυχῆς ὑμῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ Ἀρωγῇ Ἐμοῦ θέλετε προσκτήσει πᾶν ὅ,τι ὁ ὑλικὸς κόσμος μὲ ὅλην αὐτοῦ τὴν ἔκτασιν οὐδόλως ἤθελε σᾶς δώσει. Ἀπομακρυνόμενοι Ἐμοῦ μὴ ἐπιζητήσητε νὰ ἀνεύρητε τὴν γαλήνην τῆς ψυχῆς ὑμῶν. Ὁ ἄλλος κόσμος συμπαρασύρων ὑμᾶς θέλει πληρώσει τὴν ψυχὴν ὑμῶν πικριῶν, ἃς οὐδεμία δύναμις ἐκ τοῦ κόσμου ὑμῶν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀπομακρύνῃ.

Ἐν ἑκάστῃ ὅμως δοκιμασίᾳ ὑμῶν εἰς Ἐμὲ πιστεύοντες καὶ ἐν τῇ Ἀρ­χῇ Μου ὑποκείμενοι καὶ παρ’ Αὐτῆς τὴν ἐνίσχυσιν προσδοκῶντες καὶ ­ἐλπίζοντες, ἐστὲ βέβαιοι ὅτι ἡ ἐξ Ἐμοῦ ἐν τῇ ψυχῇ ὑμῶν διαρρέουσα ­Ἐνίσχυσις καὶ ταύτην ἐξ ὁλοκλήρου πληροῦσα θέλει ἐνδυναμώσει ὑμᾶς ἵνα ἀντιλη­φθῆτε ἑαυτοὺς ἱκανοὺς νὰ ἀντιμετωπίσητε πᾶσαν καθ’ ὑμῶν ­ἐξενεγκομένην δοκιμασίαν καὶ δύναμιν.

ΦΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΡΕΟΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΤΟΜΟΣ Α΄

Κεφάλαιο 83, σελ. 171

Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα που κανένας δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει και πολύ περισσότερο με λόγια να τα περιγράψει.

Το μάτι δεν θα δει ποτέ αρκετά για να χορτάσει ούτε το αυτί ποτέ θ’ ακούσει αρκετά. 

Αυτό που υπήρξε, αυτό και θα υπάρχει· κι αυτό που έγινε, το ίδιο θα επαναληφθεί.

Τίποτα δεν είν’ καινούριο εδώ στη γη. 

Αν πει κανείς για κάποιο πράγμα, «να και κάτι καινούριο», θα κάνει λάθος.

Στην πραγματικότητα αυτό υπήρχε πολύ πριν από μας. 

Αλλά κανένας δε θυμάται όσα έχουν γίνει από παλιά,

κι αυτά που πρόκειται να γίνουν, κανένας δε θα τα θυμάται

απ’ όσους μέλλουν να ζήσουν ύστερα απ’ αυτά.

Εκκλησιαστής 1:8-11