Το Μέγα Δείπνο

Ο άνθρωπος αγνοεί τη δύναμη που ο εγκέφαλός του κατέχει και την οποία μπορεί να θέσει σε λειτουργία, με αφάνταστα αποτελέσματα.

Έτσι οι επιστήμονες του νου ανακαλύπτουν δυνάμεις ερευνώντας, τις οποίες έκπληκτοι για την απόδοσή τους, χρησιμοποιούν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της εποχής, τις ανάγκες της παρούσης κατάστασης του ανθρώπου, του ανθρώπου που θέλει να κυριαρχεί.

Τα συμφέροντα αυτά είναι η εξασθένηση του όλου και η κυριαρχία του νου. Ο άνθρωπος δηλαδή που κατέχει τις δυνάμεις του, έχει στόχο να κυριαρχήσει επί πάντων, αποβλέπει στην πλήρη επέκταση της δυνάμεώς του κι αυτό θα γίνει, κατά το σχέδιό του, σταδιακά και επιμελημένα, βασιζόμενος πάντα στην ενεργοποίηση κι άλλων δυνάμεών του. Οι προσπάθειές του είναι πλήρως συντονισμένες και συσχετισμένες. Υπάρχει συντονισμένη συνεργασία δυνάμεων, οι επεκτάσεις τους είναι σε στάδιο πρώτο, δηλαδή ενεργούν πειραματιζόμενοι και συγχρόνως καλύπτουν τυχόντα κενά, συντονίζονται περισσότερο, ανακαλύπτουν νέες κατευθύνσεις, τα σχέδιά τους είναι αποκλειστικώς μελλοντικά. Οι ενέργειες που κατά καιρούς κατευθύνουν προς διάφορες χώρες ή υποστάσεις, σκοπό έχουν την κατοχύρωση πείρας και απόκτηση μεγαλύτερου συντονισμού κι εφαρμογή περισσοτέρων δυναμικών στοιχείων.

Σκοπός κύριος είναι η μελλοντική κυριαρχία επί της γης, οι επιτεύξεις του νου είναι απεριόριστες, μόνο που ο άνθρωπος τις κατευθύνει λανθασμένα επιφέροντας την αυτοκαταστροφή του κι επισύροντας δεινά, μα δεν ευθύνεται ο Θεός, όπως η άγνοιά του θέλει να λέει.

Απλώς έχει γίνει συνεργάτης της Αρνήσεως, γιατί μόνο αυτή παρέχει ικανοποίηση στις αρρωστημένες βλέψεις του, μα όχι βέβαια χωρίς αντάλλαγμα.

Αντίθετα την πληρώνει με το μεγαλύτερο τίμημα, με τον εαυτό του, γιατί η Άρνηση ξέρει να ενεργεί. Όταν βλέπουμε να δίνει, αυτή ουσιαστικά παίρνει, αυτή είναι η ουσία της να παίρνει, χωρίς να φαίνεται πως ζητά, κι εκεί ο φιλόδοξος άνθρωπος, ο άνθρωπος της ματαιότητας γλιστρά, με κίνδυνο να χάσει τον Εαυτό του.

Η Άρνηση αγοράζει, δίνει πολλά στη ματαιότητα, και αγοράζει ψυχές, μα η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι για πούλημα, αυτός πως φθάνει στην κατάσταση να κατεβάζει σε σημείο αγοράς την ψυχή που Άλλος του έδωσε; Η δύναμη της ματαιότητας.

Άνθρωπε πλάστηκες Συνεργάτης του Θεού να γίνεις και συ επιζητάς συνεργασία αρνητικών και σκοτεινών δυνάμεων; Νομίζεις ότι πιο εύκολα έτσι θα κυριαρχήσεις, μα δεν ξέρεις πως χάνεσαι, πως εργάζεσαι για την εξουδετέρωσή σου.

Η δύναμη του νου είναι μεγάλη, μα χρειάζεται υπόβαθρο για να σε οδηγήσει, η εύκολη και λάμπουσα επιλογή δεν είναι και σωστή. Δεν πρόκειται άνθρωπε να κυριαρχήσεις χωρίς ο αγώνας σου να πάλλεται από Δικαιοσύνη και Αγάπη. Μην αποσκοπείς στα μάταια, γιατί είναι παγίδα με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Συ άνθρωπε προσφέρεις το νου σου, μα οι δυνάμεις του σκότους με τις οποίες συνεργάζεσαι σε κατευθύνουν για τη δική τους κυριαρχία πάνω σου. Με τη θέλησή σου γίνεσαι όπλο στα χέρια τους, γιατί χρειάζονται τη δική σου προσφορά.

Οι χρόνοι κατά τους οποίους, όσοι επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το Θείο Θέλημα, κλείνονταν στα μοναστήρια, απομακρύνονταν στην έρημο, ασκήτευαν και γενικά έκοβαν κάθε σχέση με το ανθρώπινο περιβάλλον και στην απομόνωσή τους εξασκούσαν τον εαυτό τους και αδρανοποιούσαν τις υλικές επιθυμίες του, έχουν περάσει.

Ο Χριστός περπάτησε και συνομίλησε με τους ανθρώπους, Τέλειος μέσα στους ατελείς, Φως μέσα στο σκοτάδι, Ζωή μέσα στην ερημιά και νέκρωση των ανθρωπίνων ψυχών, για να τους μεταδώσει με τους Λόγους Του, με το Παράδειγμά Του, με τη Θεία Αγάπη Του, Ακτίνες Φωτός, Πνοή Ζωής. Για να τους μεταδώσει Θείες Διδαχές και Αξίες, που θα τους βοηθούσαν να αντικρύσουν την Πνευματική τους υπόσταση, να αγαπήσουν το Θεό, να αναλάβουν δυνάμεις, ώστε με θέληση και αποφασιστικότητα να χάραζαν τη δική τους Πνευματική πορεία, πάνω στα βήματα και τα σημάδια Εκείνου.

Τώρα όμως που μια Νέα Εποχή έχει ανατείλει με Θεία Χάρη, Άπειρη Αγάπη, και Θείο Έλεος, το ανθρώπινο πνεύμα έχει τη δυνατότητα να ενωθεί με το Θεό του. Αυτή την εποχή όσα πνεύματα πραγματικά θέλουν και επιθυμούν την Ένωση, μπορούν με μεγαλύτερη ταχύτητα να περάσουν στάδια Πνευματικά, βαθμίδες Πνευματικής εξέλιξης και να επιστρέψουν στον Πατέρα τους, πολύ συντομότερα απ’ ότι επέτρεπαν άλλες εποχές. Επομένως είναι φυσικό μια εποχή, που έχει σαν μήνυμα, σαν χαρακτηριστικό, σαν τελικό στόχο, την ταύτιση με τον Υιό και Λόγο και την επιστροφή, με τη βοήθεια του Κυρίου, στον Πατέρα-Θεό να έχει και μεγαλύτερες Πνευματικές απαιτήσεις. Να απαιτεί τέλεια προσαρμογή στο Απόλυτο. Και είναι επίσης φυσικό οι άνθρωποι που το υπηρετούν αυτή την εποχή το Θείο Θέλημα, να κάνουν έργο που θα ακολουθεί επακριβώς τη γραμμή των δικών Του βημάτων. Δηλαδή να κινηθούν μέσα στην Κοινωνία των ανθρώπων, να παλέψουν με την άγνοια και τα σκότη, που επικρατούν και να προσφέρουν ό,τι μπορούν από το «είναι» τους για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να ενωθεί με το Απόλυτο και να αφομοιωθεί από το Θεό.

Διπλό το Έργο τους: Κατά πρώτον, Τελείωση του ψυχοπνευματικού τους «είναι», πνευματοποίηση της ύλης και διάδοση των Αληθειών του Φωτός και της Αγάπης. Και κατά δεύτερον να κάνουν Αγώνα για την εγκαθίδρυση των Νέων Θείων Αποκαλύψεων, συνεχή προσφορά, αναβιβασμό ψυχών και πνευμάτων πλησιέστερα στο Φως.

Αν όμως ο άνθρωπος εξακολουθεί τη διαβίωσή του και λειτουργία του, χωρίς αλλαγές και δεν εκλεπτύνεται το «είναι» του, δημιουργείται ένα επίπεδο σύγκρουσης των εσωτερικών υψηλότερων δονήσεων και των εξωτερικών χαμηλών κραδασμών, που οδηγούν σε απώλεια της αναγκαίας ισορροπίας.

Αδελφοί, ας μην επιτρέπουμε τον όποιο περιορισμό που ακόμα έχουμε να διαχέει ανισορροπία στον άνθρωπο και τον καθιστά έρμαιο της άρνησης. Ακόμα και το παράδειγμά μας μετράει σημαντικά στην ανύψωση του ανθρώπου.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΔ΄ 7-24

Η παραβολή για τις πρωτοκαθεδρίες

⁷Βλέποντας ο Ιησούς τους καλεσμένους με ποιον τρόπο διάλεγαν τις πρώτες θέσεις στο τραπέζι, τούς είπε μια παραβολή: ⁸«Όταν σε καλέσει κάποιος σε γάμο, μην πας να καθίσεις στην πρώτη θέση, γιατί μπορεί κάποιος άλλος καλεσμένος να είναι πιο σπουδαίος από σένα. ⁹Και τότε θα έρθει αυτός που κάλεσε κι εσένα κι εκείνον, και θα σου πει: “δώσε τη θέση σου σ’ αυτόν”. Τότε εσύ ντροπιασμένος θα πας να καθίσεις στην τελευταία θέση. ¹⁰Γι’ αυτό, όταν σε καλέσουν κάπου, πήγαινε και κάθισε στην τελευταία θέση, ώστε όταν έρθει αυτός που σε κάλεσε, να σου πει: “φίλε μου, έλα σε μια καλύτερη θέση”. Έτσι αυτό θα είναι μια τιμή για σένα μπροστά στους συνδαιτυμόνες σου. ¹¹Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί». ¹²Και σ’ αυτόν που τον είχε καλέσει έλεγε ο Ιησούς: «Εσύ όταν κάνεις γεύμα ή δείπνο, μην καλείς τους φίλους σου και τ’ αδέρφια σου ούτε τους συγγενείς σου και τους πλούσιους γείτονες, γιατί κι αυτοί θα σε καλέσουν με τη σειρά τους, κι έτσι θα σου το ανταποδώσουν. ¹³Αντίθετα, όταν κάνεις τραπέζι, να καλείς φτωχούς, ανάπηρους, κουτσούς, τυφλούς. ¹⁴Θα είσαι μακάριος που δεν θα μπορούν να σου το ανταποδώσουν, γιατί θα σου ανταποδοθεί όταν θ’ αναστηθούν οι δίκαιοι».

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου

¹⁵Όταν τ’ άκουσε αυτά κάποιος από κείνους που έτρωγαν μαζί με τον Ιησού, του είπε: «Μακάριος όποιος πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού». ¹⁶Κι ο Ιησούς του είπε: «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. ¹⁷Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: “ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα”. ¹⁸Τότε άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλο, να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: “έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”. ¹⁹Άλλος του είπε: “έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με”. ²⁰Κι ένας άλλος του είπε: “είμαι νιόπαντρος και γι’ αυτό δεν μπορώ να έρθω”. ²¹Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: “πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς”. ²²Όταν γύρισε ο δούλος τού είπε: “κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος”. ²³Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: “πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· ²⁴γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου”».