Της νιότης μου η Άνοιξη

Θυμήσου το Δημιουργό σου στης νιότης σου τις μέρες, πριν έρθουνε οι μέρες οι κακές και φτάσουνε τα χρόνια εκείνα που δε θα μπορείς να τ’ απολαύσεις. Τότε θα σκοτεινιάσει ο ήλιος και το φως, το φεγγάρι και τ’ αστέρια, και όλο θα έρχονται καινούρια σύννεφα ύστερα απ’ τη βροχή.

Τότε τα χέρια σου που σε προστάτευαν θα τρέμουν, τα πόδια σου που σε κρατούσαν θα κλονίζονται, τα δόντια σου που αλέθανε θα λιγοστέψουν και θα θαμπώσουνε τα μάτια σου που έβλεπαν.Θ’ αρχίσουνε τ’ αυτιά σου να μην ακούν, θα εξασθενήσει η φωνή σου και θα τρέμει, θα σε ξυπνάει και του πουλιού το λάλημα ακόμη. Τότε του δρόμου η ανηφοριά θα σε τρομάζει και θα λιγοψυχάς στο κάθε βήμα σου. Έξω θ’ αλλάζουν οι ε­ποχές του χρόνου: θ’ ανθίζει η αμυγδαλιά και θα παχαίνει η ακρίδα, θα ωριμάζει η κά­παρη κι εσύ θα προχωρείς προς τη στερνή σου κατοικία· βγήκαν στο δρόμο κιόλας οι μοιρολογίστρες!

Θυμήσου, λοιπόν, το Δημιουργό σου, πριν της ζωής σου σπάσει η ασημένια αλυσί­δα και το χρυσό λυχνάρι συντριφθεί, πριν τσακιστεί η στάμνα στην πηγή και σπάσει το μαγγάνι στο πηγάδι. Τότε το σώμα πίσω θα γυρίσει στο χώμα, που από κείνο πλάστηκε, και η πνοή της ζωής θα επιστρέφει στο θεό που την έδωσε. 

Ο άνθρωπος μαθαίνοντας να ενώνεται μεγαλώνει την υπόστασή του, την πλουτίζει και τη φέρνει σε επίπεδο με­γαλύτερης πληρότητας. Συνεχίζοντας να ενώνεται φτάνει στο στάδιο της πλήρους πληρότητας, όταν τίποτα πια δεν είναι έξω από αυτόν, όταν τα πάντα είναι μέσα του και όταν ο ίδιος εισχωρεί και πληροί και αποτελεί τα πάντα. Όταν ο άνθρωπος ενώνεται με τον Έναν.

Η κατάσταση της πλήρους ένωσης αρχίζει από την πρώτη ένωση. Όταν το κέλυφος της αυστηρής ατομικό­τητάς του σπάσει. Αυτό είναι το ξημέρωμα της Άνοιξης, που σαλπίζει την Ουράνια Αρμονία.

Δάσκαλος Ιωάννης