Περί Ενότητας

Η Ενότητα, δεν είναι μια συναισθηματική αίσθηση. Βιώνεται απ’ την ανθρώπινη οντότητα που βρίσκεται υπό ψυχικό έλεγχο κι όχι απ’ τον, συναισθηματικά πολωμένο, άνθρωπο. Προϋποθέτει κατανόηση της απατηλής και φαινομενικής αίσθησης χωριστικότητας που νιώθουμε μεταξύ μας και της ανάγκης για ενότητα.

Σε αρχικό στάδιο επίγνωσης, οι άνθρωποι καλού χαρακτήρα και καλής θέλησης, αυτό το νιώθουμε μέσα απ’ τα συναισθήματα της στοργής και της συμπόνιας για κάθε ζωντανό πλάσμα και το νοιάξιμο για όσα κοινά βιώνουμε, όντες ίσοι ενώπιον του πόνου και του θανάτου. Χρειάζεται αυτό να βιωθεί, πριν περάσουμε στη συνειδητοποίηση, πως όταν μιλάμε για Ενότητα, δεν εννοούμε αυτή τη συναισθηματική προσέγγιση, επειδή τον έλεγχο έχει η ιδιοτελής προσωπικότητα κι ό,τι κι αν επιδιώξει, θα εμπεριέχει το σπέρμα της χωριστικότητας.

Η Ενότητα, προϋποθέτει ομαδική συνείδηση κι αυτή είναι ποιότητα της ψυχής κι όχι της προσωπικότητας. Η Ενότητα, όπως την κατανοούμε σ’ αυτό το στάδιο επίγνωσης, όσοι βρισκόμαστε σε εσωτερική αναζήτηση, είναι μερική και σχετικά ερμηνευμένη απ’ τον καθέναν μας, γι αυτό και δεν επιτυγχάνεται η ένωση σε οποιαδήποτε δράση για το κοινό καλό. Λειτουργούμε μέσα απ’ αυτό το κέντρο του «εγώ», που έχει φτιάξει ο καθένας μας – κι αυτό είναι αποτέλεσμα διαμόρφωσης χιλιάδων ετών – το οποίο δεν μπορεί να ενωθεί με τα διαφορετικά «εγώ» των άλλων, επειδή αυτό το «κοινό καλό» κι ο τρόπος επίτευξής του, έχει τόσες ερμηνείες, όσες και οι άνθρωποι.

΄Οσο η δράση μας έχει την πηγή του σ’ αυτό το κέντρο του «εγώ», το κατασκευασμένο απ’ τη σκέψη, είναι αδύνατη η δράση για αυτό που είναι καλό για όλους. Χρειάζεται βαθιά κατανόηση της ιδιοτελούς φύσης και δράσης του ανθρώπου και των αρνητικών συνεπειών που βιώνουμε εξαιτίας της ιδιοτέλειας, η οποία χαρακτηρίζει τα έργα των ανθρώπων.

Η ατομικοποίηση, είναι ένα στάδιο που χρειάστηκε να περάσει η ανθρωπότητα, για να συνειδητοποιηθεί, αφενός μεν, η χωριστικότητα, ως κατάσταση του εκδηλωμένου (υλικού) ανθρώπου στο υλικό πεδίο και αφετέρου να καλλιεργηθεί η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης, σε σχέση με την Ολότητα και το «κοινό καλό». Μέσω της διαπίστωσης της ύπαρξης του ζεύγους των αντιθέτων, αυξάνεται σταδιακά η διάκριση ανάμεσα στο ψεύτικο και στο αληθινό. Ανάμεσα στη φαινομενική χωριστικότητα που βιώνουμε σ’ αυτό το πεδίο και στην αληθινή υπόσταση. Σ’ αυτό που είναι υπαρκτό και πραγματικό και σ’ αυτό που είναι αληθινό. Στον κόσμο των αποτελεσμάτων, που βιώνουμε μέσα στον αξεπέραστο νοητικό δακτύλιο και στον κόσμο των αιτίων, που βρίσκεται έξω απ’ αυτόν, του οποίου τα όρια έχει χαράξει η ανθρώπινη σκέψη. Στο αληθινό, που αφορά την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου, η οποία λανθάνει εντός του και στον φαινομενικό κόσμο της γοητείας και της πλάνης.

Και πως τελικά, είμαστε διαφορετικοί ως προς την προσωπικότητα αλλά ομο-ούσιοι!! ΄Ομοιοι επί της ουσίας !!

Η Ενότητα λοιπόν, είναι κατάσταση συνείδησης, η οποία προσεγγίζεται απ’ τον άνθρωπο που έχει αναπτύξει τη διάκριση ανάμεσα στο ψεύτικο και το αληθινό, στο πραγματικό και στο αληθινό. Προϋποθέτει εκείνη την ένταση και το πάθος για Αλήθεια, τα οποία θα τον κρατήσουν νοητικά εστιασμένο στην έρευνα της εσώτερης πραγματικότητας, χωρίς βιασύνη για αποτελέσματα και ιδεολογικό φανατισμό.