Οι Θείες Αποκαλύψεις απαιτούν τέλεια προσαρμογή στο Απόλυτο

Αυτή η Νέα Εποχή που ανατέλλει έχει σαν μήνυμα, σαν χαρακτηριστικό, σαν τελικό στόχο, την ταύτιση με τον Υιό και Λόγο και την επιστροφή, με τη βοήθεια του Κυρίου, στον Πατέρα-Θεό είναι φυσικό να έχει και μεγαλύτερες Πνευματικές απαιτήσεις. Να απαιτεί τέλεια εφαρμογή στο Απόλυτο. Είναι φυσικό οι άνθρωποι, πού αυτή την εποχή θα υπηρετήσουν το Θείο θέλημα, να κάνουν Έργο, πού θα ακολουθεί επακριβώς την γραμμή των δικών Του βημάτων. Δηλαδή να κινηθούν μέσα στην Κοινωνία των ανθρώπων, να παλέψουν με την άγνοια και τα σκότη, πού επικρατούν, να προσφέρουν όχι μόνο την περιουσία τους, αλλά και τη ζωή τους ολόκληρη και την ύπαρξή τους στο Θεό, ενώ συγχρόνως πρέπει να εξαλείψουν κάθε στοιχείο, που τους δένει με τα ανθρώπινα. Κάθε τι που μπορεί και στο ελάχιστο να τους εμποδίσει να ενωθούν με το Απόλυτο, να αφομοιωθούν από το Θεό.

Διπλό το Έργο τους: Τελείωση του ψυχοπνευματικού τους «είναι», πνευματοποίηση της ύλης και διάδοση των Αληθειών, του Φωτός, της Αγάπης. Αγώνας για την εγκαθίδρυση των καινούργιων Θείων Αποκαλύψεων, συνεχής προσφορά, αναβιβασμός ψυχών και πνευμάτων πλησιέστερα στο Φως με τη δική τους θυσία. Πόσο μεγάλη όμως και η επιβράβευση αυτού του Έργου. Πόσο μεγάλη η Χάρη και η Δωρεά. Το πνεύμα τους θα ενωθεί με τον Πατέρα του, που μες στους σκοτεινούς αιώνες της Πνευματικής στείρωσης και αμάθειας, δεν έπαψε να αναζητάει. Οι Πνευματικές υποστάσεις τους θα ελευθερωθούν από τον εγκλωβισμό της γης και θα επιστρέψουν στο Θεό, θα ξαναποκτήσουν το προνόμιο που είχαν χάσει: Θεοί μέσα στην Άπειρη Θεότητα.

Δύσκολη ἡ πορεία, που αυτή η εποχή απαιτεί, οδηγεί όμως στην τελείωση. Ο Χριστός ήταν Τέλειος. Πώς ο άνθρωπος θα μπορέσει να γίνει σκεύος μεταφοράς Εκείνου, αν μ’ αυτό το Τέλειο δεν ενωθεί; Αν δεν καταστήσει ικανό το σκήνωμά του να δεχθεί τη Θεία Φωτιά;

Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι τα πάντα είναι κραδασμοί και δονήσεις. Κάθε κίνηση, κάθε ενέργεια, κάθε πράξη, κάθε συναίσθημα, κάθε λόγος, έχει παλμούς, κραδασμούς, δονήσεις. Η ατμόσφαιρα της γης, αλλά και η γη ολόκληρη κραδαίνεται σύμφωνα με το ρυθμό, την ένταση και την ποιότητα των κραδασμών, που ο άνθρωπος εκπέμπει. Όπως τα κύματα του ήχου μεταδίδονται, έτσι μεταδίδονται και οι κραδασμοί. Μόνο που αυτοί παραμένουν μέχρι την αντικατάστασή τους από άλλους.

Ο άνθρωπος, που έχει θέσει σκοπό της ζωής του την προσφορά Έργου και την Ένωση με το Θεό-Πατέρα, είναι αναγκαίο να προσέχει όχι μόνο τους κραδασμούς, που η πνευματική του υπόσταση εκπέμπει και ο υλικός φορέας του κραδαίνεται, αλλά και τους κραδασμούς, που επιδέχεται από το περιβάλλον. Βέβαια πρωταρχικά πρέπει να φροντίσει οι δικοί του κραδασμοί να ανεβούν σ’ ένα ύψος. Αυτό συνίσταται στην προσπάθεια να αποβάλει και να εξαλείψει κατώτερες σκέψεις, κατώτερα συναισθήματα, κατώτερους λόγους, κατώτερες αντιδράσεις και γενικά κάθε κατώτερη εκδήλωση, που δεν μπορεί να αποδοθεί σε μια Πνευματική υπόσταση, που βρίσκεται μάλιστα εν ἐξελίξει και σκοπεύει την Ένωση. Μόλις πετύχει αυτό, τότε οι δονήσεις, που εκπέμπει το ψυχοπνευματικό του «είναι», διαχέονται και δονούν με ένα διαφορετικό ρυθμό και μια διαφορετική ποιότητα τα στρώματα της ύλης, που βρίσκονται πλησιέστερα στο πνεύμα. Γίνεται μια πρώτη μεταλλαγή της ύλης. Αυτή η μεταλλαγή όμως δεν μπορεί να προχωρήσει αν ο άνθρωπος δεν σταματήσει να παρέχει στον οργανισμό του και στην ύλη του τροφές με βαρείς κραδασμούς. Αν δεν σταματήσει ορισμένες συνήθειες και εκδηλώσεις, που αντιτίθενται στο πνεύμα. Δηλαδή οι κραδασμοί, που παράγονται από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με τούς υψηλούς Πνευματικούς κραδασμούς. Γιατί αν ο άνθρωπος εξακολουθήσει την διαβίωσή του, χωρίς αλλαγές, στη διατροφή και μερικές άλλες εξωτερικές συνήθειες, που θεωρεί αμελητέες, ενώ το «είναι» του εκλεπτύνεται, τότε δημιουργείται ένα επίπεδο σύγκρουσης των εσωτερικών υψηλότερων κραδασμών, με τους εξωτερικούς χαμηλούς. Τα κύτταρα της ύλης του δεχόμενα δύο άνισες δυνάμεις, που αντιμάχονται και κραδαινόμενα άλλοτε σύμφωνα με τη μία και άλλοτε με την άλλη, χάνουν την ισορροπία τους. Παρατηρείται τότε οργανική κατάπτωση, κόπωση, εξασθένιση του φυσικού φορέα, πού πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει και οργανικές, λειτουργικές ασθένειες.

Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να εκλεπτύνει και τον υλικό φορέα του διατρέφοντάς τον με ύλη όσο το δυνατόν λεπτότερης υφής, τότε η δόνηση των εσωτερικών στρωμάτων της ύλης μεταδίδεται σε όλα μέχρι και το εξωτερικό. Βέβαια η εκλέπτυνση του ψυχοπνευματικού «είναι» και υλικού φορέα δεν συμβαδίζει απόλυτα. Χρειάζεται χρόνος μέχρι οι εσωτερικές δονήσεις να διαποτίσουν όλα τα στρώματα ύλης του υλικού φορέα. Όσο όμως περισσότερο ανέρχεται η Πνευματική υπόσταση με τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα γίνεται και η μεταλλαγή των δονήσεων της ύλης. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την υποταγή και προσαρμογή του υλικού φορέα στην Πνευματική υπόσταση, γιατί αυτά τα δύο βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση.

Η Πνευματική υπόσταση βοηθά στην πρώτη εκλέπτυνση. Ο υλικός φορέας προσαρμόζεται και της επιτρέπει να εκπέμψει ανώτερες δονήσεις. Έτσι με μια συνεχή αρμονική συνεργασία Πνευματικής υπόστασης και υλικού φορέα ο άνθρωπος βαδίζει προς την ολοκληρωτική μετουσίωση. Μόνο όταν η Πνευματική υπόσταση τελειωθεί οι δονήσεις, πού παράγει, ταυτόχρονα διαχέονται στον υλικό φορέα και όχι μόνο διαχέονται, αλλά και ταυτόχρονα εκπέμπονται από αυτόν και επιδρούν ευεργετικά στους ανθρώπους, που τίς δέχονται και στο περιβάλλον. Τότε πλέον δεν υπάρχει σκήνωμα υλικό. Υπάρχουν μόνο Φως και Δονήσεις Θείες και πολύ λεπτά μόρια ύλης, ώστε να σχηματίζουν μόνο ένα λεπτό σάρκινο περίβλημα, που δεν φέρνει όμως κανένα εμπόδιο, δεν δημιουργεί καμία ανάσχεση στο Θείο Φως. Και τέτοιο σκήνωμα έφερε μόνο Ένας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο ενανθρωπισθείς Θεός.

Ο άνθρωπος, που καλείται να ενωθεί μαζί Του, πρέπει να προετοιμάσει τόσο το σκήνωμά του, να το Πνευματοποιήσει τόσο, ώστε να μήν έχει ανάγκη συντήρησης από την ύλη. Δεν πρέπει να τρέφεται με γήινες υλικές τροφές. αλλά να τροφοδοτείται με τη Θεία Ενέργεια και το Φως. Η Θεία Χάρη και το Έλεος του Θεού, του παρέχουν αυτή την δυνατότητα και την δωρεά, αφού τον καλούν σε συνταύτιση με τον Υιό-Λόγο, αφού τον καθιστούν μεταφορέα και εκδηλωτή Αυτού. Ο άνθρωπος είναι αυτός, που πρέπει να το συνειδητοποιήσει, να το δεχτεί και να υπακούσει έμπρακτα. Ο άνθρωπος με τη θέλησή του, με τη βοήθεια βέβαια πάντα του Θεού, θα μεταλλάξει τη δομή-σύνθεση του σκηνώματός του και θα την προσεγγίσει με μια μικρή απόκλιση με τη δομή-σύνθεση του Θείου Σκηνώματος. Από κει και πέρᾳ η πλήρης μετουσίωση του σκηνώματος οφείλεται αποκλειστικά στη Θεία Χάρη, στη Θεία Προσφορά. Και ολοκληρώνεται μόνο τότε, όταν η Χριστοποίησή του, η ταύτισή του με τον Ένα και Μοναδικό Θεό γίνει άρρηκτη και απόλυτη. Γιατί εφόσον δεν υπάρχει η Πνευματική υπόσταση, αλλά ο Λόγος-Χριστός σε πλήρη ενηλικίωση, που αυτή εκδηλώνει, φυσική συνέπεια είναι και το σκήνωμα να φθάσει σε τέτοια εκλέπτυνση, ώστε καθόλου να μην παρακωλύει την εκδήλωση του Λόγου. Ο άνθρωπος δεν υφίσταται πιά, έχει μεταλλαγεί σε Θεάνθρωπο. Γιατί μεταφέρει μέσα του το Λόγο και αυτή η δωρεά απαιτεί ένα σκήνωμα, που να μην Τον περιορίζει. Ένα σκήνωμα, χωρίς ατέλειες και πάθη, που οι κραδασμοί και οι δονήσεις, που το συνέχουν, συμβάλουν στην ολοκλήρωση της Θείας Αρμονίας. Ένα σκήνωμα, που θα αποτελείται από Φως και Θείες Δονήσεις. Ένα Θεϊκό Σκήνωμα.

Ο άνθρωπος όμως, που ακολουθεί ενσυνείδητη Πνευματική πορεία και προσπαθεί να πνευματοποιήσει την ύλη του, πρέπει όσο το δυνατόν να διαβιώνει σε ένα περιβάλλον αρμονικό και να παίρνει πάντα προφυλάξεις, να μην αφήνεται εκτεθειμένος και ακάλυπτος στους χαμηλούς κραδασμούς του περιβάλλοντος. Στο δικό του προσωπικό χώρο, που κινείται, μπορεί να φροντίσει, ώστε οι κραδασμοί να διατηρούνται υψηλοί. Και μάλιστα ψηλότεροι από αυτούς, που ολόκληρη η υπόστασή του κραδαίνεται, ώστε να τον έλκουν σε μια πιο γρήγορη άνοδο. Αυτό είναι αρκετά εύκολο. Η προσευχή του, η Πνευματική εργασία, η Πνευματική εντρύφηση και μελέτη, οι Πνευματικές υψηλές συζητήσεις, η ᾿Αγάπη του έλκουν το Φως και τις Θείες Δονήσεις. Απομένει η προσοχή του, ώστε να μην κλονίζει τη Θεία αυτή ατμόσφαιρα με μικροπρέπειες, εκνευρισμούς, διενέξεις, δηλαδή με κραδασμούς, που φέρνουν δυσαρμονία. Γιατί τότε η συνοχή, που έχουν οι Θείες Δονήσεις, χάνεται με την εισβολή των χαμηλότερων και δημιουργούνται μεγάλα κενά, που καλύπτονται από χαμηλές δονήσεις. Και επειδή οι Θείες Δονήσεις δεν μπορούν να συνυπάρξουν με άλλες χαμηλότερες αποσύρονται αυτόματα και επικρατεί ένα μέτριο κραδασμικὁ περιβάλλον. Αυτός ο καταβιβασμός των δονήσεων επιδρά δυσμενώς και στην Πνευματική υπόσταση. Γιατί ενώ πριν οι υψηλές δονήσεις γινόταν ο πυροδοτήρας της, που την ωθούσαν προς τα άνω, τώρα οι χαμηλές εισχωρούν στις υποδοχές της, δυναμώνουν τις ατέλειές της και την καθηλώνουν. Γίνονται δηλαδή, ένα είδος δεσμά, που δεν της επιτρέπουν ελεύθερα και γρήγορα να εξελιχθεί. Ταυτόχρονα η Πνευματική υπόσταση, που πριν βίωνε και αποτύπωνε τη Θεία Αρμονία δέχεται τις επιδράσεις της δυσαρμονίας, που αντιτίθεται στην Τελειότητα ολοκλήρου του Σύμπαντος. Δηλαδή αφήνεται εκτεθειμένη στις καθοδικές επιρροές, που δημιουργούν πτώση, και αυτό είναι αντίθετο με τούς Θείους Νόμους, που αποσκοπούν στην άνοδο των Πνευματικών υπάρξεων, στην έλξη του Φωτός από το ΦΩΣ.

Επομένως είναι απόλυτα αναγκαίο να υπάρχουν στο χώρο, πού διαμένει, ο άνθρωπος, που πραγματικά επιθυμεί την επιστροφή του, δονήσεις και κραδασμοί υψηλοί. Γιατί εφόσον αυτό, που ποθεί είναι η Ένωση με το Φως, πρέπει και να εξοικειώνεται με αυτό, να το δέχεται και να το εκπέμπει. Να διαβιώνει, δηλαδή, μέσα στο Φως.

Πέρα όμως από τον προσωπικό του χώρο ο εκλεπτυσμένος άνθρωπος είναι απαραίτητο να προσέχει και κατά την κίνησή του σε άλλους χώρους. Δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται ακάλυπτος, άλλα να ζητά την προστασία του, το τοίχισμά του με Φως, ώστε να μην μπορούν να τον αγγίζουν οι χαμηλοί κραδασμοί. Όση κάλυψη όμως και εάν έχει, πρέπει να αποφεύγει τα μέρη, που συσσωρεύονται αρνητικοί κραδασμοί, γιατί υπάρχουν νόμοι, που θέτονται σε λειτουργία με την είσοδό του σ’ αυτά.

Όπως όταν έρχονται σε επαφή ένα θερμό και ένα ψυχρό σώμα, η θερμότητα μεταφέρεται μέχρι να αποκτήσουν και τα δύο σώματα την ίδια θερμοκρασία, έτσι και όταν έρθουν σε επαφή υψηλοί και χαμηλοί κραδασμοί συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Δηλαδή για να μη δημιουργηθούν εκρήξεις από την σύγκρουση της θετικής και αρνητικής ενέργειας, που μεταφέρουν, γίνεται μια διάχυση της θετικής ενέργειας, ώστε να επέλθει η ισορροπία. Αυτή η διάχυση είναι τόσο μεγαλύτερη όσο πιο αρνητικό και κραδασμικά χαμηλό είναι το περιβάλλον. Αποτέλεσμα δε της διάχυσης είναι η αποδυνάμωση της Πνευματικής υπόστασης, η καταστολή των Πνευματικών ικανοτήτων και ιδιοτήτων, η κόπωση, μέχρι να μπορέσει να βρεθεί στο ανάλογο περιβάλλον και να έλξει το ανάλογο Φως για να αναπληρώσει τη θετική ενέργεια, που έχασε.

Δεν είναι απαραίτητο να τονιστεί η αναστολή, η αποδιοργάνωση και η καθήλωση της Πνευματικής υπόστασης όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι καταφανές. Άσκοπη σπατάλη ενέργειας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, που θα μπορούσε. κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για τη διαφώτιση, την καλλιέργεια και τον αναβιβασμό ψυχών. Επομένως η Πνευματική υπόσταση όχι μόνο αποδυναμώνεται, αλλά πέφτει και σε λάθος. Δεν χρησιμοποιεί απεύθυνα και σωστά τις δυνάμεις της. Ενώ γνωρίζει ότι σκοπός της είναι να εκπέμπει υψηλές δονήσεις και να καταδεικνύει τον τρόπο, που οι άλλες υποστάσεις θα ακολουθήσουν για να αναβιβάσουν τις δονήσεις τους, ώστε και με την παροχή του Φωτός ο πλανήτης να φθάσει σε υψηλότερο κραδασμικό επίπεδο, επιπόλαια σκορπά το δυναμικό της. Και φυσικά είναι αδύνατο ακολουθώντας μια τέτοια πορεία να εξελιχθεί.

Ο άνθρωπος που επιθυμεί να εναρμονισθεί με το Θείο, πρέπει να ασχολείται όσο το δυνατόν περισσότερο με την Πνευματική του εξέλιξη και καλλιέργεια, να κινείται και να διαμένει σε χώρους, που συντελούν σ’ αυτήν. Η εργασία του βέβαια και ορισμένες απαιτήσεις της υλικής του ζωής τον αναγκάζουν να ξεφεύγει από το Πνευματικό του περιβάλλον. Ο Θεός το γνωρίζει αυτό και το Έλεός Του και η Αγάπη Του, του παρέχει την απαραίτητη προφύλαξη, ώστε να μπορεί άνετα χωρίς απώλειες να διεκπεραιώνει τις υλικές του υποχρεώσεις. Αρκεί ο άνθρωπος να μην γίνεται υπερβολικός, να μην ασχολείται περισσότερο από ότι πρέπει με την ύλη του. Αρκεί να προσαρμόζεται και να υπακούει στη Θεία Θέληση.

Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί ομαλά να αναβιβάσει τις δονήσεις και τους κραδασμούς του ψυχοπνευματικού του «είναι» και του σκηνώματός του. Να φθάσει στο σημείο, ώστε κραδαινόμενος στις Θείες Δονήσεις να μην έχει χρεία καμίας προφύλαξης, γιατί στο Απόλυτο Φως δεν εισχωρεί παρά Φως. Μέχρι να γίνει όμως αυτό πρέπει να φροντίζει και να περιποιείται την Πνευματική του υπόσταση. Να υπακούει άμεσα στην προσφορά Έργου, όσο αρνητικό και αν είναι το περιβάλλον. Γιατί όταν εκτελεί το Έργο του Θεού και εκδηλώνει το Θέλημά του, τίποτα δεν μπορεί να επιδράσει στις δονήσεις του. Πρέπει καθημερινά να αποδεικνύει την επιθυμία του για άνοδο και εξέλιξη και την ικανότητά του να την δεχθεί και να αντέξει το Φως και τις δονήσεις, που αυτή επιφέρει. Να ακολουθεί το Παράδειγμα και την πορεία του Κυρίου για να μπορέσει να φθάσει στην Ένωση.

Δάσκαλος Ιωάννης