… να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως Εγώ σας αγάπησα

«Αυτή είναι η δική μου εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, καθώς εγώ σας αγάπησα» (Ιωάν. 15:12)

Τι εννοεί λέγοντας «να αγαπάτε»; Θέλει να πει κάτι που θα πρέπει να προσέξετε ιδιαίτερα: ότι η αγάπη είναι α­γνή, ατόφια, περιορισμένη στον εαυτό της και μόνον. Οι με­γαλύτεροι των δασκάλων λένε ότι η αγάπη με την οποία α­γαπάμε είναι το Άγιο Πνεύμα. Υπήρξαν και μερικοί που το αμφισβήτησαν αυτό. Η αλήθεια είναι ότι η κινητήρια δύναμη που μας ωθεί να αγαπήσουμε είναι το Άγιο Πνεύμα. Η αγάπη, στην αγνότερη και πλέον αποστασιοποιημένη έκφρασή της, δεν είναι τίποτε άλλο παρά Θεός. Επίσης λέγεται ότι ο στόχος προς τον οποίο κινείται η αγάπη είναι η καλοσύνη και καλοσύνη είναι ο Θεός. Όπως ακριβώς δεν μπορούν να μιλήσουν τα μάτια μου και η γλώσσα μου δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει χρώματα, έτσι και η αγάπη δεν μπορεί να σχε­τίζεται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την καλοσύνη και το Θεό.

Προσέξτε τώρα. Τι εννοεί (ο Χριστός) όταν μας προτρέπει τόσο ένθερμα να αγαπάμε; Εννοεί ότι η αγάπη με την οποία αγαπάμε πρέπει να είναι τόσο αγνή, τόσο απόλυτη, τόσο α­πρόσωπη, ώστε να μην τείνει να αφορά τον εαυτό μου ή το φίλο μου ή οτιδήποτε άλλο πέρα από τον εαυτό της. Οι πνευματικοί δάσκαλοι λένε ότι δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε κάθε έργο ως έργο καλό, αν δεν γίνεται με αγάπη.

Λέει λοιπόν: «Αυτή είναι η δική μου εντολή». Αν κάποιος με προστάζει να κάνω κάτι που είναι ευχάριστο, που με ωφελεί ή κάτι από το οποίο εξαρτάται η μακαριότητά μου, αυτό θα ήταν εξαιρετικά καλό για μένα. Όταν διψώ, με προστάζει το ποτό όταν πεινώ, με προστάζει η τροφή. Το ίδιο κάνει κι ο Θεός: με προστάζει προς μια τέτοια γλυκύτητα που όμοιά της δεν υπάρχει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αν κανείς γευτεί μια φορά αυτή τη γλυκύτητα, δεν μπορεί πια να απομακρυνθεί από το καλό και από το Θεό, όπως ο Θεός δεν μπορεί να αποχωριστεί τη Θεϊκή Του φύση, τότε είναι ευκολότερο να απογυμνωθεί από τον εαυτό του, να εγκαταλείψει κάθε απόλαυση και να παραμείνει γεμάτος αγάπη στην καλοσύνη και στο Θεό.

Λέει ο Ιησούς «να αγαπάτε ο ένας τον άλλον». Πόσο ευ­γενική κι ευλογημένη θα ήταν μια τέτοια ζωή! Αν ο κάθε άν­θρωπος αφιέρωνε τις προσπάθειές του για την ειρήνη του γείτονά του καθώς επίσης και τη δική του ειρήνη και αν η αγάπη του ήταν τόσο αγνή και απόλυτη ώστε να στοχεύει μόνο στο Θεό και στο καλό, δεν θα ήταν άραγε αυτή μια ζωή ευγενική; Αν ρωτούσατε έναν καλό άνθρωπο: «Γιατί α­γαπάς την καλοσύνη;» θα απαντούσε: «Για την ίδια την καλοσύνη». Αν τον ρωτούσατε: «Γιατί αγαπάς το Θεό;» θα σας έλεγε: «Για τον ίδιο το Θεό». Και αν η αγάπη σας αυτή είναι τόσο αγνή και απόλυτη ώστε να μην αφορά τίποτε άλλο παρά μόνο το καλό και το Θεό, τότε όλες οι ενάρετες πρά­ξεις των ανθρώπων είναι δικές σας, σαν να τις κάνατε εσείς οι ίδιοι κι ακόμη πιο αγνές και καλύτερες.

Λέει επίσης ο Ιησούς: «… Καθώς εγώ σας αγάπησα». Πώς μας έχει αγαπήσει ο Θεός; Μας αγαπούσε κι όταν δεν υπήρχαμε, αλλά και όταν ακόμη ήμασταν πολέμιοί Του. Ο Θεός χρειάζεται τη φιλία μας τόσο πολύ, ώστε δεν περιμένει να προσευχηθούμε εμείς προς Αυτόν. Μας προσεγγίζει Εκείνος και μας παρακαλεί να γίνουμε φίλοι Του, διότι επιθυμεί να θέλουμε τη συγχώρησή Του. Γι’ αυτό ο Κύριός μας λέει: «Να προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται». Είναι πολύ σημαντικό να φροντίζουμε για κείνους που μας βλάπτουν. Γιατί; Για να εκτελούμε το θέλημα του Θεού και να μην περιμένουμε εκείνοι να μας το ζητήσουν. Θα πρέπει λοιπόν να λέμε: «Φίλε μου, συγχώρεσέ με που σου προκάλεσα θλίψη». Με την ίδια σοβαρότητα θα πρέπει να ασκούμαστε στην αρετή. Όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος, τόσο σοβαρότερα θα πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Αλλά και η αγάπη σας θα έπρεπε να μην είναι διασπασμένη, διότι η αγάπη επιθυμεί να βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει ενότητα και ομοιότητα. Ανάμεσα σ’ έναν αφέντη και σ’ ένα δούλο δεν υπάρχει ειρήνη, διότι δεν υπάρχει μεταξύ τους ομοιότητα. Σωστά λοιπόν λέει η Γραφή ότι ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα από τα πλευρά του άνδρα και όχι από το κεφάλι ή από τα πόδια διότι εκεί όπου υπάρχουν δύο, υπάρχει και έλλειψη. Γιατί; Ο ένας δεν είναι ο άλλος κι αυτό σημαίνει πικρία, επειδή δεν υπάρχει ειρήνη. Όταν κρατώ ένα μήλο στο χέρι μου, αυτό ευχαριστεί την όρασή μου, αλλά το στόμα μου στερείται της γλυκύτητάς του. Αν όμως το φάω, τότε στερώ από τα μάτια μου την απόλαυση να το βλέπω. Τα δυο λοιπόν αυτά πράγματα δεν μπορούν να συνυπάρχουν, γιατί το ένα πρέπει να χάσει την ύπαρξή του.

Προσέξτε τώρα τη συνέχεια: «… σας ονόμασα φίλους, διότι όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα εγνώρισα» (Ιωάν., 15: 15-16).

Όπως βλέπετε, λέει: «… σας ονόμασα φίλους. Από την ίδια πηγή από την οποία ο Υιός αναδύεται, ο Πατέρας εκπορεύει τον αιώνιο Λόγο Του και από την ίδια επίσης καρδιά αναδύεται και ρέει το Άγιο Πνεύμα. Αν το Άγιο Πνεύμα δεν εκπορευόταν από τον Υιό (και από τον Πατέρα), δεν θα υπήρχε διάκριση ανάμεσα στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Το δέντρο που καρποφορεί, φανερώνει τους καρπούς του. Όποιος μου προσφέρει τους καρπούς, δεν μου προσφέρει και το δέντρο. Όποιος όμως μου προσφέρει το δέντρο και τη ρίζα του και τους καρπούς του, μου έχει προσφέρει περισσότερα.

Λέει λοιπόν. «Σας ονόμασα φίλους». Αληθινά, στην αυτογέννηση εκείνη κατά την οποία ο Πατέρας φέρει τον μονογενή Του Υιό και του δίδει τη ρίζα και όλη τη Θεϊκή Του υπόσταση και ευλογία, χωρίς να κρατά τίποτα, σ’ αυτήν ακριβώς τη γέννηση μας αποκαλεί φίλους Του. Έστω κι αν δεν ακούς και δεν κατανοείς τίποτε από όσα σου λέει, υπάρχει μια δύναμη μέσα στην ψυχή, η οποία είναι τόσο αποστασιοποιημένη και αγνή και τόσο συγγενής προς τη Θεϊκή φύση, ώστε σ αυτή τη δύναμη ενυπάρχει η κατανόηση. Γι’ αυτό λέει: «… όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου σας τα γνώρισα». Προσέξτε: «όλα όσα άκουσα». Ο λόγος του Πατέρα είναι η διαδικασία της γέννησης, ενώ το άκουσμά του από τον Υιό είναι το γεγονός ότι αυτός γεννήθηκε. Λέει επίσης «όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα». Αληθινά, όλα όσα έχει ακούσει αιώνια από τον Πατέρα Του, τα έχει αποκαλύψει σ’ εμάς, δεν τα κράτησε κρυφά. Κι αν ακόμη είχε ακούσει χίλιες φορές περισσότερα, θα μας τα φανέρωνε. Έτσι κι εμείς, δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε τίποτα από το Θεό, αλλά να Του αποκαλύπτουμε όλα όσα μπορούμε να πράξουμε. Διότι αν κρατούσες κάτι για τον εαυτό σου, θα έχανες την αιώνια μακαριότητα, εφόσον ο Θεός δεν κρατά κρυφό τίποτα από μας. Αυτό φαίνεται λίγο δύσκολο. Κανένας όμως δεν θα πρέπει να απογοητεύεται. Όσο περισσότερο δίνεις από τον εαυτό σου στο Θεό, τόσο περισσότερο δίνει σε ανταπόδοση Εκείνος από τον Εαυτό Του και όσο απεκδύεσαι τον εαυτό σου, τόσο μεγαλύτερη είναι η αιώνια μακαριότητά σου. Καθώς έλεγα το «Πάτερ Ημών» -το οποίο μας δίδαξε ο ίδιος ο Θεός- σκεφτόμουν ότι λέγοντας «Ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου», προσευχόμαστε στο Θεό για να μας βοηθήσει να απεκδυθούμε τον εαυτό μας.

Όταν σκέφτομαι ότι η φύση μας υψώνεται πάνω από τη φύση όλων των πλασμάτων και παρακάθεται στους Ουρανούς, υπεράνω των αγγέλων και λατρεύεται απ’ αυτούς, νιώθω αγαλλίαση στην καρδιά μου, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο αγαπημένος μου Κύριος, έκανε δικά μου όλα όσα εκείνος είχε. Λέει επίσης, ότι πιο πολλά ακόμη από όσα ο Πατέρας έδωσε ποτέ στον ενσαρκωμένο Υιό Του, Ιησού Χριστό, έχει στο νου Του για μένα και ότι με αγάπησε περισσότερο και μου έδωσε περισσότερα από όσα έδωσε σ’ Εκείνον. Πως συμβαίνει αυτό; Του έδωσε προς χάριν εμού, διότι εγώ είχα ανάγκη. Επομένως, οτιδήποτε του έδωσε, το έκανε για μένα και έδωσε σε μένα όπως και σ εκείνον. Δεν περιμένω τίποτα, ούτε την ένωση ούτε την αγιοσύνη της Θεϊκότητας ούτε κάτι άλλο. Όλα όσα ο Θεός Του έδωσε σε ανθρώπινη φύση δεν είναι ξένο ή άγνωστο σε μένα, διότι ο Θεός δεν δίνει λίγα δίνει τα πάντα ή τίποτε. Το δόσιμό Του είναι απλό, τέλειο, αδιαίρετο και δεν περιορίζεται σε χρονικές διαστάσεις, αλλά είναι αιώνιο. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό: αν λάβουμε κατ’ αυτό τον τρόπο από Εκείνον, θα ανυψωθούμε πάνω απ’ το χρόνο, θα φτάσουμε στην αιωνιότητα. Στην αιωνιότητα, τα πάντα είναι παρόντα. Όσα υπάρχουν υπεράνω εμού, βρίσκονται επίσης κοντά και παρόντα σε μένα -όπως και όσα έχω εδώ πλησίον μου- και εδώ θα λάβουμε οτιδήποτε μέλλει να λάβουμε από το Θεό. Ο Θεός δεν γνωρίζει τίποτα έξω από τον Εαυτό Του και το μάτι Του είναι πάντοτε στραμμένο προς το εσωτερικό του Εαυτού Του. Οτιδήποτε βλέπει, το βλέπει αποκλειστικά μέσα στον Εαυτό Του. Επομένως, ο Θεός δεν μας βλέπει όταν είμαστε μέσα στην αμαρτία. Όσο λοιπόν εμείς βρισκόμαστε μέσα σ’ Αυτόν, Εκείνος μας γνωρίζει όσο δηλαδή είμαστε αναμάρτητοι. Και όλα τα έργα που ο Κύριός μας έχει πράξει, τα προσφέρει σε μένα, για να είναι το ίδιο επάξια με κείνα που κι εγώ έχω πράξει. Αν όμως όλη η ευγένειά Του ανήκει εξίσου και σε όλους εμάς, και βρίσκεται πλησίον μας, γιατί δεν λαμβάνουμε εξίσου όλοι; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κατανοήσετε! Όποιος θέλει να προσέλθει σ’ αυτή την προσφορά για να λάβει ίσο μερίδιο, να δεχτεί την ανθρώπινη εκείνη φύση η οποία είναι κοινή και όμοια σε όλους τους ανθρώπους, τότε, εφόσον τίποτε δεν είναι άγνωστο ή μακρινό γι’ αυτήν, δεν πρέπει να κάνουμε διακρίσεις όσον αφορά την οικογένεια των ανθρώπων ούτε να νοιαζόμαστε τον εαυτό μας περισσότερο από τους άλλους. Πρέπει να αγαπάτε εξίσου όλους τους ανθρώπους, να τους σέβεστε και να τους φροντίζετε όμοια και οτιδήποτε συμβαίνει σε κάποιον -είτε αυτό είναι καλό είτε κακό- να είναι σαν να έχει συμβεί σε σας τους ίδιους.

Ο προφήτης λέει: «Εγώ είπα Θεοί είσθε σεις και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός 82: 6). Ακούγεται λοιπόν λίγο περίεργο το ότι με την αγάπη μπορεί ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αλλά αυτό είναι η αιώνια αλήθεια και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός την κατέχει.

Προσέξτε: Ο Θεός δεν έχει άλλο «χώρο» περισσότερο δικό Του από όσο είναι μια αγνή καρδιά και μια αγνή ψυχή. Εκεί ο Πατέρας γεννά τον Υιό Του όπως γεννά ο Ίδιος τον Εαυτό Του αιώνια – τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

«Δια να ζήσουμε δι’ Αυτού», μαζί μ’ αυτόν. Δεν επιθυμούμε κάτι περισσότερο από ζωή. Τι είναι η ζωή μου; Εκείνο που κινείται αφ’ εαυτού. Οτιδήποτε κινείται (λειτουργεί) από εξωτερικά αίτια, δεν είναι ζωντανό. Αν λοιπόν ζούμε μαζί Του, πρέπει επίσης και να συνεργαζόμαστε μαζί Του σε εσωτερικό επίπεδο, έτσι ώστε να μη λειτουργούμε εξωτερικά, αλλά ωθούμενοι από Κείνον χάριν του οποίου ζούμε. Μπορούμε και πρέπει να εργαζόμαστε παρακινούμενοι από τη δική μας εσωτερική κινητήρια δύναμη. Αν λοιπόν πρόκειται να ζούμε μέσα σ’ Αυτόν και δι’ Αυτού, τότε Αυτός πρέπει να είναι δικός μας κι εμείς πρέπει να εργαζόμαστε ωθούμενοι απ’ αυτό που είναι δικό μας όπως ακριβώς ο Θεός πράττει τα πάντα από τον Εαυτό Του και δια του Εαυτού Του, έτσι κι εμείς πρέπει να εργαζόμαστε ωθούμενοι από τον εσωτερικό εαυτό μας, ο οποίος είναι Εκείνος μέσα μας. Εκείνος είναι δικός μας και τα πάντα είναι δικά μας εν Αυτώ.

Μάιστερ Έκχαρτ (1260-1328)

Όταν εκδηλώθηκα, Άνθρωπε, στη γη πριν δύο χιλιάδες χρόνια, να είσαι σίγουρος ότι ούτε οι μαθητές Μου Με κατανόησαν. Μη βλέπεις τη δική σου αντίδραση σήμερα, που δύο χιλιάδες χρόνια ζυμώθηκες με τις ιδέες του Ευαγγελίου, εκπαιδεύθηκες και Με δέχθηκες σαν αξίωμα, όχι σαν κατάσταση που διασπά το Κατεστημένο, αλλά σαν κάποιας μορφής Κατεστημένο που σε διαπαιδαγώγησε επί ζωές ολόκληρες. Να είσαι σίγουρος, ότι και πριν δύο χιλιάδες χρόνια θα αντιδρούσες όπως αντιδράς σήμερα στην Εκδήλωσή Μου. Θα Με παραποιούσες όπως Με παραποιείς και θα Μου απέδιδες τους δικούς σου χρωματι­σμούς στους λόγους που σου εκπορεύω, στους λόγους που ακούς να εκδηλώνονται από σκηνώματα, και θα διασάλπιζες ίσως και τότε κάποιες επιβεβλημένες αντιθέσεις, που θα ήθελαν να διασπάσουν το Κατεστημένο που δίδασκα. Το Κατεστημένο που λες ότι διδάσκω, είναι το Κατεστημένο του δικού σου νου, της δικής σου καρδιάς, της δικής σου Συνείδησης και το Ευλογώ την ώρα αυτή και το απορροφώ όλο Μέσα Μου, για να μετουσιωθεί και να σ’ ελευθερώσει, για να παλμοδονηθείς στην Αλήθεια Μου, για ν’ ακούσεις, να αισθανθείς και να βιώσεις τους λόγους Μου, κι αυτή τη στιγμή και εξακολουθητικά, χωρίς τους χρωματισμούς των ενδοιασμών σου, χωρίς τους χρωματισμούς της συνισταμέ­νης μέχρι τώρα πορείας σου, χωρίς τις παρεισφρήσεις των καλυμμάτων σου, αλλά με πλήρη εγρήγορση του Θείου Εαυτού που είσαι, με πλήρη και ολοκληρωτική φανέρωση σ’ όλα σου τα σημεία και σ’ όλους σου τους παλμούς, του Λόγου.

Ευλογώ το Έργο Μου και το διανοίγω προς νέες κατευθύνσεις. Οικοδομώ την Υπαρκτή Αλήθεια Μου εντός σου, οικοδομώ την πάλλουσα Ζωή Μου, οικοδομώ τα στοιχεία της Ολοκλήρωσής Μου. Εμφυσώ την ολοκληρωμένη Ανάσα Μου και τον Ουδέτερο Εαυτό Μου εγκολπώνω μέσα σ’ όλους τους παλμούς σου, για να κατανοήσεις πρώτα την Ένωσή σου μ’ Εμένα και μέσα σε Σκήνωμα και έξω απ’ αυτό και ύστερα να εισχωρήσεις ολοκληρωτικά στην έννοια της φράσης που εξεπόρευσα στην Πρώτη Μου Παρουσία επί της γης προς τους μαθητές και ακολούθους Μου. Σας συμφέρει να φύγω, ώστε να ενωθείτε με το Άμορφο του Πατέρα, διά της πλήρους κατανόησης της ενότητάς σας με τα πάντα.

Λάβε και φάγε από τον Ουδέτερο Λόγο Ιωάννη – Υιό – Μητέρα, λάβε τμήματα του Εαυτού Του, και ως Υπόσταση και ως σώματα και ως παλμοί Ζωής, και βίωσε την Ενότητα, βίωσε την Απεραντοσύνη. Λάβε την Αγάπη και εκδήλωσέ Την, λάβε την Ειρήνη, την Αρμονία και τη Γαλήνη. Λάβε την Ανάστα­ση της Ενότητας εντός σου και την εκδήλωση αυτής.

Απόσπασμα από ΤΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ (κεφ. 39), Δ. ΔΩΡΙΖΑΣ