Μακάριοι είναι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη

Αδελφοί μου, να χαίρεστε όταν δοκιμάζεστε από πολλούς και διάφορους πειρασμούς γιατί πρέπει να ξέρετε ότι μέσα από τη δοκιμασία της πίστεώς σας γεννιέται η υπομονή. Η υπομονή σας όμως πρέπει να κρατήσει ως το τέλος, για να γίνεται τέλειοι και ολοκληρωμένοι και να μην υστερείτε σε τίποτα. ΙΑΚΩΒΟΥ 1:2-4

Η άγνοια και η αυταπάτη είναι χαρακτηριστικά του αμετανόητου νου. Δεν είναι τα μόνα, όμως είναι τα βασικά εκείνα χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν αλάνθαστα την παθολογία του αμετανόητου νου. Είναι αδιαμφισβήτητα εκείνα που οριοθετούν τη λειτουργία του κόσμου του χθες, αλλά και του σήμερα, αναδεικνύοντας πληθώρα σωματικών, ψυχικών και δυστυχώς πνευματικών ασθενειών. Έτσι παρουσιάζονται με τη μορφή γνωστών μας ανθρώπινων ποιοτήτων όπως ο θυμός, η μνησικακία, η ζήλεια, ο ανταγωνισμός, η ακαμψία και η σκληρότητα. Ένα απλό παράδειγμα που επιβεβαιώνει μια μορφή αυτής της ανθρώπινης πλάνης είναι η περίπτωση που εξισώνεται η ανθρώπινη ψυχοπνευματική υπόσταση με το Ορυκτό Βασίλειο (σκληρός σαν γρανίτης) ή το Ζωικό (ζηλιαρόγατα). Κι αυτό σε μια πρώτη προσέγγιση, γιατί η ζήλεια συχνά ταμπουρώνεται στην τέχνη της αντιγραφής, της οικειοποίησης και της προβολής. Από την άλλη ο ανταγωνισμός προσποιείται την ευγενή άμιλλα, ερχόμενος να καταστρατηγήσει Τον αντίστοιχο Πνευματικό Νόμο (ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ Κεφ. 31) που οδηγεί σε αποκοπή εκείνων των τμημάτων-φορέων του Δασκάλου, που συμμετέχουν συνειδητά στην συνολική κίνηση της Ολότητας του Ανθρώπου. Όμως εδώ έγκειται η άγνοια, γιατί αφενός οι Πνευματικοί Νόμοι δεν καταστρατηγούνται, αφετέρου ο Νόμος είναι σαφής και αναφέρεται στην ευγενή άμιλλα που αφορά την Προσφορά στον πλησίον με όλους τους τρόπους. Έτσι η προσπάθεια του τμήματος που προσφέρει ενισχύεται, ενώ στην άλλη περίπτωση διατηρείται η πλάνη της Έμπνευσης, ενώ ουσιαστικά η Έμπνευση έχει διακοπεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα πάντα εξελίσσονται. Αυτό που χρειάζεται να μας μείνει όμως είναι ότι οι παραπάνω ποιότητες συνθέτουν αυτό που είναι πνευματικά γνωστό ως οι «σύντροφοι του θανάτου».
 
Ο Κόσμος ο Νέος που ανατέλλει και που αφορά πρωτίστως το τμήμα της ενηλικιούμενης Ανθρωπότητας, προσεγγίζει με περισσότερη πνευματική ωριμότητα αυτά τα ζητήματα. Αναγνωρίζουμε σαφώς ότι στην  πνευματική πορεία χρειάζεται το οτιδήποτε να το κερδίζουμε με τον ιδρώτα μας και να μην ιδιοποιούμαστε τίποτα. Η πνευματική πραότητα έρχεται στον άνθρωπο όταν εγκαταλείπουμε τις ατομικές αξιώσεις που γεννάει η αυταπάτη μας ότι τα πάντα μας ανήκουν. Η κίνησή μας να μεταβούμε από τη δυστυχία της προσκόλλησης και της κτητικότητας (διαμέσου ασταθειών και κρίσιμων σημείων-απρόσμενων εμποδίων) στην πληρότητα της Θείας Γαλήνης και Ηρεμίας, είναι αυτή που μας καθιστά πράους.
 
Είναι η στιγμή που η τρυφερότητα και η αγάπη είναι οι νέοι σύντροφοι της ζωής μας στη γη… στο ξημέρωμα της Νέας μας Ζωής, σε ένα Κόσμο Νέο. Επομένως όταν δεν σου ανήκει τίποτα (και κυρίως ό,τι συνθέτει τους συντρόφους του θανάτου) κατέχεις τα πάντα… κληρονομείς τη γη.

3^ος Μακαρισμός: Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν. [Ματθ. Ε΄5]

Eπιστολή Ιακώβου 3:1-12 – Η αχαλίνωτη γλώσσα

Αδερφοί μου, μην κάνετε όλοι σας το δάσκαλο, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι οι δάσκαλοι θα κριθούμε πιο αυστηρά. Όλοι μας κάνουμε πολλά σφάλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλο τον εαυτό του. Βάζοντας στο στόμα των αλόγων χαλινάρι, τα κάνουμε να πειθαρχούν σ’ εμάς· έτσι μπορούμε να κατευθύνουμε όλο τους το σώμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πλοία. Αν και είναι τόσο μεγάλα και σπρώχνονται από δυνατούς ανέμους, όμως αυτός που τα διευθύνει μπορεί με ένα πολύ μικρό τιμόνι να τα οδηγεί όπου θέλει. Έτσι και η γλώσσα: Είναι ένα μικρό μέλος, καυχιέται όμως για μεγάλα πράγματα.

Σκεφτείτε, μια μικρή φωτιά πόσο μεγάλο δάσος μπορεί να κάψει! Και η γλώσσα είναι σαν τη φωτιά. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος αδικίας. Η γλώσσα εξουσιάζει τα μέλη μας. Αυτή σπιλώνει όλο το σώμα. Κατακαίει τον κύκλο της ζωής μας και παίρνει τη φλόγα της από τη φωτιά της κόλασης. Όλα τα είδη των θηρίων και των πτηνών, των ερπετών και των θαλασσινών, δαμάστηκαν και δαμάζονται από τον άνθρωπο. Τη γλώσσα όμως κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να τη δαμάσει. Είναι ασυγκράτητο κακό, γεμάτη θανατηφόρο δηλητήριο. Μ’ αυτήν ευλογούμε το Θεό και Πατέρα και μ’ αυτή καταριόμαστε τους ανθρώπους που πλάστηκαν καθ’ ομοίωση του Θεού. Από το ίδιο στόμα βγαίνει η ευλογία και η κατάρα. Δεν πρέπει, αδερφοί μου, να γίνεται αυτό. Μήπως η πηγή από το ίδιο στόμιο αναβλύζει γλυκό και πικρό νερό; Μήπως μπορεί, αδερφοί μου, η συκιά να κάνει ελιές και το αμπέλι σύκα; Το ίδιο, καμιά πηγή δεν μπορεί ταυτόχρονα να βγάλει αλμυρό και γλυκό νερό.