Αγαπημένοι Αδελφοί, βρισκόμαστε σε μία κοινή κατεύθυνση και πορεία, με στόχο την Ένωση με το Θεό. Διακαής πόθος της υπόστασης του καθενός είναι, να μπορέσει να πετάξει όλα τα βαριά ενδύματα της ύλης, όλες τις σκέψεις τις υλόφρονες, όλους τους περιορισμούς και τα πλαίσια, προχωρώντας σταδιακά σε πεδία, όπου κυριαρχεί η Ελευθερία του Πνεύματος, όπου θα μπορεί να κινείται με όλη την άνεση, χωρίς να υπάρχουν έλξεις προς τη γη και την ύλη, που να τον βαραίνουν και να τον καθηλώνουν σε επίπεδα, όπου το Φως δεν ρέει με την ίδια αφθονία. Επομένως σκοπός και πόθος μας είναι η Ένωση με το Φως, η Ένωση με την Απειρότητα του Ενός και Μοναδικού Λόγου.

Εμείς ζητάμε να φθάσουμε στα κράσπεδα των Θείων πεδίων και να εισχωρήσουμε μέσα στο Θείο, να ταυτισθούμε στο Απόλυτο μαζί Του, για να μπορούμε να εκδηλώνουμε όλες τις ώρες τις Θείες ποιότητες, τη Θεία Αγάπη και να τη διαχέουμε επιδρώντας σε κάθε Άνθρωπο Αδελφό μας, ώστε να βοηθούμε στην ανάπλαση υποστάσεων και ψυχών.

Ο Άπειρος Λόγος, ο Ένας και Μοναδικός, που είναι Ένα με τον Άμορφο Πατέρα, που ταυτίζονται στο Απόλυτο και δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσά τους, ορίζει αυτή την εποχή ν’ αρχίσουν ν’ αφυπνίζονται πιο έντονα πνεύματα και υποστάσεις και να εισέρχονται σε μία Νέα περίοδο, σε μία περίοδο Πνευματικής εγρήγορσης και συνειδητής Πίστης, που η κάθε υπόσταση αποζητά και έλκεται συνειδητά από τη Θεία της Πηγή και αναζητά το δρόμο της επιστροφής, αρχίζει να βαδίζει ώστε να φθάσει στην Πηγή της Εκπόρευσής της και να ταυτιστεί μέσα σ’ Αυτήν.

Αυτή η εποχή είναι η εποχή του Φωτισμού των ανθρώπων, που το Θείο Φως διαχέεται ελεύθερα και με μεγαλύτερη παροχή, επειδή και τα πνεύματα είναι πιο έτοιμα πάνω στη γη. Φέρνει ταυτόχρονα και το Μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού εντός των Ανθρώπων. Δηλαδή, ο Φωτισμός των ανθρώπων είναι συνυφασμένος με τη Χριστοποίηση κάθε υπόστασης και την εκδήλωσή της ως Χριστού.

Φέρνει και το Μήνυμα της Ισότητας των φύλων, του μη διαχωρισμού ανάμεσα σε άνδρα και σε γυναίκα, γιατί η Χριστοποίηση δεν αναφέρεται μόνο στους άνδρες, αλλά και στις γυναίκες, στην ολότητα της ανθρωπότητας, στον Αδάμ, ο οποίος από μια λανθασμένη επιλογή του διέσπασε την Ενότητά του με το Θεό, θέλοντας να ανεξαρτητοποιηθεί. Διεχωρίσθη σε τμήματα και τώρα επιστρέφοντας και ακολουθώντας την πορεία της ανόδου του θα ενωθεί εκ νέου.

Ο Άπειρος Λόγος διοχετεύει το Θείο Του Ρεύμα σ’ όλους τους ανθρώπους, ανάλογα με την ετοιμότητα του Πνεύματος, ανάλογα με τις εσωτερικές συνθήκες καλλιέργειας. Παρέχει ανάλογα με το πόσο ανοιχτός είναι ο νους και η καρδιά, για να μπορέσει να δεχθεί τη Θεία Αγάπη και τους Θείους κυματισμούς της Απειρότητας. Ωστόσο υπάρχει ανάγκη ο ίδιος ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει, ότι εισερχόμαστε σε μία άλλη περίοδο, που πρέπει να μετατοπισθεί, που πρέπει να αναζητήσει τη συνειδητή του επαφή και επικοινωνία με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο και να εκδηλώσει αυτή την επικοινωνία με όλους τους τρόπους. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός, κανένα όριο στην εκδήλωση του ανθρώπου. Σκοπός και προγραμματισμός του Θείος, από την αρχή που δημιουργήθηκε, είναι να ταυτισθεί με τον Λόγο.

Δημιουργήθηκε ο άνθρωπος Τέλειος, Εικόνα και Ομοίωση Θεού, Ένα Πνεύμα, Ελεύθερο κι Απέραντο, που διαχεόταν σ’ όλους τους Κόσμους. Δεν είχε όμως την συνειδητή γνώση της Εμπειρίας. Ενώ μέσα του σχηματίζονταν όλες οι γνώσεις, του έλειπε το εμπειρικό στοιχείο, δεν ήταν εν συνειδήσει Θεός, ήταν Θεός σε Μακαριότητα.

Ο άνθρωπος επέλεξε την ανεξαρτοποίησή του από το Θεό και τη σταδιακή του κατάβαση σε διάφορα πεδία, ώστε να μπορέσει να λάβει τις εμπειρίες του. Αν η επιλογή του διατηρούσε την επαφή με το Θεό, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε προσκολληθεί στην ύλη. Θα είχε συλλέξει τις εμπειρίες και ταχύτατα θα είχε επανέλθει συνειδητός Θεός, μέσα στη Θεότητα.

Όμως τα καλύμματα που φόρεσε γύρω από τη Θεία του Ουσία τον απέσπασαν. Οι λάθος επιλογές του, που δεν διακρίνονταν από κριτική ικανότητα και έπαιρναν ωθήσεις από τη διάσπαση και την ανεξαρτητοποίηση, τον οδήγησαν στο πεδίο που βρίσκεται σήμερα. Απ’ αυτό το πεδίο της ύλης ο άνθρωπος ανέρχεται και ενώνεται.

Ο Άνθρωπος είναι Ένας και Μοναδικός, αυτή είναι η Μία Αλήθεια, η Ανυπέρβλητη, που υπάρχει πριν από τους αιώνες και θα υπάρχει και μετά το τέλος των αιώνων, όταν πλέον ο άνθρωπος θα έχει εισχωρήσει στη διάσταση του Άχρονου και του Άχωρου, στη διάσταση του Απέραντου. Σημασία έχει τώρα να μπορέσει να κατανοήσει αυτή την Ενότητά του, να μπορέσει να διασπάσει τα όριά του, να ξεφύγει από την προσωπικότητα, από το «εγώ» το ανθρώπινο, που πολλές φορές ορθώνεται και τροφοδοτεί το Κατεστημένο της διάσπασης και του διαχωρισμού.

Μέσα στην Άπειρη Θεότητα υπάρχει μόνο Ενότης, οτιδήποτε εκφράζεται σε διττότητα προέρχεται από τοποθετήσεις, που δεν αντιστοιχούν στην Αλήθεια, δεν εμπεριέχονται μέσα στην Αλήθεια, αλλά εκπροσωπούν ένα μεμονωμένο μέρος αυτής. Οτιδήποτε μέσα από την Αλήθεια το παίρνουμε και το απομονώνουμε, χωρίς να το διατηρούμε σε συνοχή με την Ολότητα της Αλήθειας, δημιουργεί πλάνη.

Επομένως ο άνθρωπος βρίσκεται σ’ ένα στάδιο πλάνης, επανέρχεται και εξελίσσεται, λαμβάνει εσωτερικές πείρες, διδάσκεται από τον διαχωρισμό, για να μπορέσει να οδηγηθεί στην Ενότητα του Παντός, για να μπορέσει να ενώσει την υπόστασή του και να εκδηλώσει αυτή την ενωμένη υπόσταση προς όλους.

Η πορεία προς την Τελειότητα δεν είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη. Υπάρχουν πολλά στάδια από τα οποία ο άνθρωπος πρέπει να διέλθει, πολλές καταστάσεις εσωτερικές που πρέπει να βιώσει. Υπάρχει ακόμα η ανάγκη της προσφοράς, η ανάγκη της εξωτερίκευσης της Αγάπης και της Θείας Ενέργειας, που λαμβάνει η υπόσταση, προς τα έξω. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την Ενότητά του, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί απέναντι στον Αδελφό του με Αγάπη, τότε μπορεί να επικοινωνήσει με την Ουσία του.

Η επικοινωνία με την Ουσία επιτρέπει στον άνθρωπο ν’ απομακρύνει τις διαφορές εξελίξεων, επιτρέπει να διαλύσει οποιαδήποτε στοιχεία τον εμποδίζουν και να προσεγγίσει τον Αδελφό Άνθρωπο, ανάλογα με το επίπεδό του και να τον βοηθήσει, ανάλογα με το χώρο που έχει, για να μπορέσει να διανοιχθεί η υπόστασή του, να μπορέσει να λάβει περισσότερο Φως, περισσότερους Θείους κυματισμούς και Θεία Ενέργεια.

Η ανθρωπότητα θα προχωρήσει ως Ένα σύνολο και τελικά θα ενωθεί όλη στη Μονάδα, χωρίς κανένα διαχωρισμό. Όμως πάντα υπάρχουν οι Πρωτοπόροι, υπάρχουν αυτοί που ακολουθούν και υπάρχουν και αυτοί που βραδυπορούν και καθυστερούν. Οι εξελίξεις των πνευμάτων δεν είναι όλες στο ίδιο επίπεδο, γι’ αυτό υπάρχει και διαφορετική ενεργοποίηση.

Όμως η συνειδητοποίηση της Ενότητας του ανθρώπου βοηθά, ώστε ο κάθε Αδελφός άνθρωπος να βοηθά τον Αδελφό του εσωτερικά και εξωτερικά, διαποτίζοντάς τον, σύμφωνα με το δυναμικό του, σύμφωνα με την εξέλιξή του, σύμφωνα με τις εμπειρίες και τις γνώσεις του και να τον αναβιβάζει στο πεδίο που ευρίσκεται κι αυτός.

Στην πορεία την Πνευματική, στην πορεία της αναζήτησης και της Ένωσης τα πάντα ταυτίζονται. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για Ένωση με τον Ένα και Μοναδικό Θεό και να μην ταυτίζουμε μέσα μας όλες τις διαχωριστικές καταστάσεις που συναντάμε γύρω μας. Ο Θεός περιέχει τα πάντα, ενώνει τα πάντα, δονεί τα πάντα, διέπει τα πάντα και τα τροφοδοτεί με Θεία Ενέργεια, ώστε ν’ αναζωογονούνται, ώστε να εξελίσσονται για να επιστρέφουν σε πλήρη Τελειότητα και Ισορροπία εντός Του.

Επομένως, όταν επιδιώκουμε την Ένωση με το Θεό, είναι φυσικό και αυτονόητο ότι επιδιώκουμε την Ένωση με τα πάντα. Διαφορετικά ενωνόμαστε μ’ έναν περιορισμένο Θεό, μ’ ένα Θεό ατομικότητας, ένα Θεό πλάνης, ένα Θεό δημιουργημένο από τα δικά μας στεγανά, που μπορούμε να τον χωρέσουμε, ένα Θεό που του θέτουμε όρια και περιορισμούς που δεν έχει.

Η πορεία μας προς τη Θέωση είναι πορεία προς την Ένωση, προς την Ένωση των αντιθέτων, των διαχωρισμών και των συγκρουόμενων καταστάσεων, είναι πορεία προς την Ένωση και τον αναβιβασμό του «εγώ» του ανθρώπινου, σ’ Ένα Εγώ Θείο. Για να μπορέσουμε να ενώσουμε και να ξεφύγουμε από τη διαχωριστική κατάσταση, που ζούμε πάνω στη γη, πρέπει να ενώσουμε το νου μας, πρέπει να τον απελευθερώσουμε από τις διαχωριστικές του τοποθετήσεις, από την πλάνη, τις τοποθετήσεις του Κατεστημένου αιώνων και να δεχθούμε την Ένωση των πάντων ως την Πρωταρχική κίνηση του νου, γιατί η Ένωση των πάντων και η ισορροπία των πάντων είναι η Αλήθεια.

Όταν σαν κατεύθυνση στην κίνηση του νου μας δίνουμε την Ενότητα, τότε συνθέτουμε τις καταστάσεις των αντιθέσεων, τις αναλύουμε πολύπλευρα και τις ενώνουμε, για να μπορέσουμε να συλλέξουμε μέσα απ’ αυτήν την Ένωση την Ολότητα της Αλήθειας και να μην καθηλωθούμε σ’ ένα επιμέρους τμήμα της.

Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πάλλεται και να δονείται σ’ όλα τα πεδία, σ’ όλα τα Σύμπαντα. Έχει τη δυνατότητα να διαχέεται σ’ όλους τους Κόσμους. Όμως για να μπορέσει να πραγματοποιήσει αυτή τη διάχυση και να μπορέσει διαχεόμενος να ενώσει όλα τα πεδία στο Ένα Πεδίο του Λόγου, πρέπει να ενώσει στη γη που βρίσκεται όλες τις αντίθετες καταστάσεις, για ν’ αναβιβαστεί σε ανώτερα πεδία βαθύτερης Ένωσης, Ουσία με Ουσία. Η Ένωση θ’ αρχίσει από τις εξωτερικές συνθήκες και μορφές. Η Ένωση πάντα απαιτεί προσφορά. Προσφέρει τον Εαυτό της, γιατί γνωρίζει ότι τροφοδοτείται από την προσφορά και δεν ελαττώνεται, ούτε αποδυναμώνεται.

Ένας Ενωμένος νους είναι ανοιχτός προς όλες τις κατευθύνσεις. Συλλέγει, ενώνει και τροφοδοτεί με τον ενωμένο καρπό του όλους. Γιατί αυτή η προσφορά του καρπού του Ενωμένου Νου, ενισχύει τη δική του Ενότητα, τον εισαγάγει σε βαθύτερα πεδία Ένωσης και συνειδητότητας, της Ολότητας της Αλήθειας.

Ένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να φθάσει στην Ολότητα, πρέπει να συλλέξει εντός του και να δεχθεί τις επιμέρους Αλήθειες, να τις κατεργασθεί και να τις ενώσει, για να μπορέσει να εισχωρήσει πραγματικά στην Ένωση. Ένας ανοιχτός και ενωμένος νους δεν έχει όρια, δεν περιορίζεται και μπορεί να προχωρήσει ανετότερα στην Ολοκλήρωση των Θείων Ιδεών, στην έκφραση των Θείων Ιδεών. Εφόσον ο άνθρωπος είναι Ένας και Μοναδικός και διεσπάσθη, είναι φυσικό να εκδηλωθούν από τα μεμονωμένα σκηνώματα διάφορες επιμέρους αλήθειες.

Αυτές έχουν σκοπιμότητα να τον βοηθήσουν στα στάδιά του, αλλά έχουν και σκοπιμότητα να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τα στάδια και να εισχωρήσει μέσα σ’ όλα τα στάδια και να τα ενώσει, γιατί μόνο ενώνοντας θα φθάσει στην Απόλυτη Αλήθεια. Στην ουσία υπάρχει Μία Αλήθεια, παλλόμενη και διαχεόμενη στους Κόσμους.

Τα στάδια, που η κάθε υπόσταση περνά, διαμορφώνονται ανάλογα με τις επιλογές των αιώνων και με την εξέλιξη των αιώνων και την εκλέπτυνση και τις πείρες, που αυτή η υπόσταση φέρνει μέσα της. Πρέπει, λοιπόν, η υπόσταση να διατρέξει όλα τα στάδια, όμως πρέπει να κατανοήσει τελικά, ότι τα διάφορα στάδια δεν είναι παρά μία κατάσταση διαχωριστική, δεν είναι μία κατάσταση πλήρους Αλήθειας, γιατί στο επόμενο στάδιο υπάρχει κάτι άλλο, που τώρα δεν μπορεί η υπόσταση να το χωρέσει και να το εκδηλώσει.

Δεν πρέπει ο άνθρωπος, που επιθυμεί πραγματικά ν’ ακολουθήσει πνευματική πορεία, να παραμείνει στάσιμος σ’ ένα εξελικτικό στάδιο. Πρέπει συνεχώς να μετατοπίζεται, να δέχεται νέες ιδέες, για να μπορεί να εξωτερικεύει καταστάσεις ανώτερες και να εισχωρεί σε ευρύτερα πεδία, πιο βαθύτερης αντίληψης της ­Αλήθειας.

Όταν συλλέξει τις εμπειρίες των επιμέρους αληθειών, τις εμπειρίες των ταχύτατων μετατοπίσεών του, όταν φθάσει στο σημείο περνώντας στάδια να μπορεί άμεσα να δέχεται τη Θεία Παροχή και να την ενεργεί, γιατί δεν θα έχει κανένα εμπόδιο εσωτερικά, τότε ενώνει όλα τα στάδια, τότε φθάνει στο επίπεδο να ταυτίζεται Απόλυτα με τον Λόγο και να εξωτερικεύει πλέον όχι μέρος της Αλήθειας, αλλά την Ολότητα της Αλήθειας.

Η Σκοπιμότητα αυτής της περιόδου για τον άνθρωπο, δεν είναι να παραμείνει σε επιμέρους αλήθειες, είναι να εισχωρήσει στην Ολότητα της Αλήθειας. Δεν είναι να καταστεί τελειότερος, αλλά Τέλειος, απόλυτα ταυτισμένος με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο. Απόλυτα ενταγμένος μέσα στη Ροή του Παντός, εκδηλούμενος αυτόματα ως Αγάπη, ως Φως, ως Απειρότητα, ως Λόγος.

Επομένως από την αρχή της πορείας η τοποθέτηση του συνειδητού Πνευματικού ανθρώπου, που πραγματικά έχει συλλάβει το νόημα και την ανάγκη της Επιστροφής του στην Πηγή της Εκπόρευσης, πρέπει να είναι η Ολότητα και η Ενωτική σύνθεση όλων των σταδίων σε Μία Ενιαία Κατάσταση. Έτσι όταν φθάνει στο επόμενο στάδιο, πρέπει να εξετάζει το προηγούμενο που βίωσε, να το συλλέγει εντός του και να το μετουσιώνει, να το ενοποιεί και να το εντάσσει στη Ροή του Παντός.

Ο άνθρωπος, ως Ουσία, είναι ενταγμένος μέσα στη Ροή του Παντός. Είναι Θεός, είναι Απειρότητα, είναι Φως, είναι Αγάπη. Αυτή την Αλήθεια της Ουσίας του πρέπει να την εκδηλώσει και μέσα από την ύλη του, από τη μορφή που φέρει στο γήινο πεδίο. Η Αλήθεια της Ουσίας του πρέπει να διασπάσει τα επιμέρους πρίσματα – καλύμματα, τα επιμέρους «εγώ», να τα διασπάσει και να τα συλλέξει εντός της, για να τα μετουσιώσει σε Ίδια Ουσία, σε Ίδιο Φως, σε Ίδια Απειρότητα.

Πρέπει να εισχωρήσει ο άνθρωπος στην Ελευθερία, που είναι η δυνατότητα κίνησης, με όλους τους τρόπους, μέσα στην Απειρότητα των Συμπάντων. Η Ελευθερία δεν έχει την περιορισμένη έννοια, που μέχρι τώρα ο άνθρωπος χρησιμοποιεί. Η ελεύθερή του βούληση είναι αυτή που θα τον οδηγήσει να επιλέξει την Ελευθερία.

Ο άνθρωπος μπορεί να κινηθεί σύμφωνα με τις επιλογές του και οι επιλογές του είναι αυτές που θα τον οδηγήσουν στη δέσμευση, στην καθήλωση, στην προσήλωση στην καθημερινότητα της ύλης και στην επανακύκληση μέσα στα ενδύματα της σάρκας ή στην Ελεύθερη Κίνηση μέσα στα Σύμπαντα, μέσα στη Μορφή και στο Άμορφο.

Ο Θεός είναι Ελεύθερος, Ρέει ελεύθερα, ανεμπόδιστα, ανακυκλώνει και δίνει Αγάπη στα πάντα. Η Ελευθερία είναι Ζωή και Κίνηση. Είναι απόλυτα συνυφασμένη με την Αγάπη. Η Ελευθερία είναι η Ικανότητα διάχυσης μ’ όλους τους τρόπους, σ’ όλα τα πεδία. Η Ικανότητα εκδήλωσης με πολλές και διάφορες μορφές.

Ο άνθρωπος δεν μετέχει της Ελευθερίας, βρίσκεται ακόμα στην κατάσταση του εγκλωβισμού, παρασυρμένος από τις καταστάσεις τις γήινες, μέσα σε πλαίσια υλόφρονων σκέψεων και περιοριστικών καταστάσεων και έλξεων του πεδίου της γης. Πρέπει να συνειδητοποιήσει την πραγματική Ελευθερία, η οποία βρίσκεται εντός της Ουσίας του. Η Ελευθερία είναι η Ουσία του, που μπορεί να πάλλεται και να δονείται στους Άπειρους Κόσμους και που μπορεί να μεταφέρεται και μέσα από τα στοιχεία της φύσης, μπορεί και εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές, χωρίς να περιορίζεται από τίποτα.

Η Ουσία του, που ρέει στους Κόσμους, η πραγματική του υπόσταση είναι αυτή που μπορεί να τον βοηθήσει να διασπάσει όλα του τα δεσμά. Πρέπει να στραφεί εντός του, να κατανοήσει την ύπαρξη Θεού μέσα στην υπόστασή του, ενός Θεού Ενωμένου με τα πάντα, που βρίσκεται και εντός του και εκτός του, χωρίς η μορφή της ύλης του να του θέτει διαχωρισμούς. Και η εισχώρηση μέσα στην Ουσία του, μέσα στο Θεό, που πάλλεται εντός του, είναι ταυτόχρονα και εισχώρηση μέσα στη Θεότητα, που πληρεί τους Κόσμους.

Το «εγώ» το ανθρώπινο πρέπει να στραφεί σε εσωτερική ενδοσκόπηση και πρέπει να ταυτισθεί μέσα στην Ουσία του παντός, για να αναδυθεί μέσα απ’ αυτήν την Ουσία, Θείο Πυρ ίδιας ποιότητας, Θείο Πυρ Αναλλοίωτο και Αδιάφθορο. Είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να επιλέξει συνειδητά την πορεία του. Δεν υπάρχει πλέον η σκοπιμότητα της τυφλής πίστης. Η Νέα περίοδος μεταφέρει το Μήνυμα της συνειδητής ένταξης του ανθρώπου στους Θείους Νόμους. Τη συνειδητή ενεργοποίηση της Υπόστασής του και ταύτισής του με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο – Θεό. Επομένως η τοποθέτηση της περασμένης περιόδου, που ο άνθρωπος δεχόταν τα γνωστά και καθιερωμένα, χωρίς να ερευνά, χωρίς ν’ αποκτά ο ίδιος συνειδητή εσωτερική εμπειρία, έχει πλέον ξεπεραστεί. Τώρα πρέπει ν’ αναπτύξει την Κριτική του Ικανότητα και την Πνευματική του διαύγεια, για να μπορέσει να είναι ο ίδιος απόλυτα υπεύθυνος, για την πορεία του και για τις επιλογές του.

Η κατάσταση της τυφλής πίστης, της τυφλής πορείας, είναι μία κατάσταση ημιμάθειας και φυσικά μία τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να καταστήσει τον άνθρωπο απόλυτα υπεύθυνο γι’ αυτό που ακολουθεί, γι’ αυτό που φανερώνει. Όμως προορισμός του ανθρώπου, προγραμματισμός του σύμφωνα με το Θείο Σχέδιο είναι να καταστεί συνειδητός Θεός μέσα στη Θεότητα και να έχει όλη την υπευθυνότητα των εκδηλώσεών του, όλη την υπευθυνότητα της διάχυσής του ως Αρμονία, ως Τελειότητα ή ως δυσαρμονία μέσα στους Κόσμους.

Άρα η συνειδητή επιλογή και πορεία του ανθρώπου είναι ανάγκη να γίνει ο σκοπός και το βίωμα της κάθε υπόστασης, για να μπορέσει να προχωρήσει. Ο άνθρωπος προορίζεται να φθάσει στην κατάσταση του Λόγου και να μπορεί να επιδρά στις καταστάσεις γύρω του με τη Δύναμη και την Εξουσία του Λόγου, διαχέοντας Αγάπη, Αρμονία, Τελειότητα, εκδηλώνοντας την Τελειότητα του Ενός Λόγου και διαποτίζοντας μ’ αυτήν την Τελειότητα όχι μόνο τις υποστάσεις των ανθρώπων, αλλά και όλα τα Σύμπαντα της Δημιουργίας, ώστε να τα εξελίσσει ανάλογα με τη δική του κατάσταση και να τα εντάσσει εντός του, ώστε μέσω αυτού να επιστρέφουν και να διπλωθούν μέσα στη Θεότητα.

Είναι αδύνατον να φθάσει ο άνθρωπος σ’ αυτό το στάδιο, αν δεν έχει αποκτήσει συνείδηση των πράξεών του, των σκέψεων, των λόγων και γενικά όλων των εκδηλώσεών του. Είναι αδύνατον να εισχωρήσει στην εκδήλωση του Λόγου, αν πρώτα δεν επωμισθεί τις ευθύνες των εκδηλώσεών του και δεν κατανοήσει ότι συντελεί ενεργά στη φανέρωση όλης της Δημιουργίας. Χρειάζεται να κατανοήσει ότι είναι συνυφασμένος με τα Σύμπαντα, κι ότι η δική του εκδήλωση επιδρά και διαχέεται σ’ Αυτά. Αν δεν κατανοήσει τα παραπάνω, δεν μπορεί να εισχωρήσει στην κατάσταση της ταύτισης με τον Λόγο, γιατί δεν Τον χωράει, είναι ακόμη περιορισμένος και δεν έχει φθάσει στο επίπεδο να μπορεί ν’ αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του και να εκδηλώνεται χωρίς φόβο, ως συνειδητός Θεός, Ενωμένος στο Απόλυτο με τη Μία και Μοναδική Θεότητα.

Πώς όμως ο άνθρωπος θα εισέλθει στη συνειδητότητα; Πώς θα μπορέσει να ξεπεράσει τα Κατεστημένα των αιώνων και να εισχωρήσει στο στάδιο της ταύτισης με το Θεό; Πώς θα παραδεχθεί το Θεό σαν τον Ένα και Μοναδικό Εαυτό, που εκδηλώνεται μέσα από τα πάντα;

Μέχρι τώρα ο άνθρωπος από τις διδασκαλίες που μέσα στους αιώνες διαμορφώθηκαν, γνώριζε έναν Θεό Απρόσιτο. Οι πλανημένες τοποθετήσεις τού δίδαξαν ένα Θεό που τιμωρεί, που βρίσκεται μακριά, που είναι βλοσυρός. Αυτά όμως δεν είναι Αλήθεια. Η ίδια η ενανθρώπιση του Λόγου μάς δίδαξε ένα Θεό προσιτό, που διαχέει Αγάπη προς όλους και προς όλα. Επομένως πρέπει να δούμε το Θεό σαν τον εαυτό μας, να μπορέσουμε να Τον προσεγγίσουμε, να Τον νιώσουμε σαν Αδελφό, σαν Πατέρα και μετά να προχωρήσουμε και πέρα από αυτές τις έννοιες, που ακόμα μας διαχωρίζουν και μας θέτουν σε μία απόσταση, έστω και μικρή και να Τον φέρουμε μέσα μας, να Τον ενώσουμε απόλυτα με την υπόστασή μας, με το νου μας, τη συνειδητότητά μας, με την κίνησή μας, με την εκδήλωσή μας, με την ύλη μας.

Ο Θεός δεν κωλύεται από τίποτα, ο άνθρωπος είναι αυτός που συνεχώς θέτει εμπόδια και δίνει στο Θεό μία περιοριστική έκφραση, μία έκφραση που δεν περικλείει τα πάντα. Ο Θεός συνέχει την ύλη μας, την υπόστασή μας, τη σκέψη μας, οτιδήποτε αντικρίζουμε γύρω μας στον πλανήτη μας, μα και πέρα από τον πλανήτη, στα Άπειρα Σύμπαντα, σ’ αυτά που υπάρχουν και γνωρίζουμε και σ’ αυτά που τα αισθητήριά μας δεν μας επιτρέπουν ακόμα να εντοπίσουμε.

Επομένως ο Θεός είναι κάθε στιγμή παρών, είναι μέσα μας ένα μ’ εμάς, ο Ίδιος μας ο Εαυτός. Απομένει εμείς να εκδηλώσουμε αυτή τη συνταύτιση, αυτή την Απόλυτη Ένωση και ως Ουσία και ως ύλη και ως σκέψη και ως εκδήλωση και ως πράξη.

Η ύλη μας μπορεί να διαχέει δονήσεις Απείρου, όσο κι αν φαίνεται περιορισμένη, όσο κι αν η μορφή της είναι καθορισμένη. Δύναται να διαχέει δόνηση, που να καλύπτει τα πάντα, μπορεί να εμφανίσει διαφορετική συμπύκνωση ενέργειας, κραδασμικά ανώτερης ποιότητας, που να διαχέει δόνηση σ’ όλους τους Κόσμους και να συνδέει την ύλη του ανθρώπου με τους Κόσμους. Πρέπει να μετατοπισθούμε από την τοποθέτηση, ότι η ύλη μας μας αναγκάζει να κινούμαστε αποκλειστικά και μόνο σ’ ένα πεδίο, γιατί και η ίδια η ύλη μας δύναται να επεκταθεί διαχεόμενη σ’ όλα τα πεδία.

Η ύλη, που έφερε το Σκήνωμα του ενανθρωπισθέντος Λόγου, δεν ήταν μία απλή ύλη. Ήταν ύλη που διέχεε δονήσεις Απείρου. Αυτή την ύλη καλούμαστε να δομήσουμε με τις επιλογές μας, με την εσωτερική μας εξέλιξη, με την κατάλληλη εκλέπτυνση, γιατί πρέπει απόλυτα να βρισκόμαστε σε Αρμονία και να ταυτιστούμε με τον Λόγο και ως σκηνώματα και ως υποστάσεις και ως εκδηλώσεις εξωτερικές.

Ο Λόγος Χριστός, που ενανθρωπίστηκε στη γη, δεν έκανε απλά μία πορεία για τον άνθρωπο, που βρίσκεται στα πεδία της γης. Ούτε έκανε απλά μία προσφορά της Υπόστασής Του, μία Θυσία για τον άνθρωπο τον προσκολλημένο στα πεδία της ύλης. Η πορεία και η Θυσία Του ήταν για όλα τα πεδία, όπου βρίσκονται τα όντα, όπου εκδηλώνεται ο άνθρωπος Αδάμ διασπασμένος σε διάφορες μεμονωμένες οντότητες. Ήταν η Θυσία του Κυρίου μία Θυσία, που ένωσε όλα τα πεδία, γιατί η πορεία της Ζωής Του, η Σταυρική Του Θυσία και η Ανάστασή Του διαχέονταν σ’ όλα τα πεδία ταυτόχρονα, για να δημιουργήσει την ενωτική γέφυρα της επιστροφής.

Επομένως, ο άνθρωπος που θ’ ακολουθήσει τα βήματα του ενανθρωπισθέντος Λόγου, που θα ενταχθεί στην πορεία, θα ενωθεί με τον Λόγο – Χριστό και θα επιστρέφει ακολουθώντας μία παρόμοια πορεία. Η προσφορά του, οι ενέργειές του, από το σημείο που θα ταυτισθεί με τον Λόγο, θα διαχέονται ταυτόχρονα σ’ όλα τα πεδία και όσο προχωρά βαθύτερα στην ταύτιση με τον Λόγο, τόσο πιο έντονη θα είναι αυτή η διάχυση, ώστε να επιδρά θετικά σ’ όλα τα Σύμπαντα και να επιβοηθά τον άνθρωπο, τον διασπαρμένο, να ενωθεί, ανεξάρτητα από τη μορφή που φέρει ή την κατάσταση της ύλης του που διαβιεί.

Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι δεν καλούμαστε στην Πνευματική αυτή πορεία για ν’ ακολουθήσουμε ένα δρόμο, που μέχρι τώρα έχει χαράξει η ανθρωπότητα. Οι δρόμοι οι γνωστοί επεκτείνονται τώρα. Οι προσφορές και οι θυσίες επενεργούσαν στο πεδίο της ύλης, γίνονταν για το πεδίο της ύλης. Στην κατάσταση τώρα της Ενότητας και ταύτισης με τον Λόγο, η προσφορά, η θυσία, θα γίνει για όλα τα πεδία, γιατί εισερχόμαστε στην Ολότητα, εισερχόμαστε στην Ενωτική κατάσταση των πάντων και εφόσον εκδηλώνουμε Ενωτική κατάσταση οι καταστάσεις προσφοράς είναι Ενωτικές, είναι για τα πάντα.

Πρέπει να δεχθούμε εντός μας την Απειρότητα του Φωτός. Πρέπει να χωρέσουμε το Άχωρο. Ο άνθρωπος καλείται να καταστεί Άχωρος και Απέραντος. Δεν είναι απλά νοήματα και συλλήψεις του νου. Είναι καταστάσεις που θα βιώνει και θα εκδηλώνει σ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής του, της προσφοράς του προς τον Άνθρωπο.

Είναι απαραίτητο να μετουσιώσει τα μεμονωμένα στοιχεία του «εγώ» του, τα μεμονωμένα στοιχεία της σκέψης του, τα επιμέρους συναισθήματα, στη Μία κατάσταση της Ενιαίας Αγάπης. Η αφομοίωση όλων των στοιχείων μέσα στην Αγάπη συνθέτει την Ένωση. Η Αγάπη και η Ένωση είναι αλληλένδετες. Η Αγάπη υφίσταται ανακυκλούμενη, αναζωογονούσα τους Κόσμους και τις υποστάσεις. Η Αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει περιορισμένη και κλεισμένη σε στεγανά, σε όρια. Η ίδια η φύση της Αγάπης είναι η Ροή της προς τα πάντα, γιατί η Αγάπη είναι Ροή, η Αγάπη είναι Δύναμη, που μετουσιώνει και αναγάγει. Η Αγάπη αυτόματα ενώνει, αυτόματα έλκει, ανεβάζει τον άνθρωπο σε πεδία υψηλότερα και τον βοηθά να τροφοδοτήσει με Θεία Ουσία υποστάσεις.

Ο άνθρωπος της γης, που ανεβαίνει την περίοδο αυτή από τη γη προς τον Ουρανό, που επιστρέφει, είναι αυτός που θα τροφοδοτήσει τον αδελφό του άνθρωπο με Θεία Ουσία, με Θεία Αγάπη. Ο Άπειρος Λόγος τροφοδοτεί Αενάως, όμως ο άνθρωπος, ο ταυτισμένος Απόλυτα με τον Λόγο, θα γίνει πλέον ο μεσοσταθμός εκείνος, που θα τροφοδοτήσει τις υποστάσεις, που δεν μπορούν να προχωρήσουν, που δεν έχουν την ανάλογη καλλιέργεια και εκλέπτυνση, που από τις επιλογές των αιώνων έχουν ίσως χάσει τον Θείο Σπινθήρα και βρίσκονται να πλανώνται αποκομμένοι πλήρως, τροφοδοτούμενοι από την Ενέργεια, που υπάρχει στο πεδίο της γης.

Ο Άνθρωπος Λόγος, ο ανερχόμενος Άνθρωπος, αυτός που θα εκδηλώνεται συνειδητά ως Θεότης, Ενωμένος στο Απόλυτο με τον Ένα Θεό, θα τροφοδοτήσει τις υποστάσεις, που έρπουν, τις υποστάσεις που πεινούν και διψούν κι έχουν ανάγκη από το Φως. Θα τις τροφοδοτήσει με Ζωή από τη Ζωή του και με Αγάπη από την Αγάπη του, για να μπορέσουν να ενωθούν κι αυτές και να μπορέσουν να ενταχθούν στη Ροή της ανακύκλωσης, στη Ροή της ανόδου.

Ο άνθρωπος δεν ταυτίζεται απλά κατά την πορεία του αυτή με τον Λόγο, αλλά ενεργεί ως Λόγος με όλους τους τρόπους. Ενεργεί τροφοδοτώντας με Ζωή, με Πνοή, με Δύναμη. Ενεργεί διαχέοντας την Ευλογία του και την Απειρότητά του πάνω από τη γη, για να την αναγάγει κι αυτή σε άλλα επίπεδα δονήσεων και κραδασμών, ώστε να είναι ομοιοκραδαστική με τα πνεύματα, που περπατούν πάνω σ’ αυτή.

Ο Άνθρωπος Λόγος, όσο θα προχωρά σε βαθύτερη συνταύτιση και σε μεγαλύτερη Ένωση σε όλα τα σημεία με τον Λόγο, θα εκδηλώνει τις Άπειρες δυνατότητες του Λόγου μέσα από την ύλη του και αυτή η εκδήλωση θα μετουσιώνει και την ύλη και θα την αφαρπάζει μέσα στην Απειρότητα του Θεού. Όταν ο προορισμός του λήξει πάνω στο πεδίο της γης, θα την αφαρπάσει και θα τη μετουσιώσει σε ίδια Ουσία και τα μόριά της θα τα καταστήσει Θεία Ενέργεια παλλόμενη σε όλους τους Κόσμους.

ΒΑΣΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ