Η ΤΕΧΝΗ ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Η έκφραση του Κάλλους στα δημιουργήματα του ανθρώπου είχε πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές. Αυτές οι μορφές εξελίχθηκαν κι έδωσαν τις σημερινές μορφές με τις οποίες εκφράζεται η Τέχνη: Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Ζωγραφική, Μουσική, Λογοτεχνία, Θέατρο, Κινηματογράφος, Φωτογραφία κλπ. Η κοινή πηγή τους είναι η ίδια η Πηγή της Δημιουργίας, ο Λόγος, η Δόνηση της Εκδήλωσης της Ουσίας, σύμφωνα με τους Νόμους της Αρμονίας.

Να λοιπόν που ο Λόγος, η Άπειρη Δόνηση Φωτός κι Αγάπης, εκφράζεται στο πεδίο εκπαίδευσή μας με τρόπο προσιτό σε μας. Εκπέμπεται σαν Αέναη Αρμονική δόνηση και τον συλλαμβάνουν πνεύματα ειδικά, με δυνατότητα συντονισμού κι έκφρασης, οι Καλλιτέχνες.

Δημιουργοί κι αυτοί με τη σειρά τους, δονούνται συντονισμένοι με τους παλμούς του Λόγου, που διαχέεται στα Σύμπαντα και εκφράζουν-μεταφέρουν-μορφοποιούν τις δονήσεις, δίνοντας τη δυνατότητα να γίνουν αντιληπτές-αισθητές στον Κόσμο μας.

Λειτουργούν δηλαδή σαν μεταλλάκτες μετατρέποντας δονήσεις Λόγου σε δονήσεις άλλων συχνοτήτων, που να μπορούν να γίνουν αντιληπτές με τις αισθήσεις μας. Έτσι λοιπόν οι δημιουργοί απευθύνονται σε μας με μηνύματα-δονήσεις από τον Δημιουργό. Δονούνται και μετασχηματίζονται και οι ίδιοι, χωρίς να έχουν συνειδητή επίγνωση της λειτουργίας τους.

Συμμετέχουν στο εξελισσόμενο μυστήριο της Δημιουργίας στον Κόσμο μας και γι’ αυτό παρουσιάζονται τόσο πολύπλευροι και διαφορετικοί από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η διττή τους συμμετοχή στον Κόσμο μας, σαν δημιουργοί από τη μια και σαν εξελισσόμενα δημιουργήματα από την άλλη, τους φορτίζει, δημιουργώντας εντάσεις, που φαίνονται ακατανόητες. Η διττότητα, η συμμετοχή τους σε δύο διαφορετικά επίπεδα λειτουργίας, δημιουργεί διαφορά δυναμικού.

Οι μεταλλάκτες είναι κατάλληλα όργανα που μετατρέπουν μία μορφή ενέργειας σε άλλη, με σκοπό να μας διευκολύνουν στην έρευνα ή στην καλύτερη χρησιμοποίηση της ενέργειας. Στον ηλεκτρισμό η διαφορά δυναμικού ορίζεται σαν η αιτία που προκαλεί ροή ηλεκτρικού ρεύματος. Η λειτουργία της τέχνης είναι η έκφραση της ροής του Θείου Ρεύματος του Λόγου. Η αιτία λοιπόν της δημιουργίας-προσφοράς- λειτουργίας των Καλλιτεχνών είναι η ίδια η δομή τους: η διαφορά δυναμικού-διαφορά ενέργειας των δύο επιπέδων στα οποία δονούνται: το επίπεδο του Δημιουργού-Λόγου με το οποίο συντονίζονται και το επίπεδο εκφραστή-Ανθρώπου-Καλλιτέχνη, στο οποίο εξελίσσονται.

Είναι ολοφάνερο ότι τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει τη δομή τους. Μπορούν όμως οι διάφορες πολώσεις εξ αιτίας του Κατεστημένου, μέσα στο οποίο ζουν και εκφράζονται, να επηρεάσουν την ένταση ή την ποιότητα του συντονισμού τους. Η δοκιμασία τους αρχίζει σχεδόν πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται. Καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στις συμβάσεις και ότι περιλαμβάνεται στον κατεστημένο τρόπο ζωής και σκέψης-τοποθέτησης στα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Πρέπει να είναι συνέχεια έτοιμοι να εκφράσουν τη διάσταση της τοποθέτησής τους από το συμβατικό. Ο «κόσμος» έχει δομηθεί από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου έτσι ώστε να δονείται πάνω σε συχνότητες που δεν του ταιριάζουν. Το Κατεστημένο προσπαθεί να τους χειραγωγήσει, αλλά οι συντονισμένοι δημιουργοί παραμένουν ανένταχτοι, ανεπηρέαστοι από συμβατικότητες. Βιώνουν έντονα την αίσθηση της μοναξιάς και αιτία είναι η τόσο διαφορετική λειτουργία τους, η ιδιόρρυθμη δομή τους, ανάλογη με το έργο που είναι επιφορτισμένοι να εκτελέσουν. Η δοκιμασία τους διαρκεί όσο δημιουργούν. Δεν μπορεί να περάσει από μέσα τους δημιουργική δόνηση, αν δεν απορρίπτουν κατηγορηματικά με τον τρόπο της ζωής τους, τα κατεστημένα «ιδεώδη» της καταναλωτικής κοινωνίας. Είναι ολοφάνερο ότι πρέπει να είναι γενναία πνεύματα για να σηκώσουν το φορτίο. Για να σηκώσουν την τραγικότητα της διπλής λειτουργίας και της μοναξιάς, της μη επαφής με τους συνανθρώπους τους, που μοιάζουν μ’ αυτούς εξωτερικά, αλλά είναι επιφορτισμένοι να εκφράσουν άλλες λειτουργίες και γι’ αυτό έχουν άλλη δομή κι άλλες εκδηλώσεις.

Ο Καλλιτέχνης στην εποχή που έρχεται, θα κάνει ένα βήμα ακόμα. Θα σηκώσει συνειδητά το φορτίο του, θα παραλληλίσει τη θέλησή του με τη Θεία Θέληση. Θ’ αφεθεί να μετουσιωθεί ολόκληρο το «είναι» του από τις δονήσεις του Λόγου κι ενωμένος θα δημιουργεί, εκφράζοντας της τελειότητας της Αρμονίας. Θα είναι ένας Αναμεταδότης, που θα φέρνει στον κόσμο της σκιάς, το φως του ήλιου. Γίνεται εκφραστής της μυστικής Τέχνης, υπηρετώντας την μετάδοση της Ουσίας, της Αλήθειας, απ’ ευθείας στο «είναι» του ανθρώπου.

Δεν υπάρχει λόγος να επεμβαίνει ο νους στην Τέχνη, δεν υπήρχε ποτέ λόγος για κριτική στην Τέχνη. Η προσωπική τοποθέτηση του κάθε ενός είναι μια μερικότητα, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στο Φως! Είναι η οχύρωση της άγνοιας, η έκφραση της αδράνειας, της μερικής συμμετοχής που περηφανεύεται ότι είναι ανώτερη από τον Δημιουργό και τον δημιουργό-καλλιτέχνη, εφ’ όσον μπορεί να κρίνει το έργο τους.

Είναι καιρός ν’ αφήσουμε να φωτιστούν οι σκιερές και υγρές περιοχές της ύπαρξής μας, της άγνοιάς μας. Είναι καιρός να πάρουμε δονήσεις Λόγου, Αγάπη, Φως, Αρμονία, ν’ αφεθούμε να μας αναμορφώσουν, να νιώσουμε την έκσταση της ένωσης με την Ουσία μας.

Το παιχνίδι της κριτικής έχει λήξει. Ο νους τέλεσε μία λειτουργία πάνω στη Τέχνη, που έδωσε σ’ αυτήν επίγνωση της αρτιότητάς της. Την εκπαίδευσε να εκφράζεται ανεμπόδιστα. Εκπλήρωσε ήδη τον προορισμό της αυτή η διαδικασία και η θέση της είναι στην ιστορία. Η νέα θέση των «πραγμάτων» είναι μέρος ενός σχεδίου, που προβλέπει αντικατάσταση της κριτικής με απέραντη κατανόηση-επαφή με την Ουσία, με τη γνώση της εξελικτικής πορείας του συνόλου των όντων, με ολική συμμετοχή σ’ ότι εκφράζεται και σ’ ότι συντελείται, αντί της υποκειμενικής κριτικής, που είναι πάντα μια εξωτερική διαχωριστική εργασία. Άλλωστε η τέχνη στην εποχή μας έχει περάσει από τη επεξεργασία θεμάτων-προβλημάτων μορφής, σε προβλήματα Ουσίας και σ’ αυτά ο νους είναι ανεκπαίδευτος. Η μερικότητά του ωχριά, μπροστά στην ολοκληρωμένη έμπνευση και την άμεση έκφραση της Ουσίας, όπως υπάρχει εκδηλωμένη σε κάθε Όν.

Ο νους είναι συνηθισμένος να λειτουργεί διαχωρίζοντας-αναλύοντας, εξετάζοντας τα επί μέρους στοιχεία και συνθέτοντας ύστερα τα επεξεργασμένα μέρη σ’ ένα αναμορφωμένο σύνολο, πιο γνωστό, πιο οικείο από το προηγούμενο. Η προεξάρχουσα θέση που πήρε η νοητική λειτουργία στην προηγούμενη εποχή, οφείλεται στην ιδέα που συνέλαβε ο νους, ότι οι άπειρες αναλύσεις και συνθέσεις των προβλημάτων θα έδιναν την ολοκληρωμένη γνώση. Είναι φανερό ότι αυτό χρειάζεται θεωρητικά άπειρο χρόνο σωστής επεξεργασίας και συνεχούς διόρθωσης των ήδη καταχωρημένων αποτελεσμάτων, που σαν αποτέλεσμα μερικής επεξεργασίας είναι πάντα μερικές αλήθειες, άρα ένα μείγμα από αλήθεια-ψέμα. Έτσι η νοητική προσέγγιση της Αληθείας είναι μία ατέρμονη ασυμπτωτική πορεία προς την Αλήθεια, που αποτελείται από διαδοχικές διορθώσεις, προς ένα αποτέλεσμα με περισσότερη «σχετική αλήθεια». Είναι αναμφισβήτητο ότι αυτή η πορεία βοηθάει τη διεύρυνση της συνειδητότητας. Ήταν η εφαρμογή της ιδέας που είχε συλλάβει ο νους: μπορώ να μαθαίνω διορθώνοντας, να προσεγγίζω την Αλήθεια που δεν ξέρω, την Αλήθεια που εννοώ έξω από μένα. Να όμως που μια καινούρια ιδέα συλλαμβάνεται: γνωρίζω την Αλήθεια, είναι η Ουσία. Μία ιδέα που ελευθερώνει τεράστια ποσά ενέργειας κι έτσι η ίδια η σύλληψή της δονεί το Όν σε τέτοιες συχνότητες, που του παρέχουν και τη δυνατότητα υλοποίησης της Ιδέας.

Λειτουργούμε με Νόμους που τους αγνοούμε μέχρι τώρα, γιατί η πορεία «μαθαίνω διορθώνοντας-προσεγγίζοντας» ήταν αργή και δεν πρόλαβε να μας τους διδάξει. Εγκαινιάζεται μία καινούρια Εποχή που χαρακτηρίζεται από την Ιδέα: ταυτίζομαι με την Ουσία-Αλήθεια, που περιέχει τα πάντα κι είναι ένα αδιάσπαστο σύνολο. Η ταύτιση είναι άμεση επαφή, γνώση, συμμετοχή. Θα ήταν ανόητο να «νοηθεί» έλεγχος νοητικός με άπειρες αναλύσεις και συνθέσεις για να ελέγξει αυτή την καινούρια «διαδικασία». Η αστραπιαία ταχύτητα της έμπνευσης δεν αφήνει περιθώρια για συγκρίσεις. Να γιατί είναι προσβολή στην ίδια την Ουσία η κριτική στην Τέχνη. Δεν μπορείς να κρίνεις, να διαχωρίσεις, συλλαμβάνοντας μερικά στοιχεία του όλου και συνθέτοντας με ατέλεια πάλι, ό,τι μετουσιώθηκε με υποκειμενικό τρόπο και να εκφράσεις το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον δεν πρέπει να το εκφράσεις. Αισθάνεσαι δέος μπροστά στην έκφραση μιας Ολότητας.

Η Ολότητα δεν είναι ένα σύνολο από «πράγματα» για να την αναλύσεις. Τα στοιχεία της είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με τις δυνάμεις των αλληλεπιδράσεων, έτσι ώστε εξετάζοντάς τα χωριστά να μην παίρνεις ουσιαστικές πληροφορίες για την Ολότητα-‘Ον. Έτσι όπως εξετάζοντας τα άτομα που αποτελούν το μόριο μιας χημικής ένωσης, δεν μαθαίνεις τις χαρακτηριστικές ιδιότητες της ένωσης. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτές αν δεν εξετάσεις ταυτόχρονα και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ατόμων. Αναλύοντας τα στοιχεία αγγίζεις-διαχωρίζεις-αλλάζεις τις σχέσεις μεταξύ των δομικών μονάδων. Πρέπει να επινοήσεις τρόπους πολύ λεπτής προσέγγισης, τόσο λεπτής ώστε να μην επιδράς πάνω σ’ αυτό που εξετάζεις. Ο τέλειος τρόπος είναι η ταύτιση μ’ αυτό που «εξετάζεις»… ή πιο σωστά, μ’ αυτό που «γνωρίζεις». Είναι φανερό ότι είναι ο μόνος τρόπος να μην το επηρεάσεις με προσωπικά στοιχεία, γιατί καθώς ταυτίζεσαι, δεν έχεις ξένα στοιχεία, έχεις μόνο τα δικά του, τις δικές του δομές και σχέσεις. Αυτός είναι ο τρόπος να γνωρίσουμε τα όντα στην καινούρια εποχή. Στην εποχή που η Τέχνη, η παραποιημένη, η κακοποιημένη από τους ακατάλληλους τρόπους προσέγγισής της, θα τοποθετηθεί σωστά, θα λειτουργήσει χωρίς νοητικούς περιορισμούς, που την έχουν γεμίσει πληγές, θ’ απευθυνθεί και θα διαμορφώσει το «Είναι» του Ανθρώπου.

Η Νέα Εποχή θ’ αντικαταστήσει το «διδάσκομαι» με το «γνωρίζω», την προσπάθεια με τη σύλληψη της Ιδέας, το διαχωρισμό με την Ενότητα. Θα εξαφανίσει τις διαδικασίες και θα συνδέεται-ταυτίζεται απ’ ευθείας με την Ουσία. Στον κοινωνικό χώρο, πρωτοπόρος αυτής της αλλαγής θα είναι η Τέχνη. Ο ρόλος της είναι η Αποκάλυψη. Η αποστολή της αφορά το σύνολο των ανθρώπων. Μέσα έκφρασης, τα πάντα, και η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου και όλες οι εκδηλώσεις της.

Είναι ώρα η ανθρωπότητα να χαιρετίσει την Τέχνη, με σεβασμό για την εκπαίδευσή της μέσα από την ιστορία της, με δέος για την αποστολή της στη Νέα Εποχή, την εποχή της έμπνευσης από τις περιοχές της αδιάσπαστης Ουσίας του Απολύτου. Τις περιοχές που η Τέχνη συμμετείχε πάντα, καθώς ακολουθούσε, δραματικά δεμένη στην πορείας μας, μέσα στις μονόπλευρες νοητικές διαδρομές.

Χαιρετίζουμε την Ανάσταση της Τέχνης, της έκφρασης και μορφοποίησης, της εκδήλωσης του Λόγου, που μας συνόδευσε στην παρανοημένη νοητική εκπαίδευσή μας.
Χαιρετίζουμε τα Πνεύματα που την υπηρέτησαν πιστά, στη μέχρι τώρα δύσκολη διαδρομή της ενηλικίωσής της.
Χαιρετίζουμε τα πνεύματα που θα υπηρετήσουν την ολοκληρωμένη της αποκάλυψη και λειτουργία στη Νέα Εποχή.

Αρχείο ΕΛ.Κ.Ε.Χ. (Δασκάλου Ιωάννη)