Η ψυχοπνευματική οντότης έλκει από τη Θεία Πηγή τόσο Φως, όσο της επιτρέπει το δυναμικό της. Η χαριστική αυτή παροχή δίδεται με την ταυτόχρονη ένταξη της οντότητας σε αντίστοιχο Θείο Νόμο.

Κατά το Νόμο παροχής Φωτός, κάθε οντότητα λαμ­βάνει τόσο Φως όσο αντίστοιχα εκπέμπει στο χώρο, που οι μορφικές της εκδηλώσεις ορίζουν, καθώς και Εκείνο που ανατάσσει προς το Θείο υπό μορφή υμνολογίας και ευχα­ριστίας.

Δηλαδή, το Φως παρέχεται στον άνθρωπο για να του δώσει την ευκαιρία να ενεργοποιήσει τις Θείες ιδιότητές του και να γίνει ο ίδιος Κρουνός Φωτός. Για να ανακυκλώ­νει Αυτό ανάμεσα στον εαυτό του και στο Θείο, αφομοιώνοντάς το πρώτα, και έπειτα μέσα από τις ίδιες τις συνειδητές επιλογές του να φθάσει στην πλήρη ανάταση του εαυτού του, αποστέλλοντας προς τον Θεό την ίδια τη Συμ­παντική Του Αγάπη, υμνώντας τον Άπειρο και Υπερούσιο, και αποκαλύπτοντας τον Άνω-Θρώσκοντα, τον Ομοού­σιον του Πατρός Θείο Εαυτό του.

Σύμφωνα με τη Θεία Νομοτέλεια, το Φως ανακυκλώνε­ται ανάμεσα στην ανθρώπινη ψυχοπνευματική Μονάδα και στο Θείο. Δηλαδή, στον άνθρωπο έχει δοθεί Φως, το οποίο κατά Νόμον έχει ως Θείο προορισμό να πυρώσει τον άνθρωπο, να τον ενεργοποιήσει και να συγχρονίσει τη βούλησή του, υψώνοντάς την στα επίπεδα της Θείας Βουλήσεως. Κατόπιν, μέσω των δικών του πια επιλογών, μέσα από ολόκληρο το Φωτισμένο «Είναι» του, αρχίζει να ακτινοβολεί Αγάπη, θέτοντας σε λειτουργία Νόμους Αγά­πης.

Έτσι, δημιουργούνται δυναμικές εστίες Αγάπης, οι οποίες στροβιλιζόμενες στο Άχωρο, στο Άχρονο μα και στο σύγχρονο, μέσα από όλες τις εκδηλώσεις της ύπαρ­ξης, έλκουν και ενεργοποιούν πνεύματα, εντάσσοντάς τα και ταυτίζοντάς τα με την ίδια τη Θεία Αγάπη.

Ο προορισμός του παρεχομένου στην ­ανθρώπινη υπό­σταση Φωτός είναι να ανακυκλωθεί, εκπεμπόμενο από τον άνθρωπο στην Ομοουσιότητα του Ανθρώπου και από εκεί στο Θείο, υπό μορφή υμνολογίας και ευχαριστίας. Αυτή η ανακύκλωση ανεβάζει συνεχώς την ανθρώπινη υπόσταση από επίπεδο σε επίπεδο, από ένωση σε ένωση, ώσπου να φτάσει να επανασχηματίσει το Ον το Ένα: Το Ανθρώπινο Ον. Το εν Λόγω εκπορευθέν εκ του Πατρός. Τον έναν, τον Ανθρώπινο Λόγο, τον πάν­τοτε υπάρχοντα και μηδέποτε εκπεσόντα εκ του ύψους του Πατρός. Τον αναγνωριζόμενον εκ του ύψους του Αχώρου και Αχρόνου, ως αναπόσπαστον και Ομοούσιον μόριον του Αείποτε Υπάρχοντος Θεού.

Αυτό το Φως, με αυτόν ακριβώς τον Θείο προορισμό του, διοχετεύεται χαριστικά στον άνθρωπο. Η ελευθέρα βούληση του ανθρώπου, όμως, είναι εκείνη που θα αποφασίσει το πώς θα χρησιμοποιηθεί το παρεχόμενο Φως, το πού θα διοχετευθεί και τι θα ενεργοποιήσει.

Όπως ελέχθη, ταυτόχρονα με την παροχή του Φωτός ο άνθρωπος εντάσσεται στο Νόμο που διέπει τη χρήση του. Το Φως έχει τον υψηλό του προορισμό. Ο άνθρωπος έχει την ελευθέρα του βούληση. Εάν η ελευθέρα βούληση του ανθρώπου αντιστρατεύεται τον Θείο προορισμό του Φωτός, εάν δηλαδή ο άνθρωπος το διοχετεύσει αντί­στροφα από τον Θείο του προορισμό, σε Κατώτερα Κέν­τρα ή σε πράξεις που αντίκεινται στη Θεία Αγάπη ξυπνών­τας πάλι τον εκπεσόντα, τότε αυτόματα ενεργοποιείται εναντίον του ο Νόμος που διέπει την παροχή του Φωτός.

Όσο περισσότερο Φως ο άνθρωπος κατασπαταλήσει, ή ακόμη χειρότερα στρέψει ενάντια στη Θεία Βούληση, με σκοπό να φέρει αποτελέσματα αντίθετα προς τη Θεία εξέλιξή του, τόσο περισσότερο αυτοδεσμεύεται, ενεργο­ποιώντας Θείους Νόμους εναντίον του. Αυτό σημαίνει ότι διανύει δρόμο αντίστροφο εκείνου της επιστροφής. Άρα η οδός της επιστροφής του αποκτά μεγαλύτερο μή­κος. Οι δε καρμικές σχέσεις που σχηματίζονται, από αυ­τές ακριβώς τις λανθασμένες του επιλογές, τον τελματώ­νουν σε αλλεπάλληλες καταβάσεις στην ύλη, με σκοπό την επανόρθωση της Αρμονίας του συνόλου.

Εάν το Φως που παρέχεται σ’ έναν άνθρωπο, ο ­οποίος ακολουθεί λανθασμένες επιλογές, σε μια ­συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν απεριόριστο, τότε το βάθος της πτώ­σεώς του θα ήταν Άπειρο. Γι’ αυτό ακριβώς, το Μεγαλείο της Χάριτος του Πατέρα, προστατεύοντάς τον από τη συ­νεχή και βαθύτερη πτώση του, αποκόπτει για όσο διά­στημα χρειά­ζεται την παροχή Φωτός, ώστε να μην το ορί­ζει και έτσι να μην υφίσταται τις συνέπειες των ενεργειών του, εάν το χρησιμοποιεί λανθασμένα.

Η φροντίδα του Πατέρα για τον Υιό Του είναι εκείνη, η οποία σταματά την παροχή του Φωτός στα όντα, που ε­νεργούν αντίστροφα από τη Θεία τους εξέλιξη, και όχι κά­ποια πρόθεσή Του να τιμωρήσει εκείνον που αντιστρατεύτηκε τον ίδιο του τον Θείο Εαυτό.

Δεν υπάρχει Πατέρας – Τιμωρός. Μονάχα Πατέρας – Έλεος, και Πατέρας – Χάρις, και Πατέρας – Ελπίς και Αγάπη.

Ο Πατέρας που φέρει ο άνθρωπος μέσα του υπό μορφή Υιού, είναι Εκείνος που κλαίει όταν αντικρίζει τον άνθρωπο να δημιουργεί νέα πτώση, κάνοντας λανθασμένη χρήση του Φωτός τού εκ της Ουσίας του Πατρός προερ­χομένου. Και αυτός ο προδομένος Θεός, που ο άνθρωπος φέρει, αυτός που διψά και τρέφεται με το Φως, παρατηρεί τον ίδιο τον υλικό του εαυτό να διοχετεύει το Φως αντίθετα από τον Θείο προορισμό του, φθάνοντας έμμεσα να αντιστρατεύεται την Αλήθεια.

Αυτή η αντίφαση, που υπάρχει σ’ αυτή τη στιγμή της ζωής του ανθρώπου, η ύπαρξη, δηλαδή, μέσα στον ίδιο άνθρωπο δύο διαφορετικών, εντελώς αντίθετων τάσεων, η του Θείου Εαυτού του και η του εκπεσόντος, φέρνει σ’ αυτόν, στις περιπτώσεις που η αντίφαση είναι ανυποχώ­ρητη, πνευματικές διαταραχές, σχιζοφρένεια ή και θάνατο.

Η διακοπή της παροχής Φωτός μειώνει και την αντί­φαση. Ο άνθρωπος σταματά την ασέβειά του προς το Φως, μειώνοντας έτσι το ρυθμό της πτώσης του και ισορ­ροπώντας σε κάποια στιγμή τις εσωτερικές με τις επιφα­νειακές του τάσεις. Η επίτευξη ισορροπίας είναι το βασικό στοιχείο της ανόδου. Είναι η αφετηρία της ανόδου.

Η διακοπή της παροχής Φωτός σταμάτησε την ανι­σορ­ροπία, φέρνοντας όμως Αρμονία χαμηλότερου επιπέδου. Η επίτευξη Αρμονίας πάντως, αυτή και μόνη σταματά την πτώση, δίνοντας έτσι στον άνθρωπο την ευκαιρία να μετατρέψει την καθοδική του τάση σε ανοδική.

Η διακοπή της παροχής Φωτός σε έναν άνθρωπο, που το χρησιμοποιεί αντίθετα προς τον Θείο του προορισμό, δεν είναι ενέργεια τιμωρίας, αλλά προστασίας και βοη­θείας. Δεν υπάρχει Θεός – Τιμωρός. Μόνο Θεός – Αγάπη.