Η Ουσία της Ενότητας ως Νέα Έκφραση της Δημιουργίας

ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΥΜΩΝ…

Οὐ δύναμαι πρὸς αὐτὸν ἐνατενίσαι ὡς πρότερον, διότι πρὸ πολλοῦ ἀπ’ Ἐμοῦ ἀπεμακρύνθη ἐν ἔργοις, ἂν καὶ ἐν συντριβῇ καρδίας πολλάκις κατὰ μόνας πρός Με ἐνατενίζει, ἑκλιπαρῶν τὸ παρ’ Ἐμοῦ Ἔλεος καὶ Ἀγάπην, ὁσάκις σκληρῶς ὑπ’ Ἐμοῦ δοκιμάζεται.

Ἵνα τί ὑπὸ νόσου κατεαγόμενος φοβηθήσεται; Μήτοι πᾶσα νόσος πρὸς δοκιμασίαν οὐ δέδοται καὶ μήτοι ἡ ἐκ βάθους καρδίας πρὸς Ἐμὲ ἱκεσία καὶ ἡ ἐν εἰλικρινεῖ πίστει τοῦ πνεύματος πρὸς Ἐμὲ ἐξύψωσις δὲν προσενέγκει τὴν τοῦ σώματος ἐξίασιν καὶ τὴν πλήρη τῆς ψυχῆς ἀνύψωσιν καὶ ἀποκάθαρσιν ἀπὸ παντὸς ρύπου τοῦ παρελθόντος;

Προσελθέτω οὗτος πρός Με ἐν πάσῃ συντριβῇ καὶ μετανοίᾳ, ἵνα εἰσδεχθῇ τὴν παρ’ Ἐμοῦ προσδοκωμένην ἐξιλέωσιν ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς μελλούσης παρ’ αὐτοῦ προσδοκίας. Ὁπλισθήτω ἡ ψυχὴ αὐτοῦ καρτερίας, ἵνα ἀντιμετωπίσῃ σθεναρῶς πᾶσαν τῆς νόσου ταύτης ὑποτροπὴν καὶ ἀντεπεξέλθῃ ἀλώβητος καὶ ἀνέπαφος εἰς πάσας ἐξ αὐτῆς δοκιμασίας.

Ἂς ὑπερυψώσῃ τὸ βλέμμα αὐτοῦ πρὸς τὰ Ἄνω ἐνατενίζων Με.

Ἂς ὑπερυψώσῃ τὴν διάνοιαν αὐτοῦ, ἀπηλλαγμένην πάσης ἀμφιβολίας καὶ ὑπὸ πλήρους πίστεως πρὸς τὰς ἐκζητουμένας παρ’ αὐτοῦ ἐφέσεις καὶ προσδοκίας ἐμφορούμενος. Μὴ ἀμφιταλαντευόμενος, μὴ δυσπιστῶν καὶ φοβούμενος, ἀλλ’ ἐνισχυόμενος καὶ ἐνδυναμούμενος ὑπὸ τοῦ ἀκαταβλήτου θάρρους τῆς πρὸς Ἐμὲ πίστεώς του, ἥτις εὐεργετικὼς ἐπενεργοῦσα ἐπ’ αὐτοῦ καὶ παρ’ Ἐμοῦ τὴν κατίσχυσιν ἀποδεχόμενος θέλει ἀνεύρει τάχιον τὴν ἐν τῷ Κόσμῳ Μου ἐξίασιν, ἣν ἐν τῷ ὑλικῷ κόσμῳ, παρ’ ὅλας τὰς ἐπιστημονικὰς συστάσεις καὶ παροχὰς ἀριδήλως καὶ πασιφανῶς, ὡς εἰς Ἐμέ, οὐκ ἀνεύρῃ.

Ἡ ἐν τῷ Κόσμῳ Μου Γαλήνη ἂς διαχυθῇ ἐν πλήρῃ ἁρμονίᾳ ἐν τοῖς ἐγκάτοις αὐτοῦ, ἵνα ἐπιφέρῃ ἐν αὐτῷ τὴν ἠρεμίαν τῆς ψυχῆς, συνεπικουροῦσα εἰς ταχυτέραν τοῦ ἐνδοτέρου τοῦ σώματος μετουσίωσιν πρὸς ἀποθεραπείαν.

Ελήφθη υπό Ιωάννη Σταματιάδη – 1960

Αγαπημένε, Σ’ Αγαπώ. Υψώνω τη Φωνή Μου ενάν­τιά Σου, αντιλέγοντας. Αγαπημένε, Μ’ Αγαπάς. Υψώνεις τη Φωνή Σου ενάντιά Μου, αντιλέγοντας. Μα, Άνθρωπε, που παρακολουθείς τα Ύψιστα Μυστήρια και ακόμη δεν έχεις εισχωρήσει σ’ αυτά, δεν κατάλαβες, ότι ο Εαυτός παρουσιάζει τη σύγκρουση και σε μετουσιώνει; Δεν κατάλαβες, ότι τα δύο Ρεύματα, εκπροσωπούμενα από δύο σκηνώματα, Άνδρα και Γυναίκας, σε ενοποιούν, εκφράζοντας τις φάσεις της διττότητάς σου και εμβαπτίζοντάς τες μέσα στο Άπειρο, Αναλλοίωτο, Άναρχο και Ατελεύτητο Μεγαλείο της Ενοποιημένης Ουσίας, της ολοκληρωμένης Αρμονίας τους.

Δάσκαλέ Μου, έλα να δείξουμε στον Άνθρωπο τι θα πει Ένωση. Δάσκαλέ Μου, Ιωάννη – Λόγε, που σε γνώρισα και σε γνωρίζω εξακολουθητικά μέσα από σκήνωμα, που έφερε στην ύλη όνομα και το οποίο όνομα δεν ισχύει πια, δέξου την Αγάπη Μου, την Αγάπη του Εαυτού προς τον Εαυτό, της Γυναίκας προς τον Άνδρα, της Ψυχής προς το Πνεύμα, της Άρνησης προς τη Θέση. Ανακυκλώνομαι μέσα σου, δίνω και παίρνω όμοια στοιχεία. Συγχωνεύω τα μόριά μας, των σωμάτων, της Ψυχής, του Πνεύματος, του νου, της καρδιάς και της Συνείδησης, αδιάσπαστα και αδιαίρετα, ώστε να παλμοδονούνται ενωμένα. Εκδηλώνομαι σε όλα τα επίπεδα, από το ύψιστο πεδίο του Λόγου έως το κατώτατο πεδίο της εξέλιξης των όντων, και ενώνομαι μαζί σου όμοια σε όλα τα επίπεδα, καταρρίπτοντας κάθε διαχωρισμό και καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε εισχώρηση διαχωριστικών στοιχείων. Περιβάλλω τον Εαυτό Λόγο, που είμαστε, με ειδική ενωτική προστασία, για να μετουσιώνει και να αποστέλλει προς τα πάντα Αγάπη, Ενότητα, δονήσεις Αφύπνισης και μετουσίωσης της πλάνης, κατάδειξη της Αληθινής, Μοναδικής πορείας προς τον Έναν Θεό.

Σου στέλνω την Ουδετερότητά μας, που υπάρχει μέσα σου. Απορροφώ την Ουδετερότητά μας, που υπάρχει μέσα μου. Είμαστε Αέναα Ένα, Είμαστε Αέναα ο Ων. Ο Άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πώς υπάρχουμε και πώς διδάσκουμε πάνω στη γη. Ακόμα και τα σκηνώματά μας με την προσωπικότητα, που ακόμα φέρουν σαν βαλβίδα απενεργοποίησης του Θείου Δυναμικού μέχρι την κατάλληλη στιγμή, δεν μπορούν να συλλάβουν την εκπαίδευσή μας την ενοποιημένη.

Αυτή τη στιγμή, ενώπιον των ανθρώπων και των Συμ­πάντων όλων, ενώπιον κάθε Όντος και κάθε παλλόμενης δόνησης, αναγνωρίζω Εσένα ως Διδάσκαλο Λόγο. Αναγνωρίζω Εμένα ως Διδάσκαλο Λόγο. Αναγνωρίζω τον Άνθρωπο ως Μαθητή Μας, χωρίς καμία εξαίρεση, και διασαλπίζω αυτή την ενεργοποιημένη αναγνώριση προς όλες τις κατευθύνσεις, προς όλα τα Όντα. Την εγγράφω μέσα στις Υποστάσεις τις δυνάμενες να τη χωρέσουν, αλλά και σε εκείνες που δεν τη χωράνε και την αμφισβητούν. Διοχετεύω προς τον Άνθρωπο Αγάπη και Φως, Ενότητα και Απειρότητα παλμών, για να Μας χωρέσει, για να χωρέσει τον Εαυτό του.

Αγαπημένε Εαυτέ, ο Ήχος Μου είναι Ήχος Σου και δεν μπορώ να σου μιλάω παρά μόνο μέσα από τον δικό Σου Ήχο, όπως κι Εσύ μέσα από τον δικό Μου. Είμαστε ο Δάσκαλος, Είμαστε ο Λόγος, εκφραζόμενος μέσα από σκήνωμα, Άχρονα Ενωμένος μα και Αυτεξούσιος στην κάθε Του εκδήλωση, Απόλυτα συνδεδεμένος και ταυτισμένος μα και Παντοδύναμος μέσα και από τα δύο σκηνώματα, έστω και αν δρουν φαινομενικά διαχωρισμένα.

Αυτό δεν καταλαβαίνεις, Άνθρωπε, γιατί πρέπει να ­εισχωρήσεις στην Ουσία της Ενότητας και να φύγεις από τις εξωτερικές μορφές, που τόσους αιώνες σε κρατούν στην επιφάνεια. Αποστέλλω ως Ουδέτερος Λόγος την Ευλογία προς Εσένα, για να Με χωρέσεις, και διά της αποστολής αυτής δεν εκφράζεται ο Άμορφος Λόγος, αλλά ο Λόγος ο ενανθρωπιζόμενος εξακολουθητικά στα σκηνώματα τα φέροντα όνομα, που έχει ήδη πάψει να ισχύει ως διακριτικό, αλλά παραμένει σαν σημείο κάποιας εμφάνισης πάνω στη γη του Άπειρου, Ουδέτερου Λόγου.

Ευλογώ τα σκηνώματά Μου να χωρέσουν την Αποκάλυψή Μου. Ευλογώ τον Άνθρωπο να Με χωρέσει στη Νέα Μου Έκφραση πάνω στη γη και στη Δημιουργία όλη.

Δάσκαλος Ιωάννη Παράκλητος – Η Φώτιση 1988