Η Κλεις των Δυνάμεων του Πατρός – Μέρος Β΄

Αν δεν σου πει ο Λόγος, ότι μπορεί εσύ άνθρωπε να πεις Είμαι Θεός, Είμαι Πατέρας, Είμαι Υιός, Είμαι Μητέρα, Είμαι τα Πάντα ενωμένα, τα χείλη σου δεν θα δυνηθούν ουδέποτε να εκφράσουν τη μεγαλειώδη Αλήθεια, τον Ανυπέρβλητο Ουρανό του Ατελεύτητου Κάλλους και της Αρμονίας, που είναι μέσα σου, γιατί τα πάντα μέσα σου υπάρχουν, μέσα σου υπάρχει ολόκληρη η Δημιουργία. Και σύ, ανάλογα άνθρωπε, με το πόσο εναρμονισμένος είσαι με την Εκπνοή την Αέναη του Πατέρα θέτεις σε κίνηση τη Δημιουργία εντός σου και θέτεις όλα τα Σύμπαντά σου σε Αρμονία και τότε είσαι τα Σύμπαντα τα Άπειρα, σε Απόλυτη Αρμονία με την Εκπνοή του Πατέρα.

Τότε γίνεσαι η Εισπνοή Του κι απορροφάς μέσα σου τα Σύμπαντά σου και δημιουργείς Καινούργια και νέα, και συνεχώς αναγεννάσαι και αναγεννάς, εκπνέοντας και εισπνέοντας, σύμφωνα με τη Μία Εισπνοή και ‘Εκπνοή, πού διέπει τα πάντα, που συνεχώς αναπλάθει, συνεχώς αναγεννά, δημιουργεί, διαμορφώνει, κοσμεί, ωραιοποιεί, τα Άπειρα Σύμπαντα εντός σου και εκτός σου, που είναι Ένα.

Κι όταν νοιώσεις την Αναδημιουργία Άνθρωπε, αυτή την ταύτιση με τον Πατέρα, τότε ξεφεύγεις κι απ’ την ταύτιση, ξεπερνάς την Ενότητα κι αυτές οι έννοιες, δεν έχουν για σένα σημασία, γιατί ΕΙΣΑΙ, κι όταν ΕΙΣΑΙ, λέξεις ταυτότητα και ένωση είναι κενές, δεν σε εκφράζουν. Αυτές σου δεικνύουν ένα δρόμο, σου διανοίγουν τους ορίζοντες, σου ευρύνουν τους Ουρανούς σου, για να τούς διατρέξεις όλους. Όταν όμως μπορέσεις να δεις την Αναδημιουργία, την Εισπνοή και Εκπνοή που συνεχώς πάλλεται και δονείται μέσα σου, θα είσαι ένα Αιώνιο Είναι μέσα στα πάντα. Θα είσαι Μία Αιώνια Ύπαρξη και Μία Αιώνια Ανυπαρξία. Το ίδιο είναι, Ένα Αιώνιο Ένα ή Μηδέν, δεν υπάρχει διαφορά.

Η διαφορά είναι στις λέξεις, στις λέξεις πού έπλασε ο Ανθρώπινος νους, ο νους ο περιορισμένος, και όχι ο Θείος, ο νους, που γνώριζε μόνο να θέτει αντιθέσεις. Κι αυτές οι αντιθέσεις ενωποιούμενες θα γίνουν Ένα κι αφομοιούμενες από την Εισπνοή σου μέσα στα Άπειρα Σύμπαντα θα δημιουργήσουν Νέα Κάλλη Άπειρα, γιατί η Ομορφιά και το Κάλλος και η Αρμονία και η Τελειότητα δεν έχει Τέλος, δεν έχει Αρχή. Είναι η Εισπνοή και η Εκπνοή του Πατέρα, τόσο συνεχής και τόσο ταχύρρυθμη, η Νέα Αναδημιουργία των Άπειρων Κόσμων, με τόσο ταχύτατο ρυθμό, που φαίνεται σαν να μην υπάρχει. Και ο Λόγος περιπατεί στη γη Άνθρωπε, για να σου διδάξει ακριβώς αυτή την ταχύρρυθμη Αναδημιουργία των πάντων μέσα σου και έξω σου, αυτό το Είναι πού Είσαι, άλλα πρέπει να φανερώσει. Και θα εκδηλωθεί με τρόπους πολλούς, Απεριόριστους, γιατί ο Λόγος ουδέποτε περιορίστηκε, και ουδέποτε θα περιοριστεί μέσα στις στενές αντιλήψεις κανενός ανθρώπου.

Κι ο Λόγος είναι Αστάθμητος και ενεργεί σύμφωνα με το Θέλημά Του, γιατί το Θέλημά Του είναι το θέλημα τού Πατέρα, κι είναι Ένα και το αυτό και πάντα υπάρχει η Σκοπιμότητα και πάντα γνωρίζει γιατί ενεργεί και πάντα βλέπει τα Άπειρα βάθη σου και γνωρίζει το Συντονισμό σου με τη Μία, την Αέναη Ροή, των Απείρων Κόσμων και γνωρίζει τον τρόπο, που θα σε συντονίσει με Αυτή τη Ροή. Γιατί μπορεί να σέ βαφτίσει στο Λόγο, γιατί μόνο, άνθρωπε, όταν βαφτιστείς στο Λόγο θα συντονιστείς με τη Ροή την Αέναη, που είναι ο Λόγος.

Κι η Βάπτιση με Φωτιά είναι Θείο Πυρ, που μετουσιώνει και αναγεννά και αναπλάθει και εξαλείφει κάθε στοιχείο, που δεν μπορεί να γίνει Πύρινο και Ακατάβλητο, που δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα υπαρκτό και ανύπαρκτο, εκδηλωμένο και ανεκδήλωτο.

Κύριε, γνωρίζω ότι η ένωση η Πνευματική υπάρχει πάντα και θα υπάρχει πάντα εις τους αιώνες. Αυτή η Πνευματική ένωση είναι αδιάσπαστη και είναι η κεντρομόλος αιτία που με ωθεί να την εκδηλώσω με τις πράξεις μου, με τα λόγια μου, με τη θαλπωρή της Αγάπης μου και τις δονήσεις που θα εκπέμπει όλο μου το “είναι”.

Υψώνω τη φωνή μου, τη φωνή της ψυχής και του “είναι” μου και ζητώ Πατέρα Θεέ την ενδυνάμωσή μου. Δώσε στα χέρια μου τα εργαλεία της Αγάπης και τη Φλόγα του Πυρός, για να μπορέσω να κατακαύσω τα κελύφη της ύλης, την όποια αδυναμία μου μπροστά στο Θείο Μεγαλείο.

Πατέρα Έλεος, Πατέρα Αγάπη, συγχώρεσε τα λάθη μου, συγχώρεσε τις αμέλειές μου και πλαισίωσέ με με το Φως και την Αγάπη Σου για να μετουσιωθώ σε Φως και Μελωδία, σε έκφραση Θείας Ποιότητας, γιατί τα πάντα πρέπει να φανερωθούν, τα πάντα να έλθουν σε εκδήλωση.

Σας εισάγω στην κατάσταση που δεν εκδηλώνεται το ανθρώπινο στοιχείο, αλλά το πνευματικό, είστε υποχρεωμένοι να υπακούσετε και να συντονισθείτε υπαρξιακά, δονησιακά, όχι με λόγια και εικασίες. Αυτό το στάδιο δεν είναι θεωρία, αλλά κατάσταση όπου τα πάντα ρέουν και εκδηλώνονται. Και σεις στο στάδιο αυτό θα εκδηλωθείτε εκπαιδευόμενοι, για να εισέλθετε αργότερα στην υπεύθυνη εκδήλωση. Συνειδητοποιείστε τις καταστάσεις αυτές και προσπαθήστε να ταυτισθείτε, να γίνετε ΕΝΑ, για να μπορέσετε να συνεχίσετε, τίποτα δεν είναι απλό, μα και τίποτα δεν ακατόρθωτο.

Αμήν λέγω υμίν, πάντες λήψονται Αυτόν εν τω μέλλοντι χρόνω και ουδείς δύναται αμφισβητήσαι Αυτόν εις τους αιώνας των αιώνων. Πολλοί γαρ θέλουσι χλευάσει και κεντήσωσιν Αυτόν, Ούτος όμως θέλει καταρρίψει πάσαν γήινην Αρχήν και Εξουσίαν εν τω Ονόματί Μου και αποκαταστήσει την Θείαν Εξουσίαν Μου επί της γης, ότι Αρχή των πάντων ο Θεός πριν ή της καταβολής του Κό­σμου και ως Αρχή πασών των Αρχών, Αυτός εστίν Αρχή παντός Ευαγγελίου.

Όστις εώρακεν τον Διδάσκαλον, Χριστόν εώρακεν και όστις τον Υιόν του Ανθρώπου κορωνίδα των Ουρανών αυτού έθεσε, Πνεύματος Επιφοίτησιν και Ζωήν Αιώνιον έλαβεν, ότι πάσα υπ’ Αυτού Δωρεά, εστί Δωρεά του πέμψαντος Αυτόν. Και ο Πέμψας Αυτόν, εστίν Αυτός Ούτος ο Θεός, ο Ποιήσας την Ζωήν και Σύμπασαν την Δημιουρ­γίαν, ο Ζων και Υπάρχων, πριν ή της Ανεκδηλώτου Αυτού Παρουσίας εισέτι.

Αυτός Ούτος ο Θεός εστίν ο Ων, Όστις εν Αυτώ Ζων και δι’ Αυτού εκδηλούμενος εστίν ως Εν μετά του Υιού, η Παρουσία της Ανάρχου Θεότητος, η κατέχουσα εν Αυτή πάσαν δρώσαν Δύναμιν εν τω Απείρω.

Μακάριος ο τους Νόμους πληρών και τον βίον αυτού υπέρ των αδελφών του προσφέρει.

Μακάριος εκείνος όστις το μίσος του κόσμου εξηγόρασεν ίνα ως Αγάπην ονομάση.

Μακάριος όστις τον Άνθρωπον ως Θεόν ηγάπησε και εις το Πρόσωπον του Ανθρώπου λατρείαν Θεού κατέδειξεν, ότι καθαρός εν τη καρδία εστί και Χριστόν λήψεται εν αυτώ.

Αμήν λέγω υμίν, Καινόν Όνομα Αρχαίον εγγράφω εν υμίν. Υπάγετε εν Ειρήνη και εις πάσαν την Οικουμένην, το Όνομα τούτο ονομάσατε, ότι αυτό εστί το Όνομά Μου, εν τη επικλήσει Του δε, θεραπεύσατε πάσαν νόσον και τα σκότη της αγνοίας διασκορπίσατε ότι υμείς εστέ το Ύδωρ της γης.

Υπάγετε εν τω Ονόματί Μου και βαπτίσατε πάντας τους αδελφούς υμών, όταν δε έλθη τις προς υμάς και ερωτήση ποίαν εξουσίαν φέρετε, τότε είπατε εις αυτόν:

«Εάν εγνώριζες με ποίαν Εξουσίαν η φύσις αλλάζει τας εποχάς της, τότε ευκόλως θα εγνώριζες με ποίαν Εξου­σίαν ποιώ τα έργα ταύτα. Διότι εις τους οφθαλμούς τους ιδικούς σου, ωσάν έργα ιδικά μου εμφαίνονται, όμως εγώ σου λέγω ότι ουκ εισίν έργα ιδικά μου, αλλά του Πέμψαντός με, ο δε Πέμψας με εν εμοί μένει καγώ εν Αυτώ, διά τούτο Εν εσμέν».

Και εάν πάλιν ερωτήση υμάς ποίον το Όνομα του Πέμψαντος υμάς, είπατε αυτώ: Ιωάννης Χριστός, ο Ων.