Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ

Αγαπημένοι μου Αδελφοί,

Σας καλώ σήμερα σε μια κοινή εμβάθυνση. Όχι σε μια ιδέα, μα σε μια Πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ήδη κινείται μέσα μας, ανάμεσά μας, γύρω μας: την Ανάσταση του Παντός.

Όταν λέμε Ανάσταση, δεν εννοούμε απλώς το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή. Δεν μιλάμε μόνο για τον Άνθρωπο. Μιλάμε για το Πάν. Για τη Φύση, για τους Κόσμους, για κάθε Μόριο και Κύτταρο της Δημιουργίας.

Μέσα σε αυτό το Άγιο Φως, η Ουδετερότητα του Πατέρα διαχέεται. Δεν διαχωρίζει, δεν κρίνει, δεν ξεχωρίζει. Αγαπά. Ενοποιεί. Ανασταίνει.

Ο Άνθρωπος καλείται σήμερα να μην περιμένει την Ανάσταση, αλλά να τη φέρει. Να γίνει εκείνος η Δύναμη που ευλογεί, που θεραπεύει, που φωτίζει και ενοποιεί. Ο Άνθρωπος δεν είναι πια μαθητής μόνο. Είναι φορέας του Λόγου.

Ο Λόγος, ο Χριστός, δεν αναμένει άλλη ενσάρκωση. Δεν επιστρέφει για να σωθεί. Επέστρεψε ήδη, ως Φλόγα μέσα στην Καρδιά του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος οικειοθελώς επιλέγει να ενδυθεί αυτή τη Φλόγα, να πάψει να ξεχωρίζει, να προσφέρει την Αγάπη όχι σαν συναίσθημα, αλλά σαν Κραδασμό Δημιουργίας.

Ο Κόσμος δεν έχει ανάγκη από γνώμες. Έχει ανάγκη από Παρουσίες. Από Υποστάσεις που λένε:
«Σ’ αγαπώ και Ανασταίνω – μ’ αγαπάς και Ανασταίνεις».

Αυτό δεν είναι ρητορικό σχήμα. Είναι Νόμος του Πνεύματος. Είναι το νέο Ευαγγέλιο που γράφεται σε κάθε στιγμή, από κάθε άνθρωπο που επιλέγει να Ζήσει με το Φως.

Αδελφοί μου, η Ανάσταση του Παντός δεν θα γίνει. Γίνεται ήδη.

Γίνεται όπου ένας άνθρωπος συγχωρεί αληθινά.

Όπου κάποιος μεταστοιχειώνει τον πόνο του σε δύναμη προσφοράς.

Όπου το «εγώ» σιωπά και αναδύεται η Ενότητα.

Εκεί, αγαπημένοι, το Φως δεν έρχεται. Είναι.
Εκεί, ο Χρόνος δεν κυλά. Ενοποιείται.
Εκεί, η Ζωή δεν τελειώνει. Ανανεώνεται.

Σηκωθείτε εσωτερικά, όχι με κραυγή, αλλά με Σιωπή.
Σταθείτε όχι απέναντι στον κόσμο, αλλά εντός του.
Αναστήστε, γιατί Είστε η Ανάσταση.
Και μέσα από εσάς,
Ανασταίνεται το Πάν.

Σας ευχαριστώ.

Δάσκαλος Ιωάννης