Η Άπειρη Φλό­γα του Ανεκδήλωτου Πατέρα

Απειρε Λόγε, με δίδαξες πως είσαι η Μοναδική Ύπαρ­ξη, που ανακυκλώνεσαι στα Σύμπαντα, μέσα σ’ όλα εκεί­να που εκδηλώνονται. Εσύ ζεις σ’ όλες τις εκδηλώσεις μου, σ’ όλα τα πεδία στα οποία δονούμαι, σ’ όλα τα πε­δία που μέλλω να εκδηλωθώ, όπως μ’ έμαθες και με δί­δαξες.

Γνωρίζω, Κύριε, ότι ελέγχεις όλες μου τις εκδηλώσεις. Γνωρίζω, ότι Εσύ μαθαίνεις μέσα απ’ αυτά τα οποία βιώνω εσωτερικά και εξωτερικά. Το ίδιο, Κύριε, συμβαίνει σε ό,τι ποτέ έχει εκδηλωθεί.

Τώρα που φθάνει η ώρα να γίνουμε συνειδητοί σ’ αυ­τήν τη λειτουργία μας, Σε παρακαλώ, Λόγε – Εαυτέ μου, να με δονήσεις σ’ εκείνη την ποιότητα, που θα επιτρέψει να μεταφερθούν οι δονήσεις της επίγνωσης αυτής στους Αδελφούς μου. Επίτρεψε, Κύριε, να εκφράσω και να με­ταφέρω και ν’ αποδείξω ακόμα, με τρόπους προσιτούς, στους ανθρώπους την Αλήθεια που με δίδαξες, την Αλή­θεια που μεταφέρω γραμμένη σ’ όλα μου τα κύτταρα και σ’ όλες τις λειτουργίες.

Θέλω, Κύριε, να το κάνω ολοφάνερα, έτσι ώστε να κατανοήσουν όλοι, παρά τον περιορισμένο τρόπο λειτουρ­γίας του ανθρώπου αυτής της εποχής, ότι φέρουν μέσα τους Θεό, ότι μπορούν να εκδηλώσουν Τέλειο Λόγο, άμεσα, γιατί αυτήν την εποχή οι δονήσεις του Άμορφου και οι δονήσεις του Εκδηλωμένου τείνουν να συντονισθούν στη Μία και Μοναδική Δόνηση, τη Δόνηση της Αρ­μονίας, που συνέχει τα σώματα που εκδηλώθηκαν κι εκεί­να που δεν έχουν εκδηλωθεί. Έτσι, τα εκδηλωμένα όντα συνδέονται με στοιχεία Πνεύματος από την Άπειρη Φλό­γα του Ανεκδήλωτου Πατέρα και οδηγούνται να ενοποιη­θούν σταδιακά, επιστρέφοντας στο Άμορφο Φως.

Αυτήν τη Δόνηση, Κύριε, Άπειρε Εαυτέ – Αρμονία, θέ­λω ν’ αποκαλύψω, να την καταδείξω μέσα στους Νόμους, που ήδη έχουν μελετηθεί, να τη φανερώσω μ’ όλους τους τρόπους, να την εκδηλώσω μέσα απ’ αυτό το τμήμα του Εαυτού, που έχω υπό τον έλεγχο της μέχρι τώρα ανθρώ­πινης θέλησης.

Ζητώ ακόμα, Κύριε, αυτήν την ανθρώπινη θέληση την τόσο ρευστή, την τόσο ευαίσθητη σε έλξεις και επιρροές, να τη μετουσιώσω και να την αναγάγω σε Θεία Θέληση, σ’ εκείνη τη Θέληση που μέσα μου ακόμα δεν έχει αφυπνισθεί. Γνωρίζω, όμως, ότι υπάρχει, γνωρίζω ότι δονείται και θέλω να τη βιώσω εσωτερικά και να την εκδηλώσω.

Θέλω με το σπέρμα εκείνης της Θέλησης της Θεϊκής, θέλω μέσα από τον δικό σου Υπερούσιο Εαυτό, μέσα από τον Εαυτό που πάντα ζούσε μέσα μου, μέσα από τον Εαυ­τό που η Τελειότητά Του θέλησε να εκδηλωθεί μέσα στην ατέλεια, μέσα από εκείνη την Τέλεια Αρμονία, που διαχώ­ρισε τον Εαυτό της σε ποιότητες μερικότητας, που έχασε για λίγο την Αρμονία της, για να βιώσει καταστάσεις δια­χωρισμού. Όλο μου το «είναι» υψώνει δοξολογία προς τα Απέραντα Σύμπαντα, κι αυτή μου η δοξολογία απευθύνε­ται προς τον ίδιο μου τον Εαυτό, που περιέχει τα πάντα και με δονεί μέχρι το τελευταίο μόριο του σώματός μου, μέ­χρι το τελευταίο μόριο του κάθε πλανήτη, του κάθε όντος, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει.

Δοξάζω τον Άπειρο Λόγο – Εαυτό, τον Έναν Εαυτό, και δεν είμαι τμήμα του, αλλά το Όλον. Και δεν δεσμεύομαι από τίποτα, αλλά εμπεριέχω όλες τις μορφές – περιορι­σμούς σαν τμήματα της Ουσίας Μου. Ζητώ να εκδηλωθώ συνειδητά, μέσα απ’ όλες τις μορφές, ζητώ να ενεργοποιη­θώ μέσα σ’ όλες τις μορφές. Ζητώ να βιώσω την Ενότητα μέσα από κάθε σκήνωμα, όχι Αδελφού μου, αλλά Εαυτού μου. Το ζητώ από Εμένα, τον Άπειρο Λόγο, που βρίσκεται σε διάχυση μέσα στα Σύμπαντα, τα ορατά, τα αόρατα, και στις ανεκδήλωτες δονήσεις.

Γνωρίζω ότι είμαι ο Λόγος, γνωρίζω ότι μπορώ να το εκδηλώσω. Δεν χρειάζεται να μεσολαβήσει χρόνος, δεν χρειάζεται τόπος διαφορετικός, δεν χρειάζεται να παρεμ­βληθούν ορισμένες ποσότητες απ’ αυτούς τους περιορι­σμούς, για να εκδηλώσω το Λόγο, γιατί είναι ο Εαυτός μου και Τον φέρω μέσα μου, γιατί τα καλύμματα τα έχω θεσπί­σει εγώ και γι’ αυτό μπορώ να τα διασπάσω, και είναι στην απόλυτη κυριαρχία μου, και είναι στην απόλυτη δικαιοδο­σία της θέλησής μου, της Θέλησής μου στο επίπεδο του Λόγου.

Ο περιορισμός έγκειται στο ότι πρέπει να θυμηθώ ότι αυτή η Θέληση δονείται από πάντα μέσα μου, ότι δεν μπορεί να εκδηλωθεί παρά μόνον από εμένα, ότι δεν μπο­ρεί να ενεργοποιηθεί από κανέναν και από τίποτα, πα­ρά μόνον από τη δόνηση της ανυψωμένης πρόθεσης της προσφοράς Έργου για την ενοποίηση των σωμάτων που έχουν εκδηλωθεί. Από την πρόθεση της ενοποίησης εκ νέου των εκδηλωμένων και των ανεκδήλωτων όντων. Για­τί οι ανεκδήλωτες δονήσεις υπάρχουν, όπως υπάρχουν και οι εκδηλωμένες.

Πορεύομαι προς την ενοποίηση, πορεύομαι προς την εκδήλωση της Θείας Θέλησης, πορεύομαι προς την ενσάρκωση Λόγου, πορεύομαι προς τον Εαυτό μου, πο­ρεύομαι προς την Ένωση Εκδηλωμένου και Ανεκδήλω­του, έτσι ώστε ν’ αποτελέσουν το Αδιαχώριστο, που είναι ο Πατέρας, που είναι η Μία Ουσία, Ομοούσια με τον Άπει­ρο Εαυτό Λόγο.

Χαιρετίζω μέσα μου την έναρξη της εκδήλωσης της Θείας Θέλησης, χαιρετίζω την εποχή της Φανέρωσης του Λόγου Ανθρώπου επί της γης, χαιρετίζω τον Άπειρο Εαυτό μου, του οποίου στοιχειώδης γνώση, στοιχειώδεις εμπειρίες, είναι αυτές που τώρα ζω κι όλες αυτές που έζησα και που θα ζήσω στις άπειρες στιγμές του χρόνου, στις άπειρες θέσεις του τόπου, μέσα από τις άπειρες αριθμη­τικά, αλλά πεπερασμένες σε δυνατότητες μορφές μου. Αυ­τή είναι όλη η εμπειρία μου μέχρι το τέλος της ενοποίη­σής μου εκ νέου στην Ουσία, από την οποία προήλθα. Αυτή είναι όλη η γνώση στην οποία καλώ τον Εαυτό μου να συμμετέχει συνειδητά και παραγωγικά. Αυτή είναι η εμπειρική συνείδηση, που ολοκληρώνεται για ν’ αποτελέσει την Τέλεια Συνείδηση, όπως υπήρχε και πριν την Εκδήλωση.

Βρίσκομαι στο τέλος ενός κύκλου. Εισπνέω τα σώμα­τά μου, απορροφώ τον Εαυτό μου εκ νέου, μέχρις ότου η επόμενη Αναπνοή εκδηλώσει μια καινούρια, άγνωστη ακόμα μορφή οντότητας, κατάλληλη να συλλέγει νέες εμπειρίες λειτουργίας, για την οποία δεν υπάρχει όνομα, για την οποία δεν υπάρχει χώρος μέσα στο νου να την κατανοήσει.

Καλώ τη Συνείδησή μου να ενωθεί με την Ενοποιημένη Συνείδηση των πάντων, την Ουσία από την οποία δημιουργήθηκαν όλα τα όντα.