Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν
Ας μάθουμε να αγαπάμε επομένως πιο ενσυνείδητα και να καλούμε το Θεό να ενωθεί μαζί μας. Το ένα είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το άλλο. Εάν αγαπάμε, τότε ο Θεός, ακόμα κι αν δεν Τον καλέσουμε θα μας χτυπήσει την πόρτα. Ακόμα κι αν χάσουμε αυτή την επαφή μαζί Του, θα έρθει και πάλι ο Θεός αν μπορέσουμε να μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Αν κάθε σκέψη, κάθε λόγος, κάθε πράξη είναι μια βοήθεια στον διπλανό μας, ένα στήριγμα στον κουρασμένο κι ένα χαμόγελο σ’ αυτόν που προπορεύεται από εμάς, τότε και η ταπεινοφροσύνη θα στήσει έναν περίλαμπρο θρόνο μέσα στην καρδιά μας. Έτσι χωρίς κομπασμούς και τυμπανοκρουσίες θα μάθουμε να δουλεύουμε σιωπηλά και αθόρυβα.
Η έλλειψη σταθερής Πνευματικής υποδομής χαρακτηρίζει την παλινδρόμηση ορισμένων ψυχών, που αν και ευεργετήθηκαν αγνοούν το Φως και συλλέγουν τα ρινίσματα, από τα περισσεύματα που απομυζά η ψυχή τους. Αποστρέφουν το κεφάλι τους από την Πηγή που πραγματοποίησε την ενσυνείδητη σύνδεσή τους μαζί Της. Έτσι παραμένουν απλοί ανιχνευτές της Αλήθειας και ερμηνευτές των Νόμων του Θεού. Περιφέρουν τη φιλαυτία τους μαζί με όποια άνοδο απέκτησαν από τις μεταφυσικές και πνευματικές τους ενασχολήσεις και σκορπίζουν γύρω τους συνεχόμενους κύκλους από τους καπνούς της απουσίας της Αγάπης.
Ο Ιησούς δεν ήταν για μια φορά. Υπάρχει για πάντα. Ανά πάσα στιγμή θα τον δούμε και πάλι να βρίσκεται μπροστά μας. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε την καρδιά μας και τότε είναι σίγουρο ότι η ζωή μας θα αλλάξει ουσιαστικά. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι θα πει να έχουμε γνωριμία και ενσυνείδητη επαφή με το Θεό. Τότε καταλαβαίνουμε ότι καμία δόξα, καμία τιμή δεν μπορεί να συγκριθεί με μια τέτοια συγκλονιστική εμπειρία.
Ας μην παρανοήσουμε, είμαστε ακόμη υπό την επιρροή των Νόμων της Ύλης, όμως θα έχουμε το Θεό μαζί μας να περπατάει. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θα υπάρχει αυτή η μεγάλη απόσταση που νομίζαμε ότι υφίσταται ανάμεσα σε Δημιούργημα και Δημιουργό. Θα είμαστε ένα μαζί Του και θ’ ανεβαίνουμε την κλίμακα του Φωτός. Θα είμαστε σαν τους Αγγέλους, που μπορούν και στην Ύλη και στον Πνευματικό Χώρο ταυτόχρονα να βρίσκονται.
Ας μάθουμε να αγαπάμε επομένως πιο ενσυνείδητα και να καλούμε το Θεό να ενωθεί μαζί μας. Το ένα είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το άλλο. Εάν αγαπάμε, τότε ο Θεός, ακόμα κι αν δεν Τον καλέσουμε θα μας χτυπήσει την πόρτα. Ακόμα κι αν χάσουμε αυτή την επαφή μαζί Του, θα έρθει και πάλι ο Θεός αν μπορέσουμε να μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Αν κάθε σκέψη, κάθε λόγος, κάθε πράξη είναι μια βοήθεια στον διπλανό μας, ένα στήριγμα στον κουρασμένο κι ένα χαμόγελο σ’ αυτόν που προπορεύεται από εμάς, τότε και η ταπεινοφροσύνη θα στήσει έναν περίλαμπρο θρόνο μέσα στην καρδιά μας. Έτσι χωρίς κομπασμούς και τυμπανοκρουσίες θα μάθουμε να δουλεύουμε σιωπηλά και αθόρυβα. Αυτή η Αγάπη είναι απλή, είναι το δώρο του Πατέρα μας. Στενός κι εξωτερικά ασήμαντος φαίνεται ο δρόμος αυτός, όμως δεν έχει χώρο για απογοήτευση. Εξάλλου η απογοήτευση φωλιάζει σε ψυχές παρηκμασμένες, που έχασαν το σκοπό τους και ξέχασαν το δρόμο τους. Είναι η ματαιότητα των εύκολων πραγμάτων και το εφήμερων σκοπών, που όταν πραγματοποιηθούν οδηγούν στο ερείπωμα της ψυχής.
Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όποιος με ακολουθεί δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στη ζωή
Ιωάν. 8:12
ἡ ψυχὴ ὑμῶν ἀνυψουμένη καὶ πληρουμένη ὑπὸ τῆς Ἀγάπης Μου καὶ ἀγαπῶσα καὶ αὕτη ὡς Ἐγὼ τὸν πλησίον αὐτῆς θὰ συναισθάνεται τὴν ψυχικὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν, ἣν μόνον ὁ Πνευματικὸς Κόσμος Μου δύναται νὰ τῆς παράσχῃ
