Απόκρυφη Δημιουργία

Τα κυκλώματα κι οι συχνότητες της Ενέργειας, που διασχίζουν το Άπειρο Διάστημα, προκαλούν από τους σπινθηρισμούς τους τη δημιουργία των Ουράνιων Σωμάτων, με την άμετρη ποικιλία ύλης που τα συνθέτουν. Ύλης αρκετά πυκνής, ώστε να γίνεται ορατή από το μάτι και τα μηχανήματα εντόπισής τους, αλλά και ύλης τόσο αραιής σύνθεσης που χρειάζονται, προς το παρόν, άλλα μέσα για να πέσουν στην ανθρώπινη αντίληψη.

Χρειάζονται την εσωτερική όραση μιας πολυδιάστατης ανθρώπινης υπόστασης, που μπορεί να εντοπίζει μορφές ύλης διαφορετικής σύνθεσης από εκείνης που δομεί τον ορατό, υλικό κόσμο μας.

Αφού η επιστήμη αποκαλύπτει σιγά – σιγά την ­ύπαρξη και άλλων ήχων και φωτεινών ακτίνων, εύλογο είναι πως σε άλλα μεν ορατά ουράνια σώματα που μας φαίνονται σκοτεινά και νεκρά, σ’ ένα ορισμένο μήκος κύματος θα εκδηλώνεται ζωή, ενώ πάλι σε μιαν άλλη διάσταση θα υπάρχουν, αόρατα για μας, ουράνια σώματα, που θα έχουν δική τους ηχητική και φωτεινή κλίμακα. Όλα τα ουράνια σώματα όμως είναι από ύλη σε διάφορες συνθέσεις, από ορατή μέχρι αόρατη για τον άνθρωπο.

Εύλογο είναι τότε πως μπορεί να υπάρχουν και όντα σύμφωνης δόνησης, που να βιώνουν σ’ αυτό το αόρατο ­ –για το σαρκικό μάτι– μα απόλυτα υπαρκτό περιβάλλον, που θα είναι, ας πούμε, οι αιθέριοι κάτοικοί του.

Έτσι το Υλικό Σύμπαν μπορεί να είναι πολύ πλουσιότερο, πολυπληθέστερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Και είναι!

Τα ουράνια σώματα, ορατά και μη, είναι τα ­«στολίδια» του Σύμπαντος Κόσμου. Αν παρομοιάσουμε τον Κόσμο με καμβά, το νήμα που τον αποτελεί, είναι η προς τα έξω εκδήλωσή του, η εξωτερίκευσή του. Είναι τα στολίδια ή τα ουράνια σώματα. Τα δε ανάμεσα στο νήμα κενά, ­είναι η ενεργός υπόστασή του, δηλαδή το ρεύμα που τα ­συνέχει.

Τα ουράνια σώματα λοιπόν είναι τα φανερά αποτελέσματα της Θείας Ενέργειας, που, μια από τις ­εκδηλώσεις της, είναι η μορφοποίηση του Σύμπαντος της Ύλης στο οποίο ανήκουμε. Η άλλη εκδήλωσή της αφορά την αντιμαχόμενη την ύλη, Αντιύλη και τη μορφοποίηση του Αντισύμπαντος – Αντικόσμου, που όμως δε θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτό.

Ο Άνθρωπος του υλικού Σύμπαντος – Κόσμου, το λογικό πλάσμα με τη θεία καταβολή, που, μια από τις μορφές του, είμαστε εμείς οι άνθρωποι της Γης, έχει συστατικά απ’ όλη την κλίμακα του Κόσμου. Ορατά και αόρατα, δηλαδή βαριάς ύλης και αόρατης, αιθέριας μορφής, που, ωστόσο, κι αυτή προέρχεται από ύλη σε διαφορετική σύνθεση και πύκνωση. Τα πάντα στο υλικό Σύμπαν μας είναι δομημένα από διάφορο βαθμό πύκνωσης της ύλης, ακόμη κι οι πιο αιθέριες καταστάσεις.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα στον Κόσμο, που να μην μπορεί ο Άνθρωπος να προσδιορίσει και να ζήσει σ’ αυτό.

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Δηλαδή να υπάρχει το Υπάρχον χωρίς αντίστοιχη, αρμόδια υπόσταση να το αντιληφθεί και να δικαιώσει το λόγο της Ύπαρξής του; Θα έμοιαζε τότε με κάποιον που κατασκευάζει ένα βιολί για έναν που δεν έχει χέρια.

Έτσι ο Άνθρωπος είναι τα χέρια που προορίζονται να εντοπίσουν και να φανερώσουν το Υπάρχον – Θείον και να δικαιολογήσουν τον προορισμό του βιολιού – Κόσμου.

Κόσμος και Άνθρωπος, λοιπόν, έχουν αλληλοεξάρτηση και στενή συνεργασία.

Η δημιουργία του Υλικού Κόσμου, δηλαδή των ουράνιων σωμάτων, ορατών ή μη, συμπορεύεται με τη δημιουργία του Ανθρώπου. Και οι δυο δημιουργίες ξεκίνησαν από μια δίδυμη, Θεία Ιδέα. Από την τάση προβολής του Θείου στον Εαυτό του. Από την Ιδέα στην Υπόσταση. Από την Εξωστρέφεια στην Εσωστρέφεια.

Ο Θεός είναι το Υπάρχον, ο Δημιουργός των ουράνιων σωμάτων και των όντων. Βρίσκεται όμως και στα ουράνια σώματα και στα όντα, μοιάζοντας έτσι με πολύκλαδο δέντρο που είναι συγχρόνως και τα κλαριά και οι ρίζες μα και ο αρχικός, πρωτογενής σπόρος. Μ’ αυτή την έννοια τα πάντα έχουν Θεό.

Μα έχουν Θεό και τα καχέκτυπα της Δημιουργίας και οι αρνητές πολέμιοί της, απορείτε; Ναι, έχουν! Δεν υπάρχει τίποτα στη Θεία Πανδημιουργία που να μην έχει έστω Θεία Ενέργεια. Διαφορετικά, θα ήταν νεκρό. Διαφορετικά, θα έπρεπε να υπάρχει μια χωριστή Δημιουργία κι ένας δεύτερος Θεός με άλλους νόμους.

Θεωρείτε το Θεό κάλλος άφθαστο, αγαθότητα άπειρη και αρμονία τέλεια. Μα αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι περιοριστικοί μιας απροσμέτρητης και αχαρακτήριστης για μας Δύναμης, που υπόκειται στους δικούς Της νόμους και προγραμματισμό.

Λέτε ακόμη πως ο Θεός αναμένει την τελειότητα του Ανθρώπου για να κλείσει τη Δημιουργία του, λες κι είναι ο ορφανεμένος Πατέρας που περιμένει καρτερικά την επιστροφή των ασώτων.

Μέσα στην πληρότητά Του δεν περιμένει τίποτα. Εκδηλώνεται! Όπως ο Άνθρωπος κάνει τη διαδρομή του μέσα στο χρόνο, το ίδιο κι ο Θεός εκδηλώνει την εσωτερική Του ανάγκη για αυξομείωση της ακτινοβολίας Του, για Εξωστρέφεια, κι Εσωστρέφεια. Όταν έρχεται η ώρα της διπλής Του κίνησης, τα όντα θα υποστούν τα αποτελέσματά της.

Είναι δυνατό ο Θεός να περιμένει πότε κι ο ­τελευταίος άνθρωπος των τόσων κατοικημένων σφαιρών Του θ’ αποφάσιζε να θεωθεί, ώστε Εκείνος να εκδηλώσει μια τάση Του; Το άνοιγμα της βεντάλιας Του θ’ ακολουθήσει το κλείσιμό της στο δικό Του, άγνωστο για μας, χρόνο. Σ’ αυτές τις περιόδους τα όντα διαστέλλονται και συστέλλονται από την αυξομείωση του Φωτός. Ζουν και πεθαίνουν.

Μόνο ο Θεός κατέχει το προνόμιο της ­αυτοδιάθεσης, που Του επιτρέπει να Ζει και στην Εισπνοή – Εκπνοή Του.

Τα κύτταρα στον ανθρώπινο οργανισμό ανανεώνονται συνέχεια, εξασφαλίζοντάς μας τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κύτταρα του Εκδηλωμένου Θεού. Εμείς είμαστε τα κύτταρά Του που με τους συνεχείς θανάτους και ξαναγεννήσεις μας, με τη συνεχή μεταλλαγή μας Του εξασφαλίζουμε την ατέρμονα ζωή Του.

Αυτή ακριβώς και μόνο η εργασία μας είναι κι ο ­λόγος της ύπαρξής μας. Δηλαδή, έχουμε αναλάβει το μεγαλειώδες έργο να συντηρούμε το «Σώμα» Του Εκδηλωμένου Θεού. Είμαστε εμείς το εκδηλωμένο Σώμα του Θεού. Τι μεγαλύτερο προορισμό και λόγο Ύπαρξης θέλουμε;

Μ’ αυτή την έννοια ό Άνθρωπος φανερώνει το Θεό. Δοξάζει το Θεό.

Ωστόσο, υπάρχει Θεός σε Εκδήλωση, Θεός σε Αφάνεια, Θεός σε Απόρροια και Θεός σε Δόξα.

Τα ουράνια σώματα περιέχουν Θεό σε Αφάνεια, τα άλογα όντα Θεό σε Απόρροια και τα έλλογα Θεό σε Εκδήλωση, ενώ τα Θεία όντα, όσοι δηλαδή φτάνουν στη θέωση, και οι αγγελικές δυνάμεις Θεό σε Δόξα.

Αλλά και όλα αυτά τα δημιουργήματά Του δεν είναι πράγματι υπαρκτά. Είναι η φωταύγεια της Φωτιάς. Το αντικαθρέφτισμα του Πρότυπου. Γιατί κάθε εκδήλωση απέχει από την αμιγή θεία Ιδέα, τη Θεία Μήτρα. Ό,τι προέρχεται από τον Εκδηλωμένο, συνέχεια ανανεώνεται, μεταλλάσσεται όπως τα κύτταρα που αποβάλλουμε. Μόνο στον Ανεκδήλωτο Θεό τα πάντα έχουν αιώνια ζωή.

Ο Κόσμος είναι, λοιπόν, το Σύμπαν στο οποίο ανήκουμε κι εμείς τώρα. Μα κι ο Άνθρωπος είναι το έλλογο Σύμπαν, γιατί υπάρχει κι αυτός σε διάφορες υποστάσεις μορφής, που μια από αυτές είναι κι ο άνθρωπος της Γης. Κάθε, κατά μέρος, άνθρωπος είναι σύμφωνης ποιότητας και κραδασμού με το ουράνιο σώμα, αόρατο ή μη, που του αναλογεί.

Έτσι ο Άνθρωπος είναι ο επιβάτης, περιηγητής του Κόσμου. Λέω επιβάτης κι όχι κάτοικος, γιατί δεν προορίζεται να ριζώσει για πάντα σε ορισμένο μήκος κύματος, διάσταση, αλλά να την επισκέπτεται ή να έρχεται σ’ επαφή μαζί της.

Αυτό υποδηλώνει πως καμιά οντότητα δεν παραμένει σε μια μορφή για πάντα, ούτε επομένως δένεται και μ’ ένα ουράνιο σώμα για πάντα. Ουσιαστικά ο Άνθρωπος είναι κάτοικος όλου του Κόσμου.

Σε μια μορφή του φέρνει το σαρκικό σώμα που γνωρίζουμε και μ’ αυτό τον άνθρωπο, τον άνθρωπο της γης θ’ ασχοληθούμε. Με τις συνθέσεις της ύλης και τις μεταστάσεις του σε διάφορα πεδία της Γης, που άλλα είναι ορατά με το φυσικό μάτι και άλλα με το πνευματικό.

Το σώμα του ανθρώπου είναι, φυσικά, δομημένο ανάλογα με το γήινο περιβάλλον. Με τη διαφορά πως αυτό το σώμα είναι δομημένο από τον ίδιο τον άνθρωπο, που δεν είναι μόνο ο κατασκευαστής του, αλλά και ο κύριος υπεύθυνος για την ύπαρξή του.

Ωστόσο, έχει κι άλλα σώματα ο άνθρωπος της Γης. Θα ήταν αδιανόητο και αστήριχτο αν είχε όργανα που ανταποκρίνονταν μόνο στο ορατό περίβλημα της Γης και τις συνθήκες της, αφού αυτή, εκτός από το γνωστό αιθερικό, διαθέτει κι άλλα αόρατα επίπεδα, που φτάνουν μέχρι τα Θεία.

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, έχει κι άλλα όργανα, άσχετα αν στους περισσότερους σήμερα βρίσκονται σε λήθαργο, που του επιτρέπουν να έχει αντίληψη και άλλων καταστάσεων.

Χαρακτηρίζοντας ορισμένους ανθρώπους Πολυδιάστατους, εννοώ εκείνους που έχουν αναπτύξει ακριβώς αυτά τα αόρατα όργανα ή μέρος από αυτά.

Αυτοί είναι οι Φωτισμένοι, οι Άγιοι, οι Μύστες, οι Δάσκαλοι, οι Χριστογεννημένοι, που δε συλλαμβάνουν μόνο τα διάφορα φωτεινότερα Πεδία, αλλά κινούνται, εκδηλώνονται ενσυνείδητα σ’ αυτά με ανάλογο «σώμα», χωρίς να έχουν αποκοπεί από το σαρκικό, που είναι το καθεαυτό όχημα του ανθρώπου της Γης.

Αυτά τα σώματα, που χρησιμεύουν σαν οχήματα για να κινούμαστε σε φωτεινότερες διαστάσεις ή Πεδία από τις δικές μας, διατηρούν το σχήμα αυγού, που είναι το περίγραμμα του φυσικού σώματος, και συνδέονται μαζί του, χωρίς όμως να πεθαίνουν όταν εκείνο χαθεί.

Το ίδιο περίγραμμα έχει και το σημερινό Σύμπαν.

Στο αιθερικό σώμα, που είναι το συμπλήρωμα του φυσικού, υπάρχουν ένθετοι διακόπτες – κέντρα, που σύμφωνα με τον ευγενικό χειρισμό τους από τον ­άνθρωπο, ελευθερώνουν τον ανάλογο διάδρομο απογείωσης.

Τότε, τούτος ο άνθρωπος μπορεί να γλιστρήσει και να εκδηλωθεί σε μιαν άλλη συχνότητα, με το ανάλογο όχημά του, χωρίς βέβαια να διακοπεί ο σύνδεσμός του με τ’ άλλα ή να διαταραχτεί η λειτουργία του.

Αυτή η κατάσταση μας θυμίζει εκείνον που όσο πλουταίνει αποχτά περισσότερα ή ακριβότερα αμάξια. Όποιο και να οδηγεί παραμένει βέβαια ο ίδιος. Έτσι, και στην πνευματική κατάσταση, όσο πλουταίνει κανείς σε φως, αποκτά και περισσότερα σώματα – οχήματα.

Αν μεταχειριζόμαστε τον όρο αμφίβια για τα όντα που ζουν συγχρόνως στη θάλασσα και στην ξηρά, θα χαρακτηρίζαμε τότε τον άνθρωπο της Γης, σαν Πολύβιο.

Τι υπέροχο πλάσμα που είναι ο Άνθρωπος! Ναι, μόνο που δεν το ξέρει. Ας του το αποκαλύψουμε λοιπόν!