Αναγέννηση – Νικόδημος

Ο Νικόδημος από ιστορικής πλευράς ήταν άρχων των Ιουδαίων, Φαρισαίος και «διδάσκαλος του Ισραήλ». Όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια (Ιωάν. Γ΄1-10, Ζ΄50 και ΙΘ΄39) μετέβη νύχτα για να συναντήσει τον Ιησού και να πληροφορηθεί περί την Διδασκαλίας Του. Προς τον Νικόδημο ο Ιησούς εμφαντικώς δήλωσε την ανάγκη του ανθρώπου περί της Νέας Γεννήσεώς του ή Πνευματικής γεννήσεως.

Παρίσταται ως επιφανής Φαρισαίος, δηλαδή είναι ένας που πιστεύει στο αυστηρό γράμμα των γραφών, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι διατεθειμένος να δεχθεί και κάτι άλλο, αν πεισθεί ότι μπορεί να του αποκαλυφθεί η Αλήθεια από υψηλότερη βαθμίδα. Είναι προφανές πως δεν ήταν αναγνωρισμένος-συνδεδεμένος  με τη δύναμη του Πνεύματος και δεν είχε αντίληψη περί αναγεννήσεως, αν και ήταν «διδάσκαλος του Ισραήλ».

Στη βαθύτερη πνευματική ερμηνεία «Ισραήλ» σημαίνει σκέψεις οι οποίες ανήκουν στο θρησκευτικό τμήμα του νου. Ο Νικόδημος εκπροσωπεί τη Φαρισαϊκή πλευρά του νου του ανθρώπου, στην προσπάθειά της για την πιστότητα της τήρησης του Θρησκευτικού τυπικού, γίνεται όμως ενήμερος για την παρουσία Θείας Δυνάμεως.

 Ο ερχομός του Νικόδημου προς τον Ιησού – Πνευματικό Εγώ Ειμί – μέσα στη νύχτα, φανερώνει πνευματικό σκοτάδι, που δείχνει καθαρά πως η διανοητική μάθηση και παιδεία είναι ανεπαρκείς,  δεν υπολογίζονται καθόλου κατά την αναγέννηση, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να γεννηθεί εκ Πνεύματος για να ελευθερωθεί.

Μία θρησκεία που είναι παραδεκτή επειδή οι γονείς μας πίστευαν σ’ αυτή αποτελεί μία κατάσταση σκοτεινή, γιατί δεν υπάρχει ανάλογη πνευματική αντίληψη περί αυτής. Αυτή είναι η κατάσταση του νου Νικόδημος, που τηρεί τους εξωτερικούς τύπους της θρησκείας, χωρίς να αντιλαμβάνεται την πραγματική τους έννοια.

Παραδεχόμαστε τις κληρονομημένες θρησκευτικές μας κλίσεις, χωρίς να εξετάζουμε τις αρχές τους, την ορθότητά τους. Άλλοτε θεωρείτο ασυμβίβαστο και δείγμα ανυπακοής για τα τέκνα να συνδέονται με οποιανδήποτε άλλη Εκκλησία, εκτός από εκείνη που ανήκαν οι γονείς τους. Οι Εβραίοι ήταν ιδιαίτερα αυστηροί στην τήρηση αυτής της κληρονομηθείσας θρησκείας και ανέφεραν με υπερηφάνεια τους προπάτορές τους Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, οι οποίοι διδάχτηκαν από το Θεό.

Αυτή η εξουσιάζουσα τάση της επιφανειακής θρησκείας, που εν μέρει εκπροσωπεί ο Νικόδημος, είναι «πνευματικό σκότος» και γι’ αυτό προσέρχεται στον Ιησού τη νύχτα. Αλλά υπάρχει σ’ αυτή η επιθυμία να γνωρίσει την Αλήθεια και ζητά το φως.

Όταν η Φαρισαική τάση του νου, που ο Νικόδημος εκδηλώνει, γίνεται δεκτική της Αλήθειας, το Πνευματικό Εγώ Ειμί – Ιησούς αποκαλύπτει τη σπουδαιότητα εισχωρήσεως του ανθρώπου στην αντίληψη των «Ουρανίων πραγμάτων». Ο άνθρωπος εγκαθιστά τα «Ουράνια πράγματα» –την Αλήθεια- στο Νου, το σώμα και τα περιβάλλοντα αυτόν, δια μέσου της αρνήσεως των σαρκικών δοξασιών και της διαβεβαιώσεως- παραδοχής των πνευματικών πραγματικοτήτων.

Αυτή η Νέα Γέννηση, για την οποία μίλησε ο Ιησούς στο Νικόδημο είναι μια ασαφής βεβαιότητα για τους πολλούς Χριστιανούς, που σκέπτονται διανοητικά. Γι’ αυτό αναπτύχθηκε σιγά-σιγά  η λαϊκή δοξασία περί σωτηρίας της ψυχής μετά το θάνατο αυτών που έχουν δεχθεί την Εκκλησιαστική πίστη και υπολογίζονται ως Χριστιανοί. Αλλά στις οδηγίες προς Νικόδημο ο Ιησούς δεν ομιλεί περί αναστάσεως μετά θάνατο. Αναφέρει την πνοή του ανέμου σαν παράδειγμα, αυτών που γεννιούνται εκ Πνεύματος. Η Νέα Γέννηση είναι μια αλλαγή που συμβαίνει εδώ και τώρα. Έχει σχέση με τον παρόντα άνθρωπο, τον “Υιό του ανθρώπου”, το πραγματικό Εγώ Ειμί στον καθένα μας.           

«Και ουδείς ανέβη εις τον Ουρανόν ει μη ο καταβάς εκ του Ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω Ουρανώ. Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου» (Ιωάν. Γ΄14).

Αυτός ο άνθρωπος μέσα στον καθένα μας είναι θείος τώρα, είναι εν Ουρανώ τώρα, αλλά η φανέρωσή του είναι ακόμη αδύνατη γιατί είναι στη φυλακή και λέγοντας φυλακή εννοούμε το σαρκικό περίβλημα του ανθρώπου. Πρέπει όμως να ανυψωθεί από αυτή την κατάσταση σε κατάσταση πνευματική. Αυτό είναι «Νέα Γέννηση». Με άλλα λόγια είναι η αλλαγή από σαρκική σε πνευματική συνείδηση, δια μέσου της γεννώσης και ζωογονούσης δυνάμεως του Λόγου της Αλήθειας εντός μας. Η Γέννηση και ζωογόνηση λαμβάνουν χώρα στην εσωτερική συνείδηση του ανθρώπου και η πορεία της αναγέννησης συμπεριλαμβάνει το όλον του ανθρώπου, πνεύμα, ψυχή και σώμα.

«Αμήν αμήν λέγω σοι εάν μη τις γεννηθή άνωθεν ου δύναται ιδείν την Βασιλεία του Θεού». (Ιωάν. Γ΄3)

«Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισέλθειν εις την Βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάν. Γ΄5)

Το να γεννηθεί κανείς πάλι άνωθεν σημαίνει να γίνει «Νέο Δημιούργημα».

Στην πορεία της Αναγεννήσεως οι δύο βασικοί και σπουδαίοι παράγοντες που συντελούν είναι να εγκαταλείψουμε, να απαρνηθούμε, να απεκδυθούμε, τον παλιό τρόπο σκέψεως, τοποθέτησης και ενέργειάς μας, είναι δηλαδή απαραίτητο για τη μεταλλαγή μας να γίνει κάθαρση, που είναι αλληλένδετη με τη μετάνοια. Το νερό είναι το φυσικό και οικείο σύμβολο καθάρσεως από ακαθαρσία, αμάρτημα και από κάθε ρυπαρότητα. Ακόμη χρειάζεται να ενδυθούμε το νέο, την νέα πνευματική κατάσταση, έχοντας συναίσθηση-συνείδηση του Θείου Νόμου και να υψώσουμε τον άνθρωπο ολόκληρο σε μία νέα ζωή τάξεως και αρμονίας. Η γέννηση εκ πνεύματος είναι η αρχή της Νέας αρμονικής ζωής, η εξ ύψους δύναμη που θέτει σε θεία τάξη το νου και το σώμα.

Απ’ όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα µπορεί να εµφανιστεί δρόµος που οδηγεί στο Χριστό, στο «Αγαπάτε Αλλήλους»! Τότε ο Νικόδηµος γίνεται επάξια Δάσκαλος Νικόδηµος που στη φανέρωση της αλήθειας αυτής δεν θα διστάζει, δεν θα έχει διλήµµατα μα θα µάχεται για να αποδείξει Αυτή στον άνθρωπο και να φανερώσει τη δυνατότητα να γίνει κάθε µόριο του ανθρώπου το ίδιο, αφού θα έχει αφοµοιωθεί και µετουσιωθεί µέσα στο Λόγο Χριστό σε ουσία µία όπως εξεπορεύθη!

Στο δρόµο προς τη βασιλεία των ουρανών κανένα βήµα δεν είναι λίγο, µικρό ή ασήµαντο! Το ταξίδι προς το Φως ξεκινά όπως κάθε ταξίδι: με µια διάθεση μετάβασης για κάπου αλλού. Η διαδροµή αλλάζει γιατί αλλάζει και η κατεύθυνση πάνω στο σταυροδρόµι. Όµως όπως ένα επίγειο ταξίδι 1.000 βηµάτων ξεκινά µ’ ένα πρώτο βήµα, έτσι και το επουράνιο ταξίδι χρειάζεται το πρώτο του βήµα. Είναι η πρώτη φωτισµένη σκέψη που γίνεται σήµερα. Και συνεχίζεται κάθε φορά που µια νέα φωτισµένη σκέψη συνδέεται µε τις όµοιές της και δοµείται όχι απλά σε ιδέα µα σε ψηφίδα προορισµού. Σε λειτουργία εναρµόνισης!

Γεννήθηκες για ν’ αγαπάς, άνθρωπε. Μην το ξεχνάς και αναγεννήσου. Αναγεννήθηκα θα πει πως συµπλήρωσα την έκφραση του νου µου µε τις νέες ιδέες της Αλήθειας, θα πει πως εκφράζω όλη την αρχέγονη γνώση της Αλήθειας που υπάρχει µέσα µου σαν Θεία Ουσία που είµαι. Θα πει ακόµα πως όλη µου την αγάπη τη µετάλλάξα σε Αγάπη Θεία που είναι πέρα από τα όρια, πέρα από το διαχωρισµό, πέρα ακόµη κι απ’ το διαχωριστικό «είµαι». Αγαπώ την Αλήθεια θα πει πως εµβαπτίζοµαι µέσα της κάθε στιγµή που την αντιλαµβάνοµαι σαν ζωή, σαν ευτυχία, σαν αρµονία, σαν ενότητα, σαν Ειρήνη…