Ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάζεις γύρω σου. Είσαι μεγάλος, γέρος πια. Μπροστά σου υψώνεται ο θάνατος, που εσύ, ναι εσύ, θεωρείς γκρεμό. Βλέπεις τον ήλιο και τη θάλασσα, τα πουλιά στον ουρανό. Όμως μια πάχνη τα σκεπάζει όλα και κανένας ήχος δεν φτάνει στ’ αυτιά σου. Καμιά μυρωδιά από λουλούδια δεν αγγίζει την ψυχή σου. Και κλαις έτσι απλά, γι’ αυτά που ήταν γύρω σου και ποτέ δεν είδες, γι’ αυτά που καθημερινά άγγιζες και ποτέ δεν αισθανόσουν, γι’ αυτά που μπορούσες, που έπρεπε ν’ αγαπήσεις και όμως δεν αγάπησες. Και συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος. Μόνος σ’ ένα ερημονήσι που δέρνεται από τα κύματα. Και το χειρότερο, δεν είσαι πια εσύ.

Έχεις τόσο αλλάξει. Οι αλλοιώσεις σου είναι πολλές. Η μια μεγαλύτερη από την άλλη. Από την πρώτη στιγμή, που η σκληρότητα του κόσμου σε χτύπησε κι έβαλες τα κλάματα και αποφάσισες να την πολεμήσεις. Με πόσο λάθος τρόπο όμως! Την άφησες και μπήκε μέσα σου και σε διάβρωσε. Και ενώ εσύ χαμογελούσες και πίστευες ότι είσαι έξυπνος και διπλωμάτης, αυτή αδίσταχτα προχωρούσε και σε νικούσε. Κάθε νίκη της και ένας συμβιβασμός σου μαζί της. Κάθε συμβιβασμός και μια διάβρωση. Κάθε διάβρωση και μια καταστροφή. Σε λίγο άρχισες να υποτάσσεσαι στο δικό της ρυθμό και σχεδόν να χαίρεσαι γι’ αυτό. Γιατί είχες κλείσει τα μάτια σου και τ’ αυτιά σου και είχες παγώσει την καρδιά σου.

Ξαφνικά συνειδητοποιείς, μα είσαι γέρος πια. Απλώς στενοχωριέσαι, γιατί δεν σου συνέβη πιο νωρίς αυτό. Όμως νίπτεις τα χέρια σου και κρύβεσαι πίσω από τα χρόνια. Πρόσεχε, άνθρωπε! Τα πάντα είναι πρόφαση. Κι ένα λεπτό φτάνει για να συγχωρεθείς, αν πράγματι μετανοήσεις. Ένα λεπτό για να συγχωρέσεις, να πεις λόγια καλά, γεμάτα αγάπη. Ο χρόνος δεν πρέπει να σε περιορίζει. Η ηλικία δεν έχει σημασία, ούτε ο χρόνος, για τον Ένα, τον Αιώνιο, την Αγάπη, τον Θεό.

Το ένα δάκρυ κύλησε. Στο δικό σου χέρι είναι, Άνθρωπε, αν θα κυλήσουν κι άλλα, τόσα, όσο να είναι αρκετά για να σε ξεπλύνουν. Το να νιώσεις την ανάγκη ν’ αγαπήσεις, να προσφέρεις, το να καταλάβεις ότι αυτό που σου λείπει είναι η Αγάπη και ότι εσύ μόνος σου το κατάφερες αυτό, είναι ένα πρώτο σκίρτημα. Είναι η συνειδητοποίηση της ψυχής σου, μιας άλλης κατάστασης πιο υψηλής, πιο μεγάλης. Στη δική σου δικαιοδοσία είναι αν θα καταπνίξεις αυτό το σκίρτημα ή αν θ’ αφουγκραστείς το φτερούγισμα και την απαίτηση της ψυχής σου και θα προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να το κάνεις πιο δυνατό, πιο σίγουρο. Γιατί μπορεί να έκανες ένα βήμα, να κατάλαβες κάτι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έφτασες στο τέλος. Ακόμα δεν είσαι ούτε στην αρχή. Υπάρχουν μυριάδες σκαλιά, που πρέπει ν’ ανεβείς , για να μπορέσεις να γίνεις Αγάπη. Το πρώτο σκίρτημα θα το ακολουθήσουν πολλά άλλα. Το καθένα όμως θα σε ανεβάζει σε μιαν άλλη ποιότητα Αγάπης, ανώτερη από την προηγούμενη. Και όλα αυτά τα πρώτα σκιρτήματα μαζί θα σε διδάξουν τι θα πει Αγάπη. Όμως πρέπει και το δικό σου έδαφος να είναι έτοιμο, η ψυχή σου ανοιχτή, για να δεχτεί τη διδαχή και να μην τη διαστρεβλώσει.

Πρέπει ν’ αποφεύγεις τη στασιμότητα. Η στασιμότητα πάντα τελματώνει. Αν δε, ενώ δέχεσαι ερεθισμούς, εσύ δεν προχωρείς, είναι ακόμη χειρότερα. Γιατί με τη δική σου θέληση εξαιτίας ενός φόβου ή μιας εγωιστικής επιθυμίας, κλείνεις τ’ αυτιά σου, για να μην ακούς, την ψυχή σου για να μη σκιρτάει και καθηλώνεσαι. Μόνο τα δάκρυά σου και ο πόνος σου, δάκρυα και πόνος για τον εαυτό σου και τη ζωή που ακολουθούσες, αλλά και δάκρυα και πόνος για τους άλλους, που είναι γύρω σου, θα μπορέσει να μεταλλάξει το «είναι» σου. Να σε φέρει στην παλμοδόνηση της Αγάπης, να σε εντάξει στο Νόμο της Αγάπης, να σε κάνει Αγάπη. Όταν η Αγάπη σε κατέχει, όταν είσαι Αγάπη, τίποτ’ άλλο δεν χωράει μέσα σου. Τίποτα δεν αναστέλλει την επιθυμία σου για προσφορά και συγχώρεση.

Μην αμφιβάλλεις. Η Αγάπη είναι παντού. Είναι διάσπαρτη σε όλα τα μέρη. Πώς είναι δυνατόν να μην περιβάλλει εσένα, τον Άνθρωπο, η Αγάπη Μου, όταν τα ζώα και τα φυτά χαίρονται και ζουν μέσα σ’ αυτή; Είναι δυνατόν ο Άνθρωπος, η Εικόνα Μου, που περιέχει μέσα του τον Θείο Σπινθήρα, που έχει προδιαγραφή να μοιάσει με Εμέ και να ενωθεί μαζί Μου, να μη δέχεται την Αγάπη Μου;

Αυτή την Αγάπη ο άνθρωπος την έχει σαν σπόρο μέσα του. Δεν είναι κάτι που πλανιέται γύρω του και τον περιβάλλει. Πηγή της, το εσωτερικό και βαθύτερο «ΕΙΝΑΙ» του. Ανάγκη της να εξωτερικευθεί με χιλιάδες εκδηλώσεις και μορφές. Στο χέρι του κάθε ανθρώπου είναι η ανάπτυξη αυτού του σπόρου. Στη δικαιοδοσία του και στην ελεύθερη βούλησή του. Και το σημαντικότερο, δεν είναι μόνος. Σε κάθε μικρή προσπάθεια για καλλιέργεια του Ανεκτίμητου σπόρου η Άπειρη Αγάπη έρχεται και εναποθέτει το άγγιγμά της. Μα και ένα άγγιγμα της Απειρότητας είναι μια ασύλληπτη ποσότητα βοήθειας για τον περικυκλωμένο από’ ζιζάνια και παράσιτα μικρό σπόρο. Με αυτό τον τρόπο ο σπόρος μεγαλώνει και σιγά – σιγά βλασταίνει, με τη δική σας μικρή προσπάθεια και τη δική Μου Άπειρη Αγάπη, το δικό Μου Άπειρο Έλεος. Κάθε φορά που ένα ζιζάνιο, το οποίο τρέφατε τόσα χρόνια μέσα σας, το ξεριζώνετε, αφήνει στη θέση του ένα κενό. Εκεί εναποτίθεται το άγγιγμά Μου σαν Αχτίνα Φωτός και κατακαίει στο σημείο εκείνο τα εναπομείναντα υπολείμματα. Όσα περισσότερα ζιζάνια ξεριζώνετε, τόσο περισσότερες Αχτίνες Φωτός δεχόσαστε. Και όπως τα φυτά ελεύθερα από τα παράσιτα μεγαλώνουν πιο γρήγορα και στρέφονται χαρούμενα προς τον ήλιο, έτσι και μέσα σας μεγαλώνει ένα λουλούδι και πετάει τα πρώτα του πέταλα και αναδίδει την πρώτη του αδύναμη μυρωδιά. Η Αγάπη Μου και το Έλεος Μου είναι Απέραντα και στην κάθε επίκλησή σας η σταγόνα της Απειρότητας, που φθάνει σε σας, επειδή τόσο χωράτε, δεν μπορεί να καθοριστεί με τα δικά σας μέτρα. Μόνο αυτό εξηγεί το μεγάλωμα του λουλουδιού που κρύβετε μέσα σας, από τη νηπιακή του ηλικία. Σιγά – σιγά τα πεταλάκια του αυξάνονται και πληθαίνουν. Η μυρωδιά του ενδυναμώνεται και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένη, πιο καλής ποιότητας. Όμως μόνο τότε θα είναι δυνατό και έτοιμο, όταν μοναδικός σκοπός και επιθυμία του να προσφέρει την ευωδιά του, να ενατενίζει και να πλησιάζει το Φως, που λατρεύει.

Όταν όλο το «ΕΙΝΑΙ» σας είναι αυτό το λουλούδι, Εγώ είμαι μέσα σας. Και σεις σαν σταγόνα έχετε αφομοιωθεί από τον ωκεανό. Τι ευτυχία αυτή η αφομοίωση! Έχετε χάσει την προσωπικότητά σας. Όμως τι ανακούφιση που σας προσφέρει αυτό! Τι ηρεμία και τι γαλήνη! Τώρα δεν υπάρχει «εγώ» και δεν υπάρχει όνομα. Γιατί ξαναγυρίσατε εκεί που ανήκετε, εκεί που τα βάθη της ψυχής σας ποθούσαν ν’ ανυψωθούν. Τώρα δεν χρειάζεστε όνομα, για να κρύβεστε από πίσω του. Δεν χρειάζεστε να οπλοφορείτε εγωισμούς και πάθη. Γιατί ό,τι δεν είναι Αγάπη, στο γήινο πεδίο που βρίσκεστε, εσείς το δημιουργήσατε. Εγώ δεν γνωρίζω άλλο τρόπο εκδήλωσης. Τα πάντα, που η Άπειρη Αγάπη Μου φανέρωσε σε σας, εσείς τα χρησιμοποιήσατε για τον καταβιβασμό σας.

Τώρα τη σκάλα που δημιούργησες, Άνθρωπε, χτίζοντας ένα – ένα σκαλοπάτι, εσύ πρέπει να τη γκρεμίσεις. Όταν ανεβαίνεις στο παραπάνω και βλέπεις την ασκήμια του, εσύ είσαι αυτός που θα κατέβεις πάλι, όχι όμως για να παραμείνεις, αλλά για να διαλύσεις. Όταν διαλύσεις όλα τα σκαλοπάτια, θα μπορέσεις να τα ανεβοκατεβαίνεις όλα και να τα κυβερνάς όλα και όχι αυτά να σε κυβερνούν.

Ξέρε το, οι Άγγελοί Μου σε πιάνουν από το χέρι, αρκεί τα χείλια σου να τους ψιθυρίσουν. Το Έλεος Μου σε περιλούει, αρκεί η ψυχή σου να Με επικαλεστεί. Τι περιμένεις, λοιπόν, Άνθρωπε; Όρθωσε το ανάστημα του «ΕΙΝΑΙ» σου, γιατί μέσα σου βρίσκεται αυτό που επικαλείσαι. Δεν μπορείς να λες ότι λατρεύεις Εμένα και να δυσπιστείς στις δικές σου δυνάμεις, που Εγώ τοποθέτησα μέσα σου. Δεν μπορείς να υψώνεις τη φωνή σου σ’ Εμέ, να δοξάζεις Εμέ, τον Δημιουργό, και ν’ απορρίπτεις το Δημιούργημά Μου.

Μάθε το καλά. Εγώ κι εσύ είμαστε Ένα και Ένα θα γίνουμε. Το χάος που εσύ με τη θέλησή σου παρέμβαλλες ανάμεσά μας, Εγώ ήρθα κοντά σου για να σου δείξω ότι γεφυρώνεται. Είναι πολύ εύκολο σ’ Εμέ με ένα λόγο Μου να το διαγράψω. Όμως, Άνθρωπε, εσύ έχεις βούληση, έχεις κρίση, γι’ αυτό και ξεχωρίζεις. Εσύ θ’ αποφασίσεις. Εγώ σε περιμένω αιώνες τώρα μέσα σου και γύρω σου. Όμως προσδοκώ τη δική σου κίνηση.

Όταν αρχίσεις το δρόμο της επανόδου, πρόσεχε. Η Βοήθειά Μου Άπειρη. Αυτό όμως δεν ελαφρώνει τους ώμους σου από το βάρος της ευθύνης σου. Και όταν φτάνοντας σ’ ένα σημείο, ενσυνείδητα γυρίσεις πάλι πίσω, θα είναι σαν μια νέα πτώση. Και η προσπάθεια διπλάσια, για να μπορέσεις λίγο πάλι να ορθωθείς. Προτίμησε τα βήματά σου να είναι αργά, αλλά σταθερά και σίγουρα στερεωμένα σε δρόμο που οδηγεί στην ανύψωση. Τόσους αιώνες σε περίμενα Άνθρωπε. Και τώρα, που αρχίζεις τα πρώτα νηπιακά βήματά σου, είναι δυνατόν να σε βάλω να τρέξεις; Θα είναι σαν να σε σπρώχνω, για να πέσεις. Εγώ αντίθετα σου δίνω στήριγμα. Από σένα περιμένω να το χρησιμοποιήσεις σωστά. Γιατί το ότι το έχεις τώρα, δεν σημαίνει ότι θα το έχεις πάντα. Προσπάθησε να υπακούς σ’ Εμέ, να εναρμονίζεσαι μ’ Εμέ πάντα και πάντα θα προχωράς. Μέχρι που να φτάσεις στο σημείο το στήριγμα να το έχεις μέσα σου και πάντα να σε κρατά, γιατί με την αξία σου το κέρδισες. Όμως και τότε μην πλανηθείς και τ’ Όνομά Μου σβήσει από τα χείλη της ψυχής σου και το Θέλημά Μου δεν είναι θέλημά σου. Γιατί από τη στιγμή που θα διαχωρίσεις Εμέ από εσέ, αυτό που είναι δικό Μου και κατά χάριν σου δόθηκε, δεν σου ανήκει πια. Και όταν έχεις μάθει να προχωράς μ’ ένα στήριγμα, είναι φυσικό όταν σου το αφαιρέσουν να πέσεις. Και από το πέσιμο αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να σηκωθείς. Πρόσεχε, μην πεις ποτέ, εγώ μπορώ σε όλα να σταθώ και ν’ αντιμετωπίσω και τον πιο σφοδρό άνεμο. Γιατί τα γεγονότα μπορούν να σε διαψεύσουν. Και αυτό σημαίνει οπισθοχώρηση, καθοδική πορεία, γύρισμα προς τα πίσω.

Αγάπα, Άνθρωπε. Αυτό είναι το κλειδί. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος.

Στην Κοινωνία σου σήμερα, που εσύ δημιούργησες, η λέξη αγάπη ακούγεται συχνά. Φεύγει από τα χείλια σου με επιπολαιότητα, χωρίς ούτε καν να την αντιλαμβάνεται η ψυχή σου. Η λέξη αυτή, που και το ψιθύρισμά της δονεί τα Σύμπαντα, δεν ταρακουνάει καθόλου την καρδιά σου. Αλίμονο, Άνθρωπε! Έχεις τόσο φροντίσει να περιβάλλεις την ψυχή σου με περιβλήματα, ώστε να μην τη φθάνουν οι Θείοι Αναπαλμοί. Η ύλη, που εσύ θέλησες να υποτάξεις, σε υπόταξε. Η τύφλωσή σου είναι τόσο μεγάλη, ώστε βλέπεις το Φως για σκοτάδι.

Όταν ακόμα βρισκόμουνα στη γη σε πλησίασα, κατανόησα το σκοτάδι σου και σου έδειξα το Φως. Μίλησα και αντί οι λόγοι Μου να χαραχτούν στην Άφθαρτη υπόστασή σου, χαράχτηκαν στο φθαρτό χαρτί.

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου, ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» (Α΄ Κορινθ. ΙΓ΄, 1 – 8).

Αλήθεια σκέφτηκες ποτέ αν είχες χαράξει τα λόγια Μου με πύρινα στοιχεία στο «ΕΙΝΑΙ» σου, πού θα είχες φτάσει; Αναλογίστηκες με πόσο φρικτό τρόπο κυλάς μέσα στη λάσπη ό,τι πιο ιερό υπάρχει, την ίδια σου την Υπόσταση, τον ίδιο τον Θεό; Όταν αγάπη ονομάζεις τις συγκινησιακές σου καταστάσεις και τους συναισθηματισμούς, έχεις συναίσθηση πως διαστρεβλώνεις και παραποιείς τη Θεία Ουσία του Παντός; Τη δική σου Θεία Ουσία;

Η Αγάπη στέκει πάνω από μικρότητες, πάνω απ’ όλα. Γιατί η Αγάπη είναι ο Θεός, η Αγάπη είναι ο Νόμος, που διέπει και κατευθύνει τα Σύμπαντα. Δεν είναι δυνατόν να την υποδουλώσεις μέσα στα ελαττώματα και το υλικό σου πεδίο. Καλύτερα προσπάθησε να βάλεις έναν αετό πίσω στο τσόφλι από όπου βγήκε, παρά να περιορίσεις την Απειρότητα και να καθορίσεις το χώρο που καταλαμβάνει. Ποιος μπορεί να γνωρίζει τον Θεό εκτός από τον Θεό;

Η Αγάπη δεν κατέχει, ούτε κατέχεται. Η Αγάπη αρκείται στην Αγάπη. Γι’ αυτόν που αγαπά, είναι ανακούφιση οι διψασμένοι και ανάγκη οι πεινασμένοι. Η Αγάπη δεν γνωρίζει ζήλεια, ούτε ανταμοιβή, ιδιοκτησία ή θυμό. Δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο από τον Εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα, παρά μόνο από τον Εαυτό της. Η Αγάπη γνωρίζει την υπομονή και χαίρεται την Αλήθεια. Άφθαρτη και Αιώνια δεν κουράζεται, πάντα ελπίζει. Η Αγάπη είναι ένωση και δεν δέχεται μέσα της τίποτα που να διαχωρίζει.

Το μίσος το μόνο που γνωρίζει είναι ο χωρισμός. Γι’ αυτό στη γήινη Κοινωνία σου, Άνθρωπε, τα πάντα είναι χωρισμένα. Ο εαυτός σου από τον εαυτό σου, το δικό σου από του άλλου. Μάχεσαι χωρίς να καταλαβαίνεις ότι πολεμάς το άλλο σου μισό. Και φυσικά, πουθενά δεν οδηγείσαι. Μπερδεύεσαι μόνο μέσα στις καταστάσεις, δημιουργώντας κι άλλους κόμπους στο σκοινί που σε δένει με τη γη, που είναι πολύ δύσκολο να λύσεις. Πολλές φορές νομίζεις ότι αγαπάς, κι αυτό σε γεμίζει ευτυχία. Είναι και αυτό όμως ένα τέχνασμα του μίσους, για να σε καθησυχάσει, και να σε αποκοιμίζει. Γιατί αγαπάς με το νου σου, που γνωρίζει μόνο να διαχωρίζει. Και αν αγαπάς καμιά φορά με την καρδιά σου, παρεμβάλλεις σ’ αυτήν τόσα στοιχεία, που δεν βγαίνει παρά μια φριχτή παραποίηση. Είναι σαν να παίζεται μια ουράνια μελωδία από χέρια ανθρώπου, που δεν έχουν ξαναγγίξει χορδές.

Μάθε ν’ αγαπάς τον πλησίον σου, για να μάθεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου. Γιατί τι άλλο είναι ο πλησίον σου από τον ίδιο σου τον εαυτό; Τι άλλο είναι ο πλησίον σου από ένα Θεό κρυμμένο σε σπάργανα; Αν λατρεύεις τον Θεό σου, δεν μπορεί παρά να λατρεύεις και την εκδήλωσή του. Και ο κάθε πλησίον σου αναμένει μέσα του τη γέννηση του Θεού. Σκύβε ταπεινά το κεφάλι στον Άνθρωπο, που κατοικώ μέσα του. Σκύβε ταπεινά το κεφάλι στον Άνθρωπο, που θα γίνει κάποτε Ναός, για να κατοικήσω. Όλοι οι Άνθρωποι θα γίνουν κάποτε Ναός Μου. Γι’ αυτό σκύβε ταπεινά μπροστά σε όλους τους Ανθρώπους, μοίραζε απλόχερα την Αγάπη σου παντού, αγκάλιαζε με τα χέρια σου τα πάντα. Γιατί είναι σαν ν’ αγκαλιάζεις Εμένα κι Εγώ σε αγκαλιάζω τότε πολύ πιο σφιχτά, μέχρι την πλήρη αφομοίωση.

Αν Αγαπάς, τίποτα δεν είναι ανάξιο της Αγάπης σου, γιατί το βλέμμα σου έχει εξαγνισθεί από αυτήν.

Άνθρωπε, σκέψου μια στιγμή την ουτοπία, που ονομάζεις αγάπη και την ευτυχία, που παίρνεις από αυτήν. Προσπάθησε για μια στιγμή να συλλάβεις την πληρότητα της Αγάπης Μου, που καλείσαι να νιώσεις, και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα θέλεις ποτέ να την απαρνηθείς. Παραμέρισε τη σάρκα σου και άφησε το πνεύμα σου να φτάσει ως Εμέ. Ζήτησε τη διδασκαλία Μου και θα τη λάβεις. Γιατί οι λόγοι Μου, που γράφτηκαν στα Ευαγγέλια και ακούστηκαν στη γη πριν 2.000 χρόνια, ηχούν ακόμα και θα ηχούν πάντα. Τα δικά σου αυτιά είναι αυτά που δεν μπορούν ν’ ακούσουν. Εσύ πρέπει να τα καθαρίσεις από τη σκόνη των αιώνων, που εναπόθεσες πάνω τους.

Μάθε ν’ αγαπάς, Άνθρωπε, για να Με γνωρίσεις. Για να γνωρίσεις την Αγάπη Μου και τους Νόμους. Κατάλαβε ότι τις λύπες σου εσύ τις επισύρεις με τις πράξεις σου, που αντιτίθενται στην Αγάπη. Γιατί όπως οι καρποί του κάθε δέντρου είναι ανάλογοι με αυτό και τα συστατικά που τους τρέφει, έτσι και οι πράξεις σου ανταποκρίνονται σ’ αυτό που τις δημιουργεί. Όταν δίνεις Αγάπη, δεν έχεις παρά να λάβεις Αγάπη. Όταν δίνεις Ευλογία, δεν έχεις παρά να λάβεις Ευλογία. Δεν δυσανασχετείς, όταν δέντρο που ποτίζεται με δηλητήριο δίνει καρπούς πικρούς και θανατηφόρους. Το θεωρείς φυσικό. Γιατί όμως στενοχωρείσαι όταν οι πράξεις σου που ποτίζονται με μίσος, σου αποδίδουν τους καρπούς τους; Μην πλανάσαι. Η έλλειψη μίσους δεν είναι Αγάπη. Είναι απλά μια αδιάφορη κατάσταση, που μπορεί να εισχωρήσει μόνο το μίσος. Γιατί όταν υπάρχει Αγάπη, δεν μπορεί να εισχωρήσει τίποτα άλλο. Μάθε ν’ αγαπάς σφαιρικά, όχι μονόπλευρα, γιατί καθετί μονόπλευρο αποκλείει την ολότητα, άρα την Αγάπη.

Μακάρι να ήσουνα μια θάλασσα, που δέχεται τα νερά ενός λασπωμένου ποταμού και τα διαλύει, αντικαθιστώντας τα με άλλα καθαρά, γιατί ποτέ δεν θ’ άδειαζες.

Σου ζητώ να Με μιμηθείς, Άνθρωπε. Έχεις την υποχρέωση αυτή απέναντι στη Θεία Υπόστασή σου, απέναντι στον Θεό σου. Γι’ αυτό κατέβηκα σαν Άνθρωπος πάνω στη γη και ντύθηκα τη βαριά σου ύλη. Θέλησα να σε βοηθήσω να ενατενίσεις με θάρρος πάλι τον Ουρανό, που μέχρι τότε είχες ξεχάσει ότι υπήρχε. Έζησα και έφαγα μαζί σου. Περπάτησα στους δρόμους σου. Έγινα ένα Πρότυπο. Ένα Πρότυπο, που μπορούσες να βλέπεις, να πιάνεις, να ακούς. Ένα Πρότυπο Αγάπης, Ελέους. Θέσε μπροστά σου την Εικόνα Μου. Για σένα ήρθα. Αν Με αρνηθείς, αρνείσαι τον εαυτό σου, χάνεις την πορεία σου. Χωρίς Εμέ είναι αδύνατο να βρεις αυτό που αποζητάς, γιατί αυτό που αποζητάς, Είμαι Εγώ.

Κατέβηκα στη γη, για να σου δείξω πώς έπρεπε να ζεις. Γ ια να σου δείξω πως η Αγάπη Μου δεν δέχεται όρια και περιορισμούς, ούτε το Έλεος Μου. Για να δείξω, ότι Εγώ είμαι ο Θεός, που ενσαρκώθηκα σε σάρκα και εσύ ο Άνθρωπος, που προορισμός σου είναι να γίνεις Θεός. Εγώ η Άπειρη Αγάπη, που έθεσα γύρω Μου περίβλημα χωρίς να περιοριστώ, εσύ ο περιορισμένος, που η Άπειρη Αγάπη μέσα σου θα μπει, θα σπάσει τα όρια και θα γίνεις Εγώ.

Σε δίδαξα, Άνθρωπε, με το παράδειγμά Μου. Σε ώθησα να ενεργείς σαν Εμένα, για να μεγαλώνεις κάθε στιγμή τον Θείο σου Σπινθήρα. Να τον κάνεις φωτιά τόσο δυνατή, που να εξαφανίζει και το ατσάλι. Κατάλαβέ το, μέσα από αυτή τη φωτιά πρέπει να περάσεις. Ν’ αφήσεις τη φλόγα της ν’ αγκαλιάσει όλη την υπόστασή σου. Γιατί αυτή η φλόγα σε καίει, αλλά συγχρόνως σε σώζει. Αυτή η δική σου εσωτερική φωτιά είναι, που σε παραλαμβάνει Άνθρωπο, και σε βγάζει Θεό.

Άνθρωπε! Η πείρα σου σε έχει διδάξει, ότι τα πάντα χρειάζονται θυσία. Αιώνες τώρα γεννιέσαι και πεθαίνεις, χωρίς να γνωρίζεις ευτυχία και γαλήνη. Αιώνες τώρα θυσιάζεις το πνεύμα σου για τη σάρκα σου. Την αγάπη σου για τον εγωισμό σου. Την κατανόηση και την καλοσύνη σου για τη φιλοδοξία και το χρήμα. Τη Ζωή σου για το Θάνατό σου. Αιώνες τώρα προσφέρεις σ’ Εμέ τα φθαρτά και ανούσια υλικά αυτής της καταστρεπτικής θυσίας, και Με δοξάζεις και Με επικαλείσαι με εξωτερικά όργανα του σκηνώματος σου. Ήρθε ο καιρός να κατανοήσεις, ότι εσύ ο βωμός, εσύ η θυσία, εσύ και το θυμίαμα, που ανεβαίνει προς Εμέ. Βωμός η εσωτερική σου υπόσταση, θυσία το ανθρώπινο «εγώ» σου. Θυμίαμα η Αγάπη σου και οι εκδηλώσεις σου επί γης. Εγώ είμαι το παράδειγμα, η μόνη Αλήθεια, η οδός που θα σε οδηγήσει στην ανάσταση του «Είναι» σου.

Εγώ όταν βάδιζα στη γη δεν έχτιζα σπίτια, ούτε συσσώρευα σοδειές. Δεν πρόσφερα στον Πατέρα Μου γήινα αγαθά, αλλά ύψωνα σ’ Αυτόν τη Θεία Μου Ψυχή και πρόσφερα την Άπειρη Αγάπη Μου και το Έλεος Μου σε όλους τους ανθρώπους.

Χάραξε τα λόγια σου και ζωγράφισε τις πράξεις σου στον Ουρανό, για να τις βλέπεις κάθε στιγμή. Σύγκρινε Εμένα μ’ εσένα και διόρθωνε και πρόσθετε μια πετρούλα στην πορεία σου προς τα πάνω. Σβήνε ένα γράμμα ή μια γραμμή από τον Ουρανό και άφηνε στη θέση αυτή ένα κενό, για να σου θυμίζει το λάθος, που δεν πρέπει να ξαναπράξεις. Μη σε τρομάζει η σύγκριση μ’ Εμέ. Αφού Εγώ μέσα σου θα κατοικήσω, αφού θα γίνεις ένα μαζί Μου, πρέπει να γίνεις Τέλειος. Είναι δυνατόν ποτέ το ατελές να συγχωνευθεί με το Τέλειο;

Στην Κοινωνία σου έχουν ζήσει άνθρωποι, που αντίθετα στους νόμους σου, αντίθετα στη λογική σου, αγαπούσαν. Αυτοί αφιέρωσαν τη ζωή τους σ’ ένα έργο βοήθειας και ανιδιοτέλειας. Όταν αναφερόσουν σ’ αυτούς, τους έλεγες τρελούς. Όμως ένιωθες δέος απέναντι τους και γονάτιζες μπροστά τους. Χωρίς να θέλεις να το παραδεχτείς, ένιωθες να σου κινούν κάποιες άλλες χορδές του «Είναι» σου, που δεν ήξερες πως υπάρχουν. Η κίνηση αυτών των χορδών, που ήταν από μια άλλη Ουσία και ανήκαν σ’ έναν άλλο Κόσμο, σου δημιουργούσαν την ανάγκη να προσφέρεις. Όμως με επιμέλεια φρόντιζες να στοιβάζεις γύρω σου γήινα προσχήματα, για να σταματήσεις τη δόνηση και τον παλμό τους.

Είναι καιρός, Άνθρωπε, να σταματήσεις να γονατίζεις μπροστά στους άλλους. Γονάτισε μπροστά στον εαυτό σου, γιατί μέσα σου βρίσκεται αυτό που θεωρείς άπιαστο. Η Αγάπη, που χιλιάδες χρόνια καταπιέζεται έντονα, επιζητά να εκδηλωθεί. Ασφυκτιά μέσα στα στεγανά τοιχώματά σου και θέλει ν’ αναπνεύσει. Όσο εσύ της κλέβεις την ανάσα της, πάντα θα δυστυχείς. Κάνε την ανάσα της δική σου. Τότε θα δεις, πως αυτή η ανάσα αντιστοιχεί με άπειρες, που μέχρι σήμερα έπαιρνες μέσα στο μίσος, την ψευτιά, την αδιαφορία.

Θαύμαζε τον Άνθρωπο που ένιωσε μέσα του την Αγάπη σε μια εκδήλωσή της. Θαύμαζε περισσότερο όμως εσένα, γιατί εσύ θα γίνεις η Αγάπη με Άπειρες εκδηλώσεις.

Μακάρι να μπορούσες να μην έτρωγες και να μη δούλευες, για να διατηρήσεις το κορμί σου. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό, δούλευε με Αγάπη και μοίραζε Ευλογίες μέσα από τη δουλειά σου. Γιατί χωράφι σπαρμένο με αγάπη, δεν μπορεί παρά να προσφέρει καρπούς ωραίους. Και ρούχο υφασμένο μ’ αυτήν, δεν δίνει τίποτ’ άλλο, παρά την Ευλογία της ευτυχίας της.

Κάθε μπουκιά σου, όταν τρως, να είναι μια δοξολογία, ένας ύμνος και μια ευχαριστία προς τον Θεό. Να είναι κύματα αγάπης σταλμένα από σένα προς τον Άνθρωπο, που η κούρασή του πότισε το φαΐ σου.

Γίνε σαν τα δέντρα, που απλόχερα προσφέρουν τους καρπούς τους σε όλους, χωρίς καμιά διάκριση. Γιατί αυτή η προσφορά είναι η ανάγκη τους και η Ζωή τους. Σαν τα πουλιά που συνεχίζουν να πετούν στον ουρανό και να κελαηδούν, παρόλο που τα σκοτώνουν. Σαν τα λουλούδια που σκορπίζουν το άρωμά τους, παρόλο που τα κόβουν.

Τότε, Άνθρωπε, θα μπορείς να μιλάς, και ο λόγος σου να διασχίζει τα Σύμπαντα. Να κουνάς το χέρι σου και η κίνησή σου να μένει στους αιώνες.
Γίνε Αγάπη, για να γίνεις Άφθαρτος, Αιώνιος. Γίνε Αγάπη, για να γίνεις ΘΕΟΣ!